پاورپوینت کامل طب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل طب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه:پاورپوینت کامل طب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint، طب سنتی، دانش پزشکی.
پرسش :۱.آیا دین اسلام در عرصه پزشکی مانند دیگر عرصه ها گام گذاشته، و متکفل درمان بیماری های جسمی بشر نیز می باشد؟ به عبارت دیگر، آیا در میراث علمی اسلام، دانشی مستقل به نام “پاورپوینت کامل طب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint” وجود دارد؟
۲. پیشوایان دینی و جامعه پزشکی چه نوع ارتباط و تعاملی با هم داشتند؟
۳. در صورت تعارض بین دانش نوین پزشکی و توصیه های موجود در روایات راه حل چیست؟
پاسخ :برای پرداختن به ارتباط آموزه های دینی و دانش پزشکی، سرفصل های متفاوتی را باید بررسی کرد تا به نتیجه ای صحیح دست یافت. در این نوشتار مختصر، به چهار سرفصل مهم در این زمینه خواهیم پرداخت:

فهرست مندرجات

۱ – بخش اول:اسلام و وضعیت بهداشتی درمانی بشر
۱.۱ – هدف اصلی بعثت
۱.۲ – دانش پزشکی
۱.۳ – دانش پزشکی در اسلام
۲ – بخش دوم:توصیه های درمانی-بهداشتی پیشوایان دینی
۲.۱ – شناخت دارو
۲.۲ – استفاده از دارو در هنگام ضرورت
۲.۳ – چگونگی پرهیز
۳ – بخش سوم:توجیه تعارض های توصیه های موجود در منابع اسلامی و دانش پزشکی روز
۳.۱ – رابطه معده و درد
۳.۲ – سیاه دانه، درمان هر بیماری
۳.۳ – عدم تعارض بین روایات و دانش پزشکی
۴ – بخش چهارم:اعتقاد به “پاورپوینت کامل طب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint”
۵ – پانویس
۶ – منبع

بخش اول:اسلام و وضعیت بهداشتی درمانی بشر

مهم ترین قسمتی که باید در ابتدای سخن بدان پرداخت؛ این است که آیا اسلام خود را متصدی درمان جسمی بشر نیز می داند، یا خیر؟ برای تبیین این موضوع، ضروری است چند نکته مورد تحلیل قرار گیرد:

هدف اصلی بعثت

با نگاهی کلی در مبانی دینی به سادگی درخواهیم یافت که هدف اصلی و اولیه برانگیختن پیامبر ، ترقی و پیشرفت معنوی انسان ها است. پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) خود نیز می فرماید: من برانگیخته شدم تا برجستگی های اخلاقی انسانها را به بالاترین درجه آن برسانم.

دانش پزشکی

انسان با صدها، بلکه هزاران رشته تخصصی مختلف سر و کار دارد که از آنها در بهبود زندگی مادی خود بهره می برد. شهرسازی و صنایع مرتبط با آن، صنعت حمل و نقل، صنایع کشاورزی، صنایع تبدیلی و … از مواردی است بشر در طول تاریخ با تجربه اندوزی در صدد توسعه کیفی و کمی آن بوده است. پزشکی نیز استثنائی از این دانش ها نبوده و آنچه که مطرح شده: “العلم علمان، علم الأدیان و علم الأبدان”، روایتی مستند به پیامبر(صلی الله علیه وآله) و یا اهل بیت (علیهم السلام) نیست.

دانش پزشکی در اسلام

با آن که منشأ و مبدأ تمام دانش ها خداوند است، اما خداوند پیامبران و امامان را برای کامل کردن علوم مادی نفرستاده، بلکه پیشرفت در تمام این زمینه ها و از جمله دانش پزشکی را بر عهده خود مردم نهاده است.
از این رو مشاهده می کنیم که در زمان حضور امامان، اصحاب بزرگوار آنان از مراجعه به پزشکان حتی طبیبان غیر مسلمان منع نشده اند. در موردی دیگر می بینیم که بعد از ضربت خوردن امیرالمؤمنین (علیه السلام) پزشکان کوفه بر بالین ایشان حاضر می شوند، با آن که در آن زمان، علاوه بر حضرتشان، سه امام دیگر نیز در کنارشان حضور داشتند.
بنابر این، نباید از دانش روز غفلت کرده و دانش پزشکی را تنها میان آیات و روایات جست و جو کرد. البته پزشکان مسلمان، می توانند از آیات قرآن و نیز روایات به عنوان منبعی الهام بخش برای آغاز پژوهش جدید بهره گیرند، اما نباید تا ثابت شدن آن و تبدیل “فرضیه” به “نظریه مورد پذیرش”، آن را به اسلام نسبت دهند.
به عنوان نمونه، شاید عبارت قرآنی “فَضَرَبْنا عَلَى آذانِهِمْ”، الهام بخش پزشک مسلمانی باشد تا پژوهشی را در ارتباط با فرضیه “ارتباط تحریک گوشها و خواب” دنبال کند و یا آن که فرضیه ای را مبتنی بر این که “درمان کور مادرزاد و شخص مبتلا به پیسی به دشواری زنده کردن یک مرده است” را با الهام از آیات مرتبط با معجزه عیسای مسیح (علیه السلام) مطرح سازد، اما نتیجه به دست آمده در نهایت، حاصل پژوهشی پزشکی است نه تحقیقی دینی.
به هر حال، مجاز بودن دانش آموزی در رشته طب و نیز مجاز بودن مراجعه عملی به پزشکان، نشان از آن دارد که اسلام نخواسته خود را به عنوان مرجع نظریه پردازی در این دانش معرفی کند.

