پاورپوینت کامل راه تشخیص نبی ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راه تشخیص نبی ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راه تشخیص نبی ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راه تشخیص نبی ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل راه تشخیص نبی ۵۰ اسلاید در PowerPoint

پرسش: چگونه می شود دروغ گو یا راست گو بودن شخص مدعی وحی را در ادعایش (ادعای وحی و رسالت) تشخیص داد؟

فهرست مندرجات

۱ – پاسخ اجمالی:
۲ – پاسخ تفصیلی:
۳ – معنای لغوی واصطلاحی وحی
۴ – کاربردوحی به معنای لغوی واصطلاحی
۵ – راه تشخیص مدعی نبی‌از مدعی نبوت
۶ – تعریف معجزه
۷ – ویژگی‌هایی معجزه
۸ – محال بودن صدور معجزه‌از مدعی دروغین نبوت
۹ – راههای دیگربرای اثبات صدق مدعی نبوت
۹.۱ – بررسی محتوای وحی از جهت تناقض درونی و تنافی باعقل‌و فطرت
۹.۲ – بررسی رفتار خود شخص مدعی نبوت
۹.۳ – معرفی و بشارت پیامبر پیشین و یا معاصر
۱۰ – بشارت‌های انبیای گذشته نبوت پیامبراسلام
۱۱ – پانویس
۱۲ – منبع

پاسخ اجمالی:

۱. وحی در لغت به معنای “انتقال مطلبی به صورت سریع و مخفی” می‌باشد، اما در اصطلاح به آن “شعور و درک ویژه‌ای که مختصّ انبیا است و کلام خدا را بدون واسطه یا با واسطه می‌شنود” اطلاق می‌گردد.
۲. وحی به معنای لغوی آن، نه تنها برای انسان‌هایی که پیامبر نیستند، بکار می‌رود، بلکه در مورد حیوانات و جمادات و… نیز اطلاق گردیده است. چنان که در فرهنگ قرآنی، در الهام به مادر حضرت موسی (ع)، و امور غریزی مثل لانه سازی زنبور عسل، یا امور تکوینی مثل گردش آسمان و زمین، وحی گفته شده است.
۳. برخی عرفا نیز ادعای “وحی” داشته‌اند که مرادشان وحی به معنای لغوی یا همان الهام قلبی است و وحی اصطلاحی مخصوص انبیا (ع) است، ولی الهام شامل سایرین نیز می‌شود.
۴. اگر کسی ادعای وحی همراه با نبوت و رسالت نماید راه شناخت صدق گفتارش در وهله ی اوّل “معجزه” می‌باشد.
۵. معجزه عملی خارق العاده است که خارج از حدود قدرت بشری و قوانین تعلیم و تعلّم است، که شخص مدعی نبوت آن عمل را در جهت اثبات ادعای رسالت خود و همراه با درخواست مقابله‌ی دیگران (تحدّی) از خود نشان می‌دهد. مانند اژدها شدن عصای حضرت موسی (ع) و یا زنده کردن حضرت عیسی (ع) مردگان را، و یا مثل قرآن مجید که معجزه‌ی پیامبر خاتم (ص) است. از این رو، اگر کسی به دنبال ارایه‌ی عمل خارق العاده‌ی خود، ادعایی ننماید، این عمل او معجزه نخواهد بود و “کرامت” یا… می‌تواند باشد. نیز اگر عمل خارق العاده‌ای مطابق با مدعای او نباشد، اعجاز تلقی نمی‌گردد.
۶. وجه دلالت معجزه بر صدق ادعای نبوت و وحی، به این صورت است که: هم معجزه و هم وحی هر دو از امور خارق العاده و غیبی می‌باشند، اما وحی چیزی نیست که قابل مشاهده، برای دیگران باشد، و دیدن فرشته‌ی وحی برای غیر انبیا میسّر نیست. از این روی پیامبران با اظهار معجزه، که آن نیز امری مستند به غیب و ماورای قدرت بشری است، اثبات کرده‌اند که به منبع لایزال غیبی إلهی اتکا و اتصال دارند. و از آن جا که “حکم الامثال فیما یجوز و فیما لایجوز واحد” می‌توان نتیجه گرفت که ادعای پیامبران در مورد نزول وحی به آنان درست و صحیح است.
۷. ظهور معجزه به دست مدعی کاذب نبوت، محال است؛ زیرا با حکمت و هدایت خداوند منافات دارد و اظهار معجزه به دست چنین شخصی باعث گمراه شدن مردم می‌گردد؛ چرا که وظیفه ی مردم یا پذیرفتن ادعای نبوت هر شخص است که این امر سبب هرج و مرج و زیاد شدن مدعی دروغین وحی و نبوت می‌شود، یا تکذیب هر مدعی نبوت، که این هم با هدف ارسال رسل و هدایت مردم منافات دارد؛ و یا باید معیاری برای تشخیص نبی از سوی خداوند برای مردم معین گردد که مدعی راستین و دروغین مشخّص گردد، که این معیار، همان “معجزه” است.
۸. راه‌های دیگری برای شناخت صدق مدعی نبوت وجود دارد که از جمله‌ی آنها: بررسی محتوای وحی از جهت تناقض درونی، و نیز از جهت تنافی با عقل و فطرت می‌باشد. پس ادعای مطلبی به نام وحی که مخالف مسلمات عقل یا فطرت باشد، محکوم به کذب است. چنان که اگر بین فقرات مختلف یک وحی یا بین دو وحی تعارض بود، دلیل بر کذب آن مدعی نبوت است.
۹. بررسی رفتار شخص مدعی نبوت از جهت سلامت اخلاقی و روانی و رفتاری، می‌تواند راهی برای صدق گفتار مدعی نبوت محسوب گردد.
۱۰. معرفی و بشارت پیامبر پیشین و یا معاصر، و حتی تصریحات کتب الهی راه‌های دیگری برای شناخت پیامبر است، و در خصوص پیامبر گرامی اسلام (ص) اینگونه است.

