پاورپوینت کامل محل شهادت امام علی ۸۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محل شهادت امام علی ۸۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محل شهادت امام علی ۸۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محل شهادت امام علی ۸۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل محل شهادت امام علی ۸۰ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: حضرت علی (علیه‌السلام)، محراب عبادت، شهادت.

پرسش: آیا امیرمؤمنان حضرت علی (علیه‌السلام) در محراب عبادت به شهادت رسید؟

پاسخ: ‌در رابطه با محل ضربت خوردن امیرمؤمنان (علیه‌السلام) میان شیعه و اهل سنت اختلاف‌نظر وجود دارد. عده‌ای از اهل سنت می‌گویند این حادثه خارج از منزل و در راه آمدن به مسجد کوفه رُخ داد. در برابر، روایات ائمه (علیهم‌السلام) که بعضاً با سند معتبر هم به ثبت رسیده و نیز برخی گزارش‌های منابع مختلف اهل سنت تصریح می‌کنند، این فاجعه در محراب مسجد کوفه و در حال نماز خواندن امام علی (علیه‌السلام) به ‌وقوع پیوست. دسته‌ای از عالمان فریقین این مطلب را دقیقاً با ذکر همان مکان خاص (محراب مسجد) در نگاشته‌هایشان انعکاس دادند و برخی دانشمندان شیعی در برابر قول دسته اول اهل سنت، تنها به ذکر شهادت در مسجد کوفه بسنده کرده‌اند.

فهرست مندرجات

۱ – طرح دیدگا‌ه‌ها
۲ – شهادت در محراب و مسجد کوفه
۲.۱ – بررسی سند روایت
۲.۱.۱ – دیدگاه آیت‌الله بروجردی
۲.۱.۲ – ابوالعباس احمد بن محمد
۲.۱.۳ – علی بن حسن بن علی
۲.۱.۴ – حسن بن علی بن فضال
۲.۲ – روایت امام سجاد
۲.۳ – ضمن زیارت جامعه ائمه
۲.۳.۱ – بیان یک نکته
۲.۴ – روایت امام باقر
۲.۴.۱ – یادآوری یک نکته
۲.۴.۲ – دیدگاه شیعه
۲.۴.۳ – دیدگاه اهل سنت
۲.۵ – روایت لیث بن سعد
۲.۶ – نظر شیخ مفید
۲.۷ – نظر امین‌الاسلام طبرسی
۲.۸ – نظر علامه مجلسی
۲.۹ – گزارش عده‌ای از سیره‌نویسان
۲.۱۰ – نظر ابوالحسن ماوردی
۲.۱۱ – نظر ابن طاهر مقدسی
۲.۱۲ – نظر ابن اعثم کوفی
۲.۱۳ – نظر سبط بن جوزی
۲.۱۴ – نظر ابن ابی الدّنیا
۳ – شهادت خارج از مسجد
۳.۱ – ابن‌جریر طبری
۳.۲ – مسعودی
۴ – نتیجه
۵ – پانویس
۶ – منبع

طرح دیدگا‌ه‌ها

پیرامون مکان دقیق ضربت خوردن امام علی (علیه‌السلام) میان عالمان شیعی و اهل سنت اختلاف دیدگاه وجود دارد. آن‌گونه که از برخی منابع اهل سنت برداشت می‌شود، امام علی (علیه‌السلام) در راه آمدن به مسجد کوفه توسط ابن ملجم مرادی مورد ضربت قرار گرفت و در اثر آن به شهادت رسید. شیعیان برخلاف این دیدگاه، نظر بر آن دارند این حادثه در درون مسجد کوفه و حتی در مواردی تصریح کردند در حال نماز در این مسجد، واقع گردید. برخی اندیشمندان اهل سنت هم در این باره با شیعیان هم نظرند. در ادامه نمونه‌هایی از گزارشات همراه با رویکرد عالمان فریقین ارائه می‌شود.

شهادت در محراب و مسجد کوفه

یک نمونه از گزارش‌های شیعیان و برخی اندیشمندان اهل سنت را که به شهادت حضرت در مسجد و محراب کوفه معتقدند، از منظر دانش رجال مورد بررسی قرار می‌دهیم.

