پاورپوینت کامل معنای خودفراموشی ۲۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معنای خودفراموشی ۲۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معنای خودفراموشی ۲۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معنای خودفراموشی ۲۱ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل معنای خودفراموشی ۲۱ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: خودفراموشی، انحراف.

پرسش: خودفراموشی چیست و چه آثار و پیامدهایی دارد؟

پاسخ: خودفراموشی، عبارت است از بیگانه شدن انسان از شخصیت واقعی، انسانی و الهی خویش و توجه به شخصیتِ پنداری، خیالی و غیر واقعی خود.
خود را گم کردن و فراموش کردن، منحصر به این نیست که انسان درباره هویت و ماهیت خود اشتباه کند؛ بلکه هر موجودی در مسیر تکامل فطری خودش، که راه کمال را می‌پیماید، در حقیقت از خود سفر می‌کند، یعنی از خود ضعیف به خود قوی می‌رود؛ پس انحراف هر موجود از مسیر تکامل واقعی، انحراف از خود به ناخود است.
عوامل انحراف خودفراموشی، عبارت‌اند از: اهداف انحرافی، بحران هویت و الگوهای منفی، محبت دنیا و از یاد بردن خداوند.

فهرست مندرجات

۱ – مراد از خودفراموشی
۲ – مراد از خود واقعی و خود غیر واقعی
۲.۱ – حدیثی از امام علی
۲.۲ – حدیثی از امام سجاد
۳ – مراد از خودِِ مورد نکوهش
۳.۱ – حدیثی از حضرت علی
۴ – انحراف از مسیر تکامل واقعی
۵ – عوامل انحراف خودفراموشی
۵.۱ – اهداف انحرافی
۵.۲ – بحران هویت و الگوهای منفی
۵.۳ – محبت دنیا
۵.۴ – از یاد بردن خداوند
۶ – پانویس
۷ – منبع

مراد از خودفراموشی

اصطلاح خودفراموشی، عبارت است از: بیگانه شدن انسان از شخصیت واقعی، انسانی و الهی خویش و توجه به شخصیتِ پنداری، خیالی و غیر واقعی خود.

مراد از خود واقعی و خود غیر واقعی

چنان‌که می‌دانیم، انسان دارای دو بُعد حیوانی و الهی (مادی و معنوی) است. آن چیزی که انسان را انسان می‌کند، توجه او به شخصیت الهی و معنوی‌اش است. این شخصیت الهی و انسانی، همان شخصیت اصیل، واقعی و راستین اوست که در فرهنگ اسلامی «خود واقعی» نام گرفته است.
بدیهی است که نقطه مقابل «خود واقعی»، «خود غیر واقعی» خواهد بود. خودِ غیر واقعی همان شخصیتِ پنداری، خیالی و حیوانی است که در تعالیم اسلامی، «ناخود» «خودِ طُفیلی و غیر واقعی» شناخته می‌شود.
در منابع اسلامی، گاه نفس انسانی یا «خود» مورد نکوهش قرار می‌گیرد و به منزله بالاترین دشمن انسانی معرفی می‌شود.

حدیثی از امام علی

چنان‌که از آقا امیرالمؤمنین، علی (علیه‌السلام) نقل شده که فرمودند: «لا عدوّ أعدى على المرء من نفسه»؛ هیچ دشمنی برای انسان بدتر از خود او نیست.

حدیثی از امام سجاد

در مقابل، گاهی چنان از «خود» تعریف شده که تمام دنیا را نیز نمی‌توان با آن برابر دانست؛ چنان‌که از حضرت سیدالساجدین امام زین‌العابدین (علیه‌السلام) سؤال می‌شود که: «من اعظمُ الناس خطراً»؛ از همه مردم با اهمیت‌تر کیست؟ فرمود: «من لم یر الدنیا خَطَراً لنفسه»؛ آن کسی که تمام دنیا را با خودش برابر نمی‌کند.

مراد از خودِِ مورد نکوهش

با‌اندک تأملی می‌توان دریافت که «خود» مورد نکوهش، همان «ناخود» یا شخصیت دروغین و خیالی است که انسان آن را «خود» می‌پندارد؛ بنابراین وقتی سخن از «خودفراموشی» و ازخودبیگانگی انسان به میان می‌آید، منظور این است که انسانِ آگاه، خودِ اصیل و شخصیت واقعی خویش را به دست فراموشی سپرده، از او بیگانه شده و تمام توجه خویش را به شخصیت دروغین خود معطوف سازد.

حدیثی از حضرت علی

امیرمؤمنان، علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «عجبتُ لمن ینشد ضالته و قد اضل نفسه فلا یطلبها؛ من تعجب می‌کنم از مر