پاورپوینت کامل دلایل مدعیان تحریف قرآن ۹۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دلایل مدعیان تحریف قرآن ۹۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دلایل مدعیان تحریف قرآن ۹۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دلایل مدعیان تحریف قرآن ۹۱ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل دلایل مدعیان تحریف قرآن ۹۱ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: تحریف قرآن، قرآن.

پرسش: دلایل مدّعیان تحریف قرآن با پاسخ آنها به اختصار چیست؟

فهرست مندرجات

۱ – ادله عقلی
۱.۱ – تشابه رخدادهای امم
۱.۱.۱ – نقد دلیل
۱.۲ – ضرورت تصریح نام اهل بیت در قرآن
۱.۳ – وجود اختلاف قرائات در قرآن
۱.۳.۱ – نقد دلیل
۲ – ادلّه روایی مدّعیان تحریف
۲.۱ – روایات اهل سنت
۲.۲ – روایات اهل بیت
۲.۲.۱ – نقد دلیل
۲.۲.۲ – اشکال سندی
۲.۲.۳ – اشکال محتوایی
۲.۳ – روایات تفسیری
۲.۴ – روایات ناظر به قرائات خاص
۲.۵ – روایات ناظر به تحریف معنوی
۳ – ادله تاریخی مدعیان تحریف
۳.۱ – تدوین قرآن در دوران خلفا
۳.۱.۱ – نقد دلیل
۳.۲ – وجود مصحف امیر مؤمنان
۳.۲.۱ – نقد دلیل
۳.۳ – وجود مصاحف صحابه
۳.۳.۱ – نقد دلیل
۴ – پانویس
۵ – منبع

ادله عقلی

با تأمل در ادله قائلان به تحریف، می‌توان آنها را به دو بخش عقلی و نقلی تقسیم نمود:
محدث نوری، دوازده وجه برای استدلال بر دعوی تحریف، ارائه می‌کند که سه دلیل آن را می‌توان به اصطلاح عقلی شمرد. این ادلّه عبارت‌اند از: تشابه رخدادهای امم، ضرورت تصریح به نام اهل بیت در قرآن به‌سان سایر کتب آسمانی، و وجود اختلاف قرائات در قرآن. اکنون این ادلّه را بررسی می‌کنیم:

تشابه رخدادهای امم

محدّث نوری می‌گوید: «بی تردید، عهدین (تورات و انجیل) دچار تغییر و تحریف شده‌اند. آیات متعددی از قرآن، روایات متواتر و اجماع مسلمانان، دلیل این مدّعایند. افزون بر آن، تامل در عهدین برای اثبات تحریف آنها کافی است. از سوی دیگر بر اساس روایات پر شماری، همه حوادث پیش آمده برای یهودیان و مسیحیان و از جمله تحریف کتب آسمانی، برای مسلمانان نیز محقق می‌شود. بنا بر این، ضرورت تشابه رخدادهای حال با گذشته، مستلزم تحقق تحریف در قرآن است».