بخش دوم: توصیه های درمانی-بهداشتی پیشوایان دینی

با این وجود، نمی توان انکار کرد که برخی موضوعات و کلیات مرتبط با دانش پزشکی نیز در میان روایات مشاهده می شوند که می توان آنها را استثنائی از اصل کلی یاد شده به شمار آورد.
این توصیه ها با انگیزه های مختلفی بیان شده است؛ مانند آنچه از تبیین فیزیولوژی بدن انسان برای نشان دادن قدرت پروردگار توسط امام حسین (علیه السلام) در دعای مشهور عرفه بیان شده است.
در مواردی نیز اصحاب و یاران پیشوایان دینی، مشورت هایی با آن بزرگواران در مورد خوراکی ها و داروها به عمل می آوردند، و همان گونه که در عصر حاضر، یک فرد غیر پزشک که اطلاعاتی در مورد این دانش دارد، از انتقال تجربیات خویش به دوستانش دریغ نمی ورزد، امامان بزرگوار نیز حسب مورد، یاران خود را از چنین مشورت هایی بی بهره نمی گذاشتند.
در برخی موارد، نظریه ای پزشکی مورد تأیید و یا نقد رهبران دینی قرار می گرفت، اما در هر حال نباید از یاد برد که این پیشوایان با آن که در جامعه آن روز با عنوان فقیه ، معلم اخلاق ، مفسر و … شناخته شده بودند، اما به طور معمول با عناوینی چون پزشک و صنعتگر از آنان یاد نمی شد.
گاه نیز درمان یک بیماری به عنوان نشانی از اعجاز به مردم عرضه شده و حتی اعلام می شد که این نوع از درمان، از دانش‌هایی است که نزد آن بزرگواران به امانت گذاشته شده و طبیعتا قابل استفاده دیگران نیست که در این جا موضوع کاملا متفاوت خواهد بود؛ زیرا اگر موسی (علیه السلام) با عصای خود چشمه های آب برای مردم فراهم می‌کرد، نمی‌توان حکمی کلی صادر کرد که با زدن عصا به زمین، چشمه آب خواهد جوشید… .
با این مقدمه اکنون می پردازیم به بررسی و تحلیل برخی از روایاتی که با دانش پزشکی در ارتباط اند:

شناخت دارو

یونس بن یعقوب نقل می کند، از امام صادق (علیه السلام) پرسیدم که بیماران داروهای مختلفی مصرف می کنند که گاه نتیجه ای نداده و منجر به فوت آنان می شود و گاه نیز درمان می شوند، البته درصد درمان یافتگان بیشترند. (تکلیف ما در مقابل این داروها چیست)؟ امام فرمودند: خداوند (با حکمت بالغه خود) بیماری هایی را در میان بشر قرار داده و درمان آنها را نیز امکان پذیر کرده است و هیچ بیماری وجود ندارد، مگر این که درمانی نیز برای آن متصور است (خواه بشر بدان دست یافته باشد و خواه نیاز به پژوهش بیشتری باشد) بنابر این، هیچ ایرادی ندارد که با یاد خدا داروهای موجود را مصرف کنید.
این روایت دقیقاً به این نکته اشاره می کند که انسان باید در شناخت درمان ها بکوشد و حتی اگر با شکست ها و ناموفقیت هایی نیز مواجه شود، نباید از تلاش خود دست بردارد، اما در همه حال نباید به دانش خود مغرور شده و از یاد خدا غافل شود.

استفاده از دارو در هنگام ضرورت

روایات متعددی وجود دارد که به این اصل کلی اشاره می کند که نباید جز هنگام ضرورت از داروها استفاده کرد.
امام ششم (علیه السلام) در این زمینه می فرماید: آن فردی که تندرستی او بر بیماری‌اش می چربد، اما با این وجود به مصرف دارو روی آورده و به دلیل استفاده از آن جان می سپارد، من در برابر پروردگارم نمی توانم توجیهی بر این رفتار نادرست او داشته باشم. فرزند بزرگوارشان امام کاظم (علیه السلام) نیز در همین راستا می فرماید: تا جایی که می توانید از داروهای پزشکی استفاده نکنید؛ زیرا مصرف اندک دارو در نهایت به مصرف فراوان و گسترده آن منجر خواهد شد. این اصل کلی به دلیل زیان های جانبی داروها در دانش پزشکی امروز نیز پذیرفته شده است. البته شواهد دیگری نیز در روایات وجود دارد که توصیه به روی نیاوردن به درمان پزشکی تا حد امکان، شامل تمام بیماری ها و درمان ها نیست و برخی درمان ها می تواند به عنوان نوعی پیشگیری مورد استفاده قرار گیرد.

چگونگی پرهیز

به عنوان نمونه ای دیگر، رهنمودی در مورد چگونگی پرهیز نیز در روایات مشاهده می شود که به این نکته اشاره می کند که پرهیز به معنای نخوردن نیست، بلکه به معنای مصرف درست و با برنامه مواد غذایی است.
روایات دیگری نیز وجود دارند که برخی به دیگر کلیات پزشکی و برخی به بیماری های خاص اشاره می کنند که شاید همین روایات نیز برخی را بدان واداشته تا دانشی مستقل به نام “پاورپوینت کامل طب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint” را مطرح سازند.
<