توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پوشاندن پا (دانشنامه‌حج) ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پوشاندن پا (دانشنامه‌حج) ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل پوشاندن پا (دانشنامه‌حج) ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل پوشاندن پا (دانشنامه‌حج) ۸۲ اسلاید در PowerPoint

مقالات مرتبط: پوشاندن پا.

پوشاندن پا یکی از اصطلاحات فقهی در باب حج است. فقهای اسلامی پوشیدن کفش، جوراب، چکمه و مانند آن را در حج برای مرد احرام‌گزار حرام می‌دانند. ولی در صورت نیاز جایز شمرده‌اند. و در صورت تخلف، برای آن کفاره مشخص کرده‌اند.

فهرست مندرجات

۱ – حکم
۲ – نوع و محدوده پوشش
۳ – پوشاندن بخشی از پا
۴ – شرایط حرمت
۴.۱ – مرد بودن احرام‌گزار
۴.۲ – فقدان ضرورت پوشش پا
۵ – کفاره
۶ – دیدگاه فقهی امام خمینی
۷ – فهرست منابع
۸ – پانویس
۹ – منبع

۱ – حکم

پوشاندن پا که از محرمات احرام به شمار می‌رود، با عنوان لبس الخُفّ و الجَوْرَب در منابع فقهی یاد شده و برخی از منابع فقه امامی

[۱] ابن ادریس حلی، محمد بن احمد، السرائر، ج۱، ص۵۴۳.

[۲] علامه حلی، تحریرالاحکام، ج۲، ص۳۰.

[۳] مقدس اردبیلی، مجمع الفائده، ج۶، ص۳۰۴.

و همه منابع فقه اهل سنّت

[۴] مالک ابن انس، المدونه الکبری، ج۱، ص۴۶۴.

[۵] سرخسی، محمد، المبسوط، ج۴، ص۷.

[۶] نووی، یحیی بن شرف، روضه الطالبین، ج۳، ص۱۲۶.

[۷] ابن قدامه، عبدالله، المغنی، ج۳، ص۲۸۱.

آن را ذیل موضوع پوشیدن لباس دوخته شده آورده‌اند. البته پاره‌ای از منابع امامی

[۸] موسوی عاملی، سید محمد، مدارک الاحکام، ج۷ص۳۳۷.

[۹] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۴۹.

[۱۰] خویی، سید ابوالقاسم، المعتمد فی شرح المناسک:محاضرات الخوئی، ج۳، ص۴۲۷.

با عنوانی مستقل بدان پرداخته‌اند. به نظر فقیهان امامی

[۱۱] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۵۱.

[۱۲] بحرانی، یوسف، الحدائق، ج۱۵، ص۴۴۲.

و اهل سنّت

[۱۳] سرخسی، محمد، المبسوط، ج۴، ص۷.

[۱۴] ابن قدامه، عبدالله، المغنی، ج۳، ص۲۸۰.

[۱۵] نووی، یحیی بن شرف، المجموع شرح المهذب، ج۷، ص۲۴۹-۲۵۸.

[۱۶] آبی ازهری، صالح بن عبد السمیع، الثمر الدانی، ص۳۸۲-۳۸۳.

پوشاندنِ پا برای احرام‌گزار مرد جایز نیست. مستند فقیهان امامی، افزون بر اجماع،

[۱۷] ابن زهره حلبی، حمزه بن علی، غنیه النزوع، ص۱۵۹.

[۱۸] علامه حلی، منتهی المطلب، ج۳، ص۳۲۵.

[۱۹] موسوی عاملی، سید محمد، مدارک الاحکام، ج۷، ص۳۳۷.

حدیث‌های متعدد

[۲۰] شیخ کلینی، الکافی، ج۴، ص۳۴۱.

[۲۱] شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۳۴۰.

[۲۲] شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج۵، ص۲۸۴.

و مستند فقیهان اهل سنّت نیز روایات‌ است.

[۲۳] بخاری، محمد بن مسلم، صحیح بخاری، ج۱، ص۸۲،.

