پاورپوینت کامل جشن ولادت پیامبر (دیدگاه وهابیت) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جشن ولادت پیامبر (دیدگاه وهابیت) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جشن ولادت پیامبر (دیدگاه وهابیت) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل جشن ولادت پیامبر (دیدگاه وهابیت) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل جشن ولادت پیامبر (دیدگاه وهابیت) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، جشن ولادت، اهل سنت، وهابیت.

پرسش: جشن ولادت پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را از نگاه بزرگان اهل سنت بیان کنید.

پاسخ: وهابیت برگزاری مراسم جشن و شادی در ایام میلاد پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و ائمه (علیهم‌السّلام)، قرائت قرآن، مدح رسول گرامی اسلام، و ائمه توسط شعرا و مداحان، اطعام و پخش غذا و پذیرایی از مردم در این‌گونه مراسم‌ها را به جشن و شادی یهود و نصارا تشبیه می‌کنند و آن را بدعت و حرام می‌دانند.
سران وهابیت و پیروان آ‌نها، با این‌که ادعای پیروی از پیامبر نور رحمت حضرت محمد بن عبدالله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و دینش را دارند، اما عملاً ابزار محبت مسلمانان را به محضر حضرت به سخریه گرفته و به حرمت جشن و عید گرفتن در روز ولادت آن بزرگواران فتوا داده‌اند.
در ادامه ابتدا برخی سخنان و فتاوای سران وهابیت را در خصوص بدعت دانستن این جشن، ذکر می‌نماییم. آن‌گاه به صورت مفصل به پاسخ آن خواهیم پرداخت.

فهرست مندرجات

۱ – سخن ابن تیمیه
۲ – سخن بن باز
۳ – شبهه بدعت بودن جشن ولادت پیامبر
۴ – پاسخ‌های شبهه
۴.۱ – قربانی در سالگرد رسول خدا
۴.۱.۱ – روایت سیوطی
۴.۱.۲ – بیان حلبی و مقدسی
۴.۱.۳ – بیان هیثمی و دمیاطی
۴.۱.۴ – بیان زین‌الدین عراقی و عبداللطیف
۴.۲ – روزه صحابه به شکرانه ولادت پیامبر
۴.۳ – جشن شکر اعطای نعمت وجود پیامبر
۴.۴ – جواز جشن ولادت نزد علمای اهل‌سنت
۴.۴.۱ – دیدگاه ابن حجر عسقلانی
۴.۴.۲ – دیدگاه سیوطی
۴.۴.۳ – دیدگاه صالحی شامی
۴.۴.۴ – دیدگاه ابن جزری
۴.۴.۵ – دیدگاه ابوالخیر سخاوی
۴.۴.۶ – دیدگاه عبدالرحمن ابوشامه
۴.۴.۷ – دیدگاه مبارک بن یحیی شافعی
۴.۴.۸ – دیدگاه ابن عباد الرندی
۴.۴.۹ – دیدگاه حسن بن عمر
۴.۴.۱۰ – دیدگاه محمد بن عمر حضرمی
۴.۴.۱۱ – نتیجه سخنان علما
۵ – بدعت حسنه بودن جشن میلاد
۶ – جشن گرفتن هرسال وهابیت
۷ – آثار جشن میلاد در کلام علمای اهل‌سنت
۷.۱ – بیان جلال‌الدین سیوطی
۷.۲ – بیان امام یافعی
۷.۳ – بیان جنیدی بغدادی
۷.۴ – بیان سری سقطی
۸ – نتیجه کلی بحث
۹ – پانویس
۱۰ – منبع

سخن ابن تیمیه

ابن تیمیه از زمینه سازان فکری جریان وهابیت در این‌باره می‌گوید:
ان اتخاذ هذا الیوم عیداً، محدثٌ لا اصل له، فلم یکن فی السلف لا من اهل البیت ولا غیرهم من اتخذ ذلک عیداً، حتی یحدث فیه اعمالا اذ الاعیاد شریعه من الشرائع فیجب فیها الاتباع لا الابتداع وللنبی خطب وعهود ووقائع فی ایام متعدده مثل یوم بدر وحنین والخندق وفتح مکه ووقت هجرته ودخوله المدینه وخطب له متعدده یذکر فیها قواعد الدین ثم لم یوجب ذلک ان یتخذ مثال تلک الایام اعیادا وانّما یفعل مثل هذا: النصاری الذین یتّخذون امثال ایام حوادث عیسی (علیه‌السّلام) اعیاداً او الیهود، وانما العید شریعه فما شرعه الله اتبع والا لم یحدث فی الدین ما لیس منه.

