پاورپوینت کامل گرایش انسان به بدی ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گرایش انسان به بدی ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گرایش انسان به بدی ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گرایش انسان به بدی ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل گرایش انسان به بدی ۶۰ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: انسان، پروردگار، آیه‌، قرآن، اراده.

پرسش: با توجه به آیه‌ «شما نمی‌خواهید مگر آنچه اللَّه که پروردگار جهانیان است، بخواهد» ، آیا پاورپوینت کامل گرایش انسان به بدی ۶۰ اسلاید در PowerPoint، خواست پروردگار است؟

پاسخ اجمالی: انسان در اراده و اختیار مستقل نیست و اراده او متوقف به اراده‌ خداوند است. در عین حال کار اختیاری انسان متوقف و مستند به اراده و اختیار خود او است؛ پس اراده و انجام کار بد و ناپسندی که از انسان سر می‌زند، مستقیماً به اراده‌ ‌خداوند نیست، همچنین مشیت و اراده انسان بدون مشیت و اذن تکوینی خدا، تاثیری ندارد؛ زیرا اصل هستی انسان از او است و خواه ناخواه، اراده‌ او نیز از ایشان است و نه تنها در پیمودن راه به سوی پروردگار و استقامت در صراط مستقیم و… از خود استقلالی ندارد، بلکه در تمام شئون هستی خود، محتاج او است و «‌کل من عنداللَّه» و «‌لاعطاء الاّ عطاءه».

فهرست مندرجات

۱ – پاسخ اجمالی
۲ – پاسخ تفصیلی
۲.۱ – بررسی آیات
۲.۱.۱ – آیه‌ ‌۲۹ سوره‌ ‌تکویر
۲.۱.۲ – آیه ۳۰ سوره‌ ‌دهر
۲.۱.۳ – آیه ۱۹ سوره‌ ‌مزمل
۲.۲ – توحید افعالی
۲.۳ – مشیت الهی
۲.۳.۱ – اراده ذاتی
۲.۳.۲ – اراده‌ ‌فعلی
۲.۳.۲.۱ – اختیار و اراده انسان
۲.۴ – ارتباط مشیت با رضا
۳ – پانویس
۴ – منبع

پاسخ اجمالی

آیه‌ای که می‌فرماید: «و شما نمی‌خواهید مگر آنچه را که پروردگار جهانیان خواسته باشد»، و آیات مشابه این تعبیر را باید با توجه به آیات پیشین آنها مورد توجه قرار داد. این آیه و شبیه آن (و شما جز آن نمی‌خواهید که خدا خواسته باشد)، در مورد قرآن و آیات الهی‌ است که تحت عنوان «‌تذکره» و «‌ذکر» از آن یاد شده، سخن از تذکره (پندنامه) بودن آیات الهی‌ است و این‌که هر کس می‌خواهد به سوی پروردگارش راهی در پیش گیرد، تا خدا نخواهد، شما نیز نخواهید خواست؛ زیرا ممکن است با بیان «لمن شاء منکم ان یستقیم»، و «ان هذه تذکره فمن شاء اتخذ الی ربه سبیلا»، این توهم پیش آید که «‌خواستن استقامت» و «‌ثبات در طاعت و عبودیت» به نحو استقلال در اختیار افراد است؛ از‌این‌رو، دفع توهم نموده، مشیت و خواست آنان را متوقف و متفرع بر مشیت و خواست خداوند و پروردگار جهانیان می‌داند، اگرچه این مشیت در راه عبودیت و سلوک الی اللَّه باشد؛ یعنی انسان در اراده‌ ‌انجام هر آنچه که می‌خواهد، مستقل نیست و اراده او به اراده‌ خداوند است. هرچند که «‌کار اختیاری انسان» متوقف و مستند به «‌اراده و اختیار خود» او است.
در نتیجه، اولاً: اراده و انجام کار بد و ناپسند، مستقیماً به اراده‌ ‌خداوند نیست. ثانیاً: مشیت و اراده انسان بدون مشیت و اذن (تکوینی) الهی‌، تاثیری نخواهد داشت؛ زیرا اصل هستی انسان از او است و خواه ناخواه، اراده‌ او نیز از پروردگار جهانیان خواهد بود، و نه تنها در پیمودن راه به سوی پروردگار و استقامت در صراط مستقیم و… از خود استقلالی ندارد، بلکه در تمام شئون هستی خود، محتاج او است و «‌کل من عنداللَّه» و «‌لاعطاء الاّ عطاءه».
به سخن دیگر، اراده و مشیت الهی‌ یا ذاتی است یا فعلی، و اراده‌ ‌فعلی نیز گاه تکوینی است، گاه تشریعی. در مرتبه‌ ‌اراده ذاتی، که عین سایر صفات ذاتی حق است، کسی و چیزی راه نداشته و هیچ رابطه‌ای با موجودات خارجی یافت نمی‌شود و در مرحله‌ ‌اراده فعلی تکوینی، که همان آفرینش جهان خارج و تحقق خارجی و عینی اراده (و علم) الهی‌ است، هیچ موجودی از خود وجودی ندارد تا بتواند استقلال و مشیت و اراده‌ای داشته باشد. تنها در مرتبه‌ اراده‌ فعلی تشریعی (ارسال رسل و انزال کتب الهی‌) است که انسان‌ها بر اساس همان اراده‌ فعلی و اذن تکوینی، مختار و مرید و ماذون می‌باشند و در انتخاب راه حق و رشد و سعادت و یا راه باطل و غیّ و شقاوت آزادند، که در صورت اول به سوی بهشت و در صورت دوم به جهنم خواهند رفت.
ازاین‌رو در تمایل به بدی و انجام کار ناپسند، هماهنگی میان اراده‌ فعلی تکوینی و اراده‌ فعلی تشریعی وجود ندارد، و خداوند تشریعاً مرید و راضی به انجام آن نیست، اگرچه تکویناً اذن و مشیت الهی‌ همراه آن است و بدون آن، توان انجام هیچ عملی، برای هیچ فردی وجود ندارد، حتی تمایل و اراده.
گفتنی است که برخی تفرّع مشیت انسان (بنده مؤمن) بر مشیت خداوند را به معنای توقف رضایت بنده بر رضایت پروردگار دانسته و به تفصیل و توضیح «‌رضا» و اقسام و مراتب و… آن پرداخته‌اند، لکن آنچه مناسب با سیاق آیات و مفهوم اولی آیه‌ مورد سؤال است، مطالبی است که بیان گردید.

