پاورپوینت کامل بالاترین مراتب خداشناسی ۹۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بالاترین مراتب خداشناسی ۹۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بالاترین مراتب خداشناسی ۹۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بالاترین مراتب خداشناسی ۹۷ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل بالاترین مراتب خداشناسی ۹۷ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: خداشناسی، انسان، کمال مطلق، یاد خدا.

پرسش: راه‌های رسیدن به پاورپوینت کامل بالاترین مراتب خداشناسی ۹۷ اسلاید در PowerPoint چیست؟

فهرست مندرجات

۱ – یاد خدا
۱.۱ – دسته اول
۱.۲ – دسته دوم
۱.۳ – دسته سوم
۱.۳.۱ – نقش ذکر در سازندگی انسان
۱.۳.۱.۱ – تداوم ذکر
۱.۳.۱.۲ – کامل‌ترین مصادیق ذکر
۱.۳.۱.۳ – حقیقت ذکر
۱.۳.۱.۴ – شرط بهره‌گیری از ذکر
۲ – رعایت آداب غذا خوردن
۲.۱ – غذای حلال و نورانیت دل
۲.۲ – کم خوردن و نورانیت دل
۲.۳ – نقش روزه‌داری در معرفت شهودی
۲.۴ – انگیزه الهی در خوردن و نورانیت دل
۳ – ولایت اهل‌بیت
۳.۱ – نقش اهل بیت در خداشناسی
۳.۲ – نقش اهل‌بیت در هدایت باطنی انسان
۳.۲.۱ – دیدگاه علامه طباطبایی
۳.۲.۲ – به بیان دیگر
۳.۳ – نقش متقابل خداشناسی و شناخت اهل‌بیت
۳.۳.۱ – روایت امیر‌مؤمنان
۳.۳.۲ – جمع بین دو دسته روایت
۴ – استمداد از خداوند متعال
۴.۱ – نیایش در کنار تلاش
۴.۲ – مهم‌ترین شرایط دعا
۵ – احیای عقل و میراندن نفس
۶ – پانویس
۷ – منبع

یاد خدا

حرکت انسان به سوی کمال مطلق، بدین‌سان آغاز می‌گردد:
نخستین گام در این سیر و سلوک، یاد خداست. امام علی (علیه‌السّلام) درباره نقش یاد خدا در سازندگی انسان می‌فرماید:
«اصلُ صَلاحِ القَلبِ اشتِغالُهُ بِذِکرِ اللّهِ؛ اساس سامان یافتن دل، اشتغال آن به یاد خداست.»
یاد خدا، در واقع، رمز خودسازی است؛ چرا که به تدریج، انسان را از خودِ حیوانی تهی می‌کند و دل را از رذایل اخلاقی پاک می‌گرداند و آن را برای پذیرش نور یقین، آماده می‌سازد.
در متون اسلامی، نقشِ سرنوشت‌ساز یاد خدا در سازندگی انسان، به تفصیل مورد توجّه قرار گرفته است. در این‌جا برای نمونه، به سه دسته از آنها اشاره می‌کنیم:

دسته اول

روایاتی که بر نقش ذکر در آفت‌زدایی و سالم‌سازی قلب تأکید دارند، مانند آنچه از امام علی (علیه‌السّلام) نقل شده است:
«ذِکرُ اللّهِ مَطرَدَهٌ لِلشَّیطانِ؛ یاد کردنِ خدا، راندن شیطان است.» «ذِکرُ اللّهِ رَاسُ مالِ کُلِّ مُؤمِنٍ، و رِبحُهُ السلامهُ مِنَ الشَّیطانِ؛ یاد خدا، سرمایه هر مؤمن است و سود آن، به سلامت ماندن از شیطان است.»
«ذِکرُ اللّهِ دَواءُ اعلالِ النُّفوس؛ یاد خدا، دوای دردهای جان‌هاست.»
«یا مَنِ اسمُهُ دَواءٌ و ذِکرُهُ شِفاءٌ؛ ای آن که نامش دواست و یادش شفا! »

