پاورپوینت کامل اعتبار حدیث عشره مبشره ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اعتبار حدیث عشره مبشره ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اعتبار حدیث عشره مبشره ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اعتبار حدیث عشره مبشره ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل اعتبار حدیث عشره مبشره ۴۴ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: حدیث عشره مبشره، حدیث، اهل‌بیت.

پرسش: حدیث عشره مبشره چیست و نظر شما در مورد این حدیث چیست؟

فهرست مندرجات

۱ – ارزیابی اجمالی حدیث
۱.۱ – نکته اوّل
۱.۲ – نکته دوم
۲ – ارزیابی حدیث
۲.۱ – متن حدیث به روایت عبد‌الرحمان
۲.۲ – متن حدیث به روایت سعید بن زید
۳ – نکاتی در نقد حدیث عشره مبشره
۳.۱ – نقل نشدن از بخاری و مسلم
۳.۲ – اشکال سندی در روایت عبد الرحمان بن عوف
۳.۳ – اشکال سندی
۳.۳.۱ – طریق اوّل
۳.۳.۲ – طریق دوم
۳.۳.۳ – طریق سوم
۳.۳.۴ – طریق چهارم
۳.۳.۵ – طریق پنجم
۳.۳.۶ – طریق ششم
۳.۴ – نقل نشدن از سایر افراد بهشتی
۳.۵ – عدم قبول شهادت متهم
۳.۶ – اضطراب در متن حدیث
۳.۷ – تعارض با برخی از احادیث مقبوله
۳.۸ – شواهد تاریخی بر نادرستی حدیث
۳.۹ – عملکرد افراد بشارت داده شده
۳.۱۰ – تکذیب حدیث به وسیله امام علی
۴ – پانویس
۵ – منبع

ارزیابی اجمالی حدیث

پیامبر خدا و اهل‌بیت آن بزرگوار، به شماری از پیروان خود، مژده بهشت داده‌اند.
در ارزیابی اجمالیِ این احادیث می‌توان گفت که شماری از آنها از خاندان رسالت، صادر شده‌اند؛ امّا برای اظهار نظر قطعی در مورد هر یک از آنها و به‌طور کلّی، احادیثی که بهشتی بودن فرد یا افرادی را پیش‌گویی کرده‌اند، دو نکته باید مورد توجّه قرار گیرد:

نکته اوّل

ارزیابی سند و صحّت سندی احادیث، به تنهایی، آنها را از نظر صدور از معصوم، قطعی نمی‌کند. خبر واحد صحیح السند، تنها در صورتی می‌تواند مورد اعتماد قرار گیرد که شواهد و قرائنی دال بر مخالفت محتوای آن با ضروریات و بدیهیات، در کار نباشد.
به عبارت دیگر، صحّت اسناد حدیث، عامل انحصاری ارزیابی حدیث در همه ابعاد نیست؛ بلکه ارزیابی حدیث باید به گونه‌ای جامع انجام پذیرد تا نوعی وثوق به صدور آن، فراهم آید.

نکته دوم

ارزیابی عملکرد افرادی که بهشتی بودن آنان، روایت شده، خود، معیاری است که بیش از ارزیابی سند روایت، می‌تواند ما را بر صحّت آن روایت و سرنوشت نیکوی آن افراد، راه‌نمایی نماید، بدین معنا که اگر عمل‌کرد کسی که بهشتی معرّفی شده، هماهنگ با کتاب خدا و سنّت بود، قرینه روشنی بر صحّت گزارش و سرنوشت نیکوی اوست؛ امّا اگر عملکرد وی بویژه در بخش پایانی عمر، بر خلاف کتاب خدا و سنّت بود، گواه قاطع و روشنی بر نادرست بودن گزارشی است که او را بهشتی توصیف کرده است.

ارزیابی حدیث

با توجّه به این دو نکته، در این جا ارزیابی فشرده‌ای از حدیثی که در شماری از منابع اهل‌سنّت در باره پیش‌گویی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از بهشتی بودن ده نفر آمده و به حدیث «عَشَره مُبَشَّره» معروف گردیده، ارائه می‌کنیم.
گفتنی است که حدیثِ یاد شده، تنها از دو تن از همین ده نفر، نقل شده است: یکی عبد‌الرحمان بن عوف و دیگری سعید بن زید.

متن حدیث به روایت عبد‌الرحمان

احمد بن حنبل در مسند خود، از قتیبه بن سعید، از عبد‌العزیز بن محمّد دراوردی، از عبد‌الرحمان بن حمید، از پدرش، از عبد الرحمان بن عوف صحابی، گزارش کرده که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود:
ابو‌بکر و عمر و عثمان و علی و طلحه و زبیر و عبد الرحمان بن عوف و سعد بن ابی وقّاص و سعید بن زید و ابو عبیده جرّاح، در بهشت‌اند.