نقد دلیل

استدلال به تشابه رخدادهای امم، به گونه‌های مختلف نقد شده است که برخی از نقدها ناظر به ناتمام بودن صغرا هستند و برخی از آنها کبرای قیاس را مخدوش می‌دانند.
شکی نیست که بسیاری از رخدادهای امّت‌های گذشته مانند کشتن پیامبران، در میان امّت اسلامی رخ نداده است. بنا بر این نمی‌توان مفاد روایات را تطابق کامل حوادث دانست؛ بلکه باید گفت که تطابق اجمالی کفایت می‌کند. تحریف نیز بر تحریف معنوی حمل می‌شود.
به نظر می‌رسد که مفاد روایات نبوی در خصوص تکرار حوادث اُمَم پیشین در مقام بیان این نکته است که آدمیان هویّتی واحد دارند و امیال طبیعی و خواست‌های فطری آنان با گذشت زمان و مکان و آمدوشد امّت‌ها تغییر نمی‌کنند. این مطلب، دست کم در دو آیه آمده است: آن جا که قرآن تاکید می‌کند که بر اساس تشابه جان‌ها (روح‌ها) در میان امّت اسلامی کسانی یافت شدند که از پیامبر خواستند تا خداوند با آنان سخن بگوید و نشانه‌ای بر نبوت او ارائه کند:
«وَ قَالَ الَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ لَوْلَا یُکَلِّمُنَا اللَّهُ اَوْ تَاْتِینَآ ءَایَهٌ کَذَلِکَ قَالَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِم مِّثْلَ قَوْلِهِمْ تَشَبَهَتْ قُلُوبُهُمْ قَدْ بَیَّنَّا الْاَیَتِ لِقَوْمٍ یُوقِنُونَ؛ آنان که نمی‌دانند، گفتند: چرا خداوند با ما سخن نمی‌گوید، یا همچنین آیه‌ای برای ما نمی‌آید؟ آنان که پیش‌تر بودند، همانند گفته اینها را گفته بودند. دل‌هایشان شبیه هم است. ما آیات را برای گروهی که یقین دارند، بیان کردیم.»
و بر اساس همین تشابه در جان‌هاست که در سوره توبه تاکید می‌کند منافقانِ امّت اسلامی به‌سان منافقان امّت‌های پیشین، در پی تمتّعات دنیوی و فرو رفتن در لذّات باطل‌اند:
«کَالَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ کَانُواْ اَشَدَّ مِنکُمْ قُوَّهً وَ اَکْثَرَ اَمْوَلًا وَ اَوْلَدًا فَاسْتَمْتَعُواْ بِخَلَقِهِمْ فَاسْتَمْتَعْتُم بِخَلَقِکُمْ کَمَا اسْتَمْتَعَ الَّذِینَ مِن قَبْلِکُم بِخَلَقِهِمْ وَ خُضْتُمْ کَالَّذِی خَاضُواْ اُوْلَئکَ حَبِطَتْ اَعْمَلُهُمْ فِی الدُّنْیَا وَ الاَْخِرَهِ وَ اُوْلَئکَ هُمُ الْخَسِرُونَ؛ حال شما منافقان همانند کسانی است که پیش‌تر از شما بودند: آنان از شما توانمندتر و ثروتمندتر و پراولادتر بودند. آنان با داشته‌های خود بهره‌مند شدند، شما نیز از داشته‌هایتان بهره‌مند شده‌اید. همچنان که کسانی که پیش از شما بودند از داشته‌هایشان بهره‌مند بودند. شما در باطل فرو رفتید، همان‌گونه که آنان در باطل فرو رفتند. آنان اعمالشان در دنیا و آخرت به هدر رفت، و آنان همان زیان کاران‌اند.»
بر این اساس، می‌توان از این روایت استفاده کرد که پدیده تحریف در کتاب آسمانی در میان امّت اسلام نیز به‌سان امّت‌های پیشین راه خواهد یافت؛ یعنی در میان این امت نیز کسانی یافت خواهند شد که برای به کرسی نشاندن خواست‌ها و امیال شیطانی خود، به تحریف سخن خداوند در قرآن روی می‌آورند. اگر آنان می‌توانستند، قرآن را تحریف لفظی نیز می‌کردند؛ اما از آن جا که خداوند از آن مانع شده است، تنها کاری که از آنان در باره قرآن بر آمد، تحریف معنوی قرآن بوده است و با فرض پذیرش دلالت روایت مورد ادعا بر تحقق همه رخدادهای امم پیشین در باره امّت اسلامی، به استناد ادله پیراستگی قرآن از تحریف، باز هم راهیافت تحریف لفظی به قرآن، از این قاعده مستثنا خواهد بود.