روایت امیرالمؤمنین، حضرت علی بن ابی‌طالب (علیهما‌السّلام) (سند معتبر):
«حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ بَکْرِ بْنِ النَّقَّاشِ وَ اَحْمَدُ بْنُ الْحَسَنِ الْقَطَّانُ وَ مُحَمَّدُ بْنُ اَحْمَدَ بْنِ اِبْرَاهِیمَ الْمُعَاذِیُ‌ وَ مُحَمَّدُ بْنُ اِبْرَاهِیمَ بْنِ اِسْحَاقَ الْمُکَتِّبُ قَالُوا حَدَّثَنَا اَبُوالْعَبَّاسِ اَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِیدٍ الْهَمْدَانِیُّ مَوْلَی بَنِی هَاشِمٍ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ اَبِیهِ‌ عَنْ اَبِی الْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُوسَی الرِّضَا عَنْ اَبِیهِ مُوسَی بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ اَبِیهِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ اَبِیهِ الْبَاقِرِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ اَبِیهِ زَیْنِ الْعَابِدِینَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ اَبِیهِ سَیِّدِ الشُّهَدَاءِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ (علیهم‌السّلام) عَنْ اَبِیهِ سَیِّدِ الْوَصِیِّینَ‌ اَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ بْنِ اَبِی‌طَالِبٍ (علیه‌السلام) قَالَ: قُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا اَفْضَلُ الْاَعْمَالِ فِی هَذَا الشَّهْرِ (شهر رمضان) فَقَالَ یَا اَبَا الْحَسَنِ اَفْضَلُ الْاَعْمَالِ فِی هَذَا الشَّهْرِ الْوَرَعُ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ بَکَی فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا یُبْکِیکَ فَقَالَ یَا عَلِیُّ اَبْکِی لِمَا یُسْتَحَلُّ مِنْکَ فِی هَذَا الشَّهْرِکَاَنِّی بِکَ وَ اَنْتَ تُصَلِّی لِرَبِّکَ وَ قَدِ انْبَعَثَ اَشْقَی الْاَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ فَضَرَبَکَ ضَرْبَهً عَلَی قَرْنِکَ فَخَضَبَ مِنْهَا لِحْیَتَکَ».

حضرت علی (علیه‌السلام) فرمود: (آن‌گاه که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) فضایل ماه رمضان را برشمرد) من برخاستم و گفتم: ‌ای رسول خدا! بهترین کارها در این ماه چیست؟ فرمود: ‌ای ابوالحسن بهترین عمل در این ماه پرهیز از محرمات الهی است. سپس گریست، عرض کردم: ‌ای رسول خدا! چرا گریه می‌کنی؟ فرمود: برای آن کاری که در این ماه نسبت به تو خواهد صورت گرفت، گویا تو را می‌نگرم که برای (تقرب به) خدایت نماز می‌گذاری و شقی‌ترین مردم که برانگیخته شده، ضربتی بر فرق تو وارد می‌آورد که محاسنت را بدان خضاب می‌کند.

بررسی سند روایت

روایت فوق براساس قواعد دانش رجال معتبر است. در ادامه راویان آن را مورد بررسی قرار می‌دهیم:
مُحَمَّدُ بْنُ بَکْرِ بْنِ النَّقَّاش، اَحْمَدُ بْنُ الْحَسَنِ الْقَطَّانُ، مُحَمَّدُ بْنُ اَحْمَدَ بْنِ اِبْرَاهِیمَ الْمُعَاذِیُ‌، مُحَمَّدُ بْنُ اِبْرَاهِیمَ بْنِ اِسْحَاقَ الْمُکَتِّبُ.
در طبقه مشایخ صدوق (رحمه‌الله‌علیه) چهار نفر وجود دارد. برخی از این افراد در زمره کسانی هستند که شیخ صدوق (رحمه‌الله‌علیه) نه یک یا چند روایت بلکه روایات فراوان آن‌ هم بدون واسطه از آن‌ها نقل می‌کند، چنین امری می‌تواند نشان از اعتماد صدوق (رحمه‌الله‌علیه) نسبت به این افراد بوده باشد، به همین دلیل جمعی از دانشمندان بر این عقیده‌اند اگر راویان ثقه روایات زیادی از یک راوی نقل کنند، نشان از اعتماد آن‌ها به آن راوی بوده است.

