پاورپوینت کامل امکان زوال ایمان ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امکان زوال ایمان ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امکان زوال ایمان ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امکان زوال ایمان ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل امکان زوال ایمان ۳۹ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: ایمان، کفر، مؤمن.

پرسش: بر پایه برخی آیات و احادیث، ایمان دو گونه است: پایدار و ناپایدار. ایمان پایدار، ایمانی است که تا هنگام مرگ، همراه مؤمن است و ایمان ناپایدار، همراهی آن با انسان، موقّتی است و پس از مدّتی، زایل می‌گردد.
آیا اساسا ایمان ناپایدار، حقیقتا ایمان است؟ و آیا ایمان حقیقی، قابل زوال است یا خیر؟

فهرست مندرجات

۱ – پاورپوینت کامل امکان زوال ایمان ۳۹ اسلاید در PowerPoint
۱.۱ – پاورپوینت کامل امکان زوال ایمان ۳۹ اسلاید در PowerPoint حقیقی
۱.۲ – عدم پاورپوینت کامل امکان زوال ایمان ۳۹ اسلاید در PowerPoint حقیقی
۱.۲.۱ – توضیح
۱.۲.۲ – نقد نظریه دوم
۱.۳ – تفکیک ایمان
۱.۴ – درجات والای ایمان
۲ – پانویس
۳ – منبع

پاورپوینت کامل امکان زوال ایمان ۳۹ اسلاید در PowerPoint

در این باره، چند نظر وجود دارد:

پاورپوینت کامل امکان زوال ایمان ۳۹ اسلاید در PowerPoint حقیقی

نظریه اول: ایمان حقیقی قابل زوال است.
علّامه مجلسی، این نظریه را به بیشتر متکلّمان نسبت داده است و در این باره می‌گوید:
متکلّمان، در این‌که اگر کسی در واقع امر و حقیقتا ایمان بیاورد، آیا امکان کافر شدنش وجود دارد یا خیر، اختلاف دارند. در این‌که چنین شخصی تا زمانی که واجد صفت ایمان باشد، کافر شمرده نمی‌شود، حرفی نیست. حرف در این است که: آیا ایمان، با ضدّش و غیر ضدّش، از بین رفتنی است یا نه؟ بیشتر متکلّمان برآن‌اند که چنین چیزی، شدنی است و بلکه واقع هم شده است، به دلیل این‌که از بین رفتن ضد با ضدّش یا مثل ضدّش (بنا بر عقیده به عدم اجتماع به امور مشابه) ممکن است؛ برای این‌که از فرض وقوع چنین چیزی، محال پیش نمی‌آید و ظاهر آیات بسیاری، بر آن دلالت می‌کنند، مثل این فرموده خداوند متعال:
«اِنَّ الَّذِینَ ءَامَنُواْ ثُمَّ کَفَرُواْ [ثُمَّ ءَامَنُواْ ثُمَّ کَفَرُواْ] ثُمَّ ازْدَادُواْ کُفْرًا؛ کسانی که ایمان آوردند، سپس کافر شدند و باز، ایمان آوردند، سپس کافر شدند و آن‌گاه به کفر خود افزودند» و این فرموده خداوند متعال: «یَـاَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ اِن تُطِیعُواْ فَرِیقًا مِّنَ الَّذِینَ اُوتُواْ الْکِتَـبَ یَرُدُّوکُم بَعْدَ اِیمَـنِکُمْ کَـفِرِینَ؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید! اگر از فرقه‌ای از اهل‌کتاب فرمان برید، شما را پس از ایمانتان، به حال کفر برمی‌گردانند».
افزون بر این، اگر ایمان حقیقی قابل زوال نباشد، اصولاً توصیه نسبت به عوامل پایداری ایمان و هشدار نسبت به آفات آن، بی‌معناست؛ زیرا ایمانِ حقیقی بر مبنای یاد شده، حتما همراه با عوامل پایداری آن است. از این‌رو، توصیه به آن، تأکید بر تحصیلِ حاصل است.
بنا‌بر‌این، همه متونی که بر ملازمت عوامل پایداری ایمان و مفارقت اسباب ناپایداری آن تأکید دارند، دلیل قابل زوال بودن ایمان حقیقی نیز هستند.

