پاورپوینت کامل استدلال‌های منطقی در قرآن ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل استدلال‌های منطقی در قرآن ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل استدلال‌های منطقی در قرآن ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل استدلال‌های منطقی در قرآن ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل استدلال‌های منطقی در قرآن ۴۲ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: قرآن، منطق، قیاس، آیات، آیه، تمثیل، تشبیه، استدلال، برهان خلف.

پرسش: آیا برای انواع استدلال‌هایی که در منطق بدان‌ها اشاره شده، مثال‌های قرآنی وجود دارد؟

پاسخ: قرآن کریم کتابی آسمانی و برای هدایت عموم بشر در تمام زمان‌ها آمده است؛ از این رو روش‌های استدلالی قرآن در بیشتر موارد، متکی بر امور محسوس و عینی است که هیچ عاقلی در آن تردید نمی‌کند، و این روش از استدلال، از روش‌های منطقی؛ مانند خطابه، برهان و جدل برتر است، هر چند از استدلال و برهان‌های منطقی مانند قیاس استثنایی، قیاس خلف، تمثیل و… ، نیز در رساندن مفاهیم و استدلال بر مدعای خود استفاده کرده تا علاوه بر عموم، خواص نیز بتوانند بهره کافی از قرآن داشته باشند که در پاسخ تفصیلی به طور مشروح از انواع استدلال‌های قرآنی سخن خواهیم گفت.

فهرست مندرجات

۱ – روش‌ استدلالی قرآن
۲ – انواع استدلال‌های قرآنی
۲.۱ – قیاس استثنایی
۲.۲ – قیاس مضمر
۲.۳ – برهان خلف
۲.۴ – تمثیل
۲.۵ – تشبیه
۲.۶ – برهان سبر و تقسیم
۳ – پانویس
۴ – منبع

روش‌ استدلالی قرآن

قرآن کریم کتابی آسمانی است که برای هدایت عموم بشر در تمام زمان‌ها آمده است؛ از این رو سبک و سیاق نوشتاری و روش‌های استدلالی آن با دیگر کتاب‌هایی که به صورت تخصصی برای گروه خاص نگارش می‌شود متفاوت بوده، بلکه به گونه‌ای در آن استدلال شده است که هر کس به فراخور بضاعت علمی خود می‌تواند از آیات و استدلال‌های آن بهره‌مند گردد. بنابراین در بیشتر استدلال‌های قرآنی از تشبیه معقول به محسوس و یا از داستان‌های محسوس برای فهماندن امور غیر محسوس بهره گرفته شده است. البته این سخن بدان معنا نیست که از استدلال و برهان‌های منطقی، اصولی و فلسفی غفلت شده باشد، بلکه در برخی موارد نیز استدلال‌هایی در قالب براهین منطقی، اصولی و… را در قرآن مشاهده می‌کنیم که برای نمونه به چند مورد از آنها اشاره می‌شود.

انواع استدلال‌های قرآنی

انواع استدلال‌های قرآنی تا شش مورد شمارش شده است.

قیاس استثنایی

قیاس استثنائی به قیاسی گفته می‌شود که خود نتیجه آن و یا نقیض نتیجه تماما در مقدمات قیاس به صورت صریح آمده است. مانند ان کان محمد عالما فواجب احترامه لکنه عالم فمحمد واجب احترامه. در این قیاس خود نتیجه در مقدمات مذکور است. یا مانند لو کان فلان عادلا فهو لا یعصی الله ولکنه قد عصی الله، فما کان عادلا در این قیاس نقیض نتیجه در مقدمات آمده است.
«لو کان فیهما آلهه الا الله لفسدتا؛ اگر در آن دو معبودانی جز خداوند بودند تباه می‌شدند.» این آیه شریفه در قالب یک قیاس استثنایی بیان گردیده که متضمن مقدم «لو کان فیهما آلهه الا الله» و تالی «لفسدتا» است، و بر اساس تلازم حاکم بین مقدم و تالی، و با توجه به بطلان تالی در این جا، یعنی عدم وجود فساد و تباهی در عالم، مقدم نیز باطل می‌گردد؛ یعنی وجود چند خدا نیز باطل می‌گردد. در نتیجه یکتایی پروردگار عالم اثبات می‌شود.
«قل یا ایها الذین هادوا ان زعمتم انکم اولیاء لله من دون الناس فتمنوا الموت ان کنتم صادقین؛ بگو: ‌ای یهودیان، اگر می‌پندارید که شما دوستان خدا هستید نه دیگر مردمان، پس اگر راست گویید آرزوی مرگ کنید». در این آیه نیز از راه قیاس استثنایی با نفی تالی «تمنا و آرزوی مرگ» بر نفی مقدم «اولیا و دوست دار خدا بودن» استدلال شده است.
قرآن کریم به یهودیان خطاب می‌کند اگر شما در ادعای دوستی با خدا راست گو هستید، پس آرزوی مرگ کنید، سپس در آیه: «و لا یتمنونه ابدا بما قدمت ایدیهم»، می‌فرماید آنان هرگز چنین آرزویی نمی‌کنند. در نتیجه آنان اولیا و دوست دار پروردگار نیستند.

