پاورپوینت کامل دیوان امام ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دیوان امام ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دیوان امام ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل دیوان امام ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا

۲.۱ مقدمات
۲.۲ متن اصلى

۲.۲.۱ غزل
۲.۲.۲ رباعى
۲.۲.۳ قصیده
۲.۲.۴ مسمط
۲.۲.۵ ترجیع‌بند
۲.۲.۶ قطعات و اشعار پراکنده

۲.۳ ضمیمه‌ها

۲.۳.۱ شرح مختصر اصطلاحات
۲.۳.۲ فهرست اعلام
۲.۳.۳ شناسنامه سروده‌ها

۲.۴ دو نکته پایانى
۲.۵ برخى از نکته‌هاى مرتبط با مباحث عرفانى

۳ وضعیت کتاب
۴ منابع مقاله
۵ پانویس
۶ وابسته‌ها

ساختار

این کتاب سه بخش دارد:

مقدمات (شامل دیباچه ناشر و مقدمه خانم طباطبایى)؛
متن اصلى (شامل ۱۴۹ غزل، ۱۱۷ رباعى، ۳ قصیده، ۲ مسمط، ۱ ترجیع‌بند و ۲۱ مورد از قطعات و ابیات متفرقه)؛
اشعار مزبور، در کلیه قالب‌ها و حتى اشعار پراکنده، به ترتیب حروف «رَوى» (آخرین حرف اصلى قافیه)، از الف تا یاء مرتب شده است.
ضمیمه‌ها (شامل شرح مختصر اصطلاحات، فهرست اعلام و شناسنامه سروده‌ها).

گزارش محتوا

مقدمات

در آغاز کتاب، دیباچه‌اى از ناشر و بعد مقدمه‌اى از خانم فاطمه طباطبایى، عروس امام خمینى و همسر مرحوم حجت‌الاسلام سید احمد خمینى، آمده است.

دیباچه، اشاره‌اى است به منزلت عرفانى و ادبى امام خمینى و شیوه ایشان و تأثیر پیشینیان بر آن جناب و تأثیر آن حضرت بر ادب معاصر. ناشر، درباره سبک ‌شناسى اشعار امام خمینى بیان کرده که: «چنان‌که مى‌دانیم صاحب‌نظران و محققان از اهل ادب، طبق ضوابط و معیارهایى، شعر پارسى را به ادوار چهارگانه؛ یعنى دوره‌هاى سبک خراسانى و عراقى و هندى و عصر بازگشت منقسم ساخته‌اند. هرچند، این مرزبندى به قطعیت اصول ریاضى نیست، اما داراى مشخصاتى است که به‌طور کلى شیوه و سبک آثار را معین مى‌کند. با همین معیارها مى‌توان گفت شعر امام از نظر شیوه، همان سبک عراقى است و آن بزرگ به همان سیاق سخن گفته و به تتبع و پیروى سخنوران سبک عراقى پرداخته است.[۱]
مقدمه خانم طباطبایى: سرکار خانم فاطمه طباطبایى، در پیدایش بخشى از اشعار این دیوان، نقشى داشته و امام خمینى بعضى از اشعار را به خواهش او سروده و نام او را در برخى از سروده‌هایش از روى محبت و صمیمیت با إشاره به نام کوچک او، به‌صورت مخفف، فاطى آورده است، مانند رباعی «فلسفه»:[۲]

«فاطى» که فنون فلسفه مى‌خواند

از فلسفه فاء و لام و سین مى‌داند

امید من آن است که با نور خدا

خود را ز حجاب فلسفه برهاند

و رباعی «حذر»:[۳]

«فاطى»! به‌سوى دوست سفر باید کرد

از خویشتن خویش گُذر باید کرد

هر معرفتى که بوى هستى تو داد

دیوى است به رَه، از آن حذر باید کرد

و رباعی «اسیر نفس»:[۴]

«فاطى»! اگر از طارم اعلى گذرى

از خاک گذشته از ثریا گذرى

هیهات که تا اسیر دیو نفسى

از راه «دنى» سوی «تدلى» گذرى

در این مقدمه کوتاه، خانم طباطبایى نقش خود را توضیح داده است.