دسته دوم

احادیثی که یاد خدا را موجب شرح‌صدر و نورانی شدن دل و‌ اندیشه، و ایجاد حیات و حواسّ باطنی، و رشد و تکامل معنوی معرفی می‌کنند، مانند سخنان امام علی (علیه‌السّلام) در این‌باره:
«اِنَّ اللّهَ سُبحانَهُ و تَعالی جَعَلَ الذِّکرَ جلاءً لِلقُلوبِ، تَسمَعُ بِهِ بَعدَ الوَقرهِ، و تُبصِرُ بِهِ بَعدَ العِشوَهِ، و تَنقادُ بهِ بَعدَ المُعانَدَهِ؛ خدای سبحان، ذکر را جلای دل‌ها کرد که [گوش] پس از سنگینی، بدان می‌شنود و [دیده] پس از نابینایی، بدان می‌بیند و پس از لجاجت، با آن [در برابر خدا] رام می‌شود.»
«دَوامُ الذِّکرِ یُنیرُ القَلبَ وَ الفِکرَ؛ مداومت بر ذکر، دل و‌ اندیشه را نورانی می‌کند.»
«مُداوَمَهُ الذِّکرِ قوتُ الاَرواحِ و مِفتاحُ الصَّلاحِ؛ دوام ذکر، خوراک جان‌ها و کلید درستی است.»

دسته سوم

احادیثی که معرفت خدا و انس با خدا و محبت او را ثمره یاد خدا می‌دانند، مانند آنچه از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل شده است:
«مَن اکثَرَ ذِکرَ اللّهِ (عزّوجلّ) اَحَبَّهُ اللّهُ؛ هر کس خدا را فراوان یاد کند، خداوند [نیز] او را دوست خواهد داشت.»
و امام علی (علیه‌السّلام) فرموده است:
«الذِّکرُ مِفتاحُ الاُنسِ؛ ذکر، کلید اُنس است.»
بنا‌بر‌این، یاد خدا در گام اوّل سلوک، آینه دل را از زنگارهای اخلاق و اعمال ناشایسته پاک می‌کند و در گام دوم، با نورانی ساختنِ آن، زمینه را برای انعکاس معارف شهودی در آن و دستیابی به معرفت و محبت خدا، فراهم می‌سازد.
با عنایت به آثار و برکات یاد خدا و نقش کلیدیِ آن در سازندگی انسان و جامعه توحیدی است که در جای جای قرآن کریم و احادیث اسلامی، بر کثرت ذکر، بلکه تداوم آن، تأکید شده است:
«یَـاَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ اذْکُرُواْ اللَّهَ ذِکْرًا کَثِیرًا؛ ای کسانی که ایمان آورده اید! خدا را فراوان یاد کنید».
«فَاِذَا قَضَیْتُمُ الصَّلَوهَ فَاذْکُرُواْ اللَّهَ قِیَـمًا وَ قُعُودًا وَ عَلَی جُنُوبِکُمْ؛ و چون نماز را تمام کردید، ایستاده و نشسته و بر پهلو خوابیده [و در هر حال]، خدا را یاد کنید».
«الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیَـمًا وَ قُعُودًا وَ عَلَی جُنُوبِهِمْ؛ آنان که ایستاده و نشسته و بر پهلو آرمیده، خدا را یاد می‌کنند».
امام صادق (علیه‌السّلام) فرمود:
«ما مِن شَیء اِلاّ و لَهُ حَدٌّ یَنتَهی اِلَیه، اِلاَّ الذِّکر فَلَیسَ لَهُ حَدٌّ یَنتَهی اِلَیهِ؛ هیچ چیزی نیست جز آن که حدّی دارد که بدان منتهی می‌شود، جز یاد [خدا] که حد نهایتی ندارد.»
سپس آن حضرت این آیه را خواند:
«یَـاَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ اذْکُرُواْ اللَّهَ ذِکْرًا کَثِیرًا؛ ‌ای مؤمنان! خدا را فراوان یاد کنید».

نقش ذکر در سازندگی انسان

درباره نقش ذکر در سازندگی انسان، توجّه به چند نکته ضروری است:

