پاورپوینت کامل حاجی نوری ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حاجی نوری ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حاجی نوری ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل حاجی نوری ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ولادت
۲ کودکى
۳ دوران جوانى
۴ ازدواج
۵ سفر به عراق
۶ سفر حج
۷ دیگر هجرتها
۸ شخصیت
۹ برنام زندگى
۱۰ زیارت امام حسین(ع)
۱۱ اساتید
۱۲ شاگردان
۱۳ وفات
۱۴ آثار
۱۵ وابسته‌ها

ولادت

او در ۱۸ شوال سال ۱۲۵۴ هجرى در روستاى یالو از توابع شهرستان نور واقع در استان مازندران چشم به جهان گشود.

کودکى

هنوز هشت سال او تمام نشده بود که غبار یتیمى بر چهره او نقش بست و پدر بزرگوار خود را که از علماى آن سامان بود از دست داد.

حسین در خانواده‌اى اهل علم به دنیا آمده بود، لذا علاقه‌اى وافر به علم و دانش و سلسل جلیل روحانیت داشت.

از همان کودکى به درس فقیه بزرگ آن دیار، مولى محمد على محلاتى رفت و علم و دانش را از محضر آن عالم بزرگ فرا گرفت.

دوران جوانى

میرزا حسین نورى در آغاز جوانى به شهر تهران سفر کرد تا از علماى بزرگ آن شهر نیز بهره‌مند گردد.

او در مجلس درس عالم جلیل، شیخ عبدالرحیم بروجردى حاضر شد و از خرمن علم و دانش آن دانشمند بزرگ خوشه چید.

ازدواج

محدث نورى با دختر استاد خود شیخ عبدالرحیم بروجردى ازدواج کرد.

وى با وصلت با خانواده‌اى روحانى و اهل علم، شرایط را براى پیشرفتهاى بزرگ علمى خود مهیا ساخت، چرا که همسر او در خانواده‌اى اهل علم تربیت شده بود و مى‌توانست شریک و همراهى مهربان براى همسر دانشمند خود باشد.

سفر به عراق

علامه نورى در سال ۱۲۷۳ هجرى یعنى در ۱۹ سالگى عازم نجف اشرف شد.

او که رونق علم و دانش را در آن شهر دیده بود تصمیم به اقامت در حوزه علمیه بزرگ نجف گرفت تا از مجلس علماى بزرگ آن حوزه نیز بهره‌مند گردد.

او چهار سال در آن شهر ماند و پس از آن به ایران بازگشت.

محدث نورى که تشن علوم و معارف آل محمد صلوات‌الله‌علیهم اجمعین بود و حوزه علمیه بزرگ و پر رونق نجف و کربلا را در آن زمان دیده بود یکسال بیشتر نتوانست در ایران باقى بماند و در سال ۱۲۷۸ هجرى دوباره به عراق بازگشت.

وى به محضر درس عالم بزرگ شیخ عبدالحسین تهرانى مشهور به شیخ العراقین در شهر کربلاى معلا رفت و بعد از آن به دنبال استاد به شهر کاظمین سفر کرد و دو سال در آنجا ماند.

سفر حج

محدث نورى در سال ۱۲۸۰ هجرى در ۲۶ سالگى به حج مشرف شد و به زیارت خانه خدا و ائمه معصومین بقیع و حرم رسول‌الله صلوات‌الله‌علیهم اجمعین در مدینه نایل آمد.

دیگر هجرتها

او به نجف اشرف بازگشت و در درس دانشمند فرزانه، شیخ مرتضى انصارى حاضر شد، اما چند ماهى بیش فرصت استفاده از آن عالم بزرگ را نیافت چرا که شیخ انصارى در سال ۱۲۸۱ هجرى وفات یافت.

محدث نورى در سال ۱۲۸۴ به قصد زیارت امام رضا علیه‌السلام عازم مشهد مقدس شد و به ایران آمد.

دو سال بعد در سال ۱۲۸۶ به عراق بازگشت که در آن سال استاد بزرگش شیخ عبدالحسین تهرانى نیز وفات کرد.

شیخ عبدالحسین تهرانى اولین کسى بود که به محدث نورى اجاز روایت داده بود.