متن اصلى

به‌طور کلى در اشعار امام خمینى، از نظر هنرهاى شعرى و بلاغى، صنعت‌هاى ادبى گوناگونى، مانند«إرداف»، «إستثناء»، «إستدراک»، «إستعاره»، «إشتقاق»، «إلتفات»، «إنسجام»، «إیجاز»، «إیهام»، «تشبیه»، «تضاد» (مطابقه)، «تکرار» (تکریر)، «تلمیح»، «توزیع»، «توشیح»، «جناس تام»، «جناس شبه اشتقاق» (إقتضاب)، «جناس لاحق»، «جناس مذیل»، «جناس مضارع»، «جناس مطرف»، «جناس وسط»، «حسن مطلع»، «حسن مقطع»، «حل و درج»، «رد القافیه»، «رد المطلع»، «سیاقه الأعداد»، «مبالغه»، «مجاز و مراعات النظیر» به کار رفته و به‌خوبى قابل مشاهده است.[۵]به‌طور مثال، در دیوان امام خمینى(ره) حدود یک‌صد بار در ابیات مختلف، از تلمیحات اسلامى و ایرانى استفاده شده است.[۶]

اشعار امام خمینى، سرشار از نکته‌ها و اصطلاحات عاشقانه و عرفانى است. او با بهره‌گیرى وسیع از اصطلاحات عرفانى در دورانى که این اصطلاحات از سوى برخى متشرعین مورد هجمه و در معرض تهمت بود، جانى تازه به عرفان بخشید و موجب تبرئه و احیاى عرفاى راستین گردید و از سوى دیگر به جهت شخصیت الهى و قابل ستایش خود و روى آوردن به عرفان حماسى، پویا و حرکت‌آفرین که به پیروزى و هدایت مقتدرانه انقلاب اسلامى در جهان منجر شد، عرفان اسلامى را از کنج انزوا و جنبه شخصى و درونى صرف، بیرون آورد و آن را با مفاهیم متعالى خود در سطح جامعه عمومیت داد که آثار و برکات این اندیشه بزرگ، نه تنها در ایران، بلکه در میان مسلمانان مبارز کشورهاى دیگر به‌وضوح جلوه‌گر است.

شعر امام خمینى، بازتاب احساسات، عواطف و افکار او و متعلق به لحظات خلوت و انس با خداست. در آیینه شعر امام، صفاى درونى عرفاى راستین، آرامش قلبى مؤمنین و امید به آینده‌اى عارى از ظلم و بى‌عدالتى را مى‌توان حس کرد.[۷]

از نظر سبک ‌شناسى ادبى، میزان بهره‌گیرى از واژگانى که القاى حالت نشاط و امید مى‌کنند در شعر امام بسیار زیاد است؛ برخلاف خیلى از شاعران دیگر که فضاى شعر و افکار آنها مشحون از پوچ‌گرایى، یأس و بدبینى و سرخوردگى در زندگى است.[۸]

جالب و گفتنى است که در موارد اندکى که فضاى نومیدى در اشعار امام ایجاد شده، ایشان به نحوى امیدسازى کرده، مانند غزل«رازگشایى» که قدرى یأس‌آلود است، لذا امام خمینى در تاریخ ۲۵ بهمن ۱۳۶۵، حاشیه‌اى کوتاه به نثر بر آن نوشته و به این صورت آن را جبران و تصحیح و تصریح کرده است که: «بس کن که در گفتار و نوشتار تو با همه ادعاهاى پوچ، بویى از حق نیست… ولى از رحمت خداوند متعال مأیوس مباش که آن، سر حلقه همه خطاها است».[۹]