[۲۴] بخاری، محمد بن مسلم، صحیح بخاری، ج۲، ص۲۱۵.

[۲۵] محمد بن مسلم، صحیح بخاری، ج۲، ص۱۲۷.

[۲۶] نیشابوری، مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، ج۲، ص۸۳۵.

[۲۷] ترمزی، محمد، سنن ترمذی، ج۲، ص۱۸۷.

۲ – نوع و محدوده پوشش

فقیهان امامی

[۲۸] شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۲، ص۲۵۷.

[۲۹] آملی، محمد تقی، مصباح الهدی، ج۱۲، ص۵۵۵.

[۳۰] خمینی، روح الله، مناسک حج، ص۲۴۱.

و اهل سنت

[۳۱] سرخسی، محمد، المبسوط، ج۴، ص۱۲۶.

[۳۲] رعینی، محمد بن محمد، مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۰۵-۲۰۶.

[۳۳] شروانی، عبدالحمید، حواشی شروانی، ج۴، ص۱۶۳.

[۳۴] بهوتی، منصور، کشاف القناع، ج۲، ص۴۲۶.

پوشیدن نعلین یا تاسومه (نوعی دمپایی که روی آن باز و تنها دارای بند یا نخی است که بین انگشتان قرار می‌گیرد)

[۳۵] ابن اثیر، مبارک بن محمد، النهایه، ج۲، ص۸۳.

[۳۶] شربینی، محمد، مغنی المحتاج، ج۲، ص۲۹۲.

را برای مرد احرام‌گزار جایز شمرده‌اند؛ ولی پوشیدن جوراب یا چکمه یا کفشی که همه روی پا را می‌پوشاند، حرام دانسته‌اند.

[۳۷] مالک ابن انس، المدونه الکبری، ج۱، ص۴۶۴.

[۳۸] سرخسی، محمد، المبسوط، ج۴، ص۷.

[۳۹] ابن قدامه، عبدالله، المغنی، ج۳، ص۲۷۲.

برخی از فقیهان امامی

[۴۰] ابن زهره حلبی، حمزه بن علی، غنیه النزوع، ص۱۵۹.

[۴۱] علامه حلی، منتهی المطلب،-ط ق- ج۲، ص۷۸۲.

با مطلق دانستن احادیث

[۴۲] شیخ کلینی، الکافی، ج۴، ص۳۴۶.

[۴۳] شیخ طوسی، التهذیب، ج۵، ص۳۸۴.

[۴۴] شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۳۴۰.

به حرمت هر‌گونه پوشش روی پا باور دارند. برخی نیز

[۴۵] شهید اول، الدروس، ج۱، ص۳۷۷.

[۴۶] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۵۰.

[۴۷] فیاض، محمد اسحاق، تعالیق مبسوطه، ج۱، ص۲۱۶.

بدین استناد که در حدیث‌ها تنها از چکمه و جوراب یاد شده، گفته‌اند که تعمیم این دو مورد به موارد دیگر، به قرینه نیاز دارد. وانگهی ملاک ممنوعیت در آن دو مورد مشخص نشده تا بتوان به پشتوانه تتقیح مناط آن را تعمیم داد. پس خودداری از هر چه پا با آن پوشانده نمی‌شود، مانند پوشاندن پا هنگام خواب با ملحفه یا پوشاندن پا در حال نشستن با لباس احرام، لازم نیست.

[۴۸] شهید اول، الدروس، ج۱، ص۳۷۸.

[۴۹] شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۲، ص۲۵۷.

[۵۰] سبزواری، محمد باقر، ذخیره المعاد، ج۳، ص۵۹۴.

برخی فقها مقتضای احتیاط را خودداری از پوشیدن هر چیز همانند چکمه وجوراب دانسته‌اند.

[۵۱] خویی، سید ابوالقاسم، مناسک حج، ص۱۶۳.

[۵۲] تبریزی، میرزا جواد، التهذیب فی مناسک العمره، ج۲، ص۲۹۲.

در باور فقیهان مالکی و حنبلی و شافعی، پوشیدن هر‌گونه کفش یا چکمه که روی پا را بپوشاند، حرام است.

