پاورپوینت کامل گریه امام حسین ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گریه امام حسین ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گریه امام حسین ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گریه امام حسین ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل گریه امام حسین ۴۸ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: پاورپوینت کامل گریه امام حسین ۴۸ اسلاید در PowerPoint علیه‌السلام، روز عاشورا، ام‌وهب، جزع، حزن، صبر، مصیبت.
پرسش: چرا در روز عاشورا امام حسین ـ علیه‌السلام ـ با این‌که معصوم بود در مرگ فرزندش گریه و جزع کرد، ولی ام‌وهب صبر نمود و گریه نکرد؟
پاسخ: به‌طور طبیعی هر انسانی در غم فراق عزیزانش اندوهگین ‌شده و اشک می‌ریزد، حتی در روایات نقل شده است که بزرگ‌ترین شخصیت عالم، حضرت محمد ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ در مرگ فرزندش «ابراهیم» گریه ‌کرد. بنابراین گریه کردن امام حسین ـ علیه‌السلام ـ در شهادت فرزندان و یاران خود، نشأت گرفته از طبیعت لطیف و انسانی آن حضرت و پی‌روی از سیره رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله است، که منافاتی با مقام عصمت و صبر و شجاعت ندارد. از طرفی نسبت به مادر وهب نیز دلیلی بر گریه نکردن و به سوگ ننشستن در شهادت فرزندش نداریم؛ و آنچه در کتاب‌های تاریخی و روایی آمده، در مقام بیان استقامت و شجاعت این فرزند و مادر بوده‌اند نه در مقام بیان سوگواری او برای فرزندش. چه‌بسا ممکن است گریه هم نموده باشد؛ اما نه در مقابل دشمن، همان‌گونه که امام حسین ـ علیه‌السلام ـ نیز در مقابل دشمن، اظهار عجز و جزع در مرگ عزیزانش نکردند.

برای روشن شدن پاسخ، بیان مقدماتی لازم به نظر می‌رسد:

فهرست مندرجات

۱ – آثار حزن و اندوه
۱.۱ – أ. اول
۱.۲ – ب. دوم
۱.۲.۱ – گریه پیامبر بر فرزند و یاران
۱.۲.۲ – سخن خداوند متعال
۱.۲.۳ – معنای اسوه
۱.۳ – ج. سوم
۲ – معنای جزع در لغت
۳ – جزع از دیدگاه روایات
۳.۱ – صبر جمیل
۳.۲ – روایتی از امام علی
۳.۳ – جزع و حُزن پسندیده
۳.۳.۱ – روایتی از پیامبر
۳.۳.۲ – روایتی از امام صادق
۳.۳.۳ – روایتی درباره بلند گریه کردن
۳.۳.۴ – روایتی درباره مصیبت ناگوار
۳.۳.۵ – روایتی درباره پاداش مصیبت
۳.۳.۶ – روایتی از بیهقی
۳.۳.۷ – روایتی از محمد بن عبداللَّه کوفی
۳.۳.۸ – روایتی از امام رضا
۳.۳.۹ – روایتی از امام صادق
۳.۳.۱۰ – روایتی دیگر از امام ششم
۴ – گریه و جزع امام حسین برای فرزندان و یاران
۴.۱ – روایتی درباره وهب بن عبدالله و مادرش
۵ – نتیجه بحث
۵.۱ – اول
۵.۲ – دوم
۵.۳ – سوم
۶ – پانویس
۷ – منبع

آثار حزن و اندوه

به‌طور طبیعی هر انسانی در غم فراق عزیزانش اندوهگین می‌شود؛ اما این حزن و اندوه در انسان آثاری را همراه دارد:

أ. اول

تنها در قلب غمگین است ولی اشک نمی‌ریزد و گریه نمی‌کند، اما حزن و اندوه در سیمای او پدیدار است.

ب. دوم

علاوه بر حزن و اندوه؛ بر چشمان او اشک جاری شده و گریه می‌کند.

گریه پیامبر بر فرزند و یاران

حزن و اندوهگین شدن و اشک ریختن و گریه کردن در مصیبت‌هایی که بر انسان وارد می‌شود، امری طبیعی بوده و اشکالی ندارد، حتی در روایات نقل شده که بزرگ‌ترین شخصیت عالم، پیامبر اسلام ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ در مرگ فرزندش ابراهیم و همچنین در مرگ یکی از یاران خویش به نام عثمان بن مظعون و در شهادت جعفر بن ابی‌طالب و زید بن حارثه بسیار گریست.

سخن خداوند متعال

خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: «لَقَدْ کاَنَ لَکُمْ فیِ رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ لِّمَن کاَنَ یَرْجُواْ اللَّهَ وَ الْیَوْمَ الاَخِرَ وَ ذَکَرَ اللَّهَ کَثِیرًا»؛ «قطعاً برای شما در رفتار رسول خدا مایه اقتدا و سرمشق زندگی است، برای کسی که به خدا و روز واپسین امید (قلبی و عملی) دارد و خدا را بسیار یاد می‌کند».

