پاورپوینت کامل محدود بودن فهم قرآن از طریق سنت ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محدود بودن فهم قرآن از طریق سنت ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محدود بودن فهم قرآن از طریق سنت ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محدود بودن فهم قرآن از طریق سنت ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل محدود بودن فهم قرآن از طریق سنت ۴۵ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: دین، سنّت، قرآن، حدیث.

پرسش: دیدگاه فهم قرآن از طریق سنّت، تنها در برخی سطوح چه می‌گوید؟

پاسخ: به نظر می‌رسد برای تبیینِ دقیق رابطه متقابل قرآن و حدیث، و نقش سنّت در تفسیر قرآن و فهم معارف دینی، تفصیل قائل شدن میان مراتب قرآن‌شناسی (فهم معارف قرآن)، ضروری است.

فهرست مندرجات

۱ – مراتب قرآن‌شناسی
۱.۱ – آشنایی اجمالی با معارف قرآن
۱.۲ – آشنایی با اشارات قرآن
۱.۳ – آشنایی با لطایف قرآن
۱.۴ – آشنایی با حقایق قرآن
۲ – پانویس
۳ – منبع

مراتب قرآن‌شناسی

به‌طور کلّی، فهم معارف قرآن کریم را می‌توان در چهار مرحله خلاصه کرد:
آشناییِ اجمالی با معارف قرآن،
آشنایی با اشارات قرآن،
آشنایی با لطایف قرآن،
آشنایی با حقایق قرآن.
از امام زین العابدین (علیه‌السلام)، در باره مراتب قرآن‌شناسی روایت شده که می‌فرماید:
«انَّ کِتابَ اللّهِ عَلی اربَعَهِ اشیاءَ: عَلَی العِبارَهِ، وَ الاِشارَهِ، وَ اللَّطائِفِ، وَ الحَقائِقِ؛ فَالعِبارَهُ لِلعَوامِّ، وَ الاِشارَهُ لِلخَواصِّ، وَ اللَّطائِفُ لِلاَولِیاءِ، وَ الحَقائِقُ لِلاَنبِیاءِ؛ همانا کتاب خدا بر چهار چیز است: بر عبارت، اشارت، لطایف و حقایق. عبارت، برای عوام است و اشارت برای خواص و لطایف برای اولیایند و حقایق برای انبیا.»
و اینک، توضیحی در باره هر یک از این مراتب:

آشنایی اجمالی با معارف قرآن

مرحله نخستِ قرآن‌شناسی، یعنی آشنایی اجمالی با معارفِ حیات‌بخشِ این کتاب آسمانی، برای عموم کسانی که با ادبیات عرب آشنایی دارند، امکان‌پذیر است، چنان‌که در حدیثی که ملاحظه شد، آمده است: «عبارت، برای عوام است».
به سخن دیگر، هر کس زبان عربی را بداند و بتواند عبارات قرآن را بفهمد، به تناسب قدرت درک خود، می‌تواند از نورانیت آن، بهره ببرد، چنان‌که در حدیثی از امیر مؤمنان (علیه‌السّلام) نقل شده که می‌فرماید:
«ما جالَسَ هذَا القُرآنَ احَدٌ الّا قامَ عَنهُ بِزِیادَهٍ او نُقصانٍ: زِیادَهٍ فی هُدیً، او نُقصانٍ فی عَمیً هیچ کس با این قرآن ننشست، مگر آن که با افزایشی یا کاهشی از نزد آن برخاست: افزایش در هدایت، یا کاهش در کوری (گم‌راهی).»
همه احادیثی که عموم مردم را به آموختن قرآن برای بهره‌گیری از آن تشویق می‌کنند، در واقع، بر لزوم نخستین مرحله قرآن‌شناسی و آشنایی اجمالی با معارف نورانی این کتاب آسمانی در زمینه‌های: اعتقادی، اخلاقی، عملی، تاریخی و… برای همه پیروان اسلام، تاکید دارند، مانند آنچه از امام علی (علیه‌السّلام) نقل شده که می‌فرماید:
«اِعلَموا انَّهُ لَیسَ عَلی احَدٍ بَعدَ القُرآنِ مِن فاقَهٍ، و لا لِاَحَدٍ قَبلَ القُرآنِ مِن غِنیً؛ فَاستَشفوهُ مِن ادوائِکُم وَ استَعینوا بِهِ عَلی لَاوائِکُم؛ فَاِنَّ فیهِ شِفاءً مِن اکبَرِ الدّاءِ؛ وهُوَ الکُفرُ وَ النِّفاقُ، وَ الغَیُّ وَ الضَّلالُ؛ فَاساَلُوا اللّهَ بِهِ، و تَوَجَّهوا الَیهِ بِحُبِّهِ، و لا تَساَلوا بِهِ خَلقَهُ… وَ استَدِلّوهُ عَلی رَبِّکُم، وَ استَنصِحوهُ عَلی انفُسِکُم، وَ اتَّهِموا عَلَیهِ آراءَکُم، وَ استَغِشّوا فیهِ اهواءَکُم؛ بدانید که هیچ کس با داشتن قرآن، نیازمند نمی‌شود، و هیچ کس بدون قرآن، بی ‌نیاز نخواهد بود. پس، درمان دردهای خود را از قرآن بجویید و برای سختی‌ها و مشکلات خود، از آن کمک بگیرید؛ زیرا درمان بزرگ‌ترین دردها (یعنی کفر و نفاق و بی‌راهه رَوی و گم‌راهی)، در قرآن است. پس به وسیله آن، از خداوند مسئلت کنید، و با دوست داشتنِ قرآن، به درگاه خداوند روی آورید، و به وسیله قرآن، از خلق خدا چیزی نخواهید… با قرآن به پروردگارتان راه برید، و آن را مشاور خود قرار دهید، و آرایتان را در برابر آن، متّهم کنید، و ناخالصی عقایدتان را با آن بسنجید.»
روشن است که مخاطب امام (علیه‌السّلام) در این سخن، همه امّت اسلام‌اند، و ایشان نمی‌خواهد به آنان بگوید که برای بهره‌گرفتن از قرآن، همه مردم باید در علم تفسیر، تخصّص پیدا کنند؛ بلکه مقصود ایشان، دعوت همه مردم به آشنایی اجمالی با معارف قرآن به قدر استعداد و توان آنهاست.
هم‌چنین، همه آیات و احادیثی که عموم مردم را به تدبّر در قرآن برای بهره‌گیری از ره‌نمودهای آن دعوت می‌کنند، بر قابل فهم بودن این کتاب آسمانی برای آنان، دلالت دارند، مانند این آیه شریف:
«کِتَابٌ اَنزَلْنَاهُ اِلَیکَ مُبَارَکٌ لِّیدَّبَّرُواْ ءَایاتِهِ وَ لِیتَذَکَّرَ اُوْلُواْ الْاَلْبَابِ؛ کتابی است خجسته که به سوی تو فرستادیم تا در آیات آن بیندیشند و خردمندان از آن، پند گیرند.»
افزون بر این، چنان که قبلاً اشاره کردیم، اصولاً معجزه بودن قرآن (که این کتاب آسمانی، بارها به آن، تحدّی (هَماوردطلبی) کرده است)، نشانه آن است که زیبایی و عمق و حلاوت معنای آن، برای توده‌اندیشه ورانِ عربی دان، قابل فهم است.