بى‌تردید این شادابى معنوى و خوش‌بینى و امید به زندگى، از باورهاى عمیق دینى و دریافت‌ها و جاذبه‌هاى عالى عرفانى ایشان سرچشمه گرفته است و بالاخره شعر امام، جوان‌گرا، حرکت‌آفرین، تأثیرگذار و داراى روحیه حماسى است که حاکى از روح لطیف و بلند او و ایمان و یقین به وعده‌هاى الهى است.[۱۰]

غزل

بیشترین قالب شعرى مورد استفاده امام، غزل است که در آنها از نظر سبک ‌شناسى، اغلب، از غزل‌هاى حافظ شیرازى تأثیر پذیرفته است.[۱۱]

مهم‌ترین موضوع مطرح شده در غزل‌هاى امام، مباحث عرفانى و بیان عشق به معشوق و معبود حقیقى است؛ با این تفاوت که عرفان امام(ره)، عرفانى حماسى، پویا و حرکت‌آفرین است، نه تصوف راکد خزیده در کنج خانقاه و بریده از مردم. او در غزلیاتش طبق سنت غزل‌سرایان عارف، در حد وسیعى از اصطلاحات عرفانى بهره جسته است؛ اصطلاحاتى چون: عشق، عاشق، معشوق، ساقى، مى‌خانه، ساغر، باده، مست، زلف، خال، رخ، لب، خرابات، میکده، دیر مغان، بت، بت‌خانه، رند، پیر خرابات و ده‌ها مورد دیگر.

روى آوردن امام(ره) به وادى شعر، آن هم قالب غزل که در آن مسائل عاشقانه مطرح مى‌شود و بالاتر از آن، استفاده او از اصطلاحات عرفانى خاص، یکى از ویژگى‌هاى اوست که خدمتى بسیار بزرگ به عرفان عاشقانه و عاملى براى تبرئه و احیاى عرفان راستین به حساب مى‌آید که از سوى ظاهربینان مورد تکفیر و تحقیر قرار مى‌گرفت.[۱۲]

او عقیده دارد جمال یار، بى‌پرده ظاهر است، پس عیب از ماست که نمى‌بینیم:[۱۳]،[۱۴]

عیب از ماست اگر دوست ز ما مستور است

دیده بگشاى که بینى همه عالم طور است

هر کُجا پا بنهى حُسن وى آنجا پیداست

هر کُجا سر بنهى سجده‌گه آن زیباست

و معشوق، چنان دل‌رباست که عاشق در راه وصالش هر سختى را به جان مى‌خرد، بلکه سر بر چوبه دار تسلیم مى‌کند:[۱۵]

من به خال لبت اى دوست گرفتار شدم

چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم

فارغ از خود شدم و کوس انا الحق بزدم

همچو منصور خریدار سر دار شدم

و عشق نیز نعمتى الهى است:[۱۶]

آنکه دامن مى‌زند بر آتش جانم حبیب است

آنکه روزافزون نماید درد من آن خود طبیب است

آنچه روح‌افزاست جام باده از دست نگار است

نى مُدرس، نى مُربى، نى حکیم و نى خطیب است

سر عشقم، رمز دردم، در خم گیسوى یار است

کى به جمع حلقه صوفى و اصحاب صلیب است؟

رباعى

رباعیات حضرت امام(ره) نیز – جز چند مورد معدود – در خدمت تبیین مباحث عرفانى است که در اغلب آنها ضمن دعوت به طلب یار و برشمردن موانع راه سلوک، از فراق معشوق شکوه و آرزوى وصال او را مى‌کند:[۱۷]،[۱۸]،[۱۹]،[۲۰]

از هستى خویشتن رها باید شد

از دیو خودى خود جدا باید شد

آن کس که به شیطان درون سرگرم است

کى راهى راه انبیا خواهد شد

اى مرغ چمن از این قفس بیرون شو

فردوس تو را مى‌طلبد