ضرورت تصریح نام اهل بیت در قرآن

دومین دلیلی که به عنوان دلیل عقلی از لابه لای استدلال‌های برخی اخباریان بر می‌آید، این است که خداوند برای تکریم جایگاه اهل بیت (علیه‌السّلام)، نام آنان را در کتب آسمانی پیشین برده است. با این حال، چگونه ممکن است در قرآن (که بر سایر کتب، برتری دارد) به نام آنان تصریح نکرده باشد؟
اشکال اساسی این استدلال، تمام نبودن صغرای آن است؛ یعنی هیچ دلیل روشنی برای اثبات این مدّعا نیست که نام اهل بیت (علیه‌السّلام) به صراحت، در کتب آسمانی پیشین برده شده است. ثانیاً بر فرض یاد شدن نام اهل بیت (علیه‌السّلام) در کتاب‌های آسمانی پیشین، نمی‌توان به لزوم ذکر آن در قرآن حکم کرد؛ زیرا این ذکر نام، قرآن را با خطر کنار گذاشته شدن، رو به رو می‌ساخت، در حالی که آن کتاب‌ها با این خطر، رو به رو نبوده‌اند.

وجود اختلاف قرائات در قرآن

به باور محدّث نوری (اخباری برجسته قرن چهاردهم)، اختلاف، به الفاظ و هیئت کلمات قرآن، راه یافته و بخشی از قرائات موجود، با وحی منطبق نیست. این مطلب، با استفاده از قاعده «عدم قول به تفصیل»، دلیل بر راهیافت تحریف در قرآن است؛ زیرا در میان مدّعیان تحریف در همه آیات و منکرانی که مطلق راهیافت تحریف را مردود دانسته‌اند، قول به تفصیل، وجود ندارد. این استدلال را بر اساس شکل اوّل قیاس اقترانی، بدین صورت می‌توان ترسیم کرد:
در مصحف کنونی، قرائات مخالف با وحیِ نازل شده وجود دارد (صغرا). اختلاف قرائات و وجود قرائات مخالف با وحی، به معنای راهیافت تحریف به قرآن است (کبرا). پس تحریف، به مصحف کنونی راه یافته است (نتیجه).

نقد دلیل

استناد به وجود اختلاف قرائات در مصحف کنونی، برای اثبات مدّعای راهیافت تحریف به قرآن بر اساس قیاس پیش گفته، مخدوش است؛ زیرا: صغرای مورد ادعا یعنی «راهیافت قرائات مخالف با وحی نازل شده در مصحف کنونی»، ناتمام است؛ زیرا ما معتقدیم که قرائت مصحف کنونی منسوب به پیامبر (صلی‌اللَّه‌علیه‌و‌آله) است. به عبارت دیگر، ما معتقدیم قرآنِ فرود آمده بر پیامبر (صلی‌اللَّه‌علیه‌و‌آله) یک قرائت بیشتر نداشته و آن، همین قرائت متداولی است که از طریق حفص از عاصم از امیر مومنان (علیه‌السّلام) از پیامبر (صلی‌اللَّه‌علیه‌و‌آله) نقل شده و بر اساس تواتر و نسل به نسل، میان مسلمانان رایج بوده و اکنون در اختیار ما قرار گرفته است، چنان که سخن امام باقر (علیه‌السّلام) مؤیّد همین مدّعاست، آن جا که فرمودند:
«اِنَّ الْقُرْآنَ وَاحِدٌ نَزَلَ مِنْ عِنْدِ وَاحِدٍ وَ لَکِنَّ الاخْتِلَافَ یَجِی‌ءُ مِنْ قِبَلِ الرُّوَاهِ؛ قرآن، یکی است و از جانب خدای یگانه فرود آمده، ولی اختلاف از جانب راویان پیدا شده است.»
باری، کتابی که به عنوان ریسمان الهی برای رفع اختلاف آمده و عدم راهیافت اختلاف به آیات آن، از جمله ادلّه اعجاز آن بر شمرده شده است، چگونه خود می‌تواند قرائت‌های مختلف را برتابد، بویژه با نظر به این که اختلاف قرائت، بسا مایه برداشت‌ها و تفاسیری گوناگون و گاه متناقض هم باشد.
آنچه در باره اختلاف قرائت‌ها در دوران پیامبر (صلی‌اللَّه‌علیه‌و‌آله) گزارش شده یا بر اساس روایت «اُنزِلَ القُرآنُ عَلی سَبعَهِ احرُفٍ» ادّعا شده، با فرض پذیرش صحت آنها، بر اختلاف لهجه‌ها قابل حمل است که امری کاملاً طبیعی است. بر اساس این نگرش، اختلاف ایجاد شده بر سر قرائت قرآن، از نظر ما، پدیده‌ای نامبارک است که عواملی چند (نظیر: کاستی‌های خطّ عربی در دوران نگارش قرآن و اجتهادهای قرّاء)، آن را پدید آورده‌اند؛ اما با اراده تخلف ناپذیر الهی مبنی بر حفظ قرآن از هرگونه آسیب، این پدیده نتوانست به قرائت توده مسلمانان (که همین قرائت و نگارش متداول بین مردم است)، کم‌ترین آسیبی برساند.

