پاورپوینت کامل رابطه هدف و وسیله ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رابطه هدف و وسیله ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رابطه هدف و وسیله ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رابطه هدف و وسیله ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل رابطه هدف و وسیله ۶۰ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه:هدف مقدس، انگیزه الهی.
پرسش :آیا به هر وسیله‌ای جایز است به هدف رسید؟

فهرست مندرجات

۱ – متن کامل پرسش
۲ – پاسخ
۳ – روشنگری مسئله
۴ – بیان دیدگاه‌ها
۴.۱ – دیدگاه اول
۴.۲ – دیدگاه دوم
۵ – نقد و بررسی
۵.۱ – مفهوم شناسی هدف و وسیله
۵.۱.۱ – هدف
۵.۱.۲ – وسیله
۵.۲ – رابطه میان هدف و وسیله
۵.۲.۱ – نکته اول
۵.۲.۲ – نکته دوم
۵.۲.۳ – نکته سوم:نظریه ماکیاولی
۵.۳ – دیدگاه امام علی(ع)
۵.۴ – دیدگاه شهید مطهری
۵.۵ – هدف و وسیله در نظام اخلاقی اسلام
۶ – نتیجه
۷ – پانویس
۸ – منبع

متن کامل پرسش

آیا به هر وسیله‌ای جایز است به هدف رسید؟ یا هدف مقدّس، وسیله‌اش نیز باید مقدّس باشد؟ آیا قداست هدف، موجب قداست وسیله می‌شود، هر چند گناه باشد یا خیر؟به عبارت دیگر آیا هدفوسیله را توجیه می کند؟

پاسخ

درباره‌ی این‌که، «هدف، وسیله را توجیه می‌کند یا خیر» بحث‌ها و دیدگاه‌های مختلفی از سوی کارشناسان فلسفه علوم سیاسی و نیز فلسفه اخلاق مطرح شده است که به صورت کوتاه در این‌جا بیان می‌شود.

روشنگری مسئله

آیا به هر وسیله‌ای – حتی اگر نامشروع و غیر انسانی باشد- جایز است به هدف مقدّس رسید؟ که در این صورت، قداستِ هدف، موجبِ قداست وسیله می‌شود؛ و مقایسه بین وظیفه‌ها و اهم و مهم‌کردن آنها مفهومی ندارد؛ یا خیر، هدفِ مقدّس، وسیله‌اش نیز باید مقدّس باشد؟

بیان دیدگاه‌ها

در بحث مورد نظر دو دیدگاه ارائه شده است:

