پاورپوینت کامل حیان بن خلف ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حیان بن خلف ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حیان بن خلف ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حیان بن خلف ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ نسب ابن حیان
۲ تحصیلات و فعالیت‌های علمی
۳ مسئولیت‌های دولتی
۴ اساتید و شیوخ
۵ شاگردان
۶ آثار
۷ پانویس
۸ منابع مقاله
۹ وابسته‌ها

نسب ابن حیان

ابومروان حیان بن خلف بن حسین بن محمد بن حیان بن وَهْب بن حیان قُرْطُبی، نیای بزرگ او، حیان پدر وهب، مولای امیر عبدالرحمان بن معاویه بود. هرچند قدیم‌ترین نویسنده شرح‌ حال او، ابن بشکوال (متوفی ۵۷۸ق)، نسب و ولای جد حیان را از روی نوشته خود ابن حیان نقل کرده است، اما شرح‌ حالی از ابن حیان که به قلم خود او باشد، در دست نیست. مختصر اطلاعاتی هم که در کتب تراجم آمده، عمدتاً مأخوذ از ابن بشکوال است و نوشته او مستند به نوشته‌های شاگرد ابن حیان، ابوعلی حسین غَسانی یا جَیانی (متوفی ۴۹۸ق) و ابوجعفر احمد انصاری (متوفی ۴۸۹ق) است. از حدود ۴۰ سال پیش به این‌سو، به علت دستیابی به بعضی قسمت‌های نوشته تاریخی ابن حیان، آگاهی بیشتری نسبت به زندگانی او و گذشته خانواده‌اش به‌ دست ‌آمده است. گمان می‌رود خانواده او از دودمان‌های کهن اصیل اسپانیا بوده باشد که به هنگام استیلای عبدالرحمان اموی بر آنجا به هواداری از او برخاسته و از طریق «ولاء اصطناع» به امویان اندلس پیوند یافته است. خود ابن حیان این ولاء را مایه مباهات و بزرگی پدران خود تلقی می‌کند. این پیوند دیرینه را گاه علت اساسی مخالفت ابن حیان با ملوک‌الطوایف اندلس دانسته‌اند. با وجود این پیوند و هواداری، خاندان ابن حیان از صاحبان مناصب و جاه در دولت نبوده و از مراتب پایین کارکنان دستگاه حکومتی محسوب می‌شده‌اند و با این وصف زندگی نسبتاً مرفهی در زمره طبقه متوسط مردم اندلس داشته‌اند.

تحصیلات و فعالیت‌های علمی

موقعیت و دارایی پدر در پرورش علمی و سیر زندگی ابن حیان اثرِ بزرگی داشت. او که ظاهراً تنها فرزند پدر بود، توانست از بهترین امکانات آموزشی قرطبه آن زمان – ‌پایتخت خلافت – ‌بهره‌مند شود و نزد علمای بزرگ عصر درس بخواند، یا از محضر معلم فرزند حاکم استفاده کند. آموزش او پیش این استادان قاعدتاً باید تا ۲۰ سالگی او بوده باشد. آنچه وی از آنان آموخته، در زمینه لغت، ادب، اخبار و حدیث بوده است. ابن حیان توجه به تاریخ، تیزبینی و تحلیل حوادث را نیز از پدر فراگرفت. به نظر می‌رسد از همان جوانی با کتاب انس و الفتی استوار یافت و در ادامه راه پدر کتابخانه بزرگی ترتیب داد و از حدود ۲۰ سالگی، تحقیق و تأمل در تاریخ و تاریخ‌نگاری را مهم‌ترین کار و سرگرمی خود قرار داد. آنچه از مقدمه او بر تاریخ خود برمی‌آید، حاکی از آن است که وی پیش از روی دادن «فتنه بربرها» در ۳۹۹ق، یعنی در ۲۰ سالگی، به تدوین اثر بزرگ خود برخاسته بود که این فتنه وقفه‌ای در آن پیش آورد، اما وی پس از بازیافتن آرامش خیال دنباله کار خویش را گرفت. وی حتی در این مدت ناآرامی و انقطاع کار تاریخ‌نگاری، از ضبط حوادث روزانه به‌صورت خاطرات بازنمی‌ماند.

دوره ملوک‌الطوایفی با انقراض خلافت اموی در اندلس آغاز و قرین قتل و تعدی شد، اما در قرطبه به علت استیلای بنی‌جَهْوَر (۴۲۲-۴۶۲ق) و تأسیس یک نظام شورایی، اعتدال و امن و آرامش برقرار بود. ابن حیان در زمان جهوریان نیز در قرطبه ماند و با استفاده از شرایط مناسب موطنش به گردآوری و تدوین اخبار اندلس که رو به انحطاط نهاده بود، پرداخت.

مسئولیت‌های دولتی

تصدی مناصب دولتی که به ابن حیان نسبت داده شده است، ظاهراً مربوط به این دوره جهوری است.

یکی از این مناصب «صاحب الشُرطه» است که نخستین بار در فهرست ابن خیر به او نسبت داده شده و به نوشته‌های متأخران راه یافته است. برخی پژوهشگران این انتساب را نمی‌پذیرند و آن را با نوع کار و تفکر ابن حیان سازگار نمی‌یابند، مگر آنکه آن را منصبی افتخاری تلقی کنیم که از دوره دولت عامریان سابقه داشته است. نویسندگان زمان ما شغل وزارت را هم بر منصب پیشین افزوده‌اند. به نظر اینان ابن حیان در زمان فرمانروایی ابوالولید محمد بن جهور (۴۳۵-۴۵۰ق) و پسرش عبدالملک (۴۵۰-۴۶۱ق) بایستی عهده‌دار وزارت بوده باشد، بی‌آنکه پایان این دوره تصدی او مشخص شود. از ن