قیاس مضمر

«قیاس مضمر، قیاسی است که یکی از مقدمات آن اعم از صغری یا کبری یا نتیجه حذف شده باشد. مانند: هذا انسان لان کل ناطق انسان. در این قیاس صغری حذف و نتیجه مقدم شده است. صورت و قالب منطقی قیاس چنین است: هذا ناطق و کل ناطق انسان فهذا انسان».
«ان مثل عیسی عند الله کمثل آدم خلقه من تراب ثم قال له کن فیکون الحق من ربک فلا تکن من الممترین؛ مثل عیسی در نزد خدا، همچون آدم است که او را از خاک آفرید، و سپس به او فرمود: «موجود باش!» او هم فورا موجود شد. (بنابر این، ولادت مسیح بدون پدر، هرگز دلیل بر الوهیت او نیست.)، اینها حقیقتی است از جانب پروردگار تو بنابر این، از تردید کنندگان مباش.» نصاری می‌گفتند؛ چون حضرت عیسای مسیح (علیه‌السّلام)، بدون پدر به وجود آمده است پسر خدا است، ولی خداوند متعال در این آیه سخن آنان را از راه قیاس مضمر به شرح زیر رد می‌کند.
در این آیه آفرینش آدم (علیه‌السّلام) با آفرینش عیسی (علیه‌السّلام) مقایسه شده است که اگر به دنیا آمدن بدون پدر، توجیه پرستش عیسی (علیه‌السّلام) باشد، طبعا باید آدم که نه پدر داشت و نه مادر، برای پرستش سزاوارتر باشد، در صورتی که هیچ کس آدم را خدا یا فرزند خدا نمی‌داند.
گویا تقدیر سخن پروردگار، چنین بود: خداوند آدم (علیه‌السّلام) را بدون پدر و مادر و عیسی (علیه‌السّلام) را بدون پدر آفریده است، پس اگر عیسی (علیه‌السّلام) به خاطر این موضوع، خدا شود، آدم (علیه‌السّلام) به این جهت سزاوارتر است و چون آدم (علیه‌السّلام) به اعتراف خودتان نه خدا و نه فرزند او است، پس عیسی (علیه‌السّلام) نیز نه خدا و نه فرزند او است.

برهان خلف

استدلال بر اثبات ادعا از راه باطل نمودن نقیض آن ادعا را برهان خلف گویند؛ زیرا وقتی نقیض مدعا باطل شد قهرا مدعی اثبات می‌شود؛ به دلیل این که دو نقیض نمی‌توانند کاذب باشند و ارتفاع نقیضین محال است.
«ما کان معه من اله اذا لذهب کل اله بما خلق و لعلا بعضهم علی بعض؛ خدا هرگز فرزندی برای خود انتخاب نکرده و معبود دیگری با او نیست که اگر چنین می‌شد، هر یک از خدایان مخلوقات خود را تدبیر و اداره می‌کردند و بعضی بر بعضی دیگر برتری می‌جستند (و جهان هستی به تباهی کشیده می‌شد)» در این آیه پروردگار متعال از راه قیاس خلف، اثبات توحید و یگانگی نموده است؛ یعنی برای اثبات یک چیز از راه بطلان نقیض آن استفاده نموده است.
با این توضیح که پروردگار از راه نفی تنازع و شراکت خدای دیگر با او در خدایی، نقیض آن را که وحدت و یگانگی در خدایی باشد، برای خود اثبات نموده است.

تمثیل

تمثیل عبارت است از انتقال ذهن از حکم یک شیء به ثبوت همان حکم در شیء مشابه؛ به دلیل وجود شباهت و جامع بین