پاورپوینت کامل علی بن عثمان هجویری ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل علی بن عثمان هجویری ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل علی بن عثمان هجویری ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل علی بن عثمان هجویری ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ولادت
۲ مشایخ و اساتید
۳ اعتقادات
۴ وفات
۵ آثار
۶ منابع مقاله
۷ وابسته‌ها

ولادت

در خانواده‌اى معروف به زهد و تقوى در غزنین به دنیا آمد. گفته‌اند که در غزنین دو محله، یکى جلاب و دیگرى هجویر، وجود داشته است که خانواده هجویرى در هر دو، مدتى سکونت داشته‌اند و شاید به همین سبب، گاه او را هجویرى و گاه جلابى خوانده‌اند؛ اما او خود را در «کشف المحجوب» بارها على بن عثمان جلابى نامیده است. دایى هجویرى، مشهور به تاج‌الاولیا، از مردان نیکوکار و معروف غزنین بود و مزارش در آنجا نزدیک مزار مادر هجویرى است و قبر پدر هجویرى در غزنه هنوز وجود دارد.

هجویرى به سوابق خانوادگى و نسبش اشاره نکرده، اما لاهورى، بدون ذکر منبع، شجره نسب وى را تا امام على(ع) رسانده و اسماعیل پاشا بغدادى در «هدیه العارفین» لقب حسینى را به نام وى افزوده است. شاید به همین سبب، در شبه‌قاره وى را سید على و سید هجویرى مى‌نامند. اقبال لاهورى در یکى از اشعارش وى را سید هجویر و مخدوم امم نامیده است و در غزنه نیز خانواده‌هایى که خود را از اولاد او مى‌شمرند، خود را سید مى‌دانند. هجویرى به پیرعلى و مخدوم‌على نیز ملقب است، اما عموماً در هند و پاکستان او را با عنوان «حضرت داتا گنج‌بخش» (کسى که گنج مى‌بخشد) مى‌شناسند.

تاریخ ولادت هجویرى دانسته نیست، اما با توجه به پیران و مشایخى که دیده، احتمالاً در آخرین دهه قرن چهارم یا اوایل قرن پنجم؛ یعنى در دوران سلطان محمود غزنوى (متوفى۴۲۱)، زاده شده است.

هجویرى را همچنین معاصر ابوسعید ابوالخیر و ابوالقاسم قشیرى دانسته‌اند. البته او در «کشف المحجوب» قشیرى را «استاد امام» نامیده و از وى نقل قول مستقیم کرده است. اما از مطالب «کشف المحجوب» برمى‌آید که وى با ابوسعید که او را «شاهنشاه محبان و ملک الملوک صوفیان» نامیده است ملاقات کرده باشد. به نظر مى‌رسد که هجویرى تنها فرزندان و مشایخ پس از ابوسعید را دیده بوده است.

مشایخ و اساتید

درباره مشایخ و استادان هجویرى جز آنچه در «کشف المحجوب» ذکر شده است، اطلاعى وجود ندارد. احتمالاً وى علوم متداول عصر خود، از قبیل حدیث و تفسیر و فقه و کلام، را نزد علماى شهر خود آموخت. در سفرى به عراق – که به قول خود: «اندر طلب دنیا و فناى آن ناباکى مى‌کرد» و وام بسیار از مردم گرفته بود – سیدى به او نامه نوشت و او را از هوس‌ها و دل‌مشغولى به دنیا برحذر داشت. همین نامه سبب توبه وى شد و شاید سبب تحول حال و طلب دیدار شیخ و مرشد و روى آوردن او به تصوف هم همین واقعه بود. سرانجام، وى از میان مشایخى که با آنها دیدار و گفتگو داشت، ابوالفضل محمد بن حسن ختلى را – که به دو واسطه شاگرد شبلى بشمار مى‌آمد و هجویرى او را «زین اوتاد» و «شیخ عباد» مى‌نامید – به‌عنوان مرشد اختیار کرد.

هجویرى در فروع، حنفى‌مذهب بود و در «کشف المحجوب»، در ضمن شرح احوال ابوحنیفه، که او را امام اعظم مى‌خواند، از رؤیاى خود در برترى و کمالات وى سخن گفته است. او در طریقت نیز همچون استادش، ختلى، صوفى‌اى اهل صحو و به اصطلاح در طریقت جنیدى بود.

اعتقادات

در باب سماع نیز، مانند پیروان جنید، موضع محتاطانه‌اى داشت و سماع را به‌طور کلى حلال یا حرام نمى‌دانست و مى‌گفت که اگر تأثیر سماع در دل، به‌سوى چیزهاى حلال باشد، حلال است و اگر دل را به‌سوى حرام بکشاند، حرام است. وى باآنکه خود سماع مى‌کرد، سماع نکردن را ترجیح مى‌داد و اعتقاد داشت زمانى که سالک به مقام مشاهده مى‌رسد، دیگر ذوق به سماع ندارد. برخلاف برخى پیروان جنید، مانند حصرى (استاد و مرشد ابوالفضل ختلى)، که از رد و قبول حلاج خوددارى می‌کردند، هجویرى با همدلى و قبول به حلاج مى‌نگریست. هجویرى، حلاج را از کفر و سحر مبرا مى‌دانست و وى را ولى محقق مى‌شمرد. درعین‌حال، اعتقاد داشت که چون حلاج مغلوب حال بود، نمى‌توان از ظاهر کلامش پیروى کرد. او همچنین پیروان واقعى حلاج، همچون ابوجعفر صیدلانى را از نسبت حلول و الحاد مبرا مى‌دانست.

هجویرى، مانند ختلى، چندان به رسوم صوفیه از قبیل خرقه‌پوشى و خانقاه‌نشینى اعتنا نداشت و مقید بودن بدان را تکلف مى‌دانست و آن‌چنان‌که از «کشف المحجوب» آشکار مى‌گردد، صوفى سیاح بود و از بسیارى از شهرهاى جهان اسلام، از شام تا ترکستان و از دریاى قزوین (دریاى خزر) تا جایى که اکنون پاکستان نامیده مى‌شود،