توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خطبه حضرت سجاد در دمشق ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خطبه حضرت سجاد در دمشق ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خطبه حضرت سجاد در دمشق ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

خطبه امام سجاد در دمشق

مقالات مرتبط: اسرای کربلا در شام (مقالات مرتبط).

خطبه امام سجاد در دمشق، یکی از خطبه‌های کوبنده امام سجاد (علیه‌السلام) در جریان اسارت اهل بیت امام حسین (علیه‌السلام) که در دمشق ایراد فرموده است. بنا بر گزارش مورخان و مقتل‌نویسان، امام سجاد (علیه‌السلام) در مجلس یزید، بالای منبر رفته و خطبه‌ای ایراد کرد که، چشم‌ها را گریان، و قلب‌ها را هراسان نمود. بعد از خطبه امام، یزید جلو ایستاد و نماز ظهر را خوانده سپس دستور داد تا منزلی را برای امام سجاد (علیه‌السّلام) و اهل بیت آماده کرده، آنان را در آن جای دهند.

فهرست مندرجات

۱ – زمان و مکان خطبه
۲ – متن خطبه
۳ – ترجمه خطبه
۴ – رویداد بعد از خطبه
۵ – پانویس
۶ – منبع

۱ – زمان و مکان خطبه

یکی از تاثیرگذارترین خطبه‌های ایرادشده در شام، خطبه امام سجاد (علیه‌السلام) بود که رسالت خاندان امام حسین (علیه‌السلام) را در ایام اسارت تکمیل کرد؛ اما مورخان و مقتل‌نویسان درباره اینکه این خطبه کی و کجا و به پیشنهاد چه کسی ایراد شده است، هم‌سخن نیستند.
ابوالفرج اصفهانی نوشته است: «یزید به علی بن حسین (علیه‌السلام) دستور داد به منبر رفته، و خطبه‌ای ایراد کند و از کار پدرش معذرت بخواهد».

[۱] ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۱۲۰.

(ابوالفرج پس از نقل چند سطر از آغاز خطبه امام سجاد (علیه‌السلام) می‌نویسد: «این خطبه‌ای بلند است. نخواستم با نقل آن و امثال آن سخن به درازا بکشد». این سخن ابوالفرج نشان می‌دهد که خطبه بلند حضرت سجاد (علیه‌السلام) در قرن چهارم (زمان ابوالفرج)، موجود و مطرح بوده است.) ابوالفرج سپس فرازهای آغازین خطبه را نقل می‌کند.
برخی دیگر نوشته‌اند: یزید خطیب را فراخواند و به او دستور داد که بالای منبر برود و مردم را از بدی‌های حسین و علی و اعمال آنها آگاه کند. پس خطیب بالای منبر رفت و پس از حمد و ثنای الهی از امام حسین (علیه‌السلام) و امیرمؤمنان (علیه‌السلام) به زشتی یاد کرد و در ستایش معاویه و یزید راه مبالغه پیمود. در این هنگام علی بن الحسین (علیه‌السلام) بر او بانگ زد و فرمود: «وای بر تو‌ ای خطیب! خشنودی آفریده را به خشم آفریدگار خریدی و برای خود جایی در دوزخ آماده کردی». سپس به یزید گفت: «رخصت بده بالای این چوب‌ها (امام آن منبر را چوب می‌خواند؛ چراکه منبر جایی است که در آن سخن حق گفته می‌شود، نه سخن باطل.) بروم و سخنانی بگویم که در آن خشنودی خدا و رضایت حاضران و اجر و ثواب باشد». یزید از این امر امتناع کرد. مردم گفتند: «ای امیرمؤمنان، به او رخصت بده که بالای منبر برود، تا ما از او هم چیزی بشنویم». یزید به آنها گفت: «اگر بالای منبر برود، پایین نمی‌آید، مگر اینکه من و آل ابی سفیان را رسوا کند». مردم گفتند: او توانایی چنین کاری را ندارد. یزید گفت: «او از خاندانی است که علم را از سر چشمه نوشیده‌اند». سرانجام مردم آن‌قدر اصرار کردند تا اینکه یزید به وی اجازه داد بالای منبر برود.