[۵۳] ابن قدامه، عبدالله، المغنی، ج۳، ص۲۸۱.

[۵۴] شربینی، محمد، مغنی المحتاج، ج۱، ص ۵۱۹.

حنفیان پوشیدن هر چیز را که برآمدگی رویِ پا را نپوشاند، جایز شمرده‌اند.

[۵۵] ابن عابدین، محمدأمین بن عمر، الدر المختار، ج۲، ص ۴۹۰.

برخی فقیهان امامی پوشاندن همه روی پای احرام‌گزار را حرام دانسته‌اند؛ ولی پوشاندن بخشی از آن را حرام نمی‌دانند. دلیل ایشان، تصریح روایات به جواز پوشیدن نعلین که بخشی‌اندک از روی پا را می‌پوشاند و نیز عدم جواز پوشیدن چکمه است که همه روی پا را پوشش می‌دهد.

[۵۶] شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۲، ص۲۵۷.

[۵۷] فاضل هندی، بهاءالدین، کشف اللثام، ج۵، ص۳۸۲.

[۵۸] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۵۰.

۳ – پوشاندن بخشی از پا

شماری دیگر از فقیهان امامی، پوشاندن بخشی از پا را نیز حرام می‌دانند. دلیل آنان این است که لازمه حرمت پوشاندن همه روی پا، حرمت پوشاندن بخشی از آن نیز هست.

[۵۹] شهید ثانی، الروضه البهیه، ج۲، ص۲۴۴.

[۶۰] نجفی، محمد، جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۵۰.

در فقه شافعی و مالکی و حنبلی، پوشاندن بخشی از پا مانند پوشاندن همه آن حرام است.

[۶۱] ابن قدامه، عبدالله، المغنی، ج۳، ص۲۷۵.

[۶۲] نووی، یحیی بن شرف، المجموع شرح المهذب، ج۷، ص۲۵۸.

[۶۳] دردیر، احمد بن محمد، الشرح الکبیر، ج۲، ص۵۵.

در فقه حنفی، پوشیدن هر چه که بالاتر از |کَعبَین(برآمدگی دو طرف پا) را بپوشاند، حرام و پوشاندن پایین‌تر از آن جایز است.

[۶۴] الموصلی، عبدالله، الاختیار، ج۱، ص۱۴۴.

۴ – شرایط حرمت

برای پوشاندن پا شرایطی یاد شده که مهم‌ترین موارد آن‌ها عبارتند از:

۴.۱ – مرد بودن احرام‌گزار

در باور مشهور فقیهان امامی

[۶۵] ابن ادریس حلی، محمد بن احمد، السرائر، ج۱، ص۵۴۴.

[۶۶] مقدس اردبیلی، مجمع الفائده، ج۶، ص۳۰۵.

[۶۷] خویی، سید ابوالقاسم، المعتمد فی شرح المناسک:محاضرات الخوئی، ج۳، ص۴۲۷.

و همه فقیهان اهل سنت

[۶۸] مالک ابن انس، المدونه الکبری، ج۱، ص۴۶۳.

[۶۹] نووی، یحیی بن شرف، المجموع شرح المهذب، ج۷، ص۲۵۸.

[۷۰] دسوقی، محمد بن احمد، حاشیه رد المحتار، ج۲، ص۵۳۹.

[۷۱] ابن قدامه، عبدالله، المغنی، ج۳، ص۳۰۳.

به پشتوانه احادیث

[۷۲] احمدبن حنبل، مسند احمد، ج۲، ص۳، ۸.

[۷۳] بخاری، محمد، صحیح بخاری، ج۱، ص۳۹.

[۷۴] نیشابوری، مسلم، صحیح مسلم، ج۴، ص۲-۳.

از جمله روایات حاکی از جواز پوشیدن هر لباس برای زنان احرام‌گزار

[۷۵] شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۳۳۹.

[۷۶] شیخ طوسی، التهذیب، ج۵، ص۷۵.