عدم پاورپوینت کامل امکان زوال ایمان ۳۹ اسلاید در PowerPoint حقیقی

نظریه دوم: ایمان حقیقی قابل زوال نیست.
شیخ مفید، این نظریه را به بسیاری از فقهای امامیه، محدّثان و متکلّمان نسبت می‌دهد و نوبختیان و معتزله را مخالف این نظریه معرّفی می‌کند و می‌گوید:
می‌گویم: هر کس در روزی از روزگاران، خداوند را بشناسد و در زمانی به او ایمان بیاورد، جز بر ایمان نخواهد مُرد و هر کس بر کفر به خداوند متعال از دنیا برود، چنین کسی، هرگز و لحظه‌ای به خدا ایمان نداشته است. این نظر مرا، احادیثی از امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) تأیید می‌کنند و فقها و محدّثان شیعی بسیاری همین نظر را دارند و بسیاری از متکلّمان در اقصا نقاط عالم اسلام، بر همین نظرند. نوبختیان (که رحمت خدا بر آنان باد) با آن مخالف‌اند و اهل اعتزال هم با آنان هم رأی‌اند.
امّا علّامه مجلسی، این نظریه را به برخی از متکلّمان، نسبت داده است.
ظاهرا نخستین بار، سید مرتضی علم الهدی، این نظریه را ابراز داشته و پس از او ابو اسحاق نوبختی، شیخ طوسی، طبرسی، ابوالفتوح رازی، علّامه حلّی و سپس شیخ حرّ عاملی از او پیروی کرده‌اند. سیّد مرتضی چنین گفته است:
به اجماع، ثابت شده که مؤمن، سزامند ثواب دائمی است و [از سوی دیگر،] باطل بودن حبط عمل را هم که بیان کردیم، و چون این دو ثابت شد، ناگزیر، مؤمنِ به خدای متعال و پیامبرش، باید به ایمانش وفادار باشد و روا نیست که کافر شود؛ زیرا اگر کافر شود، اجماع بر این است که کفر، کیفر دائمی ندارد. چنین چیزی، منجر به اجتماع ثواب و کیفر دائمی می‌شود.

توضیح

توضیح مطلب، این‌که بر مبنای نظر سیّد مرتضی (رحمه‌الله) ایمان، علّت ثواب دائم، و کفر، علّت عقاب دائم است و با عنایت به این‌که جمع میان ثواب دائم و عقاب دائم، عقلاً محال است، باید گفت: ایمان حقیقی (که موجب ثواب دائم است) قابل زوال نیست، مگر این‌که قائل به «حبط» شویم؛ یعنی بگوییم که عروض «کفر» پس از «ایمان»، موجب از بین رفتن ثواب دائم می‌گردد. این مطلب نیز باطل است؛ زیرا لازمه آن، این است که کسی که خوبی و بدی او برابر است، مانند کسی باشد که هیچ کاری انجام نداده است و یا اگر بدی‌های او بیش از کارهای نیک اوست، مانند کسی باشد که هیچ کار نیکی انجام نداده است و اموری از این قبیل که باطل و محال‌اند.
گفتنی است که طرفداران این نظریه، بر پایه استدلالی که بدان اشاره شد، اطلاق «مؤمن» در آیات و احادیث را بر کسانی که ایمان آنها موقّتی است، مَجازی می‌دانند، مانند آنچه در قرآن درباره منافقان آمده است:
«قَالُواْ ءَامَنَّا بِاَفْوَاهِهِمْ وَ لَمْ تُؤْمِن قُلُوبُهُمْ؛ با دهانشان گفتند: «ایمان آوردیم»، در حالی که دل‌هایشان مؤمن نبود».

نقد نظریه دوم

این نظریه، مبتنی بر این مبناست که ایمان حقیقی، علّت تامّه ثواب ابدی است و عقلاً ممکن نیست که خداوند متعال، پاداش ایمان و عمل به مقتضای آن را به وسیله «کفر» و اعمال ناشایست از بین ببرد؛ لیکن این مبنا صحیح نیست و متون فراوانی از جمله آیه زیر به روشنی دلالت بر بطلان آن دارند:
«وَ مَن یَرْتَدِدْ مِنکُمْ عَن دِینِهِ فَیَمُتْ وَ هُوَ کَافِرٌ فَاُوْلَـلـءِکَ حَبِطَتْ اَعْمَــلُهُمْ فِی الدُّنْیَا وَ الْاَخِرَهِ وَ اُوْلَـلـءِکَ اَصْحَـبُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَــلِدُونَ؛ و کسانی از شما که از دین خود برگردند و در حال کفر بمیرند، آنان، کردارهایشان در