وکذلک ما یحدثه بعض الناس اما مضاهاهً للنصاری فی میلاد المسیح، وامّا محبّه للنبی (صلی‌الله‌علیه‌وآله) وتعظیماً له. . فان هذا لم یفعله السلف، ولو کان خیراً محضاً او راجحاً لکان السلف احقَّ به مِنّا».

عید گرفتن روز ولادت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را یک امر جدید و اساس ندارد. در میان گذشتگان و نیز اهل‌ بیت و غیر آنها کسی نبوده است که این روز را عید بگیرند و اعمالی را انجام داده باشند؛ زیرا عید گرفتن، شریعتی از شریعت‌های اسلام است؛ پس باید در این موارد از شرع متابعت کرد نه این‌که از نزد خود بدعت‌گذاری کنیم. رسول خدا در وقایع متعددی همانند: روز بدر، حنین، خندق، فتح مکه، موقع هجرت، هنگام ورود به مدینه خطبه‌های و عهدنامه‌های متعددی دارد که اصول و پایه‌های دین را بیان کرده اما عید گرفتن در امثال این روزها را واجب نکرده است.

شبیه این کارها را نصاری (مسیحیت) انجام می‌دهند و ایامی را که برای حضرت عیسی (علیه‌السّلام) اتفاق افتاده، جشن و عید می‌گیرند و نیز یهود. عید، شریعتی است که خداوند آن را تشریع کرده، پس آنچه را خدا تشریع کرده پیروی کرد وگرنه نباید در دین چیزی که از داخل دین نیست بر آن افزود.
و نیز برخی از مردم کاری جدیدی انجام می‌دهند یا به خاطر تشبه به نصارا در ولادت عیسی یا به خاطر محبت و تعظیم پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)…
عید گرفتن را گذشتگان انجام نداده‌اند، اگر اینها کار خیر محض و یا راجح بود، باید گذشتگان انجام می‌دادند و نسبت به ‌آن سزاوارتر از ما بودند.

سخن بن باز

«بن باز» از مفتیان فقید وهابیت است. درباره حکم جشن ولادت پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از وی سؤال شده که در پاسخ، این جشن را بدعت شمرده است. متن استفتاء و پاسخ او به نقل عبدالرحمان بن اسماعیل ابوشامه در کتاب «الباعث علی انکار البدع» این است:

السؤال الاول: الحمد لله والصلاه والسلام علی رسول الله وعلی آله وصحبه ومن اهتدی بهداه اما بعد فقد تکرر السؤال من کثیر عن حکم الاحتفال بمولد النبی (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) والقیام له فی اثناء ذلک والقاء السلام وغیر ذلک مما یفعل فی المولد.

والجواب ان یقال لا یجوز الاحتفال بمولد الرسول (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) ولا غیره لان ذلک من البدع المحدثه فی الدین لان الرسول (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) لم یفعله ولا خلفاؤه الراشدون ولا غیرهم من الصحابه رضوان الله علی الجمیع ولا التابعون لهم باحسان فی القرون المفضله وهم اعلم الناس بالسنه واکمل حبا لرسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) ومتابعه لشرعه ممن بعدهم وقد ثبت عن النبی (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) انه قال من احدث فی امرنا هذا ما لیس منه فهو رد‌ای مردود علیه وقال فی حدیث آخر علیکم بسنتی وسنه الخلفاء الراشدین المهدیین من بعدی تمسکوا بها وعضوا علیها بالنواجذ وایاکم ومحدثات الامور فان کل محدثه بدعه وکل بدعه ضلاله.