[۲] ابن اعثم، احمد بن محمد، الفتوح، ج۵، ص۱۳۲.

[۳] خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین، ج۲، ص۷۶.

[۴] عمادالدین طبری، کامل بهایی، ج۲، ص۳۶۸.

[۵] مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۵، ص۱۳۸-۱۳۷.

عمادالدین طبری نیز ضمن ذکر بخشی از گزارش فوق، به ایراد این خطبه در روز جمعه اشاره کرده، می‌افزاید: «یزید با اصرار فرزندش معاویه، به امام اجازه داد که بالای منبر برود».

[۶] عمادالدین طبری، کامل بهایی، ج۲، ص۳۶۸.

به هر روی سرانجام یزید به رغم میلش با سخنرانی امام موافقت کرد. امام بالای منبر رفت و خطبه‌ای ایراد کرد که بنا بر نقل مورخان، چشم‌ها را گریان، و قلب‌ها را هراسان کرد.

۲ – متن خطبه

فَصَعِدَ المِنبَرَ، فَحَمِدَ اللَّهَ وأثنى‌ عَلَیهِ، ثُمَّ خَطَبَ خُطبَهً أبکى‌ مِنهَا العُیونَ؛ وأوجَلَ مِنهَا القُلوبَ، فَقالَ فیها: أیُّهَا النّاسُ، اُعطینا سِتّاً، وفُضِّلنا بِسَبعٍ: اُعطینَا العِلمَ، وَالحِلمَ، وَالسَّماحَهَ، وَالفَصاحَهَ، وَالشَّجاعَهَ، وَالمَحَبَّهَ فی قُلوبِ المُؤمِنینَ. وفُضِّلنا بِأَنَّ مِنَّا النَّبِیَّ المُختارَ مُحَمَّداً صلى اللَّه علیه وآله، ومِنَّا الصِّدّیقُ، ومِنَّا الطَّیّارُ، ومِنَّا أسَدُ اللَّهِ وأسَدُ الرَّسولِ، ومِنّا سَیِّدَهُ نِساءِ العالَمینَ فاطِمَهُ البَتولُ، ومِنّا سِبطا هذِهِ الاُمَّهِ، وسَیِّدا شَبابِ أهلِ الجَنَّهِ؛ فَمَن عَرَفَنی فَقَد عَرَفَنی، ومَن لَم یَعرِفنی أنبَأتُهُ بِحَسَبی ونَسَبی، أنَا ابنُ مَکَّهَ ومِنىً، أنَا ابنُ زَمزَمَ وَالصَّفا، أنَا ابنُ مَن حَمَلَ الزَّکاهَ بِأَطرافِ الرِّدا، أنَا ابنُ خَیرِ مَنِ ائتَزَرَ وَارتَدى‌، أنَا ابنُ خَیرِ مَنِ انتَعَلَ وَاحتَفى‌، أنَا ابنُ خَیرِ مَن طافَ وَسعى‌، أنَا ابنُ خَیرِ مَن حَجَّ ولَبّى‌، أنَا ابنُ مَن حُمِلَ عَلَى البُراقِ‌ فِی الهَوا، أنَا ابنُ مَن اُسرِیَ بِهِ مِنَ المَسجِدِ الحَرامِ إلَى المَسجِدِ الأَقصى‌، فَسُبحانَ مَن أسرى‌، أنَا ابنُ مَن بَلَغَ بِهِ جَبرائیلُ إلى‌ سِدرَهِ المُنتَهى‌، أنَا ابنُ مَن دَنى‌ فَتَدَلّى‌ فَکانَ مِن رَبِّهِ قابَ قَوسَینِ أو أدنى‌، أنَا ابنُ مَن صَلّى‌ بِمَلائِکَهِ السَّما، أنَا ابنُ مَن أوحى‌ لَهُ الجَلیلُ ما أوحى‌، أنَا ابنُ مُحَمَّدٍ المُصطَفى‌، أنَا ابنُ عَلِیٍّ المُرتَضى‌، أنَا