پاورپوینت کامل چگونگی تشریع اذان ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چگونگی تشریع اذان ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چگونگی تشریع اذان ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چگونگی تشریع اذان ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل چگونگی تشریع اذان ۵۷ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: اذان، وحی، تشریع.

پرسش: آیا اذان براساس وحی بوده است؟

فهرست مندرجات

۱ – اختلاف در تشریع اذان
۲ – منشأ اذان بودن وحی
۲.۱ – روایت عباد بن موسی ختلی
۲.۲ – روایت محمّد بن منصور طوسی
۲.۳ – روایت ابو‌عبید
۲.۴ – روایت محمّد بن خالد
۲.۵ – روایت سعید بن یحیی
۳ – نقد و تحلیل
۳.۱ – ناسازگاری با مقام نبوّت
۳.۲ – منافات داشتن با حکمت اذان
۳.۳ – تکذیب به وسیله اهل‌بیت
۳.۴ – دیگر دلایل
۴ – انگیزه جعل حدیث عبد‌اللّه بن زید
۴.۱ – توضیح مطلب
۴.۱.۱ – گزارش مغیره بن شعبه
۵ – پانویس
۶ – منبع

اختلاف در تشریع اذان

تأمّل در احادیثی که درباره پاورپوینت کامل چگونگی تشریع اذان ۵۷ اسلاید در PowerPoint وارد شده است، نشان می‌دهد که در دوران زمام‌داری معاویه، پاورپوینت کامل چگونگی تشریع اذان ۵۷ اسلاید در PowerPoint، در جامعه اسلامی مورد اختلاف قرار گرفت، بدین‌معنا که در مقابل خاندان رسالت (که اتّفاق نظر داشتند که تشریع اذان، بر پایه وحی الهی بوده است و پیامبر اسلام، همه بندهای آن را از جبرئیل امین و او از خداوند متعال اخذ کرده است) شماری از مسلمانان، بر پایه شماری از روایات، بر این باور بودند که اذان، ریشه در وحی نداشته است؛ بلکه منشأ آن، خواب و پیشنهاد برخی از مسلمانان به پیامبر اسلام بوده است.
در این‌جا ما ابتدا شماری از روایاتی را که در منابع روایی معروف اهل سنّت در مقابل دیدگاه اهل‌بیت (علیهم‌السلام) درباره تاریخ اذان نقل شده است، (گفتنی است شماری از احادیث اهل سنّت، هماهنگ با احادیث شیعه، منشأ تشریع اذان را وحی دانسته‌اند.) می‌آوریم و سپس به ارزیابی و نقد آنها می‌پردازیم.

منشأ اذان بودن وحی

روایاتی که منشأ اذان را وحی نمی‌دانند. در این دسته، به پنج روایت اصلی، اشاره می‌کنیم:

روایت عباد بن موسی ختلی

سنن ابی‌داوود: عبّاد بن موسی ختلی و زیاد بن ایّوب برای ما حدیث کردند (هر چند حدیث عبّاد، کامل‌تر است) که: حدیث کرد ما را هشیم، از ابو‌بشر. زیاد گفت: خبر داد ما را ابو‌بشر، از ابو‌عمیر بن اَنَس، از یکی از عموهای انصاری‌اش که:
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در این‌اندیشه بود که چگونه مردم را برای نماز جمع کند. بعضی گفتند: در موقع فرا رسیدن نماز، پرچمی نصب کن و مردم وقتی آن را دیدند، به یکدیگر خبر می‌دهند [که وقت نماز شده است]؛ امّا پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) این پیشنهاد را نپسندید.
عدّه‌ای گفتند: شیپور بزنید. زیاد گفت: شیپور یهود [مقصودشان بود].پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) این را هم نپسندید و فرمود: «این، روش یهود است». نواختن ناقوس را پیشنهاد کردند. فرمود: «این، کار نصارا است». عبد‌اللّه بن زید بن عبد‌ربّه، در حالی رفت که دل مشغولی پیامبر خدا، ذهن او را نیز مشغول کرده بود. در عالم خواب، اذان به او نشان داده شد. صبح، وی نزد پیامبر خدا رفت و به ایشان خبر داد و گفت: ‌ای پیامبر خدا! من بین خواب و بیداری بودم که کسی نزد من آمد و اذان را به من نشان داد.
عمر بن خطّاب، پیش از او، اذان را در خواب دیده بود؛ امّا بیست روز، آن را پنهان نگه‌داشت و سپس پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را آگاه ساخت. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: «چرا به من خبر ندادی؟». گفت: قبل از من، عبد‌اللّه بن زید، خبرش را داد و من دیگر شرم کردم. پیامبر خدا فرمود: «ای بلال! برخیز و ببین که عبد‌اللّه بن زید به تو چه فرمان می‌دهد؛ همان کار را بکن». پس، بلال اذان گفت.
ابو‌بشر می‌گوید: ابو‌عمیر به من خبر داد که انصار می‌گویند که اگر در آن روز، عبد‌اللّه بن زید بیمار نبود، حتماً پیامبر خدا او را مؤذّن قرار می‌داد.

