پاورپوینت کامل عبدالرحمان بن جوزی ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عبدالرحمان بن جوزی ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عبدالرحمان بن جوزی ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عبدالرحمان بن جوزی ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ولادت و نسب
۲ تحصیل و استادان
۳ اوضاع دوران ابن جوزی
۴ فعالیتهای اجتماعی‌ و علمی‌
۵ عقاید و آرا
۶ آثار و تألیفات
۷ وفات
۸ پانویس
۹ منابع

ولادت و نسب

ابوالفرج عبدالرحمن بن على بن محمد بن على بن عبیدالله ابن الجوزى قرشی‌ تیمی‌ بکری‌ بغدادی‌، نسبش به‌ محمد بن ابی بکر، فرزند خلیفه‌ اول می‌رسد.[۱] شهرت‌ وی‌ به‌ «ابن‌ جوزی‌» به‌ سبب‌ نسبت‌ جدّ او به‌ فرضه الجوزه‌ (بارانداز جوزه‌) در بصره‌ یا محله جوز در غرب‌ بغداد است‌.[۲]

ابن‌ جوزی‌ بنا به قولى در سال (۵۱۰ ق) در بغداد دیده به جهان گشود. ابن‌ رجب‌ درباره سال‌ ولادت‌ او می‌گوید: نخست‌ اینکه‌ او به‌ خط خود نوشته‌ بوده‌ است‌ که‌: «سال‌ ولادتم‌ دقیقاً معلوم‌ نیست‌، این‌ قدر می‌دانم‌ که‌ در ۵۱۴ ق‌ که‌ پدرم‌ درگذشت‌، حدوداً سه‌ ساله‌ بوده‌ام‌».[۳] بدین‌سان‌ تولد وی‌ در حدود ۵۱۱ ق‌ خواهد بود.

سبط ابن‌ جوزی‌‌ (۶۵۴-۵۸۲ ق‌)، واعظ و مورخ‌ نامدار اهل سنت در قرن هفتم هجری، نوه عبدالرحمن بن جوزى است.

تحصیل و استادان

ابن جوزى بعد از طى کردن دوران کودکى توسط عمه‌اش به مجلس درس دایى خود (ابوالفضل محمد بن ناصر) فرستاده شد و به حفظ قرآن کریم و استماع حدیث مشغول شد.
وى داراى همتى بلند برای فراگیرى علوم زمان خود بود، به گونه‌اى که تا آنجا که امکان داشت سعى مى‌کرد
که از همه وقت خود برای تحصیل علم و دانش استفاده کند. او خود در المنتظم‌ می‌نویسد: «… آنگاه‌ که‌ معنی‌ طلب‌ علم‌ را دریافتم‌، داناترین‌ استادان‌ و فهیم‌ترین‌ محدثان‌ را برای‌ ملازمت‌ برمی‌گزیدم‌ و به‌ فضل‌ استادان‌ نظر داشتم‌، نه‌ به‌ شمار آنان‌».[۴]

آنچه ابن جوزی در مشیخه و وفیات المنتظم در باب مشایخ خود آورده است، تصویر نسبتا روشنی از آموخته‌های او به دست می‌دهد و با توجه به تاریخ درگذشت استادانش معلوم می‌شود که وی در دوران کودکی و نوجوانی در مجالس درس بسیاری از بزرگان علم و ادب حضور یافته و از آنان در علوم متداول زمان اجازه کتبی یا شفاهی اخذ کرده است. وی در المنتظم، به ویژه در وفیات آن بیش از ۷۰ تن و در مشیخه ۸۹ تن از استادان خود را نام می‌برد که بسیاری از آنان به وی اجازه روایت داده‌اند. برخی از مشهورترین استادان وی عبارتند از:

ابوالفضل محمد بن ناصر بغدادی (۴۶۷- ۵۵۰)، حافظ و ادیب‌ که‌ نخستین‌ آموزش‌ها و هدایت‌ و ارشاد علمی‌ و اخلاقی‌ وی‌ را بر عهده‌ داشت‌.
ابوالقاسم علی بن یعلی علوی هروی، که‌ نخستین‌ استاد خطابه وی‌ است‌ و به‌ تشویق‌ همو بود که‌ ابن‌ جوزی‌ در ۹ سالگی‌ به‌ منبر رفت‌.
ابوالسعادات احمد بن احمد، که‌ به‌ وی‌ حدیث‌ آموخت‌ و اجازه‌ای‌ به‌ خط خویش‌ به‌ او داد که‌ در آن‌ نسبت‌ خود را تا منصور دوانیقی‌ رسانده‌ بود.
فاطمه بنت حسین بن حسن بن فضلویه رازی، او واعظی‌ متعبد بود و در رباط خویش‌ به‌ تعلیم‌ زنان‌ اشتغال‌ داشت‌. وی‌ در ۵۲۱ق‌ هنگامی‌ که‌ ابن‌ جوزی‌ ۱۰ ساله‌ بود، درگذشت‌.
ابونصر احمد بن محمد بن عبدالقاهر طوسی، که‌ به‌ وی‌ حدیث‌ آموخت‌ و اجازه‌ داد که‌ همه روایات‌ او را نقل‌ کند.
ابوالقاسم هبهالله بن محمد شیبانی کاتب، که‌ همه مسند احمد بن‌ حنبل‌ و تمامی‌ غیلانیات‌ و اجزاء المزکی‌ را به‌ وی‌ آموخت‌.
ابوبکر محمد بن عبدالله عامری، محدث‌، فقیه‌ و واعظ متصوف‌ که‌ به‌ وی‌ حدیث‌ و تفسیر آموخت‌.
ابوالقاسم نصر بن حسین مقری معروف به ابن حبار، که‌ نزد وی‌ قرائات‌ قرآن‌ آموخت‌.
ابوبکر احمد بن محمد بن احمد دینوری، فقیه‌ و محدث‌ و استاد مناظره‌ که‌ ابن‌ جوزی‌ مدتی‌ در درس‌های‌ او شرکت‌ جست‌.
ابوالبرکات سعدالله بن محمد بن علی بن احمد.

