پاورپوینت کامل سیاست‌های نظامی امام علی ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیاست‌های نظامی امام علی ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیاست‌های نظامی امام علی ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیاست‌های نظامی امام علی ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل سیاست‌های نظامی امام علی ۵۱ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: امام علی (علیه‌السّلام)، تاریخ، جنگ، سیاست، حکومت امام علی، دانش، غفلت.

پرسش: امام علی (علیه‌السّلام) سیاست‌های نظامی داشت؟

پاسخ:

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – آموزش‌های رزمی و سازماندهی سپاه
۳ – تشکیل نیروی مخصوص
۴ – تقویت روحیه سپاه
۵ – چاره‌اندیشی نیرنگ‌آمیز در جنگ
۶ – اخلاق جنگ
۷ – پرهیز از آغاز به جنگ
۸ – دعوت نکردن به جنگ
۹ – مصونیت سیاسی فرستادگان دشمن
۱۰ – اقامه حجت قبل از شروع جنگ
۱۱ – نیایش در هنگام جنگ
۱۲ – شروع کردن جنگ در بعد از ظهر
۱۳ – رفتار نیک با بازماندگان دشمن
۱۴ – پانویس
۱۵ – منبع

مقدمه

امام علی (علیه‌السّلام)، رزم‌آوری شجاع بود و بی‌باک. هماوردجویی او در میدان‌های نبرد، و فرازمندی او در نبردها، شهره تاریخ است. افزون بر این، او فرماندهی بود تیزنگر، مدبّر و حزم‌اندیش.
این‌که حکومت امام علی (علیه‌السّلام) با وجود کوتاهی، یکسر به جنگ و نبرد داخلی با توطئه‌گران گذشت، بسی تاسّف‌آور است؛ امّا سیره او در این نبردها سرشار است از آموزه‌های نظامی و نگرش انسانی، و آکنده از کرامت در جنگ و نبرد، و بسی درس‌آموز و بیدارگر. سیاست‌های علی (علیه‌السّلام) را در نبرد، بدین‌سان می‌توان گزارش کرد:

آموزش‌های رزمی و سازماندهی سپاه

گفتیم که امام علی (علیه‌السّلام)، رزم‌آورترینِ رزم‌آوران صحنه‌های نبرد بود. او که عمری دراز را در صحنه‌های جهاد سپری کرده بود، بی‌گمان، بیشترین و کارآمدترین تجربه‌ها را در اختیار داشت. افزون بر این، او به لحاظ شجاعت، دلیری و بُرنادلی و آگاهی به گونه‌های نبرد، بی‌نظیر بود. امام، شخصا سپاهیان خود را آموزش می‌داد و پیش از آغاز نبرد، ضمن سازماندهی نیروها و آرایش رزم‌آوران، نکات مهم آموزشی را تکرار می‌کرد. هنگامی که شبیخون‌های معاویه فزونی گرفت و مخالفان، او را به ناآشنایی با فنون جنگی متّهم کردند، امام، ضمن گلایه از برخی یارانش فرمود: «وافسَدتُم عَلَیَّ رَایی بِالعِصیانِ وَالخِذلانِ حَتّی لَقَد قالَت قُرَیشٌ انَّ ابنَ ابی طالِبٍ رَجُلٌ شُجاعٌ ولکِن لاعِلمَ لَهُ بِالحَربِ. للّهِِ ابو هُم! وهَل احَدٌ مِنهُم اشَدُّ لَها مِراساً واقدَمُ فیها مَقاماً مِنّی؟ لَقَد نَهَضتُ فیها وما بَلَغتُ العِشرینَ، وها انَا ذا قَد ذَرَّفتُ عَلَی السِّتّینَ. ولکِن لارَایَ لِمَن لایُطاعُ.؛ با نافرمانی و سستی، کار را بر من تباه کردید تا آن‌جا که قریش می‌گوید پسر ابوطالب، دلیر است، امّا دانش جنگ ندارد. خدا پدرانشان را مزد دهد! کدام یک از آنان، بیشتر از من در میدان جنگ بوده و بیشتر از من، نبرد و میدان را آزموده؟ هنوز بیست سال نداشتم که پا در معرکه گذاشتم و اکنون، سالیان عمرم از شصت، فزون است؛ اما آن را که فرمان نبرند، سررشته کار از دستش بیرون است.»
علی (علیه‌السّلام)، در آموزش‌هایِ نظامی رزمندگان، از تاکید بر ریزترین نکات آموزشی نیز غفلت نمی‌ورزید، مانند این که: نیروها از اسلحه خود جدا نشوند؛ از فرصت‌های مناسب در ضربه زدن به دشمن، بیشترین بهره را برگیرند؛ به چهره دشمن، خیره نشوند؛ کثرت نیروهایِ دشمن، در دل‌هایشان هراس نیافریند؛ و این که اگر شکست خوردند، چه کنند و چگونه عقب‌نشینی تاکتیکی را معمول دارند؛ و…

