پاورپوینت کامل تجوید قرآنی ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تجوید قرآنی ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تجوید قرآنی ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تجوید قرآنی ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل تجوید قرآنی ۴۶ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: مخارج حروف، تجوید، ادغام، صفات حروف، تفخیم، ترقیق، استعلا.

پرسش: مختصری از دانش پاورپوینت کامل تجوید قرآنی ۴۶ اسلاید در PowerPoint را ارائه کنید؟ (شنیده‌ام که حرف «ضاد»، صرف نظر از صفات این حرف، از تماس (یا اتصال یا برخورد) کناره زبان، سمت راست یا چپ، با دندان‌های اضراس فک بالا در همان سمت تلفظ می‌گردد. سؤال این است که هرگاه این حرف را تلفظ می‌کنم، احساسی همانند آن‌چه که در شرح چگونگی تلفظ این حرف شده، دارم؛ اما وقتی در آیینه نگاه می‌کنم، می‌بینم که در واقع این نوک زبانم بوده که با یکی یا دو تا از دندان‌های اضراس تماس داشته. آیا ممکن است توضیحات جامعی بفرمایید).

پاسخ: فراگیری آن بخش از علم تجوید که مربوط به تلفظ صحیح حروف عربی می‌شود، جهت صحیح‌ خواندن قرائت نماز، واجب و لازم است، ولی رعایت خصوصیت‌های دیگر حروف که در تمایز آن حرف از حروف دیگر نقشی ندارد، لازم نیست.

فهرست مندرجات

۱ – دانش تجوید
۲ – فراگیری تلفظ صحیح حروف عربی
۳ – مخارج حروف
۳.۱ – تلفظ حرف حاء
۳.۲ – تلفظ حرف عین
۳.۳ – تلفظ حرف غین
۳.۴ – تلفظ حرف واو
۳.۵ – تلفظ حرف ثاء
۳.۶ – تلفظ حرف ذال
۳.۷ – تلفظ حرف ظاء
۳.۸ – تلفظ حرف طاء
۳.۹ – تلفظ حرف صاد
۳.۱۰ – تلفظ حرف ضاد
۴ – صفات حروف
۴.۱ – استعلا و استفال
۴.۲ – جهر و همس
۴.۳ – شدت و رخوت
۴.۳.۱ – یادآوری
۴.۴ – تفخیم و ترقیق
۴.۴.۱ – تغلیظ لام
۴.۴.۲ – ترقیق راء
۴.۴.۳ – بیان یک نکته
۴.۵ – قلقله
۴.۶ – تکریر
۴.۷ – غنه
۵ – احکام حروف
۵.۱ – ادغام
۵.۱.۱ – ادغام مثلین
۵.۱.۲ – ادغام غیر مثلین
۶ – احکام خاص حرف «میم»
۶.۱ – ادغام
۶.۲ – اخفا
۶.۳ – اظهار
۷ – احکام خاص حرف «نون»
۷.۱ – اظهار
۷.۲ – ادغام
۷.۳ – اقلاب
۷.۴ – اخفا
۸ – پانویس
۹ – منبع

دانش تجوید

از جمله علوم قرآنی، علم تجوید است که در لغت به معنای نیکو کردن و نیکو ادا کردن است؛ ولی در اصطلاح به معنای ادا کردن هر حرف از مخرج مختص به خود و رعایت همه اوصاف آن است، بدون این‌که شخص، دچار تکلف شود.

فراگیری تلفظ صحیح حروف عربی

فراگیری آن بخش از علم تجوید که مربوط به تلفظ صحیح حروف عربی می‌شود، جهت صحیح خواندن قرائت نماز، واجب و لازم است؛ ولی رعایت خصوصیت‌های دیگر حروف که در تمایز آن حرف از حروف دیگر نقشی ندارد، لازم نیست.

مخارج حروف

تلفظ برخی حروف بین فارسی و عربی مشترک است؛ ولی چند حرف وجود دارد که تلفظ آنها در عربی، متفاوت با فارسی است و غالباً فارسی‌زبانان این حروف را یکسان با حروف مشابه تلفظ می‌کنند؛ مانند آن‌چه در ضاد و زای و ذال و ظاء شاهدیم. اکنون به شیوه درست تلفظ چنین حروفی می‌پردازیم:

تلفظ حرف حاء

«ح»: «حاء» از حروف حلقی است. به عبارت دیگر، هنگام خروج هوا، وسط حلق قدری تنگ می‌شود، که باعث سایش هوا به دیواره حلق شده، صدای «حاء» تولید می‌شود.

تلفظ حرف عین

«ع»: «عین» نیز مانند «حاء» از وسط حلق و با همان شرایط تلفظ می‌شود، با این فرق که هنگام تلفظ «عین»، تارهای صوتی مرتعش شده و صدا آشکار می‌گردد.

تلفظ حرف غین

«غ»: «غین» از حروف حلقی است که مخرج آن نزدیک‌ترین قسمت حلق به دهان است. مخرج «غین» با «خاء» یکی است و تنها تفاوتشان آن است که تلفظ «غین» همراه با ارتعاش تارهای صورتی است؛ مثل صدایی که در هنگام غرغره نمودن آب در حلق تولید می‌شود. برخی فارسی زبان‌ها، این حرف را به صورت «ق» تلفظ می‌کنند.

