پاورپوینت کامل البیان الجامع لکل علوم القرآن ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل البیان الجامع لکل علوم القرآن ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل البیان الجامع لکل علوم القرآن ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل البیان الجامع لکل علوم القرآن ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ پانویس
۴ منابع مقاله
۵ وابسته‌ها

ساختار

التبیان فی تفسیر القرآن، تفسیر کل قرآن به ترتیب سوره‌هاى آن است و در ده جلد تدوین شده است. مفسر در آغاز هر سوره، به نام‌هاى آن و وجه تسمی آنها، مکى یا مدنى بودن سوره، و وجود آی ناسخ و منسوخ در آن اشاره کرده، سپس به بررسى اختلاف قرائات، معناى لغوى واژگان، اشتقاق، صرف، نحو و گاه نکات بلاغى آیات پرداخته و سرانجام، معناى کلى آیات را شرح و تفسیر کرده است.[۶] شیو بیان و ترتیب مطالب در تفسیر وى عینا در تفسیر مجمع البیان فی تفسیر القرآن امین‌الاسلام طبرسى (متوفى ۵۳۸) به کار گرفته شده است، با این تفاوت که طبرسى، مباحث لغت و اعراب و قرائات و شأن نزول و معناى آیه را به روشنى از یکدیگر جدا کرده است.

شیخ طوسى در مقدم التبیان، با اشاره به انگیز خویش از نوشتن این تفسیر، مى‌گوید که هیچ یک از علماى شیعه را ندیده است که کتابى در تفسیر تمام قرآن و مشتمل بر هم انواع علوم و معانى آن نوشته باشد؛ تنها برخى از ایشان به ذکر روایات موجود در کتب حدیثى پرداخته‌اند، بى‌آنکه استقصا کنند یا در تفسیر مبهمات آن بکوشند.

وى عالمان اهل سنّت را در این موضوع به سه دسته تقسیم مى‌کند: کسانى چون طبرى که به تطویل هر سخن منقولى را در تفسیر قرآن گرد آورده‌اند؛ کسانى که به اختصار تنها به تفسیر الفاظ غریب و مشکل قرآن پرداخته‌اند؛ و کسانى که راه میانه پیموده‌اند و بیشتر به علومى توجه کرده‌اند که خود در آن تبحر داشته‌اند؛ مثلاًزجّاج و فرّاء به صرف و نحو، مفضّل بن سلمه به واژگان و اشتقاق الفاظ، ابوعلى جبّائى به کلام و ابوالقاسم بلخى به فقه توجه کرده‌اند. طوسى فقط تفسیر ابومسلم محمد بن بحر اصفهانى (متوفى ۳۲۰) و على بن عیسى رمّانى (متوفى ۳۸۴)، هر دو از علماى معتزله، را بهترین مى‌داند؛ اما تذکر مى‌دهد که ایشان نیز گاه به امور غیر ضرورى پرداخته‌اند.[۷]

بنابراین وى مى‌کوشد که تفسیرش به اختصار هم فنون و علوم قرآنى را در بر گیرد، متشابهات قرآن را توضیح دهد، مباحث کلامى در رد مجبّره و مشبّهه و مجسّمه و جز ایشان را بیان و ادل علماى شیعه بر حقانیت اصول و فروع مذهبشان را با استناد به آیات قرآن بازگو کند.[۸]

گزارش محتوا

شیخ طوسى در ابتداى تفسیر خود، فصلى مى‌گشاید و در آن به ذکر پاره‌اى نکات کلى در تفسیر و علوم قرآنى مى‌پردازد.

نخست تحریف قرآن، به معناى زیادى یا نقصان در آیات، را مردود مى‌شمارد و به تبع سید‌ ‎مرتضى (۳۵۵-۴۳۶)، هم روایات شیعه و اهل سنّت را دربار افتادگى آیات فراوان از قرآن، خبر واحد مى‌داند که هیچ گاه یقین آور نیست و به فرض درستى، خدشه‌اى بر صحت متن موجود قرآن وارد نمى‌کند.[۹] طوسى در ادامه، روایات دالّ بر عدم جواز تفسیر به رأى را مانع از تدبّر در قرآن و فهم ظواهر آیات نمى‌داند؛ لیکن معانى آیات قرآن را به چهار دسته تقسیم مى‌کند که از آن میان، فقط دست نخست از معرفت بشر بیرون است:

آیاتى که علم آنها مختص خداوند است، مانند شناخت دقیق زمان قیامت در آی ۱۸۶ سور اعراف؛
آیاتى که ظاهرشان با معناى درونى آنها یکى است و هر کس با زبان عربى آشنا باشد، معنا را درمى‌یابد، مانند حرمت قتل نفس در آی ۱۵۱ سور انعام؛
آیات مجمل که ظاهرشان حاکى از تفصیل معنایشان نیست، مانند کیفیت اجراى جزئیات مناسک حج در آی ۹۱ سور آل عمران، معناى این آیات را تنها باید از بیانات پیامبر اکرم و ائمه علیهم‌السلام به دست آورد و در این موارد نمى‌توان تفسیر به رأى کرد یا از دیگر مفسران تقلید کرد، مگر آنکه نظر مفسران مورد اجماع باشد؛
آیاتى که در آنها واژه‌اى داراى دو یا چند معناى محتمل است. در اینجا اگر دلیلى از جانب پیامبر یا امام معصوم یا دلیل عقلى بر صحت یکى از این معانى نداشتیم، تنها باید بگوییم که ظاهر آیه چند وجه مختلف را محتمل کرده است.[۱۰] وى تأکید مى‌کند که تقلید از هیچ مفسرى روا نیست و در پذیرفتن هر تفسیر یا تأویلى باید به ادل عقلى یا شرعى رجوع کرد، لیکن به هیچ روى خبر واحد را از جمله ادل شرعى در تفسیر قرآن نمى‌داند.[۱۱] این تقسیمات از جهات فراوانى به تقسیم بندى تفسیر طبرى.[۱۲] شبیه است و منبع آن نیز روایتى منسوب به ابن عباس است.[۱۳]

