پاورپوینت کامل تسبیح عمومی موجودات ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تسبیح عمومی موجودات ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تسبیح عمومی موجودات ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تسبیح عمومی موجودات ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل تسبیح عمومی موجودات ۴۶ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: تسبیح، تحمید، شعور.

پرسش: این است که مقصود از تسبیح و تحمید همه موجودات، چیست. آیا حیوانات، گیاهان و جمادات، شعور دارند و آفریدگار خود را می‌شناسند که او را تسبیح بگویند؟ آیا مقصود از پاورپوینت کامل تسبیح عمومی موجودات ۴۶ اسلاید در PowerPoint، چیزی غیر از مفهوم ظاهری آن است؟ و به تعبیر دیگر، آیا نسبت دادنِ تسبیح و تحمید به همه موجودات، حقیقت است یا مجاز؟

فهرست مندرجات

۱ – زبان حال بودن آیات و احادیث تسبیح
۱.۱ – دیدگاه امین‌الدین طبرسی
۲ – حقیقی بودن آیات و احادیث تسبیح
۲.۱ – دیدگاه علامه طباطبایی
۲.۱.۱ – اشکال
۲.۱.۲ – پاسخ
۲.۱.۳ – رد تسبیح مجازی موجودات
۲.۱.۴ – اشکال خطاب به مشرکان
۲.۱.۵ – تسبیح به معنای حقیقی
۲.۱.۶ – بردباری و عفو
۲.۱.۷ – تبیین احادیث تسبیح اشیا
۲.۲ – شعر در تسبیح حقیقی اشیا
۳ – پانویس
۴ – منبع

زبان حال بودن آیات و احادیث تسبیح

جمعی با بعید شمردنِ وجودِ شعور و معرفت در همه موجودات، ظواهر آیات و احادیثی را که بر تسبیح و تحمید همه موجودات دلالت دارند، تأویل کرده‌اند و گفته‌اند که مقصود، زبان «حال» آنهاست، نه زبان «قال» آنها. امین الدین طَبْرِسی در تفسیر آیه ۴۴ از سوره اسراء می‌گوید:

دیدگاه امین‌الدین طبرسی

معنای تسبیح در این‌جا، دلالت کردن بر یکتایی و دادگری خداست و این‌که او در الوهیت و خدایی، شریک ندارد، و این به منزله تسبیح لفظی است، و چه بسا که تسبیح از طریق دلالت، قوّت بیشتری داشته باشد؛ چون منجر به علم می‌شود «و هیچ چیزی نیست، مگر آن‌که او را با ستایش، تسبیح می‌گوید»، یعنی هیچ موجودی از موجودات نیست، مگر این‌که با آفرینش خود، خداوند متعال را تسبیح و ستایش می‌گوید؛ چرا که هر موجودی، جز خدای قدیم، حادث است و به بزرگداشت خدا فرا می‌خواند؛ زیرا نیازمند به سازنده‌ای دارد که خود، مصنوع صنع خویش نباشد. بنا‌بر‌این، موجود حادث، دلیل بر موجودی قدیم است که از ماسوای خویش بی‌نیاز است و آنچه بر موجودات حادث می‌گذرد، بر او نمی‌گذرد.

حقیقی بودن آیات و احادیث تسبیح

جمعی از محقّقان، ضمن ردّ استبعاد اهل تأویل، ظاهر مفاد آیات و احادیث مورد بحث را پذیرفته‌اند (یکی از اصول مسلّم تفسیر قرآن، این است که نمی‌توان از ظاهر الفاظ آیات آن عدول کرد، مگر در صورت وجود حکم قطعی بر خلاف آن معنای ظاهر، یا وجود دلیل نقلی معتبر بر عدم اراده آن. بنا‌بر‌این، تنها با بعید به نظر رسیدنِ مفاد ظاهری آیات قرآن، نمی‌توان آنها را تأویل کرد.) و معتقدند که همه موجودات، دارای مرتبه‌ای از شعور و معرفت‌اند و همه آنها حقیقتا آفریدگار خود را تسبیح و تحمید می‌گویند.

