پاورپوینت کامل منع دشنام‌گویی به علی توسط عمر بن عبدالعزیز ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منع دشنام‌گویی به علی توسط عمر بن عبدالعزیز ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منع دشنام‌گویی به علی توسط عمر بن عبدالعزیز ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل منع دشنام‌گویی به علی توسط عمر بن عبدالعزیز ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل منع دشنام‌گویی به علی توسط عمر بن عبدالعزیز ۴۵ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: عمر بن عبدالعزیز، علی (علیه‌السّلام)، امویان.

پرسش: چه انگیزه‌ای عمر بن عبدالعزیز را به جلوگیری از دشنام‌گویی به علی (علیه‌السّلام) وا داشت؟ به واقع، او برای این کار، انگیزه الهی داشت، یا انگیزه سیاسی و اجتماعی؟

پاسخ اجمالی: عمر بن عبد‌العزیز با توجه به اقدامات که انجام داده بود از نگاه مردم انسان شایسته‌ای به نظر می‌رسید ولی باتوجه به کلام معصومین و برخی متفکرین این نقاب فرو می‌ریزد و وجه دیگری از او نمایان می‌شود از این جهت که ملاک شیعه ولایت و سیره ائمه است و برخی از اخبار تاریخی مبنی بر اقدمات غیر شرعی عمر بن عبد‌العزیز می‌توان داوری صحیحی از شخصیت مرموز او ارائه کرد.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۱.۱ – پیچیدگی شخصیّت عمر بن عبدالعزیز
۱.۲ – فضای سیاسی فرهنگی جامعه اسلامی
۲ – تحلیل و بررسی
۳ – داوری‌ها معصومین
۳.۱ – امام سجاد
۳.۲ – امام باقر
۴ – داوری‌ ابن ابی‌الحدید
۵ – پانویس
۶ – منبع

مقدمه

آنچه عمر بن عبد‌العزیز انجام داد، آن‌هم پس آن همه تلاش و تاکید امویان، کاری بس مهم بود. از این‌روی، این کارِ وی، به لحاظ تاریخی حادثه‌ای مثبت در روزگار کوتاه حکومت او تلقّی شده، و شخصیّت وی بدین‌جهت، بسیار ستوده شده است.
پیش از آن‌که پاسخ این پرسش را بیاوریم، برای رسیدن به حقیقت، باید به دو نکته توجّه کنیم:

پیچیدگی شخصیّت عمر بن عبدالعزیز

بررسی دقیق زندگانی عمر بن عبدالعزیز، نشانگر آن است که او چهره‌ای سیاسی و پیچیده با پیشینه فرهنگی بوده است. شاید بتوان او را در میان امویان، به مامون در میان عبّاسیان، مانند کرد.
او در خردسالی، قرآن را حفظ کرد و در نوجوانی برای تحصیل به مدینه رفت. وی در تحصیل، سخت‌کوش بود و با تلاش و پیگیری، در مدّتی کوتاه به عنوان چهره‌ای علمی مشهور شد.
عمر بن عبدالعزیز، در صفر سال ۹۹ هجری به حکومت رسید و در رجب سال ۱۰۱ هجری، در ۳۹ سالگی، توسّط برادرش مسموم شد و از دنیا رفت.

فضای سیاسی فرهنگی جامعه اسلامی

با شهادت ابا عبداللّه الحسین (علیه‌السّلام)، حاکمیّت امویان ضربه‌ای ویرانگر را متحمّل شد. پس از جریان کربلا، برای مدّتی کوتاه، جوّ سیاه و خفقان زده‌ای بر جامعه اسلامی حاکم بود؛ امّا با‌اندیشیدن مردمان در چگونگی آنچه پیش آمده بود و نیز با تبلیغات و حق‌گستری‌هایِ اهل‌بیت (علیهم‌السلام)، فضایِ سیاسی جامعه‌ اندک‌اندک دگرگون شد.
واقعه «حَرّه» (واقعه حرّه در تاریخ اسلام، مشهور است و یکی از جنایات یزید بن معاویه به شمار می‌آید. این جریان، پس از اخراج اُمَویان از مدینه توسط ساکنان آن و خلع یزید از حکومت به وجود آمد. یزید برای تثبیت خلافت خود و بازگرداندن بنی‌امیّه به مدینه، سپاهی به فرماندهی مسلم بن عقبه به سوی مدینه گسیل داشت. آنان در این جریان، قتل عام فجیعی در مدینه انجام دادند و بسیاری را کشتند و چگونگی واکنش حاکمیّت در مقابل آن و نیز خیزش‌هایِ پی در پی و سرشار از حماسه‌ای که پس از حادثه کربلا و با آهنگ «خون‌خواهی ابا عبداللّه‌الحسین (علیه‌السّلام) » شکل گرفتند (همانند: خیزش توّابین)، نشانگر گسترش بیداری مردم آن روزگارند.
در این میان، نقش بیدارگرانه، فرهنگ‌ساز و تحریف‌ستیز امام سجاد (علیه‌السلام) را نباید فراموش کرد که به واقع، فروغ‌گستری معرفتیِ آن بزرگوار (که بیشتر در قالب «دعا» بیان شده) در همین راستا بوده است.
در مجموعه ادعیه امام علی بن الحسین (علیهماالسلام)، مطرح ساختن مکانت و معرفت اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) جایگاه ویژه‌ای دارد. در این مورد، دست‌کم از اشاره به یک نکته تامّل برانگیز نمی‌توان تن زد و آن، تکرار بسیار زیاد «صلوات فرستادن بر محمّد و آل محمّد» است که در آن روزگاران، بی‌گمان در فرا یاد آوردن چهره‌های منوّر اهل‌بیت و علی بن ابی‌طالب (علیهم‌السلام)، نقش ارجمندی داشته است.(در این مورد، مراجعه به کتاب جهاد الامام السجّاد (علیه‌السّلام) از استاد سیّد محمّد رضا حسینی جلالی، و بویژه فصل دومِ آن، توصیه می‌شود.)
این همه به همراه مسائل بسیار دیگر (که اکنون مجال پرداختن به آنها نیست) عملاً و به تدریج، امّت اسلامی را با واقعیّت سیاسی جهان اسلام، آشنا ساخت و جنایات و تباهی‌های بنی‌امیّه را در پیش دیده‌ها نهاد و جایگاه پیشوایان الهی را آشکار نمود. حتّی می‌توان گفت زمینه را برای قیامی همه جانبه و سراسری آماده ساخت، بدان‌سان که به سال ۱۳۱ ق، حکومت بنی‌امیّه فرو ریخت و بنی‌عبّاس بر روی کار آمدند.