تشکیل نیروی مخصوص

نیروها گرچه در یک جبهه و با یک آهنگ باشند، لیکن به لحاظ روحی و سطح آگاهی و حدّ و حدود توانایی و فداکاری، یکسان نخواهند بود. صحنه‌های رویارویی نیز یکسان نیست و هر صحنه‌ای را مردانی و رزم‌آورانی مناسب و شایسته، لازم است و بر این اساس، یکی از برجسته‌ترین نکات در سیاست‌های جنگی علی (علیه‌السّلام)، تشکیل سپاه مخصوص است که امام، به آنان عنوان «شُرطَه الخمیس (نیروهای ویژه)» داده بود.
پیراسته‌ترین، فداکارترین و رزم‌آورترین نیروهای علی (علیه‌السّلام)، در «شرطه الخمیس» سازماندهی شده بودند. این نیرو، کارآیی شگفت و شگرفی داشت و امام، هماره از آنان، برای اهداف ویژه و صحنه‌های خاص، بهره می‌گرفت. امام علی (علیه‌السّلام) در خطبه‌ای خطاب به آنان فرموده است: انتُمُ الاَنصارُ عَلَی الحَقِّ، وَ الاخوانُ فی الدِّینِ، وَالجُنَنُ یَومَ البَاسِ، وَالبِطانَهُ دونَ النّاسِ، بِکُم اضرِبُ المُدبِرَ، و ارجو طاعَهَ المُقبِلِ، فَاَعینونی بِمُناصَحَهٍ خَلِیَّهٍ مِنَ الغَشِّ، سَلیمَهٍ مِنَ الرَّیبِ فَوَاللّهِ انّی لَاَولَی النّاسِ بِالنّاسِ.
شمایید یارانِ حق، و برادران دینی، و سپرها در روزگار بلا و سختی، و مَحرم‌هایی جدای از دیگر مردمان. به کمک شما پشت کننده‌ها را می‌زنم و پیروی روی آوردگان را امید دارم. پس مرا یاری کنید با خیرخواهیِ تهی از دغلی و سالم از دوری‌جویی که به خدا سوگند، من از مردمان بر آنها سزاوارترم.
شرطه الخمیس، به تعبیر امروز، «اصولگرایان» و «حزب‌اللهی‌ها»ی خردمند و کاردانِ کنار امام بودند که هم به موقع، انتقاد می‌کردند و دیدگاه‌هایِ خود را درباره سیاست‌های او بیان می‌کردند، و هم در سخت‌ترین شرایط حکومتی امام، به او وفادار بودند.
گویا اینان را به لحاظ نشانه‌های ویژه‌ای که داشتند و یا چون با پیمان ویژه‌ای در محضر امام بودند، «شُرطه الخمیس» می‌نامیدند.
از اصبغ بن نباته پرسیدند: چگونه شرطه الخمیس نامیده شدید، ‌ای اصبغ؟
گفت: ما جانفشانی را برای او تضمین کردیم، و او پیروزی را برای ما.