دیدگاه آیت‌الله بروجردی

از جمله مرحوم آیت‌الله بروجردی در یک سخنی چنین می‌آورد:
«الظاهر انّه یمکن استکشاف وثاقه الراوی من تلامیذه الذین اخذوا الحدیث عنه فاذا کان الآخذ مثل الشیخ او المفید او الصدوق او غیرهم من الاعلام خصوصا مع کثره الروایه عنه لا یبقی ارتیاب فی وثاقته اصلا؛ ظاهر آن است که وثاقت راوی را می‌توان از طریق شاگردانی که از او حدیث اخذ نمودند، به دست آورد. پس زمانی که گیرنده حدیث مثل شیخ طوسی، شیخ مفید، شیخ صدوق و امثال این بزرگان باشند، به‌ ویژه آن‌که از آن راوی روایات فراوان نقل کنند، شکی در وثاقت آن راوی باقی نمی‌ماند».

ابوالعباس احمد بن محمد

اَبُوالْعَبَّاس اَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِیدٍ الْهَمْدَانِیُّ:
«احمد بن محمد بن سعید الهمدانی رجل جلیل فی اصحاب الحدیث … و کان کوفیا زیدیا جارودیا … ذکره اصحابنا لاختلاطه بهم و مداخلته ایاهم و عظم محله و ثقته و امانته؛ احمد بن محمد بن سعید همدانی، یکی از بزرگان اصحاب حدیث به ‌شمار می‌رود … وی زیدی و جارودی مذهب بود و اصحاب ما (امامیه) به ‌دلیل آن‌که وی با آن‌ها رفت‌و‌آمد داشت و در میان آن‌ها مورد وثوق بود، از او نام بردند».

علی بن حسن بن علی

عَلِیُّ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ فَضَّال:
«علی بن الحسن بن علی بن فضال کان فقیه اصحابنا بالکوفه و وجههم و ثقتهم‌؛ علی بن حسن بن علی بن فضال فقیه اصحاب ما در کوفه بود و نزد آن‌ها مورد وثوق و دارای جایگاه بود».

حسن بن علی بن فضال

الْحَسَنُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ:
«الحسن بن علی بن فضال … روی عن الرضا (علیه‌السلام) و کان خصیصا به کان جلیل‌القدر عظیم المنزله زاهدا ورعا ثقه؛ حسن بن علی بن فضال از امام رضا (علیه‌السلام) روایت کرد و یکی از افراد نزدیک به حضرت بود، او فردی بزرگ، بلند مرتبه، با تقوا و مورد وثوق بود».

همان‌طور که ملاحظه شد، راویان حدیث فوق همگی از معیار وثاقت برخوردار بودند. بنابراین روایت فوق معتبر می‌باشد و اثبات می‌کند که محل شهادت حضرت در محراب مسجد کوفه بوده و ضربه ابن‌ملجم ملعون بر فرق ایشان وارد آمده است.
در ادامه روایات دیگری مؤید همین حدیث وجود دارد که بیان می‌کنیم:

روایت امام سجاد

«اَخْبَرَنَا اَبُو الْفَتْحِ هِلَالُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرٍ الْحَفَّارُ، قَالَ: اَخْبَرَنَا اَبُو الْقَاسِمِ اِسْمَاعِیلُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ عَلِیٍّ الدِّعْبِلِیُّ، قَالَ: حَدَّثَنِی اَبِی اَبُو الْحَسَنِ عَلِیُّ بْنُ عَلِیِّ بْنِ رَزِینِ بْنِ عُثْمَانَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُدَیْلِ بْنَ وَرْقَاءَ اَخُو دِعْبِلِ بْنِ عَلِیٍّ الْخُزَاعِیِّ (رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ) بِبَغْدَادَ سَنَهَ اثْنَتَیْنِ وَ سَبْعِینَ وَ مِائَتَیْنِ، قَالَ: حَدَّثَنَا سَیِّدِی اَبُو الْحَسَنِ عَلِیُّ بْنُ مُوسَی الرِّضَا بِطُوسَ سَنَهَ ثَمَانٍ وَ تِسْعِینَ وَ مِائَهٍ قَالَ: حَدَّثَنِی اَبِی مُوسَی بْنُ جَعْفَرٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا اَبِی جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا اَبِی مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ، عَنْ اَبِیهِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ (عَلَیْهِمَا السَّلَامُ) قَالَ: … وَ اَمَّا ابْنُ مُلْجَمٍ فَضَرَبَهُ فَوَقَعَتِ الضَّرْبَهُ وَ هُوَ سَاجِدٌ عَلَی رَاْسِهِ؛ امام سجاد (علیه‌السلام) فرمود: آن‌گاه که امیرمؤمنان (علیه‌السلام) به سجده رفته بودند [سجده اول را رفته بودند، در بین دو سجده]، ابن ملجم ضربتی بر فرق آن حضرت وارد آورد».