پاسخ تفصیلی:

معنای لغوی واصطلاحی وحی

وحی” یک معنای لغوی دارد و یک معنای اصطلاحی.
معنای لغوی وحی “انتقال مطلبی به صورت سریع و مخفیانه به مخاطب” می‌باشد که شامل “الهام قلبی” نیز می‌شود. اما معنای اصطلاحی “وحی”، “شعور و درک ویژه و باطنی است (نه تفکر عقلی) که جز آحادی از افراد انسانی که مشمول عنایات الهی قرار گرفته‌اند (انبیاعلیهم السلام)، کسی به آن راه نمی‌یابد و از حواس ظاهره پوشیده است.”

کاربردوحی به معنای لغوی واصطلاحی

وحی به معنای لغوی نه تنها برای انسان‌های معمولی پیش می‌آید، بلکه برای سایر جانوران و یا حتی موجوداتی که در ظاهر بدون ادراک هستند (جمادات) قابل حصول است. چنان که در فرهنگ قرآن حالت‌های غریزی که برای زنبور عسل وجود دارد که لانه می‌سازد و عسل تولید می‌کند به عنوان یک وحی از طرف خالق مطرح شده است؛ یا الهامی که به مادر موسی (ع) شد که برای نجات فرزندت، او را در صندوقی گذار و در نیل رها کن، به عنوان یک وحی ذکر شده است. چنان که خداوند به آسمان و زمین نیز وحی می‌فرستد
برخی از عرفا نیز ادعای وحی کرده‌اند که ظاهراً همان معنای “لغوی”، یا “الهام قلبی” و نوعی “کشف و شهود” مراد می‌باشد.
ابن عربی می‌گوید: “… تسلط وحی بر نفس کسی که به او وحی می‌شود، بسیار قوی‌تر است از تسلط طبع او که عین نفس مخاطب است. خداوند فرموده: “من به وی از رگ گردن نزدیک‌تر هستم”. پس تو ای ولی! هرگاه گمان کردی، خدا به تو وحی کرده، نگاه در نفس خود کن، ببین حالتی از تردید یا مخالفت در درون خود داری یا نه؟ اگر هنوز برای تو تدبیر و تفکر و تحلیل باقی مانده است، بدان که صاحب وحی نیستی و به تو وحی نرسیده است؛ ولی هرگاه آنچه به تو می‌رسد، تو را به کلی از میان برداشته و تو را نابینا و ناشنوا گردانده و میان تو و فکر و تدبرّت حایل گشته، و فرمانش را تمام و کمال به تو می‌راند، بدان که به تو وحی رسیده است”. البته سخن در این وادی فراوان است که مجال دیگری را می‌طلبد، و فقط به نقل سخنان برخی از حکما و عرفا بسنده می‌شود. صدرالمتألهین شیرازی (ره) در کتاب مفاتیح الغیب بعد از بیان راه‌های تحصیل علم (تعلّم و کسب، جذبه و بخشش) و این که تعلیمِ ربانیِ بدون واسطه، به دو صورت محقق می‌شود که نوع اوّل، القای وحی و نوع دوم، الهام می‌باشد، چنین می‌فرماید: “… خلاصه آن که الهام از اموری است که انبیا (ع) و اولیا همگی در آن مشترک اند، لکن وحی، مخصوص به انبیا است؛ زیرا که متضمن نبوت و رسالت است.” و در ادامه، فرق وحی و الهام را به گونه‌ای دیگر ذکر نموده، نقشِ واسطه را در تلقی الهام و وحی بیان می‌نماید.
قیصری نیز در مقدمه‌ی فصوص الحکم ابن عربی، به بیان تفاوت الهام و وحی پرداخته و بعد از ذکر تفاوت‌هایی، می‌گوید:”… وحی از ویژگی‌های نبوت است… و الهام از خواص ولایت است و…”
بنابراین ممکن است، در هر زمانی کسی ادعای وحی کند، اما باید مشخص شود که منظور او وحی اصطلاحی است و ادعای “نبوت” دارد، یا این که مراد او رسیدن به مراتبی از کشف و شهود است و به او الهاماتی می‌شود؟ در فرض دوم، او یک “عارف” است نه یک پیامبر و برای صدق گفتارش باید به مطالبی که در این زمینه نگاشته شده، مراجعه نمود.
اما اگر منظور او، وحی اصطلاحی است و ادعا می‌نماید که فرشته وحی بر او نازل می‌شود و کلماتی از جانب خدا برای او می‌آورد، آن گاه این بحث کلامی پیش می‌آید که راه شناخت یک پیامبر چیست و چگونه باید یک “نبی” را از “متنّبی” تشخیص داد؟
ظاهراً مراد سؤال کننده هم همین است و هدف، دانستن راه‌های ص