تقویت روحیه سپاه

تردیدی نیست که نیروهای معنوی و توانِ روحی، در حرکت‌ها و صحنه آفرینی‌ها نقشی تعیین‌کننده و شگرف دارد. از این‌رو، امام برای قدرت روانی و بنیه معنوی و روح سلحشوری نیروهای رزمی، اهمیّت ویژه‌ای قائل بود و از هر راه ممکن، تلاش می‌کرد تا روحیه نیروهای مسلّح را در برخورد با دشمن، تقویت کند و استوارگامی آنان را در برابر دشمن، از طریق افزون‌سازی روحیه سلحشوری، ارتقا بخشد. سخنرانی‌هایِ امام در این زمینه، بسی قابل تامّل و خواندنی است.
سخنرانی‌های آتشین، گفتارهای هیجانبار، خطابه‌های شورانگیز و شعارهای هیجان‌آفرینِ امام، ترسیم صحنه‌های دل‌انگیز فرجام زندگی، تبیین جایگاه نهایی رزم آوران در فراسوی زندگی، و همه و همه از سوی او، در جهت فراهم آوردن و گستراندن چنین حالت‌هایی بوده است.
امام، چون نیروهای نبردکننده را سامان می‌داد، با خطابه‌هایی در اوج بلاغت و ستیغ فصاحت، چنان زودگذری و ناهنجاری زندگی دنیوی را تصویر می‌کرد و در برابر آن، والایی و عظمت آخرت را بیان می‌کرد که گاه، تاثیر آن در نیروها تا زمان‌هایی طولانی بر جای می‌ماند؛ و چنین است که در بسیاری از آنان، سر از پا نشناختن، ایثارگری، رزم‌آوری، بُرنادلی و شورآفرینی، آمیزه زندگی‌شان، و استوار گامی، شکست‌ناپذیری و رویارویی دلیرانه با دشمن، آمیخته حرکتشان بود.
ایجاد روحیه «شهادت‌طلبی» در یاران علی (علیه‌السّلام) که بی‌گمان، در اثر خطابه‌ها و آموزه‌های والایِ حضرت بود، شگفت‌آور است.
از جمله شیوه‌های شایان توجّه علی (علیه‌السّلام) در نبرد، توجّه به نقش «تلقین» است که امام، برای افزون سازی نیروی معنوی مجاهدان، از آن بهره می‌گرفت و آن را بدان‌ها توصیه می‌کرد. امام، درباره تجربه شخصی خود به فرزندش محمّد بن حنفیه می‌گوید: انَّنی لَم القِ احَدا الّا حَدَّثَتنی نَفسی بِقَتلِهِ، فَحَدِّث نَفسَکَ بِعَونِ اللّهِ بِظُهورکَ عَلَیهِم.
من با کسی [در جنگ] رو در رو نشدم، جز آن که به خودم کُشتن او را تلقین می‌کردم. پس پیروزی بر آنان را با کمک الهی، به خود تلقین کن.
از سوی دیگر، امام نشان می‌دهد که تلقین ضعف و هراس و توانمندی حریف، از جمله موجبات درهم ریختگی صفوف و شکست از حریف است. از امام سؤال کردند: بِاَیِّ شَیءٍ غَلَبتَ الاَقرانَ؟
چگونه بر هماوردان، پیروز گشتی؟ در پاسخ فرمود: ما لَقیتُ رَجُلاً الّا اعانَنی عَلی نَفسِهِ.
کسی را ندیدم، جز آن که مرا بر خود، یاری داد.
یکی دیگر از راه‌های تقویت بنیه معنوی، ترسیم بس گویای فرجام شوم دنیوی و اخروی تن زدن از نبرد با دشمن و فرار از