سؤال نخست: حمد مخصوص خداست و سلام و درود بر رسول خدا، اهل‌بیت و اصحابش و کسانی که به هدایت ‌آنان اقتدا کرده‌اند. اما بعد: بسیاری از افراد درباره جشن ولادت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و برخاستن برای تعظیم آن حضرت در این جشن و سلام کردن به آن حضرت و غیر آن، که در این جشن انجام می‌دهند، مکرراً سؤال می‌کنند.
پاسخ: باید گفت: جشن تولد گرفتن و غیر آن، برای آن حضرت جایز نیست؛ زیرا این‌ کار از بدعت‌های جدید در دین است؛ زیرا رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، خلفای راشدین و غیر آنها از صحابه و تابعان در قرن‌هایی که برترین قرن بودند، این کارها را انجام نداده‌اند؛ درحالی‌که آنها داناتر به سنت بودند و محبت و اطاعت‌شان به رسول خدا کامل‌تر بودند.
از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ثابت شده است که فرمود: کسی که در دین آنچه را که از دین نیست وارد سازد، مردود است. و در روایت دیگر فرمود: بر شما است که سنت من و سنت خلفای راشدین را بگیرید و به آ‌نها تمسک کنید و با دندان از آن محافظت کنید و از بدعت بپرهیزید؛ زیرا هر چیز جدید بدعت است و هر بدعتی گمراهی است.

شبهه بدعت بودن جشن ولادت پیامبر

از سخنان ابن تیمیه و بن باز (مفتی وهابی) استفاده می‌شود که جشن ولادت پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و برگزاری مراسم، بدعت است؛ زیرا:
اولا: خود رسول خدا این‌کار را انجام نداده و در خطبه‌ها و سخنانش نیز به آن نپرداخته است؛
ثانیا: ‌خلفاء، صحابه و تابعان نیز برای کسی جشن تولد نگرفته‌اند؛
ثالثا: نصارا و یهود چنین مراسمی را برگزار می‌کنند، و اگر مسلمانان چنین جشنی داشته باشند، شبیه یهود و نصارا شده و کارشان بدعت و حرام است.

پاسخ‌های شبهه

تا اینجا اصل شبهه از زبان ابن تیمیه و فتوای بن باز و دلایل بدعت بودن جشن مولودی روشن گردید. اکنون پاسخ این سؤال و مسائل فرعی آن را بیان می‌کنیم:

قربانی در سالگرد رسول خدا

پاسخ اول؛ رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در سالگرد ولادتش قربانی کرد.

فتوای بن باز در حرمت جشن ولادت رسول خاتم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به این دلیل استوار است که جشن سالگرد ولادت، از سوی آن حضرت و صحابه انجام نشده است:
لان الرسول (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) لم یفعله ولا خلفاؤه الراشدون ولا غیرهم من الصحابه؛ این معیار در بدعت دانستن بسیاری از افعال و اعمال، از سوی وهابیت مطرح می‌شود و یکی از مصادیقش، موضوع مورد بحث است.

در پاسخ این شبهه باید گفت: اتفاقاً خود رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز در سالگرد ولادتش، دوباره جشن عقیقه خودش را (که شکرگزاری محسوب می‌شود) تکرار کرده است و این‌مطلب در روایت معتبر اهل‌سنت آمده و جالب این است که جلال‌الدین سیوطی یکی از علمای شناخته شده اهل‌سنت به این روایت بر استحباب جشن مولودی پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) استدلال کرده است.

روایت سیوطی

سیوطی بعد از این که فتوای ابن حجر عسقلانی (که بعدا آن را بیان خواهیم کرد) و استناد وی را به روزه‌داری یهودیان در روز عاشورا به شکرانه نجات حضرت موسی (علیه‌السّلام)، بیان کرده، خودش نیز بر استحباب جشن مولودی پیامبر به این روایت استناد کرده و می‌گوید:

قلت: وقد ظهر لی تخریجه علی اصل آخر وهو ما اخرجه البیهقی عن انس ان النبی (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) عق عن نفسه بعد النبوه مع انه قد ورد ان جده عبد المطلب عق عنه فی سابع ولادته والعقیقه لا تعاد مره ثانیه، فیجعل ذلک علی ان الذی فعله النبی (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) اظهار للشکر علی ایجاد الله ایاه رحمه للعالمین وتشریع لامته کما کان یصلی علی نفسه لذلک فیستحب لنا ایضاً اظهار الشکر بمولده بالاجتماع واطعام الطعام ونحو ذلک من وجوه القربات واظهار المسرات.