ابنُ مَن ضَرَبَ خَراطیمَ الخَلقِ حَتّى‌ قالوا: لا إلهَ إلَّا اللَّهُ. أنَا ابنُ مَن ضَرَبَ بَینَ یَدَی رَسولِ اللَّهِ بِسَیفَینِ، وطَعَنَ بِرُمحَینِ، وهاجَرَ الهِجرَتَینِ، وبایَعَ البَیعَتَینِ، وصَلَّى القِبلَتَینِ، وقاتَلَ بِبَدرٍ وحُنَینٍ، ولَم یَکفُر بِاللَّهِ طَرفَهَ عَینٍ، أَنا ابنُ صالِحِ المُؤمِنینَ، ووارِثِ النَّبِیّینَ، وقامِعِ المُلحِدینَ، ویَعسوبِ المُسلِمینَ، ونورِ المُجاهِدینَ، وزَینِ العابِدینَ، وتاجِ البَکّائینَ، وأصبَرِ الصّابِرینَ، وأفضَلِ القائِمینَ مِن آلِ یاسینَ، ورَسولِ رَبِّ العالَمینَ. أنَا ابنُ المُؤَیَّدِ بِجَبرائیلَ، المَنصورِ بِمیکائیلَ، أنَا ابنُ المُحامی عَن حَرَمِ المُسلِمینَ، وقاتِلِ النّاکِثینَ وَالقاسِطینَ وَالمارِقینَ، وَالمُجاهِدِ أعداءَهُ النّاصِبینَ، وأفخَرِ مَن مَشى‌ مِن قُرَیشٍ أجمَعینَ، وأَوّلِ مَن أجابَ وَاستَجابَ للَّهِ‌ِ مِنَ المُؤمِنینَ، وأقدَمِ السّابِقینَ، وقاصِمِ المُعتَدینَ، ومُبیرِ المُشرِکینَ، وسَهمٍ مِن مَرامِی اللَّهِ عَلَى المُنافِقینَ، ولِسانِ حِکمَهِ العابِدینَ، ناصِرِ دینِ اللَّهِ، ووَلِیِّ أمرِ اللَّهِ، وبُستانِ حِکمَهِ اللَّهِ، وعَیبَهِ عِلمِ اللَّهِ، سَمِحٌ سَخِیٌّ، بُهلولٌ‌ زَکِیٌّ أبطَحِیٌّ رَضِیٌّ مَرضِیٌّ، مِقدامٌ هُمامٌ، لاصابِرٌ صَوّامٌ، مُهَذَّبٌ قَوّامٌ، شُجاعٌ قَمقامٌ‌، قاطِعُ الأَصلابِ، ومُفَرِّقُ الأَحزابِ، أربَطُهُم جَناناً، وأطبَقُهُم عِناناً، وأجرَأَهُم لِساناً، وأمضاهُم عَزیمَهً، وأشَدُّهُم شَکیمَهً، أسَدٌ باسِلٌ، وغَیثٌ هاطِلٌ، یَطحَنُهُم فِی الحُروبِ – إذَا ازدَلَفَتِ الأَسِنَّهُ، وقَرُبَتِ الأَعِنَّهُ – طَحنَ الرَّحى‌، ویَذرُوهُم ذَروَ الرّیحِ الهَشیمِ، لَیثُ الحِجازِ، وصاحِبُ الإِعجاز، وکَبشُ العِراقِ، الإِمامُ بِالنَّصِّ وَالاستِحقاقِ، مَکِّیٌّ مَدَنِیٌّ، أبطَحِیُّ تِهامِیٌّ، خَیفِیٌّ عَقَبِیٌّ، بَدرِیٌّ اُحُدِیٌّ، شَجَرِیٌّ مُهاجِرِیٌّ، مِنَ العَرَبِ سَیِّدُها، ومِنَ الوَغى‌ لَیثُها، وارِثُ المَشعَرَینِ، وأبُو السِّبطَینِ الحَسَنِ وَالحُسَینِ، مَظهَرُ العَجائِبِ، ومُفَرِّقُ الکَتائِبِ وَالشِّهابُ الثّاقِبُ، وَالنّورُ العاقِبُ، أسَدُ اللَّهِ الغالِبُ، مَطلوبُ کُلِّ طالِبٍ، غالِبُ کُلِّ غالِبٍ؛ ذاکَ جَدّی عَلِیُّ بنُ أبی طالِبٍ. أنَا ابنُ فاطِمَهَ الزَّ