پس از این مطلب، سه بحث مهم دیگر مى‌آید. نخست طوسى روایات عامه دالّ بر نزول قرآن بر «هفت حرف» (احرف سبعه) را خبر واحد و غیر قطعى مى‌داند و پس از ذکر دیدگاههاى مختلف دانشمندان اسلامى، در توجیه آنها مى‌گوید که به فرض صحت این روایات، بهترین توجیه آن است که مراد از هفت حرف را هفت وجه اختلاف در قرائات قرآن، از قبیل اختلاف در حروف کلمه، اعراب و تقدیم و تأخیر کلمه، بدانیم.[۱۴]؛ زیرا ائم شیعه، خواندن قرآن را بنا بر قرائت‌هاى مختلف قرّاء جایز شمرده‌اند.[۱۵] ظاهرا هیچ یک از علماى شیعه و اهل سنّت تاکنون به این وجه اشاره نکرده‌اند، زیرا آن روایات، به هر معنایى که باشند، با قرائت‌هاى هفت‌گانه پیوند ندارند (البیان فی تفسیر القرآن) و این توجیه نیز با موضوع جواز خواندن قرآن مطابق با قرائت‌هاى مختلف قرّاء ارتباط روشنى ندارد. طوسى سپس به تقسیم آیات محکم و متشابه پرداخته و دلایل و فوایدى بر وجود آیات متشابه در قرآن ذکر کرده است. موضوع نسخ آیات قرآن آخرین مبحثى است که شیخ طوسى در مقدمه به تفصیل به آن پرداخته است. وى با رد ادل مخالفان وجود ناسخ و منسوخ در قرآن، نسخ را در اوامر و نواهى و اخبار قرآن، ممکن و واقع شده مى‌داند و با ذکر تقسیم‌بندى مشهور نسخ (نسخ حکم بدون تلاوت، نسخ تلاوت بدون حکم و نسخ حکم و تلاوت) دو نوع اول را مى‌پذیرد.[۱۶]، اما فقیهان و مفسران امامیه غالباً فقط امکان و وقوع نوع اول را مى‌پذیرند و امکان نوع دوم و سوم را مستلزم تحریف قرآن مى‌دانند.[۱۷]

طوسى در التبیان فی تفسیر القرآن به آثار لغوى و تفسیرى پیش از خود توجه بسیار داشته و همواره آراى ادبى و کلامى و گاه مباحث فقهى و اصولى ایشان را نقل، و در بیشتر موارد بررسى کرده است؛ ازینرو این موضوعات، از بیشترین مباحث تفسیر وى‌اند. وسعت اطلاعات زبانى و ادبى شیخ طوسى، تفسیر وى را از لحاظ ادبى از تفاسیر متقدم شیعه و حتى اهل سنّت متمایز کرده است. وى دائما به بررسى اقوال لغویان و نحویانى چون سیبویه، خلیل بن احمد – که با تعبیر صاحب کتاب العین از او یاد کرده – کسائى، ثعلب، فرّاء، ابن درید و جز ایشان پرداخته[۱۸] و رأى مختار خود را بیان کرده است. با آنکه پیش از شیخ طوسى، دربار بودن یا نبودن واژگان دخیل در قرآن بحث‌هایى شده بوده، وى به این بحث مهم نپرداخته است. وى از میان تمام واژگانى که دربار آنها بحث و نزاع شده بوده، به تعدادى اندک اشاره کرده و کوشیده است که برای آنها، ریش عربى بدهد؛ برای مثال الرّحمن را مشتق از رحمه[۱۹]، مسک را از مادّ مسک عربى به معناى «خوددارى»[۲۰]، تورات را از ورى به معناى «روشنى و برافروختن»، و انجیل را از نجل به معناى «اصل»[۲۱] دانسته است.

در بحث قرائات، از آنجا که وى روایات امامیه را مبنى بر جواز قرائت قرآن به اشکال مختلف موجود پذیرفته است[۲۲]، به قرائت قرّاء مشهور اشاره و گاه در تأیید رأیى خاص از آنها استشهاد کرده[۲۳] یا برخى قرائت‌ها را بر برخى دیگر ترجیح داده است[۲۴]؛ اما هیچ گاه قول ایشان را یکسره نپذیرفته و حتى گاه آنان را در نحو قرائتشان تخطئه کرده است.[۲۵]

استشهاد از کلام شاعران جاهلى یا اسلامى، چون اعشى و نابغه و امرؤ القیس و زهیر بن