پاسخ تفصیلی

پاسخ مناسب به این سؤال، با بررسی و دقت اجمالی در آیات پیشین این آیه، و نیز آیات مشابهی که در سوره‌های دیگر، مانند آیات ۲۹ و ۳۰ سوره‌ ‌دهر (انسان) و آیه‌ ‌۱۹ سوره‌ ‌مزمل، ذکر گردیده است، آسان‌تر و شیوه‌ای نیکوتر خواهد بود.

بررسی آیات

اینک به بررسی این سه دسته آیات می‌پردازیم:

آیه‌ ‌۲۹ سوره‌ ‌تکویر

آیه‌ای که در سؤال مطرح شد، آیه‌ ‌۲۹ سوره‌ ‌تکویر است. دو آیه‌ ‌قبل از آن، آیات: «ان هو الاّ ذکر للعالمین• لمن شاء منکم ان یستقیم» می‌باشد که خداوند می‌فرماید: «‌این سخن قرآن به جز پندی برای جهانیان نیست برای هر یک از شما که خواهد به راه راست برود» و سپس در آیه ۲۹ می‌فرماید: «وَ ما تَشاؤُنَ اِلاَّ اَنْ یَشاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمین؛ و نمی‌خواهید، مگر خدا، پروردگار جهانیان، بخواهد.»
خلاصه‌ ‌این آیات، این خواهد بود که قرآن کریم که سخن الهی‌ و حق است، به جز پند و ذکر و یادآوری برای جهانیان نیست؛ البته برای هر یک از آنها که بخواهد در راه مستقیم قرار بگیرد، پند و ذکر خواهد بود.
در این‌جا ممکن است مخاطبان، از آیه‌ ‌«لمن شاء منکم ان یستقیم»، چنین برداشت نمایند که خواستن استقامت و در راه راست بودن و پیمودن راه خدا، و تلبس به ثبات در طاعت و عبودیت، به نحو استقلال در اختیار افراد است که اگر میل داشتند، در راه راست قرار بگیرند. از‌این‌رو خداوند در استقامتی که از آنان می‌خواهد، نیازمند و محتاج آنان است! بدین‌سبب، خداوند برای دفع چنین توهمی، می‌فرماید مشیت (خواست) آنها، متوقف بر مشیت خداوند سبحان است. آنان استقامت را نمی‌خواهند (و نمی‌توانند و اجازه و قدرت خواستن ندارند)، مگر این‌که خداوند بخواهد که آنان استقامت را بخواهند.
به عبارت دیگر، کارهای اختیاری انسان (حتی خود اراده‌ ‌انسان) با واسطه و از طریق اراده‌ ‌او، مراد و مطلوب خداوند متعال است؛ اراده نموده است که انسان کارهای «‌اختیاری» خود را که متوقف بر اراده و اختیار انسان است، با اراده‌ ‌خودش انجام دهد؛ البته در این آیات، سخن از مؤمنانی است که قصد دارند در راه الهی‌ و رسیدن به نجات و سعادت قدم بردارند، لکن پیام قرآن کریم اختصاصی به آنها ندارد و شامل تمام انسان‌ها می‌گردد.