ادلّه روایی مدّعیان تحریف

مدّعیان تحریف روایاتی را به‌عنوان شاهد بیان می‌کنند:

روایات اهل سنت

محدّث نوری معتقد است که: «روایات تحریف، در منابع اهل سنّت نیز راه یافته‌اند و مدّعای آنان بر نسخ تلاوت برخی آیات ادّعایی، معنایی جز تحریف ندارد». در باره وجود این دست از روایات در منابع اهل سنّت نمی‌توان تردید کرد. برخی قرآن پژوهان، ۲۴ مورد از این‌گونه روایات را بررسی کرده‌اند که همه آنها به صحابه منتهی می‌شوند، چنان که مدّعای حذف چهار آیه رجم، رغبت، جهاد و فراش، از جانب خلیفه دوم مطرح شده است. ادّعای وجود آیه رضعات از سوی عایشه، کاسته شدن دو آیه از سوره بینه و بزرگ‌تر بودن سوره احزاب از سوره بقره، حذف دو دعای خلع و حفد از قرآن توسّط اُبَیّ بن کعب، حذف سوره‌ای در حدّ سوره برائت توسط ابو موسی اشعری و برابر شمرده شدن حجم اوّلیه سوره برائت با سوره بقره توسط مالک بن انس، ادعا شده‌اند.
در پاسخ این گزارش‌های تاریخی باید گفت که در هیچ یک از این گزارش‌ها نیامده است که پیامبر (صلی‌اللَّه‌علیه‌و‌آله) در باره حذف آیاتی از قرآن در دوران رسالت یا پس از آن، اظهار نظر کرده باشد؛ بلکه منشأ همه آنها دعاوی برخی از صحابه است و از طریق راویانی نقل شده‌اند که بر اساس مبانی رجالی شیعه، فاقد اعتبارند. البته علاوه بر این که این اخبار فاقد حجّیتِ وجدانی است، حجّیت تعبّدی و اعتبار آنها نیز مشروط به عدم مخالفت با قرآن است، حال آن که این روایات، فاقد این شرط هستند. افزون بر این، گذشته از بی اعتباری سندی، این اخبار، به سهولت، قابل حمل بر خلط حدیث قدسی یعنی وحی‌های غیر قرآنی نازل شده بر پیامبر (صلی‌اللَّه‌علیه‌و‌آله) با وحی قرآنی از سوی برخی صحابیان‌اند؛ یعنی آیات مورد ادّعا، دیدگاهی شاذ در میان توده صحابه تلقّی می‌شدند، به‌گونه‌ای که نه در مصحف اصلی (که اساس سایر مصاحف بود) یافت می‌شدند و نه در نسخه‌هایی که در اختیار صحابیان بود. از این رو، با همه نفوذ و اقتداری که این افراد در صحابه داشتند، نمی‌توانستند سخن خود را جا بیندازند. آیا با چنین نقل‌هایی می‌توان چنان مدّعای سنگینی را در باره قرآن (یعنی بزرگ‌ترین سند اسلام) اثبات نمود؟
گذشته از پاسخ‌های مبنایی ما، اهل سنّت نیز بنا بر مبانی رجالی و حدیث شناختی خویش باید به این دست روایات، پاسخ گویند.

