پاورپوینت کامل رسمی شدن عزاداری محرّم ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رسمی شدن عزاداری محرّم ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رسمی شدن عزاداری محرّم ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رسمی شدن عزاداری محرّم ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل رسمی شدن عزاداری محرّم ۵۲ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: عزاداری، ماه محرم، حکومت آل‌بویه، حکومت فاطمیان، حکومت علویان.

پرسش: عزاداری محرّم از چه زمانی رسمیت یافت؟

پاسخ: مراسم عزاداری محرم در اوایل سده چهارم هجری، معزّالدوله دیلمی، حاکم بویه‌ای بغداد، با فرمانی مردم را به اقامه عزاداری در روز عاشورا و در معابر، فرا خواند. یک دهه بعد فاطمیان در مصر روز عاشورای سال ۳۶۳، جمعیتی از شیعیان و هوادارانشان، به کنار مزارهای امامزادگان کلثوم و نفیسه رفتند. گروهی از سوارگان و پیادگان مغربی نیز با آنان بودند و همگی به نوحه‌سرایی و گریه برای امام حسین (علیه‌السّلام) پرداختند.
پس از فرمان معزّالدوله، عزاداری در بغداد، به صورت آیینی رسمی در آمد که همه‌ساله، در هر کوی و برزن، با حضور شیعیان، انجام می‌گرفت. مراسمی که در هر عاشورا برپا می‌شد از قبیل: بستن بازارها و تعطیلی داد و ستد و آویختن پارچه سیاه، در بغداد اجرا می‌شد.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – فرمان بر اقامه عزاداری
۲.۱ – قول مقریزی درباره عزاداری
۲.۲ – قول عبدالجبار درباره عزاداری
۳ – عزاداری در بغداد
۳.۱ – قول ابن کثیر درباره عزاداری
۳.۲ – برخورد اهل سنت با عزاداری
۳.۳ – ضعف آل‌بویه در کنترل مخالفان
۳.۴ – گزارش تفصیلی از کشمکش‌ها
۳.۵ – قول شیخ مفید درباره روز عاشورا
۴ – عزاداری در مصر
۴.۱ – کیفیت عزاداری
۴.۲ – کیفیت پذیرایی از عزاداران
۴.۳ – عزاداری در دوره ایوبیان
۴.۳.۱ – همراهی حاکم بشرط اقامه شعائر مذهب
۵ – پانویس
۶ – منبع

مقدمه

در آغاز سده چهارم هجری، حکومت آل‌بویه «زادگاه دولتْ مردانِ آل‌بویه، منطقه دیلم ایران (در گیلان امروز) بود. این منطقه و مناطق پیرامونی آن، چون طبرستان، از گذشته جزو مناطق شیعه‌نشین به شمار می‌آمدند، بویژه که مدّتی نیز حکومت علویان را تجربه کرده بودند. از این‌روست که آنان به «دیلمی» نیز مشهورند، همان‌گونه که به داشتن مذهب تشیّع، شهره‌اند.»
در ایران و حکومت فاطمیان «تلاش‌های داعیان اسماعیلی، در سال ۲۹۶ ق، به ثمر رسید و عبیداللّه مهدی، توانست دولت معروف به «فاطمیان» را با گرایش شیعه اسماعیلی، در مغرب، پایه‌ریزی و تاسیس کند. خلا دولتی مقتدر در مصر، زمینه استیلای فاطمیان را بر این دیار، در سال ۳۶۲ ق، فراهم کرد و آنان مرکز خلافت خود را به فُسطاط مصر منتقل کردند. این دولت به مرور، بر قلمرو خود افزود و شام و حجاز را نیز تصرّف کرد. دوران حکومت فاطمیان، بیش از دو قرن طول کشید و با مرگ العاضد، آخرین خلیفه فاطمی، در سال ۵۶۸ ق، به پایان رسید.»
در شمال افریقا شکل گرفتند و‌ اندک‌اندک، بر قلمرو خود افزودند. در نیمه دوم سده چهارم، ایران (بجز مناطق شرقی آن) و مرکز عراق، در اختیار دولت آل‌بویه بود و شمالِ شرق افریقا، مصر، شام و فلسطین نیز در اختیار فاطمیان قرار داشت.

فرمان بر اقامه عزاداری

در سال ۳۵۲ ق، معزّالدوله دیلمی، حاکم بویه‌ای بغداد، با فرمانی، مردم را به اقامه عزاداری در روز عاشورا و در معابر، فرا خواند. «مورّخان در رخدادهای سال ۳۵۲ ق، آورده‌اند که در دهم محرّم این سال، معزّالدوله دستور داد که مردم مغازه‌هایشان را ببندند و بازارها و داد و ستد را تعطیل کنند، نوحه سر دهند و لباس‌های پشمین بپوشند و زنان، با موی پریشان و صورت سیاه و گریبان چاک زده، نوحه‌کنان در شهر بچرخند و برای مصیبت امام حسین (علیه‌السلام)، بر صورتشان بزنند. مردم نیز چنین کردند و از آن‌جا که حاکم با آنان بود و جمعیت شیعه بسیار بود، اهل سنّت نتوانستند از آن جلوگیری کنند.» و بدین‌سان، عزاداری رسمیت یافت.