[۷۷] شیخ کلینی، الکافی، ج۴، ص۳۴۴.

و نیز اجماع،

[۷۸] نووی، یحیی بن شرف، المجموع شرح المهذب، ج۷، ص۲۵۸.

[۷۹] ابن قدامه، عبدالله، المغنی، ج۳، ص۲۷۲.

حرمت پوشاندن پا از احکام ویژه مردان است؛ ولی شماری از فقیهان امامی

[۸۰] شیخ طوسی، المبسوط، ج۱، ص۳۲۰.

[۸۱] محقق حلی، شرائع الاسلام، ج۱، ص۲۵۰.

به پشتوانه اطلاقِ احادیث

[۸۲] فاضل هندی، بهاءالدین، کشف اللثام، ج۵، ص۳۸۲.

و نیز قاعده اشتراک زن و مرد در احکام،

[۸۳] نجفی، محمدحسن، جواهرالکلام، ج۱۸، ص۳۵۰.

بر آنند که پوشاندن پا بر زن احرام‌گزار نیز حرام است. ناقدان این دیدگاه، روایات دلالت‌گر بر حرمت پوشاندن پا را ویژه احرام‌گزار مرد می‌دانند و باور دارند که این روایات با احادیثی دیگر

[۸۴] شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۳۴۰.

[۸۵] شیخ طوسی، التهذیب، ج۵، ص۷۴،.

[۸۶] شیخ کلینی، الکافی، ج۴، ص۳۴۴.

که احرام زن را در هر لباسی جایز شمرده، مقیّد شده‌اند.

[۸۷] مقدس اردبیلی، مجمع الفائده، ج۶، ص۳۰۵.

[۸۸] شهید اول، الدروس، ج۱، ص۳۷۶.

[۸۹] خویی، سید ابوالقاسم، المعتمد فی شرح المناسک:محاضرات الخوئی، ج۴، ص۱۵۳.

۴.۲ – فقدان ضرورت پوشش پا

در باور همه فقیهان امامی

[۹۰] ابن ادریس حلی، محمد بن احمد، السرائر، ج۱، ص۵۴۳.

[۹۱] علامه حلی، منتهی المطلب، ج۳، ص۳۲۵.

[۹۲] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۵۱.

واهل سنت

[۹۳] نووی، یحیی بن شرف، المجموع شرح المهذب، ج۷، ص۲۶۵.

[۹۴] سرخسی، محمد، المبسوط، ج۴، ص۷.

[۹۵] رعینی، محمد بن محمد، مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۰۵.

[۹۶] ابن قدامه، عبدالله، المغنی، ج۳، ص۲۸۲.

در صورتی که احرام‌گزار نیازمند پوشیدن چکمه و جوراب شود و جایگزینی مانند نعلین در دسترس نداشته باشد، پوشاندن پا برایش جایز است، هر چند نیاز او به حد اضطرارِ برطرف کننده تکلیف نرسد.

[۹۷] خویی، سید ابوالقاسم، المعتمد فی شرح المناسک:محاضرات الخوئی، ج۳، ص۴۲۷.

پشتوانه آن‌ها احادیثی است که به جواز پوشش در صورت نیازتصریح کرده است.

[۹۸] بخاری، محمد، صحیح بخاری، ج۱، ص۸۲.

[۹۹] شیخ کلینی، الکافی، ج۴، ص۳۴۱.

برخی فقیهان امامی

[۱۰۰] شیخ طوسی، المبسوط، ج۱، ص۳۲۰.

[۱۰۱] ابن حمزه طوسی، محمد بن علی، الوسیله، ص۱۶۳.

[۱۰۲] شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۲، ص۲۵۷.

به پشتوانه احادیث

[۱۰۳] شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۳۴۰.

[۱۰۴] شیخ کلینی، الکافی، ج۴، ص، ۳۴۶.

به وجوب شکافتن کفش یا چکمه در صورت اضطرار باور دارند و بر آنند که این احادیث، روایاتی را که به‌گونه مطلق پوشاندن پا را در فرض اضطرار تجویز کرده‌اند، مقید می‌کنند.

