پاورپوینت کامل شباهت قضاوت در عصر ظهور به قضاوت حضرت داوود ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شباهت قضاوت در عصر ظهور به قضاوت حضرت داوود ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شباهت قضاوت در عصر ظهور به قضاوت حضرت داوود ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شباهت قضاوت در عصر ظهور به قضاوت حضرت داوود ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل شباهت قضاوت در عصر ظهور به قضاوت حضرت داوود ۳۳ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: حضرت داوود، استغفار، توبه، امام مهدی، قضاوت حضرت داوود، قضاوت، سوره صاد.

پرسش: با آن‌که حضرت داوود (علیه‌السّلام) از روش قضاوت خود پشیمان شده و از خدا طلب آمرزش نمود، پس چرا گفته می‌شود که قضاوت در عصر ظهور، مثل قضاوت حضرت داوود (علیه‌السّلام) و بدون نیاز به شاهد و بینه خواهد بود؟!

پاسخ اجمالی: طلب آمرزش حضرت داوود (علیه‌السّلام) به این دلیل نبود که بدون مراجعه به شاهد و بینه برای ماجرایی که واقعیتش را می‌دانست حکم صادر کرده بود و اساساً از ساحت پیامبران به دور است که قضاوتی بر خلاف واقع بنمایند. بیشتر مفسران در داستان قضاوت حضرت داوود (علیه‌السّلام) بر این باورند؛ آن دو نفری برای طرح شکایت نزد او آمدند از فرشتگانی بودند که برای امتحان از جانب خدا نازل شده بودند.
آنجا بود که داوود پیش از شنیدن گفتار طرف مقابل اقدام به صدور حکم نمود، اما سپس (و با آنکه حکم عادلانه‌ای کرده بود) در فکر فرو رفت که در دادرسی مناسب، سزاوار بود که وی در بیان حکم عجله نمی‌کرد، بلکه بعد از شنیدن سخنان طرف مقابل، حکمش را صادر می‌کرد و به همین دلیل از کارش سخت پشیمان شد، و از درگاه پروردگارش طلب آمرزش نمود، و مورد بخشش قرار گرفت.
برخی معتقدند که این واقعه، چیزی بیش از یک تمثل؛ نظیر رؤیا نبود؛ لذا سخن داوود (علیه‌السّلام) بر فرض که حکم رسمی و قطعی او نیز بوده باشد، در حقیقت حکمی است در ظرف تمثل و حکم در عالم تمثل گناه نیست؛ چون عالم تمثل مانند خواب، عالم تکلیف نیست و استغفار و توبه آن عالم هم، مانند خطای در آن عالم است، مانند استغفار و توبه آدم (علیه‌السّلام) در آنچه انجام داده بود.

فهرست مندرجات

۱ – تسلای خاطر پیامبر
۲ – ماجرای قضاوت حضرت داوود
۳ – عجله در داوری
۴ – عادی نبودن ماجرا
۵ – استغفار حضرت داوود
۶ – قضاوت امام مهدی
۷ – پانویس
۸ – منبع

تسلای خاطر پیامبر

حضرت داوود (علیه‌السّلام) یکی از پیامبران بزرگ بنی‌اسرائیل بود که حکومتی گسترده داشت، و در آیات متعددی از قرآن کریم مقام والای او ستوده شده است: «وَ اِنَّ لَهُ عِنْدَنا لَزُلْفی‌ وَ حُسْنَ مَآب»؛ و او نزد ما دارای مقامی والا و سرانجامی نیکو است.»
قرآن کریم پس از اشاره‌های پیرامون کارشکنی‌های مشرکان و بت‌پرستان و نسبت‌های ناروای آنان به پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای دلداری پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و مؤمنان‌ اندک آن روز، داستان داوود (علیه‌السّلام) را مطرح می‌کند (داوودی که خداوند آن همه قدرت به او داد، و حتی کوه‌ها و پرندگان را مسخر او ساخت) تا نشان دهد که اگر لطف او شامل حال کسی باشد، کاری از انبوه دشمنان ساخته نیست: «اصْبِرْ عَلی‌ ما یَقُولُونَ وَ اذْکُرْ عَبْدَنا داوُدَ ذَا الْاَیْدِ اِنَّهُ اَوَّابٌ؛ در برابر آنچه آنها می‌گویند شکیبا باش، و به خاطر بیاور بنده ما داوود را که صاحب قدرت و بسیار توبه ‌کار بود.»
این جمله را خداوند به پیامبرش می‌گوید تا تسلای خاطری برای او باشد که این دشواری‌ها و آزمون‌ها منحصر به او نیست.

ماجرای قضاوت حضرت داوود

پس از آن‌که خداوند، حکمت و فصل الخطاب را در اختیار داوود (علیه‌السّلام) قرار داد، برای آزمایش‌ ایشان صحنه‌ای را ترتیب دادند؛ به این‌صورت که روزی او در محراب مشغول مناجات بود که دو نفر به صورت ناگهانی از دیوار محل عبادتش بر او وارد شدند. او از ورود ناگهانی آنان وحشت‌زده شد! آنان چون هراس داوود (علیه‌السّلام) را دیدند، برای این‌که ترس او را برطرف کنند، گفتند: نترس، ما دو نفر هستیم که یکی از ما بر دیگری ستم کرده، اکنون میان ما بحق داوری کن و ستم روا مدار و ما را به راه راست هدایت کن: «فَاحْکُمْ بَیْنَنا بِالْحَقِّ وَ لا تُشْطِطْ…».
کلمه “شطط” به معنای جور است و معنای جمله این است که: ‌ای داوود بین ما حکمی کن که به حق باشد، و در حکم کردنت جور مکن، و ما را به راه وسط و طریق عدل راه بنما.
سپس یکی از آن‌ دو گفت: «اِنَّ هذا اَخِی»؛ این برادرم است! (البته شاید منظور از برادر در این‌جا، برادر نسبی نباشد.) او نود و نه میش و من تنها یک میش دارم. اما او از من می‌خواهد که همان یک میش را نیز به او بدهم!
در این‌جا داوود پیش از شنیدن گفتار طرف مقابل، رو به شاکی کرد و گفت: مسلماً او با چنین درخواستی بر تو ستم روا داشته، و این تازگی ندارد، و بسیاری از افرادی که با هم سرو کار دارند نسبت به یکدیگر ظلم و ستم می‌کنند، مگر آنانی که ایمان آورده‌اند و عمل صالح دارند و تعدادشان نیز کم است: «…اِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ قَلِیلٌ ما هُمْ».

عجله در داوری

بر اساس آیات قرآن به نظر می‌رسد که طرفین با شنیدن این سخن قانع شده و بدون هیچ اعتراضی مجلس داوود را ترک گفتند. اما حضرتشان در فکر فرو رفت. ایشان می‌دانست که قضاوت عادلانه‌ای کرده؛ زیرا اگر طرف دعوا ادعای شاکی را قبول نداشت حتماً اعتراض می‌کرد و سکوت او بهترین دلیل بر این بود که مسئله همان است که شاکی مطرح کرده، ولی با این‌حال آداب مجلس قضا ایجاب می‌کرد که داوود در گفتارش عجله