می‌گویم: برای من جشن مولودی پیامبر بر اصل دیگری آشکار شده است و آن روایتی است که بیهقی از انس روایت کرده که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بعد از رسیدن به مقام نبوت از جانب خودش عقیقه (قربانی) نمود با آن‌که طبق روایات، عبدالمطلب برای رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در روز سوم تولد ایشان عقیقه کرده بود، با این‌که عقیقه دوباره انجام نمی‌شود؛ پس ایشان این‌کار را به خاطر شکر و حمد خدا بر این‌که او را رحمت للعالمین قرار داده انجام داد و خواسته است این‌کار را برای امت خود تشریع کند؛ چنان‌که بر خودش درود می‌فرستاد. پس برای ما هم مستحب است شکر خدا را به خاطر تولد ایشان با اجتماعات‌مان به‌جا آوریم و به فقیران اطعام نماییم و کارهای دیگری را که موجبات خوشحالی است انجام دهیم.
نکته مهم در کلام سیوطی است که می‌گوید: رسول خدا جشن عقیقه را به دو جهت انجام داد؛ اظهار شکر و تشریع این‌کار برای امت: اظهار للشکر علی ایجاد الله ایاه رحمه للعالمین و تشریع لامته. آن‌گاه نتیجه می‌گیرد که جشن مولودی هم با این معیار مستحب است: فیستحب لنا ایضاً اظهار الشکر بمولده.

بیان حلبی و مقدسی

حلبی نیز بعد از نقل روایت تصریح نموده که سیوطی این روایت را به‌عنوان یک اصل و اساس برای برگزاری جشن مولود پیامبر قرار داده است:
والحافظ السیوطی… وجعله اصلا لعمل المولد قال لان العقیقه لا تعاد مره ثانیه فیحمل ذلک علی ان هذا الذی فعله النبی (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) اظهارا للشکر علی ایجاد الله تعالی ایاه رحمه للعالمین وتشریعا لامته…

روایت عقیقه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در منابع اهل‌سنت نقل شده و در این قسمت، سخنانی چند تن آنان را در صحت این روایت ذکر می‌نماییم:
مقدسی بعد از نقل روایت، به صحت سند آن تصریح کرده است: اخبرنا محمد بن احمد بن نصر باصبهان ان الحسن بن احمد الحداد اخبرهم وهو حاضر ابنا ابو نعیم ابنا سلیمان بن احمد الطبرانی ثنا احمد بن مسعود هو المقدسی قثنا الهیثم بن جمیل قثنا عبدالله بن المثنی عن ثمامه بن عبدالله بن انس عن انس ان النبی صلی الله علیه وسلم عق عن نفسه بعدما بعث نبیا اسناده صحیح.

بیان هیثمی و دمیاطی

ابوبکر هیثمی نیز می‌گوید:
وعن انس ان النبی (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) عق عن نفسه بعد ما بعث نبیا رواه البزار والطبرانی فی الاوسط ورجال الطبرانی رجال الصحیح خلا الهیثم بن جمیل وهو ثقه. از انس روایت شده که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بعد از بعثت از جانب خودش عقیقه کرد. این روایت را بزار و طبرانی در اوسط نقل کرده و رجال طبرانی رجال صحیح هستند، جز هیثم بن جمیل که آنهم ثقه است.

دمیاطی نیز سند این روایت را حسن می‌داند و می‌گوید:
وحسن ان یعق عن نفسه کما مر لخبر انه (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) عق عن نفسه بعد النبوه قال فی فتح الجواد وادعاء النووی بطلانه مردود بل هو حدیث حسن. نیکو است که از جانب خود عقیقه نماید؛ چنانچه در روایتی که گذشت رسول خدا از جانب خودش بعد از بعثت عقیقه انجام داد. در کتاب «فتح الجواد» گفته است: ادعای نبوی بر باطل بودن این روایت مردود است؛ بلکه این روایت حدیث حسن است.

بیان زین‌الدین عراقی و عبداللطیف

همچنین زین‌الدین عراقی می‌نویسد:
ویروی ان النبی (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) عق عن نفسه بعد النبوه… قلت له طریق لا باس بهارواها ابو الشیخ وابن حزم من روایه الهیثم بن جمیل. و روایت شده است که، حضرت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از جانب خود بعد از نبوت عقیقه داد، … می‌گویم: این روایت سند‌هایی دارد که اشکالی در آنها ندارد، و آنها را ابوشیخ و ابن حزم از الهیثم بن جمیل روایت کردند.