تلفظ حرف واو

«و»: در فارسی «واو» و «فاء» هم مخرج می‌باشند؛ یعنی با چسبیدن لبه دندان‌های پیشین بالا به لب پایین تلفظ می‌شود، اما در زبان عربی، «واو» با جمع شدن لب‌ها و به اصطلاح غنچه شدن آن‌ها و ارتعاش تارهای صوتی ادا می‌شود. به عبارت دیگر، این حرف، به صورت حرف «W» در زبان انگلیسی تلفظ می‌شود.

تلفظ حرف ثاء

«ث»: حرف «ثاء» از تماس سر زبان با لبه دندان‌های پیشین بالا، همراه با دمیده شدن هوا تلفظ می‌شود. هنگام تلفظ این حرف، نوک زبان قدری بیرون می‌آید.

تلفظ حرف ذال

«ذ»: «ذال» همانند «ثاء» تلفظ می‌شود، با این فرق که هنگام ادای آن تارهای صوتی به لرزه در آمده و صدا آشکار می‌گردد، باید دقت نمود که هنگام تلفظ «ذال»، وسط زبان پایین باشد و به سوی کام میل پیدا نکند.

تلفظ حرف ظاء

«ظ»: مخرج «ظاء» با حروف «ذال» و «ثاء» یکی است و دقیقاً همانند «ذال» تلفظ می‌شود، با این تفاوت که در ادای حرف «ظاء» زبان به طرف کام رفته، با آن منطبق می‌شود، که همین امر سبب درشت ادا شدن این حرف می‌گردد.

تلفظ حرف طاء

«ط»: مخرج «طاء» با حروف «دال» و «تاء» مشترک است؛ یعنی از برخورد سر زبان با ریشه دندان‌های پیشین بالا تولید می‌شود. اما در تلفظ «طاء» زبان کاملا با کام منطبق شده، با جدا شدن آنها از یک‌دیگر و به لرزه درآمدن تارهای صوتی، این حرف تولید می‌شود.

تلفظ حرف صاد

«ص»: مخرج «صاد» همانند «سین» و «زای» است؛ یعنی از برخورد سر زبان با بن دندان‌های پیشین پایین یا بالا (که در افراد مختلف به صورت متفاوت دیده می‌شود) ادا می‌شود. تفاوت «صاد» با «سین» در انطباق زبان در هنگام تلفظ «صاد»، با کام است، که موجب درشت ادا شدن آن می‌شود.

تلفظ حرف ضاد

«ض»: طبق توصیف علمای تجوید در قرون اولیه اسلامی، «ضاد» از برخورد کناره زبان با کناره دندان‌های کرسی بالا، همراه با چسباندن زبان به کام، تلفظ می‌شده است؛ اما به نظر علمای آواشناسی در عصر ما، تلفظ این حرف دگرگون شده است، لذا اکثر اهل مصر و مغرب عربی، آن را شبیه «طاء» و اهل عراق و نجد آن را شبیه «ظاء» ادا می‌کنند.
با این حال با توجه به این‌که نزدیک‌ترین حرف به «ض»، حرف «د» است، برای تلفظ آن توصیه می‌شود که حرف «د» را به صورت درشت تلفظ کنند؛ از‌این‌رو وقتی کلمه حاوی حرف «ض» را با حروف انگلیسی می‌نویسند، به جای حرف «ض»، حرف «D» قرار می‌دهند.

صفات حروف

هرکدام از حروف عربی، دارای اوصاف خاصی هستند. برخی از این اوصاف، مشترک بین چند حرف است و برخی دیگر اختصاص به یک حرف خاص دارد. در پاره‌ای از حروف، رعایت برخی از این اوصاف لازم است؛ زیرا با داشتن این وصف است که از حرف دیگر مشابه خود متمایز می‌شود؛ ازاین‌رو فرا گرفتن برخی از این اوصاف، برای صحت قرائت نماز ضروری است. در این بخش، به برخی از صفات که اهمیت بیش‌تری دارند، اشاره می‌شود.

استعلا و استفال

«استعلاء» در اصطلاح تجویدی به معنای بالا آمدن بخش زیادی از زبان به طرف کام است. این صفت باعث می‌شود که این حروف به صورت پر حجم و درشت و غلیظ تلفظ شوند. حروف «خ»، «ص»، «ض»، «غ»، «ط»، «ق» و «ظ» دارای این ویژگی هستند.
بقیه حروف دارای صفت «استفال» هستند که متضاد «استعلاء» است و به معنای پایین آمدن ریشه زبان در هنگام ادای آن‌هاست.
رعایت صفت استعلا در حروف «ص» و «ط» موجب تمایز آن‌ها از «س» و «ت» می‌شود؛ همان‌گونه که رعایت صفت استفال در این دو، موجب تمایزشان از دو حرف اول می‌گردد.

جهر و همس

حروفی که دارای صفت «همس» هستند، ده حرف‌اند که در این عبارت جمع شده‌اند: «سکت فحثه شخص».
حرف مهموس حرفی است که هنگام تلفظ، نفس در مخرج حرف جریان پیدا می‌کند و صدا مخفی و ضعیف خواهد بود. علت ضعیف بودنش، ضعف در محدود شدن تلفظ به مخرج تلفظ حرف است. د