دیدگاه اول

هدف، وسیله را توجیه می‌کند؛ یعنی به هر وسیله‌ای حتی نامشروع و گناه و غیر انسانی می‌توان به هدف مقدّس رسید که در این صورت، قداستِ و حُسن هدف، موجبِ قداست و حُسن وسیله می‌شود. وقتی گناه برای هدف مقدّس، وسیله قرار گرفت، گناه نخواهد بود و گناه وقتی است که منظور اصلی باشد!
کمونیسم ، این دیدگاه را اختیار کرده و رسیدن به هدف را به هر وسیله‌ای روا می‌شمارند، هر چند خودِ آن وسیله، در مرام کمونیسم ناروا باشد. در جنگ جهانی دوم، کمونیسم، به تقویت فاشیسم –دشمن خود- پرداخت. سپس، با سرمایه‌داری متّحد گردید، در حالی که تقویت فاشیسم و تقویت سرمایه‌داری ، در مرام کمونیسم، بزرگ‌ترین گناه است. ترورها، خراب‌کاری‌ها، گروگان‌گیری بی‌گناهان و کشتن آنها، از این نظریه ریشه می‌گیرد.
یکی از طرفداران اصلی این نظریّه، نیکولو برناردو ماکیاولی است. و این دیدگاه او از نظریه «تفکیک بین اخلاق و سیاست» سرچشمه می‌گیرد که غالباً از دوره رنسانس به بعد، به‌طور جدّی وارد مباحث اندیشه‌ی سیاسی غرب شد، به گونه‌ای که در آنها دگرگونی اساسی ایجاد کرد و ذهن اندیشمندان و فلاسفه‌ی سیاسی را به خود جلب نمود. برخی اندیشمندان و فلاسفه‌ی سیاسیِ این دوره، ورود اخلاق و فلسفه به حیطه‌ی سیاست را رد کرده و دارای ارزش نمی‌دانند.
ماکیاولی -بر عکس اندیشه‌های مسیحیت و یونانی- بر این باور است که اگر هدف، مقدّس و قابل دفاع باشد، می‌توان کاربرد ابزارهای شرور و غیر اخلاقی را توجیه کرد؛ چرا که هدف وسیله را توجیه می‌کند، هدفی که می‌خواهد خیر عموم را به ارمغان بیاورد.
ماکیاول در کتاب «شهریار» چنین نوشته است:«…. همه می‌دانند که برای شهریار، چه ستودنی است که دل پاک دارد و با شرافت و نه زیرکی زیست کند؛ ولی تجربه روزگار ما نشان می‌دهد که آن شهریارانی کارهای سترگ کرده‌اند که به پاک دلی ارج ننهاده‌اند و با زیرکی خود، اذهان را به اشتباه انداخته و سرانجام بر کسانی که ایمان (به قواعد اخلاقی) را بنیان کارشان ساخته‌اند، چیره شده‌اند. پس برای شهریار لازم نیست که همه خصال پسندیده بالا را دارا باشد. جرأت می کنم که بگویم داشتن و مراعات این خصال، خطرناک است؛ ولی تظاهر به داشتن آنها سودمند است». وی همچنین می‌گوید:«می‌باید دانست که یک شهریار، به ویژه شهریاری نو دولت، نمی‌تواند در اندیشه‌ی داشتنِ همه‌ی آن خیم‌هایی (خوی و طبیعت) باشد که در -میان- مردم، نیک شمرده می‌شود، زیرا برای پاسداری از دولتِ خویش چه بسا ناگزیر است درست پیمانی و نیکوکاری و مردم دوستی و دین‌داری را زیرِ پا نهد. بنابراین، می‌باید چنان خویی داشته باشد که با دگر شدنِ روزگار و ضرورت‌های آن دگرگون شود؛ و چنان‌که گفتیم، جانبِ نیکی را فرو نگذارد، اگر بشود، اما هرگاه ضروری باشد بتواند به شرارت نیز دست یازد».

دیدگاه دوم

هدف، وسیله را توجیه نمی‌کند؛ یعنی وسیله‌ی رسیدن به هدف مقدّس، نباید گناه و غیر انسانی باشد. راه حق باید حق باشد، و برای تأمین اهداف عالی و مقدّس باید از ابزار و وسیله‌های اخلاقی، انسانی و مشروع استفاده کرد. از راه باطل به سوی حق رفتن درست نیست. یکی از طرفداران این نظریّه شهید مطهری (رحمهالله علیه) است، و در جای جای بیانات و نوشته‌های خود آن را مطرح کرده و نظریّه اول را رد می‌کند.

نقد و بررسی

در ادامه به نقد و بررسی این نظریه پرداخته و به بیان دیدگاه اسلام پرداخته می شود.

مفهوم شناسی هدف و وسیله

هدف

هدف؛ عبارت است از آن مطلوبی که به جهت ضرورت و فایده‌ای که دارد، به نوعی در زندگی آدمی دخالت داشته و چنان در دسترس نباشد که انسان به مجرّد اراده، آن را به‌دست آورد، بلکه به جهت مطلوبیّت و ارزشی که دارد، نخست اراده و اشتیاق را در انسان به‌وجود می‌آورد، سپس آدمی را برای به‌دست آوردن وسایلی که رسیدن به آن را امکان‌پذیر می‌سازد، به حرکت و تلاش وامی دارد.

وسیله

وسیله؛ عبارت است از هر چیزی که رسیدن به هدف را ممکن و ناتوانی‌های انسان را از رسیدن به آن برطرف می‌سازد.