تحلیل و بررسی

اکنون، در پرتو آنچه آوردیم و با توجّه به نکات دیگری که یاد می‌کنیم، باید چگونگی و چرایی جلوگیری عمر بن عبدالعزیز از دشنام‌گویی به علی (علیه‌السّلام) را با نگاهی دوباره تحلیل کنیم:
یک بار، معلّمِ عمر بن عبدالعزیز با تمهیدی شایسته، او را به زشتی «لعن علی (علیه‌السّلام)» متوجّه می‌سازد و شخصیّت علی (علیه‌السّلام) را به گونه‌ای تامّل‌برانگیز و شایسته در فکر و ذهن وی جای می‌دهد.
وقتی پدرش در خطبه‌ها به «دشنام‌گویی به علی (علیه‌السّلام)» می‌رسید، زبانش می‌گرفت و هنگامی که وی از چرایی آن سؤال کرد، پدرش به تکریم علی (علیه‌السّلام) پرداخت و گفت: اگر مردم، آنچه را ما درباره علی می‌دانیم، می‌دانستند، همگی از ما می‌بریدند.
این‌گونه موارد، بی‌گمان، ذهن او را مشغول ساخت و وی را در چگونگی مسئله لعن، به تامّل وا‌داشت.
او زمام امور را به دست گرفت، در حالی که از یک‌سو به لحاظ فکری، درباره لعن، شبهه اساسی داشت و از سوی دیگر، مردم، نه تنها به «لعن»، رویکرد خوبی نداشتند، بلکه به گونه‌ای از آن، نفرت داشتند. بنا‌بر‌این، شخصیّت فکری و فرهنگی او اجازه نمی‌داد تا چهره‌ای بزرگ و شخصیّتی بی‌مانند در جهان اسلام را دشنام بگوید.
از سوی دیگر، هوشمندی سیاسی و سیاست‌مداری‌اش اقتضا می‌کرد که رویکرد مردم را نسبت به جریان‌های اجتماعی، فکری و سیاسی، برای استوارسازی حاکمیّتِ خویش مراعات نماید. همین مسئله او را وادار کرد تا از این موقعیّت و فضای سیاسی (فرهنگی و نیز جوّ فکری جامعه بهره گیرد و به چنین کار شایسته‌ای اقدام کند؛ کاری که به تدریج، دیگر مردم نیز از آن، استقبال می‌نمودند، چنان‌که در گزارش ابن‌اثیر آمده بود:
این کار در نظر مردم، جایگاه شایسته‌ای یافت و آنان، وی را به خاطر آن، بسیار ستودند.
این اقبال عمومی و رویکرد ستایش‌آمیزِ مردم، نشان می‌دهد که در روزگار عمر بن عبدالعزیز، جریان «دشنام‌گویی به علی (علیه‌السّلام)» کاملاً نتیجه عکس داشته، به «ضدّ تبلیغ» تبدیل شده بود.
از‌این‌رو و با توجّه به آنچه آوردیم، به صراحت می‌توان گفت که: «جلوگیری از دشنام‌گویی به علی (علیه‌السّلام)»، «باز گرداندنِ فدک» و برخی اصلاحات دیگر در روزگار حاکمیّت عمر بن عبدالعزیز، گو این‌که با نگاه تاریخی، کاری شایسته است و در «حسن فعلی» آن نمی‌توان تردید نمود، امّا «حُسن فاعلی» آن جدّا مورد تردید است و باور به بودن انگیزه