متن حدیث به روایت سعید بن زید

ابو‌داوود، از حفص بن عمر نمری، از شعبه، از حرّ بن صیاح، از عبد الرحمان بن اَخنَس، نقل کرد که:
سعید بن زید صحابی، گفت: از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) شنیدم که ده نفر، در بهشت‌اند: پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، ابو‌بکر، عمر، عثمان، علی، طلحه، زبیر بن عَوّام، سعد بن مالک و عبد الرحمان بن عوف. و اگر می‌خواستم، دهم را نام می‌بردم.
از وی پرسیدند: چه کسی است؟
ساکت شد و چون دوباره پرسیدند، گفت: سعید بن زید.

نکاتی در نقد حدیث عشره مبشره

در نقد و ارزیابی این حدیث، به نکاتی می‌رسیم که نشان می‌دهند این حدیث حتی بر پایه معیارهای حدیث‌شناسی اهل‌سنت، فاقد اعتبار است. این نکات، عبارت‌اند از:

نقل نشدن از بخاری و مسلم

نخستین نکته قابل تأمّل در مورد حدیث «عشره مبشَّره»، این است که این حدیث در مهم‌ترین کتب حدیثیِ اهل سنّت، یعنی: صحیح بخاری و صحیح مسلم، نقل نشده است. با توجّه به اهمّیت این حدیث و موضوع آن، اگر این حدیث از اعتبار لازم برخوردار بود، قطعاً مورد توجّه بخاری و مسلم قرار می‌گرفت و در کتاب‌هایشان نقل می‌شد. این موضوع، نشان می‌دهد که آنان اعتمادی به این گزارش نداشته‌اند.

اشکال سندی در روایت عبد الرحمان بن عوف

علاوه بر مسند ابن‌حنبل، منابع دیگری از اهل‌سنّت، مانند: سنن ترمذی، مسند ابی‌یعلی، صحیح ابن‌حبّان، السنن الکبری و الآحاد و المثانی به اسناد خود، حدیثِ یاد شده را از عبد الرحمان بن عوف، نقل کرده‌اند؛ ولی هیچ یک از سندها صحیح نیست.
در سند روایت، نام او «عبد العزیز بن محمّد بن عبید الدراوردی» آمده است. در کتب رجالی اهل سنّت، در باره او چنین آمده است: «عبد العزیز بن محمّد بن عبید الدراوردی ابو محمّد المدنی، کان ثقه کثیر الحدیث یغلط» ابن حجر گفته است: «صدوق، کان یحدّث من کتب غیره فیخطی» نسایی گفته است: «لیس بقوی و قال ابو زرعه: سیئ الحفظ» ابو‌حاتم نیز گفته است: «لا یحتجّ به» افزون بر این، در این اسانید، حدیثِ یاد شده، از حمید فرزند عبد‌الرحمان بن عوف، نقل شده که ولادتش سال ۳۲ هجری بوده، در صورتی که وفات پدرش در یکی از سال‌های ۳۱، ۳۲ و ۳۳ گزارش شده است. بنا‌بر‌این، او پدرش را یا درک نکرده و یا در سنّ یک سالگی درک کرده است و بدیهی است که در این سن، امکان دریافت حدیث وجود ندارد، چنان‌که روایت کودکی با این سن، به اتّفاقِ همه علما، قابل قبول نیست.

اشکال سندی

حدیث «عشره مبشَّره»، از دو راوی، نقل شده که یکی از آن دو، سعید بن زید است که خودش را در شمارِ ده بهشتیِ بشارت داده شده به بهشت، آورده است. این روایت به طرق مختلف زیر، از سعید بن زید، نقل شده است:

طریق اوّل

از عبد الرحمان بن اَخنس. او خود در کتب جرح و تعدیل، مستور شمرده شده و راوی از او یعنی محمّد بن طلحه هم توسّط ابن معین و دیگران، تضعیف شده است.

طریق دوم

از ریاح بن حارث. (این روایت، از متفرّداتی است که نوه او از وی نقل کرده است و مضمون آن به صورت مضطرب، نقل شده است.)

طریق سوم

از زیاد بن علاقه.
طریق این روایت، واحد است و زیاد بن علاقه هم منحرف از اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) بوده است هم‌چنین حسن بن صالح، ذم‌های بسیار دارد

طریق چهارم

از عبد‌الرحمان بن حمید. وی به تصریح نسایی ضعیف شمرده شده است.

طریق پنجم

از عبد اللّه بن ظالم.
«روی عن البخاری و صرّ