محدث نورى پس از آن، دوباره به زیارت خانه خدا رفت و بعد از بازگشت به عراق، پاى درس میرزاى شیرازى حاضر شد.

چون میرزاى شیرازى در سال ۱۲۹۱ به سامرا مهاجرت کرد و قصد اقامت در آن شهر نمود محدث نورى نیز در سال بعد همراه دیگر استادش فتح على سلطان آبادى و دامادش شیخ فضل‌الله نورى به سامرا مهاجرت کرد تا از محضر استاد خود میرزاى شیرازى بهره برد.

بعد از آن دوباره توفیق زیارت خانه خدا و سپس در سال ۱۲۹۷ زیارت امام رضا علیه‌السلام در مشهد مقدس نصیبش شده در سال ۱۲۹۹ نیز براى چهارمین و آخرین بار به زیارت خانه خدا مشرف شد و بعد از آن به سامرا بازگشت و تا سال ۱۳۱۲ در آن شهر باقى ماند و ملازم استاد خود میرزاى شیرازى شد.

محدث نورى در سال ۱۳۱۴، دو سال پس از وفات میرزاى شیرازى، به نجف اشرف بازگشت و تا آخر عمر در آن شهر باقى ماند.

شخصیت

محدث نورى یکى از کم‌نظیرترین چهره‌هاى علمى است که در این عصر پا به عرص وجود نهاد.

او نشانه‌اى از نشانه‌هاى الهى بود و شگفتى‌هاى فراوانى در نهادش نهفته بود.

محدث نورى از دانشمندان بزرگى بود که در میان علماى شیعه درخشید و عمر ارزشمند خود را صرف خدمت به دین و مذهب نمود.

حیات او صفحه‌اى نورانى از اعمال صالح بود و با تألیفات گرانقدر خود جاودانگى را براى همیشه به یادگار نهاد و همه نویسندگان و مورخان را ملزم به اعتراف به فضل و دانش خود کرد.

علامه نورى عمر خود را وقف خدمت به علم کرد و غیر از بحث و جستجو و تحقیق به چیز دیگرى نپرداخت.

اخبار و روایات گوناگون را جمع‌آورى کرد و احادیث مختلف را هماهنگ ساخت و آثار پراکنده را به نظم درآورد و توفیق و یارى و خواست خداوند هم به همراه او بود.

هر بیننده‌اى با نظر به نوشته‌هاى محدث نورى مى‌یابد که خداوند او را مشمول الطاف خاص و عنایت خود قرار داده و گنجینه‌اى گران‌بها را برایش نگه داشته بود که حتى علماى بزرگ قبل و قدماى اصحاب نیز به آنها دست نیافته بودند.

برنام زندگى

محدث نورى (أعلى‌الله‌مقامه) پیوسته ملتزم به وظایف شرعى بود و براى هر ساعتى از شبانه روز برنامه‌اى داشت که از آن تخلف نمى‌کرد.

شاگردش آقا بزرگ تهرانى برنامه زندگى وى در نجف اشرف را این گونه بیان مى‌فرماید:

زمان نوشتن وى بعد از نماز عصر تا هنگام غروب بود و زمان مطالعه وى بعد از نماز عشا تا هنگام خواب بود.

او همیشه با وضو مى‌خوابید و شبها هم کم مى‌خوابید. دو ساعت قبل از طلوع فجر بیدار مى‌شد و وضو مى‌گرفت. یک ساعت قبل از طلوع فجر به حرم حضرت امیرمؤمنان علی‌ علیه‌السلام مشرف مى‌شد و این برنامه در زمستان و تابستان ادامه داشت.

او پشت «در قبله» مى‌رفت و نماز شب مى‌خواند تا سید داود نائب، کلید دار حرم، مى‌آمد و در را باز مى‌کرد و محدث نورى اولین کسى بود که وارد حرم مى‌شد.

او به سید داود در روشن کردن چراغهاى حرم کمک مى‌کرد آنگاه بالاى سر ضریح حضرت مى‌ایستاد و زیارت مى‌خواند.

بعد از طلوع فجر نماز صبح را به جماعت اقامه مى‌کرد و تا هنگام طلوع خورشید به تعقیبات نماز و دعا مى‌پرداخت.

