توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تسبیح (مفردات‌قرآن) ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تسبیح (مفردات‌قرآن) ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تسبیح (مفردات‌قرآن) ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل تسبیح (مفردات‌قرآن) ۳۷ اسلاید در PowerPoint

تسبیح از اصطلاحات به کار رفته در قرآن کریم به معنای تنزیه خدا از هر بدی و نالایق است. این کلمه در قرآن به صورت متعدی بنفسه و متعدی با حروف باء و لام به کار رفته است.

فهرست مندرجات

۱ – مفهوم‌شناسی
۲ – سبحان
۳ – تسبیح در قرآن
۴ – تسبیح عامّه موجودات‌
۵ – نحوه تسبیح موجودات‌
۶ – پانویس
۷ – منبع

۱ – مفهوم‌شناسی

طبرسی در مجمع البیان تسبیح را تنزیه خدا از هر بدی و نالایقی معنا کرده است.

[۱] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۶، ص۲۹۴.

در نهایه گوید «اصل‌ التَّسْبِیحُ‌: التّنزیه و التّقدیس و التّبرئه من النَّقَائِصِ»

[۲] ابن اثیر، مجدالدین، النهایه فی غریب الحدیث و الاثر، ج۲، ص۳۳۱.

در مفردات گوید «التَّسْبِیحُ‌ تنزیهُ اللّهِ تَعَالی»

[۳] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۲۲۱.

جوهری در صحاح‌ گفته «التَّسِّبِیحُ التَّنْزِیهُ».

[۴] جوهری، اسماعیل بن حماد، صحاح تاج اللغه، ج۱، ص۳۷۲.

۲ – سبحان

سُبْحَانَ‌ به قول طبرسی اسم مصدر

[۵] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۱، ص۱۴۶.

و به قول راغب مصدر است

[۶] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۲۲۱.

مثل غفران و معنی آن تسبیح است و نصب آن چنان که گفته‌اند برای مفعول مطلق بودن است. صحاح و قاموس و اقرب گفته است: معنی‌ سُبْحانَ‌ اللَّهِ یعنی خدا را از بدی بطور کامل کنار می‌دانم «اُبَرِّئُ اللّهَ مِنَ السُّوءِ بَرآءَهً».

[۷] جوهری، اسماعیل بن حماد، صحاح تاج اللغه، ج۱، ص.۳۷۲

[۸] فیروزآبادی، مجدالدین، قاموس المحیط، ج۱، ص۲۲۶.

سُبَحَانَ‌ اللَّهِ و سُبَحَانَکَ‌ به تصریح اهل لغت گاهی برای تعجب آید مثل‌ «قُلْ‌ سُبْحانَ‌ رَبِّی هَلْ کُنْتُ اِلَّا بَشَراً رَسُولًا».

[۹] اسراء/سوره۱۷، آیه۹۳.

«سُبْحانَکَ‌ هذا بُهْتانٌ عَظِیمٌ‌».

[۱۰] نور/سوره۲۴، آیه۱۶.

۳ – تسبیح در قرآن

تسبیح در قرآن بنفسه متعدی شده مثل‌ «سَبِّحِ‌ اسْمَ رَبِّکَ الْاَعْلَی‌».

[۱۱] اعلی/سوره۸۷، آیه۱.

و نیز با باء مثل‌ «فَسَبِّحْ‌ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ‌».

[۱۲] واقعه/سوره۵۶، آیه۷۴.

و ایضا با لام نحو «سَبَّحَ‌ لِلَّهِ ما فِی السَّماواتِ وَ الْاَرْضِ…».

[۱۳] حدید/سوره۵۷، آیه۱.

چون‌ «سَبِّحِ» در آیه اوّل متعدی بنفسه است می‌دانیم که در آیه دوّم باء برای تعدیه است زیرا با هم فرقی ندارند لذا باید آن را به معنی استعانت و ملابست نگرفت المیزان نیز احتمال تعدیه را داده است.
«سَبِّحِ‌ اسْمَ رَبِّکَ الْاَعْلَی‌ فَسَبِّحْ‌ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ‌» در این دو آیه همچنین در آیه ۹۶ واقعه

[۱۴] واقعه/سوره۵۶، آیه۹۶.

و ۵۲ حاقّه.

