توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تعزیر از دیدگاه فقیهان ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تعزیر از دیدگاه فقیهان ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تعزیر از دیدگاه فقیهان ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

تعزیر (دیدگاه فقیهان)

پاورپوینت کامل تعزیر از دیدگاه فقیهان ۴۲ اسلاید در PowerPoint از مباحث فقهی و حقوقی مربوط به حقوق و جزا و درباره دیدگاه فقیهان بزرگ درباره تعزیر بحث می‌کند. با بررسی دیدگاه فقیهان به دست می‌آید که تعزیر در «لغت» و «شریعت اسلام» اعمّ از تنبیه و مجازات بدنی است، و شامل هرگونه گفتار یا کرداری که مجرم را از جرمش بازدارد می‌شود.

فهرست مندرجات

۱ – استعمال تعزیر در معنای لغوی
۲ – شیخ طوسی
۳ – ابن زهره
۴ – ابن ادریس
۵ – محقّق حلّی
۶ – فاضل اصفهانی
۷ – صاحب جواهر
۸ – سید علی طباطبایی
۹ – شهید ثانی
۱۰ – ابن قدامه
۱۱ – جزیری
۱۲ – پانویس
۱۳ – منبع

۱ – استعمال تعزیر در معنای لغوی

قبل از بیان کلمات فقهای اسلام، توجّه به این نکته لازم است که واژ تعزیر نه «حقیقت شرعیّه» دارد، نه «حقیقت متشرّعه»، و نه «حقیقت فقهیّه».
توضیح این که هرگاه قانونگذار اسلام برای کلمه و واژه‌ای معنای خاصّی در نظر بگیرد که دایر آن تنگ‌تر یا وسیع‌تر از معنای لغوی آن باشد، گفته می‌شود که آن کلمه «حقیقت شرعیّه» دارد. مانند واژ «صلاه» که در لغت به معنی هر نوع دعا است، ولی قانونگذار اسلام برای آن تفسیر خاصّی بیان کرده، و آن را در دعای مخصوص و ویژه، و با ارکان معیّنی به کار گرفته است.
و چنانچه واژه‌ای حقیقت شرعیّه نداشته باشد، امّا مسلمانان، که از آنان به متشرّعه تعبیر می‌شود (کسانی که پایبند به احکام شرعی هستند)، برای آن به تدریج معنایی خاص در نظر بگیرند، که دایر آن تنگتر یا وسیع‌تر از معنای لغوی باشد، «حقیقت متشرّعه» نامیده می‌شود.
ولی اگر کلمه‌ای نه حقیقت شرعیّه داشته باشد، و نه حقیقت متشرّعه؛ بلکه فقها آن را به معنای خاصّی تفسیر کنند، آن را «حقیقت فقهیّه» می‌نامند.
کلم تعزیر واژه‌ای است که دارای هیچ یک از حقیقت‌های سه‌گان فوق نیست، زیرا در کلمات فقهاء در همان معنای لغوی استعمال شده است.
پس از روشن شدن این مطلب، توجّه شما را به دیدگاه ده تن از فقهای بزرگ اسلام در تفسیر تعزیر جلب می‌کنیم:

۲ – شیخ طوسی

شیخ ابو جعفر محمد بن حسن طوسی، در ماه رمضان سال ۳۸۵ ه- ق در طوس خراسان به دنیا آمد، و در سن ۳۳ سالگی به بغداد کوچ کرد، و در آنجا درخشید. کتاب‌های فراوانی در علوم مختلف به رشته تحریر درآورد، که «المبسوط» از مهمترین آنهاست. این فقیه بزرگ پس از عمری خدمت به مکتب اهل البیت ‌(علیهم‌السّلام) در سال ۴۶۰ ه- ق رحلت کرد.
وی که از استوانه‌های فقهای شیعه به شمار می‌رود، می‌فرماید: «و کل من اتی معصیه لا یجب بها الحد فانه یعزر، مثل ان سرق نصابا من غیر حرز، او اقل من نصاب من حرز، او وطئ اجنبیه فیما دون الفرج، او قبّلها، او شتم انسانا، او ضربه، فان الامام یعزره … و یکون التعزیر بما دون الحد؛

[۱] طوسی، محمد بن حسن، المبسوط فی فقه الامامیّه، ج۸، ص۶۹.

هر کس مرتکب گناهی شود که حدّ شرعی ندارد تعزیر می‌گردد؛ مثل این که سارقی مالی را که به حدّ نصاب می‌رسد از خارج حرز سرقت کند. یا مال کمتر از نصاب را از داخل حرز بدزدد. یا مرد و زن بیگانه‌ای برهنه در رختخوابی بخوابند هر چند آمیزش نکنند. یا او را ببوسد. یا کسی انسانی را فحش دهد. در تمام این موارد حاکم شرع مجرم را تعزیر می‌کند … البتّه تعزیر کمتر از حدّ شرعی است.»