آشنایی با اشارات قرآن

دومین مرحله قرآن‌شناسی، یعنی آشنایی با اشارات این کتاب آسمانی، برای عموم مردم، میسّر نیست؛ بلکه نیاز به تخصّص دارد و تنها خواص‌اند که می‌توانند به این حوزه معرفتی راه یابند. امام زین العابدین (علیه‌السلام)، به این مرحله اشاره نموده، می‌فرماید: «اشارت، برای خواص است».
توضیح مطلب، این‌که: نور بودن قرآن و بیان بودن آن، با علمی‌بودن و عمق‌داشتنِ معارف آن، منافاتی ندارد. بر پایه گزارش ثقه الاسلام کلینی، پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در باره عمق معارف این کتاب آسمانی می‌فرماید:
«لَهُ ظَهرٌ و بَطنٌ، فَظاهِرُهُ حُکمٌ و باطِنُهُ عِلمٌ، ظاهِرُهُ انیقٌ و باطِنُهُ عَمیقٌ، لَهُ نُجومٌ و عَلی نُجومِهِ نُجومٌ، لا تُحصی عَجائِبُهُ، و لا تُبلی غَرائِبُهُ؛ قرآن، ظاهری دارد و باطنی. ظاهر آن، حُکم است و باطنش علم. ظاهرش زیباست و باطنش ژرف. دارای ستارگانی است (شاید مراد از «دارای ستارگانی است»، این باشد که آیاتی دارد که بر احکام خدا، دلالت دارند و با فهم آن آیات، به این احکام، راه برده می‌شود و باز آیاتی دارد که بر این آیات، دلالت دارند و آنها را توضیح می‌دهند، یا شاید مراد از «ستارگان» سوم، سنّت باشد؛ زیرا سنّت، قرآن را توضیح می‌دهد، یا شاید مراد، ائمّه (علیهم‌السّلام) باشند که عالم به قرآن‌اند و یا شاید مراد، معجزات باشند؛ زیرا معجزات، بر حقّانیت آیات، دلالت دارند) و ستارگانش هم ستارگانی دارند. شگفتی‌هایش به شماره در نمی‌آیند، و غرایبش کهنه نمی‌گردند.
اشارات قرآن، راه دستیابی به بخش عمده‌ای از معارف آن است و بدین‌سان، همان‌طور که از امام علی (علیه‌السّلام) روایت شده است، قرآن کریم، خود، شارح و مبین خویش است:
«کِتابُ اللّهِ تُبصِرونَ بِهِ، و تَنطِقونَ بِهِ، و تَسمَعونَ بِهِ، و ینطِقُ بَعضُهُ بِبَعضٍ، و یشهَدُ بَعضُهُ عَلی بَعضٍ؛ این، کتاب خداست که با آن می‌توانید [حقیقت را] ببینید، و با آن سخن را بگویید، و به وسیله آن بشنوید. بعضی از قرآن، از بعضی دیگر آن، سخن می‌گوید، و برخی بر برخ