عبدالوهاب عبداللطیف از اساتید الازهر مصر چنین می‌نویسد: فائده: قد اشتهر انه صلی الله علیه وسلم عق عن نفسه… ثانیهما من روایه ابی بکر المستملی عن الهیثم بن جمیل… فالحدیث قوی الاسناد.
مشهور شده است که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از جانب خود عقیقه داده …. دومی آنها از روایت ابوبکر مستملی از هیثم بن جمیل می‌باشد … پس روایت قوی می‌باشد.

روزه صحابه به شکرانه ولادت پیامبر

پاسخ دوم؛ صحابه به شکرانه ولادت و بعثت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) هر هفته دوشنبه را روزه می‌گرفتند. صحابه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز به شکرانه ولادت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) روزهای دوشنبه را روزه می‌گرفتند. این‌مطلب در روایت صحیح مسلم آمده که از رسول خدا درباره روزه گرفتن روز‌های دوشنبه سؤال کردند، حضرت فرمودند: این روز روزی است که من به دنیا آمده‌ام و به پیامبری مبعوث شده‌ام:

۱۱۶۲ حدثنا محمد بن الْمُثَنَّی وَمُحَمَّدُ بن بَشَّارٍ واللفظ لابن الْمُثَنَّی قالا حدثنا محمد بن جَعْفَرٍ حدثنا شُعْبَهُ عن غَیْلَانَ بن جَرِیرٍ سمع عَبْدَ اللَّهِ بن مَعْبَدٍ الزِّمَّانِیَّ عن ابی قَتَادَهَ الْاَنْصَارِیِّ رضی الله عنه اَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) سُئِلَ عن صَوْمِهِ قال فَغَضِبَ رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) فقال عُمَرُ رضی الله عنه رَضِینَا بِاللَّهِ رَبًّا وَبِالْاِسْلَامِ دِینًا وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولًا وَبِبَیْعَتِنَا بَیْعَهً… قال وَسُئِلَ عن صَوْمِ یَوْمٍ وَاِفْطَارِ یَوْمٍ قال ذَاکَ صَوْمُ اَخِی دَاوُدَ (علیه‌السّلام) قال وَسُئِلَ عن صَوْمِ یَوْمِ الاثنین قال ذَاکَ یَوْمٌ وُلِدْتُ فیه وَیَوْمٌ بُعِثْتُ او اُنْزِلَ عَلَیَّ فیه…

ابوقتاده انصاری می‌گوید: از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) درباره روزه گرفتنش سؤال شد، آن حضرت خشم کرد. عمر گفت: ما راضی هستیم که خداوند پروردگار ما، اسلام دین ما و محمد پیامبر ما و بیعت ما بیعت ما است….
راوی می‌گوید: ‌ از رسول خدا سؤال شد، اگر یک روز روزه بگیریم و یک روز افطار کنیم، فرمود: این روزه برادرم داود (علیه‌السّلام) است. از روزه گرفتن روز دوشنبه سؤال شد، حضرت فرمود: این روزی است که من به دنیا آمده‌ام و مبعوث به رسالت شده‌ام یا وحی بر من نازل شده است…

این روایت صراحت دارد که از روزه روز دوشنبه سؤال کردند و حضرت روزه گرفتن در این روز به این دو مناسبت تأیید کردند.

عبدری مالکی بعد از این که به قسمتی از این روایت اشاره دارد، بزرگ‌داشت این روز را بزرگداشت ماه ربیع الاول می‌داند و می‌گوید:
فتشریف هذا الیوم متضمن لتشریف هذا الشهر الذی ولد فیه فینبغی ان نحترمه حق الاحترام ونفضله بما فضل الله به الاشهر الفاضله. بزرگ‌داشت این روز، به منزله بزرگ‌داشت این ماه است که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در آن متولد شده است. پس سزاوار است که آن را محترم بشماریم و حق احترام را ادا کنیم و آن را بر سایر ماه‌ها برتری دهیم به سبب آنچه خداوند آن را برتری داده است.

بنابراین سخن افرادی که بزرگداشت این‌ روز را به بهانه‌ این‌که صحابه در این روز کاری انجام نداده‌اند، زیر سؤال می‌برند و عید و جشن را بدعت می‌دانند، باطل است.

جشن شکر اعطای نعمت وجود پیامبر

پاسخ سوم: جشن ولادت، جشن شکر اعطای نعمت وجود پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است.