تداوم ذکر

آنچه موجب ظهور آثار ذکر در پیراستگی و آراستگیِ قلب و رسیدن به معرفت شهودی است، تداوم ذکر است؛ چنان‌که در شماری از نصوصی که گذشت، بدان تصریح شده است. شاید ذکر «خروج از ظلمات و ورود به عالم نور» در سوره احزاب، پس از «امر به کثرت ذکر»، به همین دلیل باشد:
«یَـاَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ اذْکُرُواْ اللَّهَ ذِکْرًا کَثِیرًا• وَ سَبِّحُوهُ بُکْرَهً وَ اَصِیلاً• هُوَ الَّذِی یُصَلِّی عَلَیْکُمْ وَ مَلَئِکَتُهُ لِیُخْرِجَکُم مِّنَ الظُّـلُمَـتِ اِلَی النُّورِ وَ کَانَ بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیمًا؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید! خدا را فراوان یاد کنید و صبح و شام، او را تسبیح گویید. اوست که با فرشتگانش بر شما درود می‌فرستد تا شما را از تاریکی‌ها، به سوی نور بیرون ببرد و با مؤمنان، هماره مهربان است».
بنا‌بر‌این، ذکری که تداوم نداشته باشد و بر قلب غلبه نکند، نمی‌تواند در مسیر معرفت شهودی، نقش ایفا کند.
فقیه و محدّث بزرگ، فیض کاشانی (رحمه‌الله)، در رساله زاد السالک، در پاسخ به نامه یکی از طلاب علوم دینی، درباره کیفیت سلوک راه حق، ۲۵ رهنمود ارائه کرده و در رهنمود هجدهم گفته است:
قدری از اذکار و دعوات [را] وردِ خود ساختن در اوقات معیّنه، خصوصاً بعد از نمازهای فریضه، و اگر تواند که [در] اکثر اوقات، زبان را مشغول ذکر حق دارد (و اگر چه جوارح، در کارهای دیگر مصروف باشد) زهی سعادت!
از حضرت امام محمد باقر (علیه‌السّلام) منقول است که زبان مبارک ایشان، در اکثر اوقات، تَر بوده است به کلمه طیّبه: «لا اله الاّ اللّه»؛ [حتی] اگر چیزی می‌خورده‌اند و اگر سخن می‌گفته‌اند و اگر راه می‌رفته‌اند، الی غیر ذلک. (متن حدیث، از امام صادق (علیه‌السّلام) بدین شرح است: «و کانَ ابی‌کَثیر الذِّکرِ لَقَد کُنتُ امشی مَعَهُ و انَّهُ لَیَذکُرُ اللّهَ و آکُلُ مَعَهُ الطَّعامَ و انَّهُ لَیَذکُرُ اللّهَ و لَقَد کانَ یُحَدِّثُ القَومَ و ما یَشغَلُهُ ذلِکَ عَن ذِکرِ اللّهِ و کُنتُ اری لِسانَهُ لازِقا بِحَنَکِهِ یَقولُ:لا الهَ الاَّ اللّهُ.)
(پدرم بسیار ذکر گو بود. در کنارش راه می‌رفتم و او یاد خدا می‌کرد، با او سر سفره می‌نشستم و او یاد خدا می‌کرد، با مردم سخن می‌گفت، ولی این کار، وی را از یاد خدا باز نمی‌داشت و [همواره] می‌دیدم که زبانش برکامش می‌خورد و می‌گوید: لا اله الاّ اللّه» چه این، ممدّ و معاونی قوی است هر سالک را، و اگر ذکر قلبی را نیز مقارنِ ذکر لسانی سازد، به‌اندک زمانی، فتوح بسیار رو می‌دهد. [پس] تا می‌تواند، سعی نماید که دم به دم، متذکّر حق می‌بوده باشد تا غافل نشود که هیچ امری، به این نمی‌رسد در سلوک، و این، مددی است قوی در ترک مخالفت حق (سبحانه) به معاصی.

کامل‌ترین مصادیق ذکر

نماز، کامل‌ترین مصداق ذکر است و آیه شریف زیر، به همین نکته ظریف اشاره دارد:
«اَقِمِ الصَّلَوهَ لِذِکْرِی؛ نماز را برای یاد من برپا دار».
نماز اگر با آداب و شرایط آن (بویژه حضور قلب)، انجام شود، در گام اوّل، همه زشتی‌ها و پلیدی‌ها را از انسان دور می‌کند و او را به صفت تقوا متّصف می‌سازد و در گام دوم، سالک را به بساط معرفت شهودی و قرب و محبت الهی می‌رساند؛ چنان‌که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) «نور معرفت» را از برکات نماز می‌شمارد، و امام علی (علیه‌السّلام) نماز را نردبان عروج جان برای رسیدن به خدا و زیارت او معرفی می‌کند.

حقیقت ذکر

نکته دیگر، این که حقیقت ذکر، احساس حضور در محضر حق تعالی است. از این‌رو، ذکر زبانی، بدون توجّه قلبی، اثر چندانی در نورانیت دل نخواهد داشت. نشانه توجّه قلبی انسان به آفریدگار جهان نیز مسئولیت‌شناسی در همه زمینه‌هاست.
ذکرِ به این معنا و بویژه تداوم آن، بسیار دشوار است، چنان‌که امام صادق (علیه‌السّلام) در معرفیِ سخت‌ترین چیزهایی که خدا بر خلقش واجب کرده است، به یکی از یاران خود می‌فرماید:
«الا اُخبِرُکَ بِاَشَدِّ ما فَرَضَ اللّهُ (عزّوجلّ) عَلی خَلقِهِ؟ قُلتُ: بَلی. قالَ: انصافُ النّاسِ مِن نَفسِکَ، و مُؤاساتُکَ اخاکَ، و ذِکرُ اللّهِ فی کُلِّ مَوطِنٍ. اما انّی لا اقولُ: سُبحانَ اللّهِ، وَ الحَمدُ للّهِِ، و لا الهَ الاَّ اللّهُ، و اللّهُ اکبَرُ، و ان کانَ هذا مِن ذاکَ، و لکِن ذِکرُ اللّهِ (جَلَّ‌وعَزَّ) فی کُلِّ مَوطِنٍ اذا هَجَمتَ عَلی طاعَهٍ او عَلی مَعصِیَهٍ؛ آیا تو را از سخت‌ترین واجباتی که خدا بر خلقش واجب کرده آگاه نکنم؟
گفتم: چرا.
فرمود: انصاف دادنت به مردم از جانب خودت، و سهیم کردن برادرت [در مال و دارایی ات] و ذکر خدا در هر جا؛ امّا بدان که مقصود من از ذکر، «سبحان اللّه و الحمد للّه و لا اله الاّ اللّه واللّه اکبر» نیست، اگر چه اینها هم ذکر هستند؛ بلکه مقصود، یاد کردن خدای (عزّوجلّ) در هر جایی است که آهنگ طاعت یا معصیت می‌کنی.»

شرط بهره‌گیری از ذکر

یکی از شرایط مهم پذیرفته شدن نماز و بهره‌گیری از برکات آن (که در متون اسلامی بر آن تأکید شده) زکات است. لذا قرآن کریم در کنار نماز، مردم را به پرداختن زکات، دعوت می‌کند.
امام رضا (علیه‌السّلام) در این باره می‌فرماید:
«انَّ اللّهَ (عزّوجلّ) امَرَ بِثَلاثَهٍ مَقرونٍ بِها ثَلاثَهٌ اُخری: امَرَ بِالصَّلاهِ وَ الزَّکاهِ، فَمَن صَلّی و لم یُزَکِّ لَم تُقبَل مِنهُ صَلاتُهُ… خدای (عزّوجلّ) به سه چیز فرمان داده که سه چیز هم همراه آنهاست: به نماز و [همراهش] زکات، فرمان داده و از این‌رو، هر کس نماز بگزارد و زکات نپردازد، نمازش پذیرفته نمی‌شود.»
نقش پرداختن زکات در بهره‌گیری از آثار نماز، تا آن‌جاست که پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌فرماید:
«لاصَلاهَ لِمَن لا زَکاهَ لَهُ؛ آن که زکات ندهد، نمازی ندارد.»
گفتنی است که زکات، در مفهوم عامّ آن، شامل مطلق حقوق مالی، اعم از واجب و مستحب است. لذا امام صادق (علیه‌السّلام) در پاسخ به سؤالی درباره زکات ظاهری و باطنی فرمود:
«امَّا الظّاهِرَهُ فَفی کُلِّ الفٍ خَمسَهٌ و عشرونَ، و امَّا الباطِنَهُ فَلا تَستَأثِر عَلی اَخیکَ بِما هُوَ اَحوَجُ اِلَیهِ (فی المصدر: «الیک»، و هو تصحیف) مِنکَ؛ زکات آشکار، در هر هزار درهم، بیست و پنج درهم است؛ امّا زکات باطنی (حقیقی)، آن است که چیزی را که برادرت بدان نیازمندتر است، برای خود، نگاه‌نداری.»
بنا‌بر‌این، می‌توان گفت که مطلق احسان به خلق و گره‌گشایی از کار مردم برای خدا، شرط بهره‌گیریِ کامل از برکات مطلق ذکر و در رأس آن، نماز است.

