پاورپوینت کامل روش اسلام در مبارزه با عقاید موهوم ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش اسلام در مبارزه با عقاید موهوم ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش اسلام در مبارزه با عقاید موهوم ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش اسلام در مبارزه با عقاید موهوم ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل روش اسلام در مبارزه با عقاید موهوم ۶۲ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: انسان، اسلام، عقل.

پرسش: اسلام چه روشی برای مبارزه با عقاید موهوم دارد؟

فهرست مندرجات

۱ – پالایش عقاید در اسلام
۱.۱ – مبارزه تبلیغی با عقاید موهوم
۱.۱.۱ – حکمت
۱.۱.۲ – موعظه
۱.۱.۳ – مناظره
۱.۲ – پیکار برای آزادی‌اندیشه
۱.۲.۱ – داستان ابراهیم
۲ – نکته
۲.۱ – سیره پیامبر
۲.۱.۱ – اسلام آوردن عمیر بن وهب
۲.۱.۲ – اسلام آوردن سهیل بن عمر
۳ – پانویس
۴ – منبع

پالایش عقاید در اسلام

راهی که اسلام برای مبارزه با عقاید موهوم انتخاب کرده، همان راهی است که عقل در پیش پای انسان می‌نهد.
برای تبیین مسئله، روش مبارزه اسلام برای پالایش عقاید را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد:
روش اسلام در زدودن عقاید نادرست از ذهن عامّه مردم؛ و روش اسلام در مواجهه با موانعی که سدّ راه آزادی بیان عقاید و رشد باورهای صحیح در جامعه‌اند. سیره اسلام در مورد بخش اوّل، «مبارزه تبلیغی» و در مورد بخش دوم، «مبارزه مسلّحانه» است.

مبارزه تبلیغی با عقاید موهوم

پاورپوینت کامل روش اسلام در مبارزه با عقاید موهوم ۶۲ اسلاید در PowerPoint و زدودن باورهای نادرست از اذهان و دعوت عامّه مردم به عقاید صحیح و باورهای مطابق با واقع، در وهله نخست، عبارت است از: تکیه بر برهان، موعظه (اندرز) و مناظره (بحث آزاد)، و به عبارت دیگر: مبارزه تبلیغی.
آیه زیر، روش مبارزه اسلام با عقاید نادرست را خیلی روشن بیان کرده است. در این آیه، خطاب به پیامبر اسلام آمده است:
«ادْعُ الَی سَبِیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَهِ وَ الْمَوْعِظَهِ الْحَسَنَهِ وَ جَادِلْهُم بِالَّتِی هِیَ احْسَنُ؛ مردم را به راه پروردگارت، با حکمت و‌ اندرز نیکو، دعوت کن و با آنان به گونه‌ای که نیکوتر است، مناظره کن».
در این آیه شریف، قرآن، روش‌های منطقی زدودن عقاید موهوم را از اذهان مردم، بیان کرده، به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) دستور می‌دهد که برای دعوت مردم به اسلام و عقاید اسلامی، از این روش‌ها استفاده کند. این روش‌ها، عبارت‌اند از:

حکمت

نخستین روش علمی اسلام برای مبارزه با عقاید نادرست، تکیه بر برهان و استدلال‌های عقلی و به تعبیر قرآن، «حکمت» است. معنای «حکمت»، چنان‌که در مفردات راغب آمده، رسیدن به حق به وسیله علم و عقل (حکمت، رسیدن به حقیقت از روی دانش و تعقّل است.) و به عبارت دیگر، کشف حقایق از طریق استدلال‌های علمی و عقلی است.
اسلام، در همه جا برای اثبات ادّعاهای خود، بر برهان تکیه می‌کند و از مخالفان خود نیز برهان طلب می‌نماید. «هَاتُواْ بُرْهَانَکُمْ؛ دلیل خود را بیاورید»