بعد از آن به کتابخانه بزرگ خود مى‌رفت. آن کتابخانه شامل هزاران جلد کتاب نفیس و نسخه‌هاى خطى ارزشمند و گران‌بها و کم نظیر و یا منحصر به فرد بود. او به جز به هنگام ضرورت از کتابخانه خارج نمى‌شد.

بعد از ساعتى برخى از شاگردانش مانند علامه شیخ على بن ابراهیم قمى و شیخ عباس قمى، صاحب مفاتیح الجنان و مولى محمدتقى قمى براى تصحیح و مقابله و نگارش و یا نسخه بردارى به کمک او مى‌آمدند.

بعد از پایان کار کمى غذا مى‌خورد و استراحت مى‌کرد و بعد، نماز ظهر را در اول وقت مى‌خواند و بعد از نماز عصر، دوباره همان برنامه را ادامه مى‌داد.

روزهاى جمعه برنامه او تغییر مى‌کرد. صبحها بعد از آنکه از حرم باز مى‌گشت به مطالعه براى منبر مى‌پرداخت و یکساعت بعد از طلوع خورشید به مجلس عمومى خود مى‌رفت و سخنانى بلیغ و گهربار افاده مى‌کرد.

او سعى بر آن داشت تا هر چه بالاى منبر مى‌گوید یقینى باشد و مطالب مشکوک را مطرح نمى‌کرد و هنگام ذکر مصیبت اهل‌بیت علیهم‌السلام اشک بر محاسن شریفش جارى مى‌شد.

بعد از مجلس به مستحبات روز جمعه مانند کوتاه کردن ناخن و شارب و غسل روز جمعه و دعاها و آداب و مستحبات دیگر مى‌پرداخت.

عصر روز جمعه هم چیزى نمى‌نوشت و به حرم مى‌رفت و مشغول انجام زیارت و دعاهاى وارده مى‌شد و این برنامه ایشان تا هنگام وفات ادامه داشت.

زیارت امام حسین(ع)

یکى از سنتهایى که در زمان شیخ انصارى رواج داشت زیارت امام حسین‌ علیه‌السلام با پاى پیاده بود. بسیارى از بزرگان و علما با پاى پیاده به زیارت کربلا مى‌رفتند؛ اما این سنت در زمان محدث نورى به فراموشى سپرده شده بود و از علائم فقر و ندارى به شمار مى‌آمد.

با عزم و همت محدث نورى این سنت نیز دوباره زنده شد. او چارپایانى را براى حمل بار کرایه مى‌کرد و با پاى پیاده با یاران و شاگردان خود به زیارت امام حسین‌ علیه‌السلام مى‌رفت.

آنها مسیر نجف تا کربلا را در سه شب مى‌پیمودند. آنها صبح و عصر راه مى‌رفتند و نیم روز به استراحت و صرف غذا و خواندن نماز و دعا مى‌پرداختند.

این کار آنها بسیار مورد استقبال مردم و علما و بزرگان قرار گرفت و جمعیت فراوانى به آنها ملحق شدند که گاهى تعداد خیمه‌هاى آنها به بیش از ۳۰ خیم بیست تا سى نفره مى‌رسید.

اساتید

محدث نورى از محضر درس علماى بزرگى بهره برده مانند:

مولى محمد على محلاتى
شیخ عبدالرحیم بروجردى
شیخ عبدالحسین تهرانى
شیخ مرتضى انصارى
میرزاى شیرازى
فتح على سلطان آبادى

شاگردان

علماى بزرگى نیز از محضر درس او بهره برده‌اند از جمله:

شیخ عباس قمى صاحب مفاتیح الجنان
آقا بزرگ تهرانى صاحب کتاب ارزشمند الذریعه
علامه شیخ على بن ابراهیم قمى
مولى محمدتقى قمى باوزئیرى
شیخ اسماعیل ابن شیخ محمدباقراصفهانى

وفات

مرقد میرزا حسین نوری در کنار مرقد شیخ عباس قمی، باب القبله حرم امام علی(ع)

آخرین زیارت کربلاى محدث نورى در سال ۱۳۱۹ هجرى بود.

آن سال را سال حج اکبر مى‌نامیدند. در آن سال عید نوروز و جمعه و عید قربان مصادف شده بود و جمعیت فراوانى به حج رفته بودند.

در آن سال در شهر مکه بیمارى وبا افتاد و جمع زیادى ه