روایات اهل بیت

محدّث نوری از روایات اهل بیت (علیه‌السّلام) به عنوان دلیلی دیگر بر راهیافت تحریف در قرآن یاد کرده و مجموع این روایات را به دو دسته عام و خاص تقسیم کرده است. مقصود او از روایات عام آنهاست که به طور غیر صریح به مدّعا ناظرند و در برابر، منظور او از روایات خاص، آنهاست که به طور صریح و روشن بر تحریف قرآن دلالت دارند.

نقد دلیل

باید دانست عموم روایات مورد استناد محدّث نوری، از جهت سندی یا دلالی و یا از هر دو جهت، مخدوش‌اند. اشکال سندی آنها عدم اعتبار شماری از منابع مورد استناد و ضعف یا جعل شماری از روایات مورد استناد است. اشکال دلالی نیز، عدم دلالت روایات بر ادعای تحریف است که به بررسی آنها می‌پردازیم. و اینک توضیح این سخن:

اشکال سندی

محدّث نوری در کتاب خویش حجم نسبتاً وسیعی از روایات را برای تقویت و تأیید شبهه تحریف، ارائه نمود؛ لیکن بسا یک روایت به‌گونه‌های متعدّدی نقل شده است: گاه به صورت مسند و گاه مرسل، از یک یا چند مصدر، با عباراتی هم‌گون یا نقل به معنا، با تقطیع یا بدون آن، و با تکرار در مناسبت‌ها و باب‌های متعدّد. وانگهی عمده این روایات، از مصادر نامعتبر و فاقد طریق مورد اعتماد، نقل شده‌اند یا دارای ضعف سندی هستند و رجالیان، راویان و مؤلّفان آن کتاب‌ها را ضعیف، غالی، (از مجموع بیش از هزار روایتی که موهم تحریف‌اند، تعدادی نزدیک به دو سوم (۶۱۳ روایت) از طریق غالیان نقل شده است.) متهم و مجهول شمرده‌اند، مانند احمد بن محمد سیاری، ابراهیم بن اسحاق نهاوندی، حسین بن حمدان خصیبی (حضینی)، محمد بن علی ابو سُمَینه کوفی، محمد بن سلیمان دیلمی و حسن بن علی بن ابی حمزه. تنها شماری‌ اندک از این روایات، به لحاظ سند، معتبرند که آنها نیز یا مشکل دلالی دارند و یا قابل تأویل هستند و در آنها نیز (چنان که خواهیم گفت) معنای تحریف لفظی قصد نشده و مراد از تحریف، تحریف معنوی و نقصان در تفسیر و بیان آیات قرآن و اختلاف قرائات است که ارتباطی با تحریف لفظی ندارد. در صورتی هم که نتوان تأویلی درست برای آنها یافت، ناگزیر به دلیل تعارض با ادلّه سلامت قرآن از تحریف، ساقط می‌شوند.

اشکال محتوایی

بررسی متنی روایات مورد ادعای محدّث نوری نشان می‌دهد که این روایات نمی‌توانند به صراحت، مدعای او مبنی بر راهیافت تحریف در قرآن را ثابت کنند. با دسته‌بندی این روایات، بهتر می‌توان به ضعف دلالی آنها پی برد:

روایات تفسیری

شماری از روایات مورد استناد محدّث نوری، روایاتی‌اند که به عنوان تفسیر آیات، به فزونی‌هایی در لابه لای آیات ناظرند؛ نظیر روایتِ: