پاورپوینت کامل منظور از کافران در آیه ۸۹ سوره انعام ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منظور از کافران در آیه ۸۹ سوره انعام ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منظور از کافران در آیه ۸۹ سوره انعام ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل منظور از کافران در آیه ۸۹ سوره انعام ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل منظور از کافران در آیه ۸۹ سوره انعام ۳۴ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: آیه، سوره انعام، خدای متعال، کفر، پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم).

پرسش: پاورپوینت کامل منظور از کافران در آیه ۸۹ سوره انعام ۳۴ اسلاید در PowerPoint چه کسانی هستند؟ آیا این آیه، احتمال کفر ورزیدن پیامبران را مطرح می‌کند؟!

پاسخ اجمالی: مفسران درباره کلمه «هؤلاء» در آیه که مقصود افراد و گروه‌هایی هستند که کفر ورزیدند، اقوال مختلفی دارند:
برخی معتقدند منظور قریش و تمام کفار آن عصر است. برخی گفتند منظور اهل مکه‌اند، عده‌ای هم گفتند منظور امت پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است. این احتمالات تا حد زیادی با هم مشترک و هم‌خوان هستند، اما بعضی از مفسران، احتمال دیگری را مطرح کرده‌اند که ممکن است، منظور از «هؤلاء» خود انبیا (علیهم‌السّلام) باشند؛ یعنی اگر به فرض محال این پیامبران بزرگ الهی از ادای رسالت سر باز می‌زدند، باز رسالت الهی به زمین نمی‌ماند و جمعی دیگر ماموریت رساندن آن‌را به جهانیان می‌یافتند.

فهرست مندرجات

۱ – ضمایر آیه
۱.۱ – آتیناهم
۱.۲ – فان یکفر بها
۱.۳ – هولاء
۲ – مفردات آیه
۲.۱ – حکم
۳ – مصداق قوم ناشناس
۳.۱ – انبیا و اوصیا
۴ – پانویس
۵ – منبع

ضمایر آیه

در آیه ۸۹ سوره انعام «اُولئِکَ الَّذِینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ وَ الْحُکْمَ وَ النُّبُوَّهَ فَاِنْ یَکْفُرْ بِها هؤُلاءِ فَقَدْ وَکَّلْنا بِها قَوْماً لَیْسُوا بِها بِکافِرینَ ؛ آنها کسانی بودند که به ایشان کتاب آسمانی، حکم و نبوت دادیم اگر اینان به آن کفر ورزند، گروهی را بر آن گمارده‌ایم که بدان کفر نمی‌ورزند..» ضمایر و اسم اشاره‌ای وجود دارد که دانستن مرجع برگشت آنها و نیز شناخت برخی کلمات موجود در متن، در تفسیر آیه تاثیرگذار خواهد بود:

آتیناهم

اگرچه ظاهر «آتیناهم» این است که خداوند به همه انبیا (علیهم‌السّلام) کتاب و حکم و نبوت داد، اما این از باب «توصیف مجموع به وصف مجموع» است. مانند آن‌که گفته شود: مردم فلان شهر صورت سپیدی دارند که وجود یک یا چند فرد سیاه و سبزه در آن شهر، درستی خبر یاد شده را زیر سؤال نمی‌برد. در این‌گونه موارد، منافات ندارد که بعضی از مجموع، برخی از اوصاف را نداشته باشند؛ زیرا کتاب تنها به برخی از انبیا؛ مانند نوح، ابراهیم، موسی و عیسی (علیه‌السّلام) داده شده بود و در هر جای قرآن کریم که کتاب به انبیا (علیه‌السّلام) نسبت داده شده، مقصود صحفی است که شرایع دینی در آن نوشته شده، و انبیا (علیه‌السّلام) با آن شرایع در بین مردم و در موارد اختلافات آنان حکم می‌کردند.

فان یکفر بها

ضمیر مؤنث موجود در «فان یکفر بها» به نبوت برمی‌گردد. برخی هم گفته‌اند که این ضمیر به هر سه ویژگی پیامبران (یعنی نبوت، حکم و کتاب) برمی‌گردد. البته بدیهی است کفر به نبوت و تعالیم انبیا، طبعاً کفر به کتاب آسمانی و حکم پیامبران هم خواهد بود.

هولاء

اما این‌که منظور قرآن از «هؤلاء» (افراد و گروه‌هایی که کفر بورزند)، چه کسانی هستند، محل گفت‌وگوی مفسران است.
برخی معتقدند منظور قریش و تمام کفار آن عصر است. برخی گفتند منظور اهل مکه‌اند. عده‌ای هم گفتند منظور امت پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است. این احتمالات تا حد زیادی با هم مشترک و هم‌خوان است، اما بعضی از مفسران، احتمال دیگری را مطرح کرده‌اند که ممکن است، منظور از «هؤلاء» خود انبیا باشند؛ یعنی اگر به فرض محال این پیامبران بزرگ الهی از ادای رسالت سر باز می‌زدند، باز رسالت الهی به زمین نمی‌ماند و جمعی دیگر ماموریت رساندن آن‌را به جهانیان می‌یافتند.
با فرض پذیرش این تفسیر باید گفت که چنین تعبیر و تهدیدی با شان پیامبران در تضادّ نیست و چنین معنایی را در موارد دیگری از قرآن مشاهده می‌کنیم. به‌عنوان نمونه آن‌جا که می‌فرماید: «لَئِنْ اَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ؛ اگر مشرک شوی، تمام اعمالت تباه می‌شود و از زیان‌کاران خواهی بود!»
بدیهی است خطاب در این آیه به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و سایر انبیا (علیه‌السّلام) در مورد نهی از شرک و تهدید آنان به نابود شدن عملشان و قرار گرفتنشان جزو زیان‌کاران، خطابی است حقیقی، و تهدید و انذاری است واقعی؛ چون حقیقت این است که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) هم مامور به ایمان آوردن است. («آمَنَ الرَّسُولُ بِما اُنْزِلَ اِلَیْهِ مِنْ رَبِّه…». ) او مشرکان را به هر چه دعوت می‌کند که بدان ایمان آورند، خود نیز باید بدان ایمان آورد و به هر تکلیفی که دعوت می‌کند انجام دهند، خودش هم باید انجام دهد؛ چرا که او هم فردی از افراد مسلمانان، بلکه از اولین آنها است. «لا شَریکَ لَهُ وَ بِذلِکَ اُمِرْتُ وَ اَنَا اَوَّلُ الْمُسْلِمینَ». ؛ «وَ اُمِرْتُ لِاَنْ اَکُونَ اَوَّلَ الْمُسْلِمین». بنابر این نمی‌تواند پیشنهاد مشرکان را در پرستش بت‌های ایشان بپذیرد.
گفتنی است؛ این‌که پیامبران معصوم به عصمت الهی هستند، و با داشتن آن دیگر ممکن نیست معصیت از ایشان سر بزند، باعث نمی‌شود که تکلیف از ایشان ساقط باشد و توجه تکلیف به ایشان صحیح نباشد؛ چون اگر این‌طور بود، دیگر عصمت در حقشان تصور نمی‌شد، هم‌چنان که در حق جمادات و گیاهان تصور ندارد، پس معصوم به کسی گفته می‌شود که بتواند گناه کند، ولی نکند.
علاوه بر این، عصمت خود از شئون مقام علم است، و این معنا منافات با داشتن اختیار ندارد؛ چون اختیار از شئون مقام