نعمت‌هایی را که خداوند متعال برای افراد بشر ارزانی داشته، بی‌حد و بی‌شمار است. یکی از نعمت‌های الهی، وجود مبارک رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است که به واسطه ایشان جهان انسانیت از گمراهی و جهل جاهلیت نجات یافت. با این توضیح، از نظر مسلمانان، جشن ولادت، جشن شکرگزاری و سپاس از اعطاء وجود پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است. و از طرفی، شکر نعمت نیز واجب و امر پسندیده و عقلائی است و هیچگونه منع شرعی نیز در این‌باره وجود ندارد. حال سؤال این است که آیا شکر نعمت نیز از نظر وهابیت بدعت است؟

ابن حجر عسقلانی از علمای مشهور اهل‌ سنت، ولادت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را از نعمت‌های بزرگ الهی دانسته و در عبارت صریح و روشن، جشن ولادت آن حضرت را از مصادیق شکر نعمت محسوب می‌نماید.

نکته مهم در سخنان وی این‌که فتوای خود را در جواز جشن مولودی، مستند به روایت صحیح نموده که در آن رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) عمل جشن یهودیان را برای شکرگزاری غرق شدن فرعون و نجات حضرت موسی تقریر کرده است. ابن حجر از این روایت صحیح نتیجه می‌گیرد که اگر به قصد شکرگزاری، این‌گونه مراسم برگزار شود، جایز است.

متن فتوای ایشان به نقل سیوطی این است:
وقد سئل شیخ الاسلام حافظ العصر ابو الفضل احمد بن حجر عن عمل المولد فاجاب بما نصه: اصل عمل المولد بدعه لم تنقل عن احد من السلف الصالح من القرون الثلاثه ولکنها مع ذلک قد اشتملت علی محاسن وضدها، فمن تحری فی عملها المحاسن وتجنب ضدها کان بدعه حسنه والا فلا.

قال: وقد ظهر لی تخریجها علی اصل ثابت وهو ما ثبت فی الصحیحین من ان النبی (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) قدم المدینه فوجد الیهود یصومون یوم عاشوراء فسالهم فقالوا هو یوم اغرق الله فیه فرعون ونجی موسی فنحن نصومه شکراً لله تعالی. فیستفاد منه فعل الشکر لله علی ما من به فی یوم معین من اسداء نعمه او دفع نقمه، ویعاد ذلک فی نظیر ذلک الیوم من کل سنه، والشکر لله یحصل بانواع العباده کالسجود والصیام والصدقه والتلاوه، وای نعمه اعظم من النعمه ببروز هذا النبی نبی الرحمه فی ذلک الیوم، وعلی هذا فینبغی ان یتحری الیوم بعینه حتی یطابق قصه موسی فی یوم عاشوراء، …

واما ما یعمل فیه فینبغی ان یقتصر فیه علی ما یفهم الشکر لله تعالی من نحو ما تقدم ذکره من التلاوه والاطعام والصدقه وانشاد شیء من المدائح النبویه والزهدیه المحرکه للقلوب الی فعل الخیر والعمل للآخره…

از شیخ‌الاسلام حافظ زمان، ابوالفضل احمد بن حجر درباره جشن ولادت پیامبر سؤال شد و پاسخ ایشان این است: اصل جشن ولادت، امر جدیدی است که از گذشتگان صالح در قرن سوم نقل نشده است؛ اما در عین‌حال، مشتمل بر خوبی و بدی‌ها است؛ پس اگر کسی کار خوبش را انجام دهد و از کار بدش دوری کند، عملش بدعت نیکوست.

ایشان بعد از این فتوا، سخنان خود را مستند به روایت صحیح می‌نماید و می‌گوید: برای من روشن شده است که جشن مولود، ریشه در اصل ثابتی دارد که در صحیحین ثابت شده و آن این‌که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در مدینه تشریف آورند، یهودیان در روز عاشورا روزه می‌گرفتند، حضرت دلیل آن را از آنان سؤال نمود. آنها گفتند: این روزی است که خداوند فرعون را غرق نمود و موسی را نجات داد، ما برای انجام شکر خدا این روز را روزه می‌گیریم.