رعایت آداب غذا خوردن

اشاره کردیم که یاد خداوند (عزّوجلّ) غذای جان است. هر چه این خوراک بیشتر به روح برسد، نیروی روح، بیشتر می‌شود و صفا و نورانیت دل، افزون‌تر می‌گردد؛ به عکسِ غذاهای مادّی که هر چه بیشتر انسان از آن مصرف کند، برای جسم و جانش زیان‌بارتر است و اکتفا به قدر ضرورت در خوردن، سلامت جسم و جان انسان را تضمین می‌کند.
درباره نقش خوردن در سیر و سلوک و معرفت‌شناسی، روایات اسلامی را به چهار دسته می‌توان تقسیم کرد:

غذای حلال و نورانیت دل

دسته اوّل، شامل روایاتی است که تصریح می‌کنند خوردنِ غذای حلال، موجب صفای‌دل و نورانیت آن می‌شود، چنان که از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) روایت شده است:
«مَن اکَلَ مِنَ الحَلالِ صَفا قَلبُهُ و رَقَّ؛ هر که از حلال بخورد، دلش صفا می‌یابد و نازک می‌شود.»
«مَن اکَلَ الحَلالَ اربَعینَ یَوما، نَوَّرَ اللّهُ قَلبَهُ، و اَجری یَنابیعَ الحِکمَهِ مِن قَلبِهِ عَلی لِسانِهِ؛ هر کس چهل روز حلال بخورد، خدا دلش را نورانی می‌کند و چشمه‌های حکمت را از قلبش بر زبانش جاری می‌سازد.»

کم خوردن و نورانیت دل

دسته دوم، روایاتی هستند که کم‌خوردن و گرسنگی را مایه نورانی شدن دل، معرفی می‌کنند؛ مانند آنچه از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) روایت شده است:
«اذا اقَلَّ الرَّجُلُ الطُّعمَ مُلِئَ جَوفُهُ نورا؛ چون انسان از خوراکش بکاهد، درونش پر از نور می‌شود.»
«نورُ الحِکمَهِ الجوعُ؛ نور حکمت، [در]گرسنگی است.»

نقش روزه‌داری در معرفت شهودی

دسته سوم: روایات، روزه‌داری را سبب رسیدن انسان به درجه یقین می‌شناسانند؛ مانند آنچه در حدیث معراج آمده است:
«الصَّومُ یورِثُ الحِکمَهَ، وَ الحِکمَهُ تورِثُ المَعرِفَهَ، وَ المَعرِفَهُ تورِثُ الیَقینَ؛ روزه، حکمت می‌آورد و حکمت، معرفت می‌آورد و معرفت، یقین .»
شایان گفتن است که یقین، بالاترین مرتبه ایمان، و همان معرفت‌شهودی است.

انگیزه الهی در خوردن و نورانیت دل

دسته چهارم روایات، به داشتنِ انگیزه الهی در همه کارها، از جمله خوردن، توصیه می‌کنند؛ مانند آنچه از پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل شده است که در توصیه به ابو‌ذر فرمود:
«یا اَبا‌ذَرٍّ لِیَکُن لَکَ فی کُلِّ شَیءٍ نِیَّهٌ صالِحَهٌ، حَتَّی فِی النَّومِ وَ الاَکلِ؛ ای ابو‌ذر! باید در هر چیزی، نیت نیکو داشته باشی، حتّی در خوابیدن و خوردن.»
اخلاص در همه کارها، موجب نورانی شدن دیده بصیرت است، چنان‌که از امام علی (علیه‌السّلام) روایت شده:
«عِندَ تَحَقُّقِ الاِخلاصِ تَستَنیرُ البَصائِرُ؛ به‌گاه حصول اخلاص، دیده‌ها نورانی می‌شوند.»
هر‌گاه چنین مرتبه‌ای از اخلاص، چهل روز تداوم یابد، دل، چنان نورانی می‌گردد و به معارف حقیقی و ناب دست می‌یابد که چشمه‌های حکمت، از زبان صاحب دل، جاری می‌شوند. پیامبر خدا در این باره می‌فرماید:
«ما اَخلَصَ عَبدٌ للّهِِ (عزّوجلّ) اَربَعینَ صَباحا اِلاّ جَرَت یَنابیعُ الحِکمَهِ مِن قَلبِهِ عَلی لِسانِهِ؛ هیچ بنده‌ای، چهل روز برای خدا اخلاص نورزید، مگر آن که چشمه‌های حکمت، از دلش بر زبانش سرازیر شد.»
و اگر سالک، در این چهل روز، روزه‌دار باشد، بی‌تردید رسیدن به