موعظه

دومین روش عملی اسلام برای مبارزه با عقاید موهوم، در کنار برهان، موعظه (اندرز) است. موعظه، عبارت است از: سخنان عبرت‌انگیز و آموزنده‌ای که عواطف شنونده را برای پذیرفتن حق تحریک می‌کند.
بنا‌بر‌این، حکمت، از طریق عقل، و موعظه از طریق عاطفه و احساسات درونی، انسان را به شکستن بندهای باورهای نادرست فرا می‌خوانند.
نکته قابل توجّه، این‌که: در آیه پیش گفته، «موعظه»، به صفت «نیکو» مقیّد شده است؛ زیرا موعظه در تحریک عواطف و احساسات درونی برای پذیرش حق، وقتی مؤثّر است که خالی از هر گونه زشتی (مانند: خشونت، برتری جویی و تحقیر) و بلکه توأم با زیبایی باشد.
انواع زیبایی‌ها (مانند: زیبایی کلام، زیبایی برخورد، زیبایی انگیزه و حتی زیبایی گوینده) در تقویت اثر موعظه، مؤثّر است و از همه مهم‌تر، این است که موعظه کننده، خود به آنچه می‌گوید، عمل کند، که زشت‌ترین موعظه، موعظه واعظ غیر متّعظ است. و بالاخره، هر چه موعظه نیکوتر باشد، در نفس شنونده مؤثّرتر است و چه بسا اثر‌اندرزهای نیک در نفوس عامّه برای جذب آنها به عقاید و اعمال درست، از برهان، بیشتر است.
در مقابل، مواعظ نازیبا، نه تنها مؤثّر نیستند، بلکه گاهی اثر معکوس دارند و موجب می‌شوند که انسان آنچه را با برهان پذیرفته است، انکار کند، که:
اگر تو قرآن بدین نَمَط خوانی •••• ببری رونق مسلمانی.

مناظره

سومین روش عملی اسلام برای مبارزه با عقاید غیر علمی، در کنار روش‌های گذشته، مناظره (بحث آزاد) است. در قرآن، از این روش، با واژه‌های: «جدال» و «مِراء» تعبیر شده است.
جدال، مِراء و یا مناظره، عبارت است از: بحث و گفتگو به صورت منازعه و غلبه‌جویی، و به عبارتی دیگر، کُشتی گرفتن‌اندیشه‌ها در بحث و گفتگو را گویند.
قرآن از برخوردهای سالم‌اندیشه‌ها در مناظره (که موجب روشن شدن حقایق و رشد باورهای صحیح می‌شود) دو تعبیر دارد: تعبیر اوّل، که در آیه مورد بحث آمده، «جدال‌احسن» و تعبیر دوم «مِراء ظاهر»
«فَلاَ تُمَارِ فِیهِمْ اِلاَّ مِرَآءً ظَاهِرًا؛ پس درباره آنان جز به صورت ظاهر، جدال مکن.» است.
جدال احسن، سالم‌ترین و نیکوترین روش در مناظره برای روشن شدن حق است و مِراء ظاهر، برخورد روشن و استفاده از ادلّه‌ای است که حجّیت و قطعیت آنها بر همگان آشکار باشد، به گونه‌ای که طرف مقابل نتواند به آنها پاسخ بگوید.
اسلام، که آیین همه انبیای الهی است، بنیان‌گذار بحث آزاد و برخوردهای سالم‌اندیشه‌هاست و پیامبر اسلام، به عنوان بزرگ‌ترین پیام آور الهی، در عصری که پیروزی و شکست، جز در سایه زور میسّر نبود، مسئله مناظره (بحث آزاد) و برخورد سالم‌اندیشه‌ها را برای نخستین بار در جامعه آن روز مطرح نمود و خود و دانش‌مندان خاندان او در این امر، پیش قدم بودند. از این‌رو، بخش قابل توجّهی از کتب حدیث، به مناظرات پیامبر اسلام و ائمّه خاندان او، اختصاص دارد.
آنچه قابل توجّه است، این که: روش اسلام در زدودن عقاید غیر علمی از ذهن عامّه مردم، یک روش کاملاً علمی و منطقی است و در این مورد، اسلام، مطلقا از قدرت نظامی استفاده نکرده است و نمی‌کند، چنان‌که سیره پیامبر اسلام در دعوت به این آیین، به دستور قرآن، تکیه بر برهان و‌ اندرز نیکو و استفاده از سالم‌ترین و بهترین روش‌های مناظره بوده است. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) صریحا اعلام می‌نمود که:
«قُلْ هَـذِهِ سَبِیلِی ادْعُواْ الَی اللَّهِ عَلَی بَصِیرَهٍ انَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِی؛ بگو: راه من، این است که مردم را از روی بصیرت، به خدا می‌خوانم. این، روش من و هر کسی است که از من پیروی می‌کند».
بنا‌بر‌این، کمال بی‌انصافی است که گفته شود: اسلام با زور، خود را بر مردم تحمیل کرده است، بویژه وقتی که این ادّعا از جانب کسانی مطرح شود که در دادگاه‌های تفتیش عقاید، جنایاتی مرتکب شده‌اند که روی تاریخ را سیاه کرده است.
آری، اسلام از قدرت نظامی استفاده می‌کند، ولی نه برای تحمیل عقیده؛ بلکه برای شکستن سدهایی که مانع رشد باورهای صحیح‌اند.