معنای اسوه

«أسوه»؛ به معنای اقتداء و پی‌روی است، و در مورد رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله؛ یعنی پی‌روی کردن از ایشان در عقاید حقه، اصول دین، در اخلاق و رفتار و کارهای نیک و صفات پسندیده. استفاده از فعل ماضی «کان» در آیه شریفه دلالت بر استمرار پی‌روی از آن حضرت و الگو قرار دادن همیشگی ایشان در اعمال و رفتار دارد. بنابراین گریه کردن و اندوهگین شدن در مرگ عزیزان نه‌تنها اشکال ندارد، بلکه از باب الگو قرار دادن رسول خدا ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ پسندیده است.
اما آنچه به پرسش، مرتبط بوده و محل بحث است، قسم سوم است.

ج. سوم

علاوه بر دو اثر ذکر شده، سخنان یا کارهایی نیز از سوی شخص غمگین و داغ‌دیده انجام می‌گیرد که یا از اختیار او خارج است و یا این‌که در اختیار اوست و می‌تواند یا خود را کنترل نماید و آن‌ را کاهش دهد و یا این‌که مصیبت را پررنگ‌تر کرده و بر چنین رفتارهایی بیفزاید. در لغت و روایات به این حالت که مرتبه بالای حزن است، «جَزَع» گفته می‌شود. برای این‌که این واژه بیش‌تر روشن شود، به بررسی و معنای آن در لغت و روایات می‌پردازیم.

معنای جزع در لغت

بنا بر نقل اهل لغت، «جزع»، نقیض صبر است و به معنای حُزن شدیدی است که آرامش، حالت طمأنینه و صبر را از انسان می‌گیرد. به‌گونه‌ای که شخص را از چاره‌اندیشی باز دارد.

جزع از دیدگاه روایات

اگر به روایات بنگریم معنایی که در لغت شده، تطبیق با مواردی دارد که نکوهش شده است؛ اما با این وجود مواردی در روایات داریم ‌که لفظ جزع در آنها آمده؛ اما نه تنها نکوهش نشده، بلکه حتی برای آن ثواب قرار داده شده است.

صبر جمیل

توضیح این‌که، افراد با ایمان و دارای اراده قوی و پرظرفیت کسانی هستند که در این‌گونه حوادث هرگز پیمانه صبرشان لبریز نمی‌گردد، و سخنی که نشان‌دهنده ناسپاسی و کفران باشد، بر زبان جاری نمی‌سازند؛ بلکه صبر آنها، «صبر جمیل (زیبا)»است. قلب مردان خدا کانون عواطف است، جای تعجب نیست که در فراق فرزند، اشک‌هایشان همچون سیلاب جاری شود، این یک امر عاطفی است. به دیگر سخن، در سینه انسان‌ها قلب است نه سنگ، و طبیعی است که در برابر مسائل عاطفی واکنش نشان ‌دهند و ساده‌ترین واکنش آن جریان اشک از چشم است، این عیب نیست؛ بلکه حُسن است، عیب آن است که انسان در حال مصیبت سخنی بگوید یا کاری کند که موجب رضای الهی نباشد. پس مهم آن است که انسان در برابر مصیبت‌ها کنترل خویشتن را از دست ندهد؛ و سخن و حرکتی بر خلاف رضای خدا نگوید و نکند.

روایتی از امام علی

چنان‌که امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: «جزع نمودن (به معنای مذموم آن) در مصیبت‌ها و بلاها، موجب از بین رفتن ثواب می‌شود».

جزع و حُزن پسندیده

آنچه از احادیث به دست می‌آید این است که جزع و حُزن اگر موجب انجام کارهای ناشایست و گفتاری برخلاف رضای الهی نباشد، پسندیده است؛ چه در مورد از دست رفتن فرزندان و والدین و نزدیکان و چه برای پیامبر اکرم ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ و ائمه اطهار علیهم‌السلام مخصوصاً امام حسین ـ علیه‌السلام ـ و مصیبت‌های وارده بر آن بزرگواران. تنها فرقی که میان این دو حزن شدید است، در مراتب ثواب می‌باشد؛ یعنی نسبت به معصومان ـ علیهم‌السلام ـ دارای ثواب بیش‌تری از دیگران است.
حتی در برخی روایات آمده است، هنگام از دنیا رفتن نزدیکان به یاد مصیبت‌های معصومان بیفتیم تا دارای ثواب بیش‌تری باشد.
با توجه به آنچه گفته شد، روایات ذیل را ملاحظه فرمایید:

روایتی از پیامبر

هنگامی که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله بر مرگ فرزندش ابراهیم اشک می‌ریخت به او گفتند که شما ما را از گریه کردن نهی کردی، اما خود اشک می‌ریزید؟!
پیامبر در پاسخ فرمود: «چشم می‌گرید و قلب اندوهناک می‌شود؛ ولی چیزی که خدا را به خشم آورد، نمی‌گویم».

روایتی از امام صادق

امام صادق علیه‌السلام فرمود:
«ما اهل بیت قبل از وقوع مصیبت جزع و زاری می‌کنیم تا شاید بلا و گرفتاری فرو نیاید