۳ – ابن زهره

حمزه بن علی بن زهره حسینی اسحاقی حلی از فقهای قرن ششم، آثار متعدّدی از خود بجا گذاشته است. وی در سال ۵۱۱ ه- ق متولّد شد، و در سال ۵۸۵ ه- ق از دنیا رفت.
ابن زهره که از قدمای فقهای شیعه می‌باشد، در این باره می‌گوید: «التعزیر یجب بفعل القبیح او الاخلال بالواجب الذی لم یرد الشرع بتوظیف حدّ علیه او ورد بذلک فیه و لم تتکامل شروط اقامته؛

[۲] مروارید، علی اصغر، سلسله الینابیع الفقهیّه، ج۲۳، ص۲۰۸.

انجام هر کار زشتی و ترک هر واجبی که حدّ شرعی خاصّی ندارد، یا حدّ شرعی دارد ولی شرایط آن جمع نیست، تعزیر دارد.»

۴ – ابن ادریس

محمّد بن احمد بن ادریس حلی نیز از فقهای قرن ششم است. وی که از فقهای برجسته و تحوّل آفرین شیعه به شمار می‌رود، در سال ۵۴۳ ه- ق (طبق قول مشهور) در شهر حلّه لبنان به دنیا آمده، و در سال ۵۹۸ دست از جهان شسته است.
وی که از فقهای عالیقدر پس از عصر شیخ طوسی می‌باشد، در این باره می‌گوید: «و التعزیر تادیب تعبد اللّه سبحانه به لردع المعزر و غیره من المکلفین و هو مستحق بکل اخلال بواجب و اتیان کل قبیح لم یرد الشرع بتوظیف الحد علیه

[۳] مروارید، علی اصغر، سلسله الینابیع الفقهیّه، ج۲۳، ص۲۹۶.

؛ تعزیر نوعی تادیب است که خدای سبحان آن را برای جلوگیری گنهکار از تکرار گناه، و دیگران از آلوده شدن به آن، وضع کرده است، و تمام کسانی که واجبی را ترک می‌کنند، یا مرتکب حرامی می‌شوند که حدّ شرعی ندارد، مستوجب تعزیر هستند.»
همان‌گونه که ملاحظه فرمودید این فقیه نامدار نیز تعزیر را منحصر در شلّاق نکرده، بلکه هر کاری که باعث جلوگیری از تکرار گناه، یا آلودگی به آن شود را تعزیر می‌داند.

۵ – محقّق حلّی

فقیه نامدار و بزرگ، مرحوم محقّق حلّی (ابو القاسم نجم الدین جعفر بن حسن بن یحیی بن سعید حلّی در زمر معروف‌ترین فقهای شیعه است. وی در سال ۶۱۲ ه- ق به دنیا آمد و پس از ۶۴ سال زندگی با برکت، در سال ۶۷۶ ه- ق وفات یافت.) در کتاب شرایع الاسلام می‌فرماید:
«کل ما له عقوبه مقدره یسمی حدّا، و ما لیس کذلک یسمی تعزیرا؛

[۴] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۴۱، ص۲۵۴.

هر چیزی که مجازات معیّن و مشخّصی داشته باشد حد، و غیر آن تعزیر شمرده می‌شود.»
ایشان هم تعزیر را منحصر در ضرب نکرده، بلکه شامل هر نوع مجازاتی می‌داند.

۶ – فاضل اصفهانی

محمد بن حسن بن محمد اصفهانی مشهور به «فاضل اصفهانی» و «فاضل هندی» در سال ۱۰۶۲ ه- ق در شهر اصفهان به دنیا آمد، و در سال ۱۱۳۷ ه- ق در همان شهر از دنیا رفت، و در مقبر تخت فولاد دفن شد. وی از اعجوبه‌های روزگار بود، به گونه‌ای که در سن دوازده سالگی شروع به نوشتن کتاب کرده، و در سن سیزده سالگی فارغ التحصیل شده است؛
فاضل هندی، از دیگر فقهای نامدار شیعه، در شرح کلام علّامه حلّی (شیخ حسن بن یوسف بن مطهّر حلّی، مشهور به علّامه حلّی، از فقهای نامدار شیعه در قرن هفتم محسوب می‌شود. وی در ماه مبارک رمضان سال ۶۴۸ ه- ق در شهر حلّ لبنان به دنیا آمد، و در سن هفتاد و هشت سالگی، یعنی در سال ۷۲۶ ه- ق به ملاقات پروردگارش شتافت. وی خدمات شایانی به مکتب اهل البیت کرد. از جمله شاگردان فراوانی تربیت نمود، به گونه‌ای که ۵۰۰ نفر مجتهد در درس وی شرکت می‌کردند.) می‌گوید:
«ثم وجوب التعزیر فی کل محرم من