ابن حجر می‌گوید: از این روایت استفاده می‌شود که انجام شکر خدا بر آنچه که خداوند در یک روز معین بر انسان منت نهاد، همانند: اعطای نعمت و یا دفع عقوبت، لازم است. این شکر بر نعمت الهی در هر سال و در این روز معین برمی‌گردد. و شکرگزاری برای خدا با انواع عبادت همانند: سجده کردن، روزه گرفتن، صدقه دادن، تلاوت قرآن حاصل می‌شود. و چه نعمتی بزرگ‌تر از نعمت وجود پیامبر رحمت در این روز است؟ بنابراین، این روز سزاوار شکرگزاری است تا با داستان نجات حضرت موسی در روز عاشورا مطابقت کند. اما اعمالی که در این روز انجام می‌شود باید مصداق شکر خداوند باشد. همانند: تلاوت قرآن، اطعام کردن، صدقه دادن، مدیح‌سرایی در مقام نبوت، و چیزی که دل‌های انسان را به سوی انجام خیر و عمل آخرت سوق می‌دهد….

جواز جشن ولادت نزد علمای اهل‌سنت

پاسخ چهارم: علمای اهل‌ سنت جشن ولادت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را جایز می‌دانند.

با جست‌وجو و دقت در کلمات و فتاوای علمای اهل‌ سنت روشن می‌شود که آنها جشن ولادت آن حضرت را جایز دانسته و از دائره بدعتی که موردنظر وهابیان می‌باشد خارج می‌دانند و برای آن ثواب و پاداش‌هایی را ذکر کرده‌اند که با بدعت نمی‌سازد. سخنان آنها در این موضوع فراوان است. ما جهت رعایت اختصار پاره از سخنان و فتاوای آنها را در این‌جا ذکر می‌کنیم و همه آ‌نها دلیل برگزاری مراسم جشن را، بزرگ‌داشت مقام پیامبر، عرض ارادت و انجام شکر نعمت وجود آن حضرت می‌دانند.

دیدگاه ابن حجر عسقلانی

ابن حجر عسقلانی (متوفای۸۵۲ هـ) از بزرگان اهل‌سنت شافعی در قرن نهم در پاسخ به سؤالی که از ایشان شده، جشن مولود پیامبر را کار خوب می‌داند. متن سؤال و فتوای ایشان را جناب سیوطی چنین نقل می‌کند:

وقد سئل شیخ الاسلام حافظ العصر ابو الفضل احمد بن حجر عن عمل المولد فاجاب بما نصه: اصل عمل المولد بدعه لم تنقل عن احد من السلف الصالح من القرون الثلاثه ولکنها مع ذلک قد اشتملت علی محاسن وضدها، فمن تحری فی عملها المحاسن وتجنب ضدها کان بدعه حسنه والا فلا. از شیخ‌الاسلام حافظ زمان، ابوالفضل احمد بن حجر از جشن ولادت پیامبر سؤال شد و پاسخ ایشان این است: اصل جشن ولادت یک امر جدیدی است که از هیچ‌یک از صالحان گذشته در قرن سوم نقل نشده است؛ ولی در عین‌حال خوبی‌ها و بدی‌هایی دارد؛ پس اگر کسی کار خوبش را انجام دهد و از کار بدش دوری کرد، عملش بدعت نیکوست.

دیدگاه سیوطی

جلال‌الدین سیوطی (متوفای ۹۱۱هـ) از علمای فقه و تفسیر اهل‌ سنت نیز جشن میلاد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را بدعت حسنه و دارای پاداش و ثواب می‌داند:

فقد وقع السؤال عن عمل المولد النبوی فی شهر ربیع الاول ما حکمه من حیث الشرع؟ وهل هو محمود او مذموم؟ وهل یثاب فاعله اولا؟.
والجواب: عندی ان اصل عمل المولد الذی هو اجتماع الناس وقراءه ما تیسر من القرآن وروایه الاخبار الوارده فی مبدا امر النبی (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) وما وقع فی مولده من الآیات ثم یمد لهم سماط یاکلونه وینصرفون من غیر زیاده علی ذلک هو من البدع الحسنه التی یثاب علیها صاحبها لمافیه من تعظیم قدر النبی (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) واظهار الفرح والاستبشار بمولده الشریف.

در مورد اعمالی که در میلاد پیامبر در ماه ربیع الاول انجام می‌شود سؤال شده که آن از نظر شرع چ