پاورپوینت کامل سیاست‌های فرهنگی امام علی ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیاست‌های فرهنگی امام علی ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیاست‌های فرهنگی امام علی ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیاست‌های فرهنگی امام علی ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل سیاست‌های فرهنگی امام علی ۳۵ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: امام علی، سیاست‌های فرهنگی.

پرسش: امام علی (علیه‌السّلام) در زمان حکومت خود، چه سیاست‌های فرهنگی را پیش گرفت؟

پاسخ اجمالی: در مورد ابعاد گسترده پاورپوینت کامل سیاست‌های فرهنگی امام علی ۳۵ اسلاید در PowerPoint (علیه‌السّلام) می‌توان به عناوین: توسعه آموزش و پرورش؛ تصحیح فرهنگ عمومی؛ استقبال از نقد و رد چاپلوسی؛ برخورد با انتقادهای ویرانگر؛ حق‌گرایی بجای شخصیت‌گرایی، اشاره کرد.

فهرست مندرجات

۱ – توسعه آموزش و پرورش
۲ – تصحیح فرهنگ عمومی
۳ – استقبال از نقد و رد چاپلوسی
۳.۱ – نقد در بحبوحه جنگ صفّین
۴ – برخورد با انتقادهای ویرانگر
۵ – حق‌گرایی بجای شخصیت‌گرایی
۶ – پانویس
۷ – منبع

توسعه آموزش و پرورش

در نظام علوی، توسعه فرهنگی بر توسعه اقتصادی، تقدّم دارد؛ زیرا افزون بر این که توسعه اقتصادی بدون توسعه فرهنگی ممکن نیست، جامعه خفته و در جهل فرو رفته، نه از امکانات و زمینه‌ها و بایسته‌های اقتصادی برخوردار است، و نه بر چگونگی بهره‌وری از آن، چیره، و نه بر ضرورت بهره‌وری و استفاده از آن، آگاه توسعه فرهنگی و آموزش و پرورش، نیاز جان و خرد انسانی است و توسعه اقتصادی، خواست تن؛ و روشن است که نیاز جان و خرد، بر نیاز جسم و تن، مقدّم است.
امام علی (علیه‌السّلام)، دانش را پایه و اساس همه خوبی‌ها و کامیابی‌های مادّی و معنوی، و معیار ارزشیابی انسان می‌دانست و معتقد بود که جهل، ریشه همه بدی‌ها و ناکامی‌هاست:

«قیمَهُ کُلِّ امرِئٍ ما یَعلَمُهُ؛ ارزش هر انسان به‌اندازه چیزی است که می‌داند.»
«العِلمُ اصلُ کُلِّ خَیرٍ. الجَهلُ اصلُ کُلِّ شَرٍّ؛ دانش، پایه هر خوبی، و نادانی پایه هر بدی است.» (برای آگاهی بیشتر با متونی که دلالت بر تقدّم توسعه فرهنگی بر توسعه اقتصادی دارند، به فصل دوم از بخش اوّل آن کتاب نگاه کنید.)
همچنین تاکید داشت که نیاز مردم به دانش و تحصیل اخلاق شایسته، بیش از نیازهای اقتصادی آنهاست:

«انَّ النّاسَ الی صالِحِ الاَدَبِ احوَجُ مِنهُم الَی الفِضَّهِ وَالذَّهَبِ؛ به درستی که مردم، به فرهنگ نیکو نیازمندترند از طلا و نقره.»
«انَّکُم الَی اکْتِسابِ الاَدَبِ احوَجُ مِنکُم الَی اکْتِسابِ الفِضَّهِ وَالذَّهَبِ؛ به درستی که شما به کسب ادب و فرهنگ، نیازمندترید از کسب طلا و نقره.»
اگر مسئله را از زاویه دیگر بنگریم، در آموزه‌های الهی به این نکته تصریح شده است که فلسفه وحی و راز نبوّت و چرایی حکومت در مکتب رسولان، آموزش و پرورش انسان‌ها، جهل‌زدایی و برانگیختن خِرَدهاست و علی (علیه‌السّلام) که بیشتر از هر کسی ذهن، زبان و کردارش، مبیّن و مفسّر فرهنگ نبوی بوده است، این حقیقت را به گونه‌ای بس زیبا در خطابه‌هایش برنموده است و ضرورت پرداختن به فرهنگ و ادب مردمان، و تقدّم آموزش و پرورش بر آب و نان انسان، و تاکید بر گسترش فرهنگ را در کنار ابعاد دیگر زندگی، در سیره عملی خود نیز به روشنی عرضه کرده است. چه زیباست کلام او که جامعه جاهلی را نماد جهل‌گستری و دانش‌کُشی می‌داند، که بی‌گمان، جامعه نبوی، علوی و الهی باید جز آن باشد.

تصحیح فرهنگ عمومی

از جمله سیاست‌های والا، برجسته و ارجمند علوی، مبارزه با سنّت‌های باطل، شیوه‌های ناهنجار، روش‌هایِ ناشایسته، و تاکید بر شیوه‌های پسندیده و روش‌های بایسته و در یک جمله، تصحیح فرهنگ عمومی است. علی (علیه‌السّلام) به کارگزاران نیز سفارش می‌کرد که هر چیزی را به بهانه وامانده از گذشته بودن، از جامعه نزدایند، به دقّت بنگرند و از سنّت‌های سازنده و انسانی حمایت کنند و با شیوه‌ها و سنّت‌های غلط، مبارزه کنند و هرگز استمرار و گسترش آن را برنتابند.

استقبال از نقد و رد چاپلوسی

انتقاد، حقّی است که بدان وسیله، سایر حقوق احیا می‌گردد و از استبداد (که خطرناک‌ترین آفت حکومت‌هاست)، پیش‌گیری کند.
در جامعه‌ای که انتقاد، آزاد است و مردم می‌توانند ضعف‌ها و کاستی‌های مدیریت حاکم را بازگو کنند، دولت مردان، بهتر می‌توانند نقاط ضعف کارهای خود را مشاهده کنند و با فساد و بی‌عدالّتی، مبارزه نمایند و خدمات ارزنده‌ای ارائه دهند.
از سوی دیگر، با نبودن انتقاد، زمینه برای رشد چاپلوسان و تملّق‌گویان، باز می‌شود؛ نقاط ضعف سیاست‌ها و برنامه‌ها و اقدامات دولت مردان، پنهان می‌ماند و در نتیجه، فساد و تباهی و بی‌عدالتی در دستگاه‌های دولتی رشد می‌نماید و به سقوط حکومت‌ها می‌انجامد.
هنگامی که امیرمؤمنان (علیه‌السّلام)، زمام حکومت را به دست گرفت، ستایش‌های بی‌مورد و گزافه‌گویی‌ها درباره زمام‌داران، بخشی از فرهنگ عمومی بود. حاکمان نه تنها از آن جلوگیری نمی‌کردند که بدان دامن می‌زدند. بدین‌سان، فرهنگ چاپلوسی و تملّق گسترش یافته بود و زیرکان حقیقت ستیز، با چاپلوسی امرا و سردم‌داران، بدون شایستگی‌های لازم، به موفقیت‌های سیاسی و اجتماعی دست می‌یافتند.
از سوی دیگر، زمام‌داران، چون هرگز نقد نمی‌شدند، رفته رفته خود را پیراسته از هر کاستی تلقّی می‌کردند و در ادامه این روند، انتقادها و نقدهای از سرِ دلسوزی و سازنده را اهانت تلقّی می‌کردند و برخورد با آن را فرض می‌دانستند.
از جمله زیباترین و هیجان‌بارترین اقدامات علوی در تصحیح فرهنگ عمومی، مبارزه با چاپلوسی و تملّق‌گویی و تاکید بر لزوم نقد و انتقاد سازنده است.
امام، از کارگزاران خود می‌خواست تا نزدیکان، مشاوران و همراهان خود را از کسانی برگزینند که در حق‌گویی، ص