پیکار برای آزادی‌اندیشه

در جایی که برهان و موعظه و مناظره سودمند واقع نشود، روش اسلام برای مواجهه با موانعی که سدّ راه آزادی‌اندیشه‌اند، مبارزه مسلّحانه و جنگ است.
موانعی که سدّ راه آزادی‌اندیشه‌اند، عبارت‌اند از: نظام‌ها و سنّت‌های غلطی که قدرت تفکّر و تشخیص و در نتیجه امکان انتخاب عقاید صحیح را از مردم سلب می‌کنند.
نظام‌های فاسد و ظالم، از آن‌جا که از جهل مردم تغذیه می‌کنند و آگاه شدن مردم، به معنای سقوط آنها از اریکه قدرت است، نمی‌توانند اجازه دهند که حقایق، آن‌گونه که هست، به اطّلاع مردم برسد و این‌چنین است که این نظام‌ها، سدّ راه باورهای صحیح و به تعبیر قرآن، سدّ راه خدا هستند.
اسلام با این نظام‌ها، پس از اتمام حجّت، با قدرت، برخورد می‌کند تا موانع آزادی‌اندیشه را رفع کند و زمینه را برای رشد عقاید صحیح از طریق روشن‌گری، فراهم سازد.
در مبحث «نبوّت خاصّه» در بخش شناخت پیامبر اسلام و روش برخورد ایشان با مخالفان، خواهد آمد که پیامبر اسلام در مواجهه با قدرت‌های مخالف، در گام اوّل، از مناظره متّـکی بر برهان استفاده می‌نمود و در گام دوم به مباهله (به داوری خواندن آفریدگار جهان) متوسّل می‌شد و اگر مناظره و مباهله نیز به نتیجه نمی‌رسید، محاربه (جنگیدن در میدان نبرد) را برای شکستن سدهای آگاهی و آزادی‌اندیشه بر می‌گزید؛ چراکه مناظره و مباهله، اتمام حجّت پیامبر اسلام با قدرت‌های مخالف بود.
علاوه بر نظام‌های فاسد، گاه سنّت‌های حاکم بر یک جامعه، سدّ راه آزادی‌اندیشه‌اند، مثل: سنّت بت‌پرستی، گاوپرستی، آتش‌پرستی، و ده‌ها بلکه صدها عقاید ضدّ عقل دیگر، که اگر انسان از‌ اندیشه و فکر آزاد برخوردار باشد، با‌ اندکی تأمّل، کمترین تردیدی در موهوم بودن این عقاید نخواهد داشت.
سنّت‌ها و عادت‌های غلطی که با روح و جان معتقدان به آنها پیوند خورده است، هم‌چون زنجیری‌اندیشه را به بند کشیده، به انسان اجازه تعقّل و تفکّر نمی‌دهد. استاد شهید علاّمه مطهّری می‌نویسد:
… در ابتدا افرادی پیدا می‌شوند سودجو استثمارگر که می‌خواهند رژیمی به وجود آورند. این رژیم، یک تکیه گاه اعتقادی می‌خواهد، [و] بدون تکیه‌گاه اعتقادی، امکان‌پذیر نیست. آن کسی که او تأسیس می‌کند، خودش می‌فهمد که چه می‌کند… دانسته، خیانت می‌کند. یک موضوعی را، یک بتی را، یک گاوی را، اژدهایی را به یک شکلی در میان مردم رایج می‌کند. مردم اغفال می‌شوند. اوّل هم خیلی به آن دل‌بستگی ندارند؛ ولی چند سالی می‌گذرد؛ بچه‌های اینها به دنیا می‌آیند، می‌بینند پدر و مادرها چنین می‌کنند، [آنها نیز] همان کار پدر و مادرها را تعقیب می‌کنند. نسل به نسل که می‌گذرد و سابقه تاریخی پیدا می‌کند، جزو سنن و مَآثر ملّی می‌شود، جزو ترادسیون‌ها می‌شود، جزو غرور و افتخارات ملّی می‌شود، [و] دیگر نمی‌شود آن را از افراد بشر گرفت. درست مثل گچی که در ابتدا که با آب، مخلوط می‌شود، یک مادّه شلی است، [و] آن را به هر شکلی که بخواهید، در می‌آورید؛ ولی وقتی که بالاخره