[۱۵] حاقه/سوره۶۹، آیه۵۲.

امر به تسبیح اسم پروردگار شده بر خلاف آیات دیگر که تسبیح ذات پروردگار است مثل‌ «وَ سَبِّحُوهُ‌ بُکْرَهً وَ اَصِیلًا».

[۱۶] احزاب/سوره۳۳، آیه۴۲.

«وَ سَبِّحْهُ‌ لَیْلًا طَوِیلًا».

[۱۷] انسان/سوره۷۶، آیه۲۶.

و آیات دیگر.
گفته‌اند: مراد از اسم، مسمّی یعنی ذات حق تعالی است و گفته‌اند: مراد از ذکر اسم، تعظیم مسمّی است و نیز گفته‌اند مراد از اسم، ذکر است و گفته‌اند: تنزیه اسم تنزیه مسمّی است.
ناگفته نماند مراد از تسبیح اسم قطعا تسبیح مسمّی است و در ذکر اسم مسمّی چنان مجسّم است که اصلا توجّهی باسم نیست آنگاه که یا اللّه و سبحان اللّه می‌گوئیم توجّه فقط به ذات پروردگار است و بالف و لام و‌ هاء اللّه ابدا توجّهی نیست و تسبیح اسم جز تسبیح مسمّی چیز دیگر نمی‌شود باشد ولی تعلّق تسبیح بر اسم شاید جهت دیگری داشته باشد و آن اینکه همانطور که در حق تعالی از لحاظ معبودیّت و خالقیّت شریک قائل شده‌اند در اسماء اللّه نیز الحاد کرده‌اند چنانکه فرموده‌ «وَ لِلَّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنی‌ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِینَ یُلْحِدُونَ فِی اَسْمائِهِ سَیُجْزَوْنَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ‌».

[۱۸] اعراف/سوره۷، آیه۱۸۰.

الحاد و لحد به معنی میل است یعنی خدا را با نام‌های نیکش بخوانید و از کسانی که در نام‌های خدا از حق و واقعیت منحرف‌اند کنار شوید.
الحاد در نام خدا آنست که نام خدا را به چیزهای دیگر نسبت دهیم مثلا بگوئیم خالق شرور اهریمن است و نسبت خلقت و اهلاک را به ماده و دهر بدهیم که می‌گفتند «وَ ما یُهْلِکُنا اِلَّا الدَّهْرُ…».

[۱۹] جاثیه/سوره۴۵، آیه۲۴.

و یا علم و قدرت و اراده و سایر صفات خدا را مثل علم و قدرت افراد بشر بدانیم.
المیزان ذیل آیه ۱۸۰ اعراف از معانی الاخبار نقل کرده که حضرت صادق (علیه‌السّلام) در حدیثی فرمود: برای خدا شبه و مثل و عدل نیست اسماء حسنی برای خداست دیگری با آنها خوانده نمی‌شود اسماء حسنی آنست که خدا در کتاب خود بیان داشته و فرموده‌ «فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِینَ یُلْحِدُونَ فِی اَسْمائِهِ‌» الحادشان از روی جهل است ملحد ندانسته کافر می‌شود گمان دارد که کار خوب می‌کند آنست قول خدا «وَ ما یُؤْمِنُ اَکْثَرُهُمْ بِاللَّهِ اِلَّا وَ هُمْ مُشْرِکُونَ‌» آنها در نام‌های خدا الحاد می‌کنند بدون علم و نام‌های خدا را در غیر موضع آن می‌گذارند.

[۲۰] طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۸، ص۳۶۷.

علی هذا مراد از آیات تسبیح اسم آنست همانطور که خدا را منزه می‌دانی اسماء خدا را نیز منزّه بدان و به کسی نسبت مده و یا مانند اوصاف دیگران مدان.

۴ – تسبیح عامّه موجودات‌

قرآن مجید صراحت دارد در اینکه همه موجودات عالم خدا را تسبیح می‌کند و حمد می‌گوید و نیز در تمام آنها شعور و درک و نوعی علم هست.
«تُسَبِّحُ‌ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ وَ الْاَرْضُ وَ مَنْ فِیهِنَّ وَ اِنْ مِنْ شَیْ‌ءٍ اِلَّا یُسَبِّحُ‌ بِحَمْدِهِ وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ‌ تَسْبِیح