دیدگاه علامه طباطبایی

علّامه طباطبایی در تفسیر آیه مورد اشاره می‌گوید:
تسبیح به معنای تنزیه با گفتار کلامی است و حقیقت کلام هم عبارت است از کشف ما فی الضمیر با نوعی اشاره و دلالت به آن. منتها انسان چون نتوانست تمام آنچه را که می‌خواهد و در ضمیر خویش دارد، از طریق تکوین بیان کند، لاجرم به استفاده از الفاظ یعنی اصواتی که برای دلالت بر معانی وضع شده‌اند، پناه برد و با آنها ما فی الضمیر خود را بیان کرد و بدین ترتیب، این شیوه برای تفهیم و تفهّم، مرسوم شد. البتّه گاه برای بیان برخی مقاصد خود، از اشاره دست و سر و غیره و همچنین نوشتن یا نصب علامت کمک گرفت.
به‌طور کلّی، هر چیزی که معنای مورد نظری را بیان کند، گفتار و کلام است، و اگر موجودی با وجود خویش این معنا را برساند، این خود، گفتار و سخن گفتنی از جانب اوست، هر چند با صوت شنیدنی و لفظ وضع شدنی نباشد. دلیل بر این سخن، آن است که قرآن کریم، کلام و گفتار و امر و نهی و امثال اینها را که معنای کشف [و بیان] مقاصد دارند، به خدای متعال نسبت می‌دهد، در صورتی که اینها از نوع گفتار و کلامی نیستند که ما انسان‌ها (که با زبان‌های گوناگون سخن می‌گوییم)، با آن آشنا هستیم؛ امّا خداوند سبحان آنها را گفتار و کلام نامیده است.
در این موجودات که ما مشاهده می‌کنیم، یعنی آسمان و زمین و هر آنچه در آسمان و زمین است، خصوصیتی وجود دارد که آشکارا از یکتایی خداوندگارشان و وارستگی او از هر عیب و نقصی پرده برمی دارد. بنا بر این، خداوندِ پاک را تسبیح می‌گویند. آن خصوصیت، این است که این موجودات، فی‌نفسه، در ذات و صفات و احوال خود، نیازمند محض و محتاج صِرف به خداوند متعال هستند و همین نیازمندی، قوی‌ترین دلیل بر وجود کسی است که این موجودات به او نیاز دارند و بدون او از خود هیچ ندارند و هرگز از او جدا نمی‌شوند. پس، هر یک از این موجودات، با نیاز وجودی خویش و نقصی که در ذات خود دارد، از ایجادکننده خود که وجودش کامل و ذاتش کاستی ندارد، خبر می‌دهد. همچنین با ارتباطی که با دیگر موجودات دارد و از آنها برای کامل ساختن وجود خویش و رفع نقایص ذاتش کمک می‌گیرد، بیان می‌دارد که او به وجود آورنده‌ای دارد که خداوندگار اوست و در هر چیزی تصرّف می‌کند و گرداننده کار، اوست….

اشکال

شاید بگویی: صِرف پرده برداشتن از منزّه بودن، تسبیح نامیده نمی‌شود؛ بلکه زمانی به آن تسبیح می‌گویند که توأم با قصد باشد و قصد کردن هم از توابع حیات است، در حالی که اغلب این موجودات، فاقد حیات‌اند، مانند زمین و آسمان و انواع جمادات. پس چاره‌ای نیست، جز آنکه تسبیح‌گویی آنها را حمل بر مجاز کنیم؛ یعنی تسبیح آنها عبارت است از: دلالت کردن این موجودات بر حسب وجودشان، بر منزّه بودن پروردگارشان.

پاسخ

در پاسخ می‌گویم: سخن خداوند متعال، این معنا را می‌فهماند که علم در همه موجودات، با جریان خلقت، جریان دارد. پس هر موجودی به مقدار بهره‌اش از وجود، بهره‌ای از علم دارد.البتّه لازمه این مطلب، آن نیست که همه موجودات، از نظر علم، یکسان باشند یا علم همه آنها از یک جنس و یک نوع باشد یا همه آنچه را که انسان می‌داند، هر یک از آنها نیز بداند و یا انسان به علمی که نزد آن موجودات است، پی ببرد. [در این باره که علم در همه موجودات عالم، ساری و جاری است] خداوند متعال، به نقل از اعضای انسان می‌فرماید: «قَالُواْ اَنطَقَنَا اللَّهُ الَّذِی اَنطَقَ کُلَّ شَیْ‌ءٍ ؛ گفتند ما را همان خدایی گویا کرد که هر چیزی را گویا کرده است» و می‌فرماید: «فَقَالَ لَهَا وَ لِلْاَرْضِ ائْتِیَا طَوْعًا اَوْ کَرْهًا قَالَتَآ اَتَیْنَا طَـالـءِعِینَ؛ پس به آسمان‌ها و زمین فرمود: دلخواه یا ناخواه بیایید. آن دو گفتند: به دلخواه آمدیم». آیاتی که این معنا را می‌رسانند، بسیارند.
و چون چنین است، هیچ آفریده‌ای در عالم هستی نیست، مگر آن‌که وجود خود را به نوعی، ادراک می‌کند و می‌خواهد با وجود خود، خویشتنِ نیازمند و ناقص خود را که در بی‌نیازی و کمال پروردگارش قرار دارد، اظهار نماید. بنا‌بر‌این، او خداوندگار خود را تسبیح می‌گوید و او را از داشتن شریک و از هر گونه نقص و کاستی که به وی نسبت داده می‌شود، منزّه و مبرّا می‌دارد.
بدین سان، روشن می‌شود که بر حمل تسبیح [آسمان‌ها و زمین] در آیه مورد بحث بر دلالت مجازی، دلیلی وجود ندارد؛ زیرا مجاز، در صورتی جایز است که حمل بر حقیقت، ناممکن باشد.

رد تسبیح مجازی موجودات

نظیر این سخن، سخن بعضی دیگر ا