رابطه میان هدف و وسیله

پیرامون رابطه‌ی میان هدف و وسیله توجه به سه نکته دارای اهمیت است:

نکته اول

از آنجا که مطلوبیّت اشیاء با نظر به موضع‌گیری‌ها و موقعیت‌های گوناگون بسیار مختلف است، لذا هدف بودن اشیاء یک امر کاملاً نسبی می‌باشد. هیچ واقعیّتی در جهان عینی وجود ندارد که بتوان با علامت خاص و با انگشت اشاره به صورت قطعی هدف بودن یا وسیله بودن آن را مشخص کرد، بلکه تشخیص و تعیین هدف و وسیله متوقّف بر دو چیز است؛ یکی « عقل » و دیگری « وحی ». وقتی انسان ؛ هدف، و وسیله‌ی متناسب با آن را، با فهم درست از وحی به واسطه‌ی عقل تشخیص داد و با قلب درک کرد، معرفتی برای او حاصل می‌شود که تلاش و کوشش خویش را در راه رسیدن به هدف مقدّس و الاهی جهت‌دهی می‌بخشد، و واقعیّتی که امروز برای انسان، هدف جلوه کرده است، پس از پیمودن مسیر، فردا برای او وسیله‌ای برای پلّه‌ی بالاتر تلقی می‌شود. و بر عکس، امروز واقعیّتی برای انسان وسیله‌ای تلقی می‌گردد، مانند دانستن، ولی با دگرگون‌شدن خواسته‌ها یا آگاهی‌ها، همان دانستن به‌همراه عمل برای او هدف جلوه می‌کند.

نکته دوم

هدف؛ همیشه دارای ارزش و مطلوبیّتی بیشتر از وسیله است. و برتری ارزش هدف از وسیله، جزو ذات موضوعی است که هدف قرار گرفته است و از آن سو، پائین‌تر بودن ارزش و مطلوبیّت وسیله، جزو ذات موضوعی است که به عنوان وسیله انتخاب شده است.

نکته سوم: نظریه ماکیاولی

استدلال ماکیاولی برای اثبات تفکّرات ضد انسانیش به گزاره‌ی «هدف، وسیله را توجیه می‌کند»، مغالطه و سفسطه‌ایست که ضررش بیش از ضرر هدف‌گیری‌های او از تفکّراتش بوده است؛ زیرا نادرستی هدف‌گیری‌های ماکیاولی با اولین رویارویی با عقل سلیم و وجدان و مشاهدات تاریخی، روشن می‌شود و برای بررسی کننده‌ی آن ابهامی نمی‌ماند. ماکیاولی و طرفداران او، از قانون مزبور سوء استفاده کرده‌اند و برای رسیدن به هدف خود که علمی نشان‌دادن تفکرات سیاسی است، از تطبیق نادرست گزاره‌ی مزبور در غیر مورد حقیقی‌اش بهره بردند.

دیدگاه امام علی(ع)

بی‌تردید یکی از مهم‌ترین سیاست‌مداران جهان و اسوه‌های انسانیت؛ امام علی (علیه السلام) است. غیر مسلمانانی چون جرج جرداق مسیحی نیز امام علی(علیه السلام) را اسوه‌ی انسانیت می‌شمارند و او را «صدای عدالت انسانی» می‌نامند. امام علی(علیه السلام) با سیره‌ی خویش در امور سیاسی و اجتماعی ثابت کرد که انسانیت به قدرت داشتن و ظلم نکردن است، و در راه برپایی عدالت، نباید دست به گناه و روش‌های غیر انسانی یازید، بلکه نزد علی(علیه السلام) راه حق باید حق باشد، از راه باطل به سوی حق رفتن، گمراهی است.
امام علی(علیه السلام) در این‌باره می‌فرماید:«آیا به من توصیه می‌کنید که برای پیروزی خود، از جور و ستم در حق کسانی که بر آنها حکومت می‌کنم استمداد جویم (و اموال بیت المال را به ناحق، به این و آن بدهم) به خدا سوگند تا جان در تن دارم و شب و روز برقرار است و ستارگان آسمان در پی هم طلوع و غروب می‌کنند، هرگز دست به چنین کاری نمی‌زنم».
امام علی(علیه السلام) به کسانی که سیاست آن حضرت را با سیاست معاویه مقایسه می‌کردند، می‌فرماید:«به خدا سوگند معاویه، از من سیاست‌مدارتر نیست، امّا او (برای پیش بُرد اهداف شخصی خود)، نیرنگ می‌زند و مرتکب انواع گناه می‌شود و اگر از خدعه و نیرنگ بیزار نبودم، من، از سیاست مدارترین مردم بودم».
همچنین فرمود:«هر که به وسیله گناه پیروز شد، پیروز نیست و آن‌که به و