روایت محمّد بن منصور طوسی

سنن ابی‌داوود: محمّد بن منصور طوسی آورده است که: حدیث کرد ما را یعقوب، حدیث کرد ما را پدرم از محمّد بن اسحاق، حدیث کرد مرا محمّد بن ابراهیم بن حارث تیمی از محمّد بن عبد اللّه بن زید بن عبد ربّه که: عبد اللّه بن زید به من گفت:
چون پیامبر خدا دستور داد که ناقوسی بسازند تا برای جمع شدن مردم به نماز، ناقوس بزنند، من در عالم رؤیا مردی را دیدم که گِرد من می‌گردد و ناقوسی در دست اوست. گفتم: ‌ای بنده خدا! ناقوس را می‌فروشی؟ گفت: با آن چه می‌کنی؟ گفتم: با آن به نماز فرا می‌خوانیم.گفت: آیا به چیزی بهتر از این، راهنمایی ات نکنم؟ گفتم: چرا.گفت: می‌گویی: «اللّه اکبر، اللّه اکبر، اللّه اکبر، اللّه اکبر. اشهد ان لا اله الاّ اللّه. اشهد ان لا اله الاّ اللّه. اشهد انّ محمّدا رسول اللّه، اشهد انّ محمّدا رسول اللّه. حیّ علی الصلاه، حیّ علی الصلاه. حیّ علی الفلاح، حیّ علی الفلاح. اللّه اکبر، اللّه اکبر. لا اله الاّ اللّه». سپس کمی از من فاصله گرفت و گفت: هر گاه خواستی نماز را به پا داری، [این چنین اقامه] می‌گویی: «اللّه اکبر، اللّه اکبر. اشهد ان لا اله الاّ اللّه. اشهد انّ محمّدا رسول اللّه. حیّ علی الصلاه. حیّ علی الفلاح. قد قامت الصلاه، قد قامت الصلاه. اللّه اکبر، اللّه اکبر. لا اله الاّ اللّه».
صبح که شد، نزد پیامبر خدا آمدم و آنچه را در خواب دیده بودم، به ایشان گفتم. فرمود: «رؤیای صادقی است، ان شاء اللّه. به همراه بلال، برخیز و آنچه را در خواب دیده‌ای، به او بگو تا او به آن، اذان بگوید؛ چون او صدایش از تو رساتر است». من با بلال برخاستم و من به او می‌گفتم و او آنها را اعلام می‌کرد (اذان می‌گفت). عمر بن خطّاب، در خانه‌اش صدای او را شنید. در حالی که ردایش را می‌کشید، [با عجله و سراسیمه] بیرون آمد و می‌گفت: ‌ای پیامبر خدا! سوگند به آن که تو را به حق برانگیخت، من نیز چنین خوابی دیده‌ام. پیامبر خدا فرمود: «خدا را شکر!».