ضمن زیارت جامعه ائمه

در ضمن زیارت جامعه ائمه معصومان (علیهم‌السّلام) چنین آمده است:
«وَاَنْتُمْ بَیْنَ صَرِیعٍ فِی المِحْرابِ قَدْ فَلَقَ السَّیفُ‌ هامَتَهُ؛ و بعضی از شما اهل بیت (علیهم‌السّلام) در محراب عبادت به زمین افتاده؛ درحالی‌که شمشیر زهرآلود فرق مبارکش را شکافته است».

بیان یک نکته

این نکته نیز حائز اهمیت است که با در کنار هم قرار دادن این عبارت، با روایات و تصریحات پیرامون شهادت امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) در محراب، این فقره پیرامون آن حضرت می‌باشد.

روایت امام باقر

«السندی بن محمد البزاز، عَنْهُ (ابی‌البختری وهب بن وهب) عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ اَبِیهِ: اَنَّ عَلِیَّ بْنَ اَبِی‌طَالِبٍ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) خَرَجَ یُوقِظُ النَّاسَ لِصَلَاهِ الصُّبْحِ فَضَرَبَهُ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ‌ مُلْجَمٍ‌ بِالسَّیْفِ عَلَی اُمِّ رَاْسِهِ؛ امام باقر (علیه‌السلام) فرمود: علی بن ابی‌طالب (علیهماالسّلام) از منزل برون آمد تا مردم را برای نماز صبح بیدار کند، آن‌گاه ابن‌ملجم با شمیشر ضربتی بر سر حضرت وارد آورد».

یادآوری یک نکته

لازم به ذکر است که روایت فوق بر فرض اعتبار سندی، در مقام بیان شهادت حضرت در مسجد می‌باشد، به این بیان که شهادت حضرت بعد از ورود حضرت به مسجد و بیدار نمودن مردم برای نماز صبح بود و شهادت حضرت در محراب نماز را نفی نمی‌کند؛ بلکه در حقیقت، این کلام در برابر گفتار عده‌ای از اهل سنت است که شهادت حضرت را خارج از مسجد بیان کرده‌اند. افزون بر اینکه سند روایت فوق ضعیف است؛ زیرا در سلسله راویان آن «وهب بن وهب ابی‌البختری» است؛ وی از راویان اهل سنت است و نه‌تنها وثاقتش ثابت نشده، بلکه از نظر شیعه و اهل سنت وی فردی مردود و متروک و ضعیف است.

دیدگاه شیعه

مرحوم نجاشی در شرح حال او چنین می‌نگارد:
«وهب بن وهب بن عبدالله بن زمعه بن الاسود بن المطلب بن اسد بن عبد العزی ابو البختری …. وکان کذابا؛ وهب بن وهب بن عبدالله … ابوالبختری … فردی بسیار دروغ‌گو بود».

شیخ طوسی در تهذیب الاحکام او را ضعیف می‌شمرد:
«وهب بن وهب وهو ضعیف جدا عند اصحاب الحدیث؛ نزد علمای حدیث‌شناس، وهب بن وهب، فردی بسیار ضعیف است».

شیخ حسن فرزند شهید ثانی، احتجاج به روایت ابی‌البختری را نمی‌پذیرد:
«وامّا الاحتجاج بروایه وهب فلیس بشیء؛ احتجاج به روایت ابی‌البختری به هیچ عنوان مورد پذیرش نیست».

وی در جای دیگر می‌نویسد:
«لم نر فیه خیر بل شرا، وحاله مشهور؛ خیری در ابی‌البختری ندیده‌ایم؛ بلکه هر چه هست، شر است و حال او مشهور است».

علامه حلی نیز به دروغ‌گویی و بن عبد‌العزی، ابوالبختری …
«وکان کذابا قاضیا عامیا، الا ان له احادیث عن جعفر بن محمد (علیه‌السلام) کلها لا یوثق بهائمشان مورد اعتماد نیست».

مرحوم تستری بعد از ذکر عبارت علامه حلی که فرمود: «کلها لا یوثق بها»، می‌نویسد: فالمراد:
«لا یوثق بشیء من حد