[۱۰۵] شیخ طوسی، محمد، الخلاف، ج۲، ص۲۹۵-۲۹۶.

[۱۰۶] علامه حلی، مختلف الشیعه، ج۴، ص۸۰-۸۱.

[۱۰۷] محقق کرکی، جامع المقاصد، ج۳، ص۱۸۵.

در برابر، شماری از فقیهان به پشتوانه اجماع و نیز اطلاق احادیثی که قابل تقیید با روایت‌های دیگر نیستند، شکافتن را واجب ندانسته‌اند.

[۱۰۸] محقق حلی، شرائع الاسلام، ج۱، ص۱۸۵.

[۱۰۹] موسوی عاملی، سید محمد ابن علی، مدارک الاحکام، ج۷، ص۳۳۸.

[۱۱۰] خویی، سید ابوالقاسم، المعتمد فی شرح المناسک:محاضرات الخوئی، ج۳، ص۴۲۷.

شماری دیگر از فقیهان امامی به استحباب شکافتن باور دارند.

[۱۱۱] سبزواری، محمد باقر، ذخیره المعاد، ج۳، ص۵۹۴.

چگونگی شکافتن چکمه فقیهان امامی در باره چگونگی شکافتن چکمه چندین سخن دارند؛ از جمله: شکافتن بخش روی پا،

[۱۱۲] شیخ طوسی، المبسوط، ج۱، ص۳۲۰.

[۱۱۳] ابن حمزه، محمد، الوسیله، ص۱۶۳.

شکافتن کفش یا چکمه تا زیر کعبین

[۱۱۴] شیخ طوسی، الخلاف، ج۱، ص۲۹۵.

و بریدن کفش تا زیر کعبین.

[۱۱۵] نووی، المجموع شرح المهذب، ج۷، ص۲۶۶.

[۱۱۶] سبزواری، محمد باقر، ذخیره المعاد، ج۳، ص۵۹۴.

برخی جمع میان شکافتن و بریدن

[۱۱۷] ابن حمزه، محمد، الوسیله، ص۱۶۳.

را بهتر دانسته و آن را با احتیاط

[۱۱۸] موسوی عاملی، سید محمد، مدارک الاحکام، ج۷، ص۳۳۹.

سازگار شمرده‌اند.فقیهان شافعی

[۱۱۹] شربینی، محمد، مغنی المحتاج، ج۱، ص۵۱۹.

[۱۲۰] نووی، یحیی بن شرف، روضه الطالبین، ج۳، ص۱۲۸.

[۱۲۱] مزنی، اسماعیل بن یحیی، مختصرالمزنی، ج۸، ص۱۶۲.

و حنفی

[۱۲۲] سرخسی، محمد بن احمد، المبسوط، ج۴، ص۷.

[۱۲۳] کاسانی، ابوبکر بن مسعود، بدائع الصنائع، ج۲، ص۱۸۳.

و مالکی

[۱۲۴] مالک بن انس، المدونه الکبری، ج۱، ص۴۶۴.

[۱۲۵] رعینی، محمد بن محمد، مواهب الجلیل، ج۳، ص۱۴۲.

به پشتوانه حدیث نبوی

[۱۲۶] بخاری، محمد بن مسلم، صحیح بخاری، ج۷، ص۱۴۴.

[۱۲۷] نیشابوری، مسلم، صحیح مسلم، ج۲، ص۸۳۵.

[۱۲۸] ابن ماجه، محمد بن یزید، سنن ابن ماجه، ج۲، ص۹۷۷.

در صورت اضطرار به پوشیدن کفش به سبب نبودن نعلین، به وجوب بریدن آن تا زیر کعبین باور دارند. در برابر، فقیهان حنبلی

[۱۲۹] ابن قدامه، عبد‌الله، المغنی، ج۳،ص۲۸۱.

[۱۳۰] بهوتی، منصور، کشاف القناع، ج۲، ص۴۲۷.

به پشتوانه حدیثی از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) که از شکافتن سخن به میان نیاورده و نیز حدیثی از امام