پاورپوینت کامل علل ناخشنودی امام علی از پذیرش حکومت ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل علل ناخشنودی امام علی از پذیرش حکومت ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل علل ناخشنودی امام علی از پذیرش حکومت ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل علل ناخشنودی امام علی از پذیرش حکومت ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل علل ناخشنودی امام علی از پذیرش حکومت ۲۹ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: عثمان، امام علی (علیه‌السّلام)، خلافت.

پرسش: پس از مرگ عثمان، چرا امام علی (علیه‌السّلام) از پذیرش حکومت امتناع می‌ورزید؟

پاسخ اجمالی: امام علی (علیه‌السّلام) با این کار می‌خواست تا زمینه آماده شود و معیارها و ملاک‌های تعامل را با مردم در میان نهد و خطوط اصلی حکومت را روشن کند، تا مردم آگاهانه انتخاب کرده، هوشمندانه موضع گیرند.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – نگاه امام علی به حکومت
۳ – معیارهای امام علی برای حکومت
۴ – پانویس
۵ – منبع

مقدمه

خیزش علیه عثمان، به لحاظ چگونگی حکومت او همگانی شده بود. فراگیری قیام علیه عثمان و توجّه مردم به چهره‌ای برجسته برای خلافت، عملاً سرنوشت خلافت را از دست جریان‌های سیاسی به در برده بود. بدین‌سان، مردم بودند که درباره رهبر سیاسی خود، تصمیم می‌گرفتند. در آن هنگامه شگفت، تقریبا تمام دل‌ها بدون‌ اندک تردیدی، متوجّه امام علی (علیه‌السّلام) بود؛ شایسته‌ترین فرد برای جانشینی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) که اکنون از پسِ ۲۵ سال انزوا، نامش بر سرِ زبان‌ها می‌گشت.
گرایش عمومی مردم، به گونه‌ای بود که هیچ کس را یارای مخالفت با این حرکت عمومی نبود. از‌این‌روی، داعیه دارانی که خود را همتای علی (علیه‌السّلام) می‌پنداشتند و در شورای شش نفری عمر در کنار امام (علیه‌السّلام) بودند نیز احساس می‌کردند که درایت سیاستمدارانه (!) اقتضا می‌کند که پیش‌تر از دیگران، دست بیعت به سوی امام، دراز کنند.
سیل خروشان امّت، از هر سو برای بیعت، آهنگ خانه علی (علیه‌السّلام) را داشت؛ امّا امام، قاطعانه ایستاد و از پذیرش پیمان با مردم، تن زد و با صراحت اعلام کرد که سراغ دیگری بروید که: «من وزیر شما باشم، بهتر است از آن که امیر شما باشم».
شگفتا! کسی که خود را خلیفه بلافصل پیامبر خدا می‌داند و در روزگار دراز انزوا، در هر موقع مناسب و موضع مقتضی، مظلومیت خود را به زبان آورده و از شایستگی خود برای خلافت، سخن گفته و ربوده شدن حقّ خود را از سرِ سوز و از ژرفای جان، فریاد کرده است، اکنون در برابر چنین رویکردی شگرف که همگان با تمام وجود و با جان و دل، آهنگِ پذیرش زمامداری او را دارند، و در انتخابی آزاد و مستقیم، بر حاکمیت و حکومت او تاکید می‌ورزند، نمی‌پذیرد و صریحاً عدم تمایل خود را به پذیرش این مسئولیت، اعلام می‌کند.
چرا؟! آیا به واقع امام (علیه‌السلام)، پذیرفتن حکومت را خوش نمی‌داشت و به حاکمیت دیگری تمایل داشت؟! یا با این‌گونه موضع‌گیری، نوعی تعارف سیاسی برای جلب توجّه بیشتر مردم، طرح می‌کرد؟! یا این دو گونه برخورد در زندگانی وی، دلیل یا دلایل دیگری دارد که ما نمی‌دانیم؟

نگاه امام علی به حکومت

اندک آشنایی با بینش، روش و منش علی (علیه‌السلام)، تردیدی باقی نمی‌گذارد که او از تعارفات سیاست‌مدارانه به دور است و از نفس حکومت، بیزار. علی (علیه‌السلام)، نه در پی حکومت بود و نه در‌ اندیشه سلطه بر مردم. او به حکومت، چونان ابزاری برای استوارداری حق و گسترش عدل و اقامه قسط می‌اندیشید. آیا شرایط سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن روزگار، برای دست یافتن به چنین اهدافی از حکومت، آماده بود؟ اکنون و از پسِ ۲۵ سال دگرگونی‌های سیاسی، اجتماعی و فکری و دیگرسانی‌هایِ روحی و ذهنی، صحابیان و همراهان نیز دگرگونه شده‌اند، با‌اندیشه‌هایی دیگر، و معیارها و ملاک‌هایی دیگر برای زندگانی و….
نسل حاضر که میدان‌دارِ صحنه سیاست و آخرین هنگامه‌هاست نیز در شرایطی قرار دارد که نه با معیارها و ملاک‌های استوار دین آشناست، و نه با چگونگی اوضاع عصر رسالت، و نه با سیره پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و آله)؛ و نه از علی (علیه‌السّلام) و جایگاه والایِ او در دین و شأن عظیم او آگاهی درستی دارد. آنچه در ربع قرن بر دین رفته، (به ویژه در زمان خلیفه سوم) تفسیر و تاویل‌هایی است که از متون دینی شده، و دگرسانی‌هایی است که در احکام، پدید آمده است.
همه اینها تصویری از دین در ذهن و زبان رقم‌زده بود که عمل بر اساس کتاب و سنّت (به دور از مجامله‌ها و مداهنه‌ها) را بسی دشوار می‌ساخت. امام علی (علیه‌السّلام) می‌دانست که آب رفته را به جوی بازگرداندن، همان و سر برکشیدن فتنه‌ها، همان! گزاردن حق، همان و سر برکشیدن باطل‌مداران حق ستیز، همان! از‌این‌روی، از پذیرش، تن می‌زد و بر آن تاکید می‌ورزید، تا مگر فردا و فرداها در برابر سرکش‌ها حجّ