اوضاع دوران ابن جوزی

دوران زندگی ابن جوزی مقارن با خلافت شش تن از خلفای عباسی است. بغداد در این روزگار همچون دیگر شهرها و مانند بسیاری از دوران‌های دیگر پر آشوب و محل برخورد تعصب آمیز بین فرقه‌های مختلف و گروه‌های کلامی و مذاهب فقهی بود که به صورت‌های گوناگون، مانند مناظره، مجادله و منازعات شدید، جلوه‌گر می‌شد.

در این برخوردها با انتقال قدرت از خلیفه‌ای به خلیفه دیگر و گاه با عزل و نصب وزیری، یا با روی کار آمدن امیری، فرقه‌ای یا گروهی بر دیگر گروه‌ها تفوق می‌یافت. همچنین گاه اتفاق می‌افتاد که برخی از علما با قدرت بیان یا شخصیت علمی یا مذهبی خویش خلیفه یا وزیری را متمایل به مذهب خویش سازند و موجبات برتری گروه و رونق مذهب خویش را فراهم آورند و مخالفان را از صحنه خارج و منزوی کنند. منازعات و اختلافات فرقه‌ها و مذاهب گاه چنان بالا می‌گرفت که منتهی به منع وعاظ از جلوس بر منبر می‌شد.[۵]

تشیع در این دوران نیرو گرفته بود. در این دوران، تصوف نیز زمینه مساعدی برای رشد یافت. ابن جوزی در «صید الخاطر» تصویری از روزگار خود ارائه می‌کند. (درباره مردم، مدارس، رباط‌ها و خانقاه‌ها، دولتمردان و…). ابن جوزی روزگار خویش را دوران ریا، شهرت طلبی، عوام فریبی و مرید پروری می‌خواند.[۶]

فعالیتهای اجتماعی‌ و علمی‌

ابن‌ جوزی‌ جز وعظ و تدریس‌ و گاه‌ شرکت‌ در مناظرات‌ علمای‌ مذاهب‌ مختلف‌ و تألیف‌، به‌ کاری‌ دیگر نپرداخت‌ و حتی‌ جز برای‌ سفر حج‌ از بغداد خارج‌ نشد. وی با آنکه‌ خلفا و صاحبان‌ قدرت‌ بدو عنایت‌ داشتند، هیچ‌ سمت‌ رسمی‌ و سیاسی‌ بر عهده‌ نگرفت‌.[۷]

وعظ و خطابه‌:

می‌توان‌ گفت‌ که‌ زندگی‌ اجتماعی‌ و فرهنگی‌ ابن‌ جوزی‌ با نخستین‌ مجالس‌ وعظ وی‌ آغاز می‌شود و بیشترین‌ مایه شهرت‌ وی‌ نیز همین‌ بعد زندگانی‌ اوست‌ که‌ تا پایان‌ عمر در آثار خود او و دیگران‌ منعکس‌ شده‌ است‌. نخستین‌بار در ۵۲۰ قمری که‌ هنوز کودکی‌ ۹ ساله‌ بود، بر منبر رفت‌. خود می‌نویسد که‌ مرا نزد ابوالقاسم‌ علی‌ بن‌ یعلی‌ علوی‌ هروی‌ بردند. او سخنانی‌ از وعظ به‌ من‌ آموخت‌ و پیراهنی‌ بر من‌ پوشاند و آنگاه‌ که‌ برای‌ وداع‌ با مردم‌ بغداد در رباطی‌ نزدیک‌ باروی‌ شهر نشست‌، مرا بر منبر فرستاد.[۸]

ابن‌ جوزی‌ در زمان‌ وزارت‌ ابن‌ هبیره‌، (۵۴۴ -۵۶۰ق‌) با سخنرانی‌های‌ خویش‌ که‌ هر جمعه‌ در منزل‌ او برگزار می‌شد، به‌ شهرت‌ رسید. خطوط اصلی‌ محتوای‌ خطبه‌های‌ وی‌ احیاء قدرت‌ خلافت‌، دفاع‌ شدید از سنت‌، رد و مخالفت‌ با اهل‌ بدعت‌، ستایش‌ از امام‌ احمد و پیروان‌ او و سرزنش‌ مخالفان‌ آنان‌ بود.[۹] در مجالس‌ وعظ ابن‌ جوزی‌ خلفا، وزرا، دانشمندان‌ و بزرگان‌ شرکت‌ می‌کردند. وی‌ خود در کتاب «المنتظم‌» به‌ برخی‌ از این‌ مجالس‌ اشاره‌ می‌کند.

تدریس‌ و شاگردان:

به‌جز خطابه‌ و وعظ، تدریس‌، بخش‌ مهمی‌ از زندگی‌ اجتماعی‌ ابن‌ جوزی‌ را در برمی‌گرفت‌. وی‌ استادی‌ بزرگ‌ و مدرسی‌