قول مقریزی درباره عزاداری

یک دهه بعد، فاطمیان نیز در مصر چنین کردند. «به گفته مَقریزی، ابن زولاق در کتاب سیره‌ المعزّ لدین‌اللّه آورده است: در روز عاشورای سال ۳۶۳، جمعیتی از شیعیان و هوادارانشان، به کنار مزارهای کلثوم و نفیسه رفتند. گروهی از سوارگان و پیادگان مغربی [منظور وی لشکریان خلیفه است که از اهالی مغرب بودند] نیز با آنان بودند و همگی به نوحه‌سرایی و گریه برای امام حسین (علیه‌السّلام) پرداختند.» افزون بر این دو دولت ـکه بخش بزرگی از جهان اسلام را در اختیار داشتندـ، طبعا دولت‌های دیگری نیز با گرایش‌های شیعی، به این موضوع پرداخته‌اند. در این‌باره، متون صریحی در اختیار نداریم؛ امّا کسانی چون: ابوریحان بیرونی «روز دهم محرّم که عاشورا نامیده می‌شود،…شیعیان نوحه سر می‌دهند و برای‌ اندوه بر کشته شدن سیّدالشهدا می‌گِریند.
شهرهایی همانند دارالسلام (بغداد) تظاهر به آن می‌کنند. در این روز، به زیارت تربت سعادت قرین، حسین (علیه‌السلام)، در کربلا می‌روند.»

قول عبدالجبار درباره عزاداری

عبدالجبّار معتزلی، «قاضی عبدالجبّار (م ۴۱۵ ق) می‌گوید: پادشاهان این سرزمین، از حدود یکصد سال از: دیلمیان، بنی‌حمدان و پادشاه بحرین و عمران در بطیحه (میان واسط و بصره) و پادشاهان یمن و شام و آذربایجان، همگی، و هر حاکم دیگری که هست، امامی مذهب و شیعه‌اند و از دولت بنی‌عبّاس، در برخی جاها هستند و در جاهایی که حکمرانی و دولت و پادشاهی و اقتدار داشتند، از آنها جز نامی نمانده است.»
اکنون و در این زمان، از جمله آنها ابوجبله ابراهیم بن عنسان…و ابوعبداللّه محمّد بن نعمان در مصر، رمله، عکا، عسقلان، دمشق، بغداد و جبل البسماق، همه اینان ادّعای تشیّع و دوستی با پیامبر خدا و خاندانش را دارند و برای فاطمه و پسرش محسن می‌گِریند و می‌گویند که عمر، او را کشته، و به سرودن اشعار و نوحه‌سرایی دراین‌باره می‌پردازند. «از رواج عزاداری در مناطقِ یاد شده برای فاطمه (علیهاالسلام)، می‌توان استنباط کرد که به طریق اُولی، عزاداری به اشکالِ یاد شده، یعنی نوحه‌گری و مرثیه‌سرایی و گریه، برای حادثه جان‌گداز عاشورا نیز رایج بوده است.»
به برپایی عزاداری در شهرهای بزرگ دنیای اسلام در حکومت‌های شیعی سده‌های چهارم و پنجم، اشاره کرده‌اند.

عزاداری در بغداد

پس از فرمان معزّالدوله، عزاداری در بغداد، به صورت آیینی رسمی در آمد که همه‌ساله، در هر کوی و برزن، با حضور شیعیان، انجام می‌گرفت. در المنتظم «در یادکرد رویداد سال ۳۶۱ ق، آمده است: مراسمی که در هر عاشورا برپا می‌شد از قبیل: بستن بازارها و تعطیلی داد و ستد و آویختن پارچه سیاه، در بغداد اجرا می‌شد.»

قول ابن کثیر درباره عزاداری

«در البدایه و النهایه نیز آمده است: رافضی‌ها در دولت آل‌بویه، زیاده‌روی کردند و در حدود سال چهارصد در روز عاشورا در شهرهایی مانند بغداد، طبل‌ها به صدا در می‌آمد و در کوچه و بازار، خاکستر و کاه می‌پاشیدند و بر درِ مغازه‌ها پارچه سیاه می‌آویختند و مردم،‌ اندوهناک و گریان، ظاهر می‌شدند و بسیاری از مردم برای همراهی و همدلی با حسین ـکه تشنه کشته شدـ، آب نمی‌نوشیدند و زن‌ها صورت‌هایشان را باز می‌کردند و نوحه‌سرایی می‌نمودند و به سینه و صورت می‌کوبیدند و پابرهنه در کوچه و بازار راه می‌افتادند.»

برخورد اهل سنت با عزاداری

جامعه اهل سنّت ساکن در مرکز خلافت، این جریان را خوش نمی‌داشتند. از این‌رو، گاه درگیری‌هایی به وجود می‌آمد. در الکامل فی التاریخ: و البدایه و النهایه «در یادکرد رویداداهای سال ۳۵۰ ق، آمده است: دهم عاشورای این سال، بازارهای بغداد، تعطیل شدند و مردم، آنچه را که پیش‌تر گفته شد، کردند. آشوب بزرگی میان شیعیان و اهل سنّت برپا شد. تعداد زیادی زخمی شدند و اموال به یغما رفت.»

ضعف آل‌بویه در کنترل مخالفان

با ضعفِ دولت بویه‌ای، مخالفت‌ها بیشتر و درگیری‌ها فزون‌تر شد، بدان‌سان که گاه در ایجاد آرامش، از دولت، کاری ساخته نبود. دولت آل‌بویه، در دهه‌های آخر ـکه وزیران آنها بر بغداد، حکم می‌راندندـ برای جلوگیری از اغتشاش و خونریزی، گاه از شیعیان می‌خواستند که برای عزاداری روز عاشورا، بیرون نیایند و گاه، خود، عزاداری را تعطیل می‌کردند.
در المنتظم: «در یادکرد رویدادهای سال ۳۹۳ ق، آمده است: فرمانده سپاه، مردم کرخ و باب الطاق را در روز عاشورا از نوحه‌سرایی