روایت ابو‌عبید

سنن ابن ماجه: ابو‌عبید محمّد بن عبید بن میمون مدنی آورده است که: حدیث کرد ما را محمّد بن سلمه حرّانی، حدیث کرد ما را محمّد بن اسحاق، حدیث کرد ما را محمّد بن ابراهیم تیمی از محمّد بن عبد اللّه بن زید از پدرش که:
پیامبر خدا دستور داد که شیپور و ناقوسی بسازند. عبد اللّه بن زید، خوابی دید. او می‌گوید: مردی را دیدم که دو جامه سبزرنگ پوشیده بود و ناقوسی با خود داشت. به او گفتم: ‌ای بنده خدا! ناقوس را می‌فروشی؟ گفت: با آن چه می‌کنی؟ گفتم: با آن به نماز فرا می‌خوانم. گفت: آیا تو را به چیزی بهتر، راهنمایی نکنم؟ گفتم: آن چیست؟ گفت: می‌گویی: «اللّه اکبر، اللّه اکبر…».

روایت محمّد بن خالد

سنن ابن‌ماجه: محمّد بن خالد بن عبد‌اللّه واسطی، آورده است که: حدیث کرد ما را پدرم، از عبد‌الرحمان بن اسحاق، از زهری، از سالم، از پدرش که:
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با مردم درباره چیزی که آنها را به نماز فرا خوانَد، مشورت کرد. آنان شیپور را پیشنهاد کردند؛ امّا پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آن را نپسندید؛ چون برای یهود بود. ناقوس را پیشنهاد دادند. آن را نیز به خاطر این که برای نصارا بود، نپسندید. در همان شب، مردی از انصار به نام عبد اللّه بن زید و نیز عمر بن خطّاب، اذان را در خواب دیدند. مرد انصاری، شبانه نزد پیامبر خدا رفت [و خواب خود را برای ایشان باز گفت]. پیامبر خدا به بلال دستور داد که به آن که در خواب دیده شده بود ، اذان بگوید.
زهری گفت: بلال در اذان نماز صبح، این جمله را افزود: «الصلاه خیر من النوم» و پیامبر خدا بر آن، صحّه گذاشت.

روایت سعید بن یحیی

سُنن التِّرمِذی: سعید بن یحیی بن سعید اموی آورده است که: حدیث کرد ما را پدرم، حدیث کرد ما را محمّد بن اسحاق از محمّد بن ابراهیم بن حارث تیمی از محمّد بن عبد اللّه بن زید از پدرش که:
صبح که شد، نزد پیامبر خدا رفتیم و رؤیایم را به ایشان گفتم. فرمود: «این، یک رؤیای صادق است. به همراه بلال برخیز؛ چون او صدایش از تو رساتر و بلندتر است. آنچه به تو [در خواب] گفته شده، به او بگو و او آنها را با صدای بلند بگوید…» .
ترمذی می‌گوید: این حدیث را ابراهیم بن سعد، از محمّد بن اسحاق، به صورتی کامل‌تر و طولانی‌تر روایت کرده و داستان اذان را، دو به دو، و اقامه را، یک به یک، آورده است. عبد اللّه بن زید، همان ابن عبد‌ربّه است و «ابن عبد رب» هم به او می‌گویند. ما از او حدیثی از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نمی‌شناسیم که صحیح باشد، جز همین یک حدیث که درباره اذان است.

نقد و تحلیل

با بررسی اسناد این روایات و تأمّل در متن و معانی آنها و نیز عرضه آنها بر احادیث اهل بیت (علیهم‌السلام)، برای پژوهش‌گر، تردیدی در مجعول بودن آنها باقی نخواهند ماند. آنچه بر نادرستی این روایات دلالت می‌کند، عبارت‌اند از:

ناسازگاری با مقام نبوّت

این باور که تشریع اذان، بر اساس رؤیای عبد اللّه بن زید بوده، بدین معناست که خاتم پیامبران الهی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) (که برای کوچک‌ترین رفتارهای فردیِ جامعه اسلامی، از جانب خداوند متعال رهنمود آورده است) در مورد یکی از بزرگ‌ترین عباداتِ سیاسی ـ اجت