آیه ۳۰ سوره‌ ‌دهر

آیه‌ دیگری که از جهاتی شبیه آیه‌ ‌مورد بحث (آیه‌ ‌۲۹ سوره‌ ‌تکویر) است، بخشی از آیه ۳۰ سوره‌ ‌دهر (و آیات قبل از آن) است؛ در آیات ۲۹ و ۳۰ این سوره می‌فرماید: «اِنَّ هذِهِ تَذْکِرَهٌ فَمَنْ شاءَ اتَّخَذَ اِلی‌ رَبِّهِ سَبیلاً، وَ ما تَشاؤُنَ اِلاَّ اَنْ یَشاءَ اللَّهُ اِنَّ اللَّهَ کانَ عَلیماً حَکیما؛ این‌ اندرزی است. پس هر کس بخواهد، می‌تواند راهی به سوی پروردگار خویش برگزیند و شما جز آن نمی‌خواهید که خدا خواسته باشد؛ زیرا خدا دانا و حکیم است.»
این بخش از آیات پایانی سوره‌ دهر (انسان)، سیاقی شبیه سیاق آیات مکی دارد که با قبول این نظر، اوایل این سوره، مدنی و بخش پایانی آن (نُه آیه) مکّی خواهد بود.
توضیح آیه‌ «ان هذه تذکره…» در قسمت سوم بحث خواهد آمد. ولی مفهوم و مراد آیه‌ ‌«و ما تشاؤن…» شبیه همان آیه‌ ‌۲۹ سوره‌ تکویر می‌باشد. این‌که خداوند ابتدا به صورت منفی (و ما…) و سپس با آوردن استثنا (الاّ ان…) کلام را کامل می‌نماید، از یک‌سو بیانگر این است که وجود و تحقق مشیت انسان (بنده) متوقف بر مشیّت خداوند است؛ از این‌رو مشیت آن ذات مقدس از راه تعلق به مشیت بنده، در کار او تاثیر می‌گذارد و مستقیماً و بدون واسطه به آن تعلق نمی‌گیرد، تا این شبهه به میان آید که اراده‌ ‌انسان تاثیری در کارهای او ندارد و هر آنچه انجام می‌دهد، با اختیار او نیست؛ از این‌رو اگر انسان کار بدی انجام می‌دهد و یا تمایل و اراده به بدی می‌کند، به اراده‌ ‌مستقیم خداوند بوده؛ لذا نسبت اراده‌ ‌انجام کارهای بد به خداوند جایز خواهد بود!
از سوی دیگر، می‌فهماند که انسان در اراده‌ ‌انجام هر آنچه که می‌خواهد، مستقل نیست و اراده‌ ‌او، به اراده‌ ‌خداوند است و کار اختیاری بنده مستند به «‌اختیار» خود او است، اگرچه این اراده و اختیار، مستند به اراده و اختیار دیگری نیست.
در نتیجه، مشیت و خواست بنده، بستگی به مشیت و خواست الهی‌ دارد و بدون اذن الهی‌ (اذن تکوینی)، تاثیری نخواهد داشت؛ زیرا که اصل هستی انسان از او است و خواه ناخواه، اراده‌ او هم از آن ذات هستی‌بخش خواهد بود.

آیه ۱۹ سوره‌ ‌مزمل

در آیه ۱۹ سوره‌ ‌مزمل، می‌فرماید: «انّ هذه تذکره فمن شاء اتخذ الی ربه سبیلا» که عیناً در آیه ۲۹ سوره‌ ‌دهر آمده است. ضمیر «‌هذه» یا اشاره به آیات پیشین دارد که در مقام زجر و موعظه می‌باشند و تناسب خاصی با مکی بودن این سوره نیز دارد. بویژه آن‌که از آیات سوره‌ای است که در اوایل بعثت نازل گردی