پاورپوینت کامل اشعار امام علی ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اشعار امام علی ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اشعار امام علی ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اشعار امام علی ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل اشعار امام علی ۳۳ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: امام علی (علیه‌السّلام)، شعر.

پرسش: آیا پاورپوینت کامل اشعار امام علی ۳۳ اسلاید در PowerPoint (علیه‌السّلام) و دیوان منسوب به وی معتبر است و می‌توان آن حضرت را شاعر خواند؟

پاسخ اجمالی: شعر، در معارف بشری از جایگاهی بس بلند برخوردار است. شعر، در انتقال مفاهیم، جاودان‌سازی حادثه‌ها و گسترش فرهنگ، دارای نقشی بس ارجمند است. به لحاظ محتوا نیز روشن است که چونان بسیاری از ابزارها و توانایی‌هایی که در اختیار انسان است، دوسویه است. می‌تواند جامه پسندیده داشته باشد و یا چهره ناپسند به خود بگیرد.
برخی از صاحب نظران امام علی (علیه‌السّلام)را جزء شعرای بزرگ دانسته و برخی فقط اشعار رجز خوانی را به ایشان منسوب دانسته‌اند؛ محمّد بیهقی کیدری در کتاب انوار العقول اشعاری را که به هر نحو به امام (علیه‌السّلام) منسوب است را جمع‌آوری کرده است.

فهرست مندرجات

۱ – دیدگاه‌ بزرگان شعر
۱.۱ – ابن‌عبد‌ربّه
۱.۲ – سید‌رضی
۱.۳ – عبّاس محمود عقّاد
۱.۴ – جاحظ
۱.۵ – یاقوت حموی
۱.۶ – نجاشی
۲ – مشهورترین مجموعه اشعار‌ امیر‌مؤمنان
۳ – پانویس
۴ – منبع

دیدگاه‌ بزرگان شعر

سرایش شعر و داشتن هنر شاعری، بی‌گمان، برتری است و بهره‌وری از آن در مسیر تربیت انسان‌ها، لازم و ضروری. پیشوایان الهی از شعر، بهره می‌گرفته‌اند؛ امّا این‌که خود نیز شعری سروده‌اند یا نه، و این‌که چه‌اندازه شعر سروده‌اند، به لحاظ تاریخی مورد گفتگوست.

ابن‌عبد‌ربّه

برخی بر این باورند که علی (علیه‌السّلام) شعر می‌سروده است و افزون بر آن، بر شناخت شعر، چیره بوده است و در نقد شعر، جایگاهی بلند داشته است. ابن‌عبد‌رَبّه آورده است که:
ابو‌بکر و عمر، شاعر بودند و علی (علیه‌السّلام) شاعرترینِ این سه بود.
گویا سرودن شعر و آفریدن کلام موزون و مسجّع، در زندگانی مولا (علیه‌السّلام) در حدّی بوده است که آن بزرگوار، بدین‌ویژگی شناخته شود. چنین است که چون پیام‌آور نستوه کربلا، زینب کبرا (علیهاالسلام) خطابه کوبنده و شکوه‌مندش را در کوفه ایراد کرد، عبید‌اللّه بن زیاد گفت:
این [زن]، سجع گوست. به جانم سوگند که پدرش هم سجع‌گو و شاعر بود.

سید‌رضی

سید‌رضی (رحمه‌الله) آورده است که:

«انّ الامام علیّاً (علیه‌السّلام) لَمّا سُئِلَ: مَن اشعَرُ الشُّعَراءِ؟ قالَ: انَّ القَومَ لَم یجروا فی حَلبَهٍ تُعرَفُ الغایَهُ عِندَ قَصَبَتِها، فَاِن کانَ ولا بُدَّ فَالمَلِکُ الضِّلّیلُ؛ وقتی که از علی (علیه‌السّلام) پرسیدند: شاعرترینِ شاعران کیست؟ علی (علیه‌السّلام) فرمود: «شاعران در یک میدان به مسابقه نپرداخته‌اند تا در پایانِ خطّ مسابقه شناخته شوند؛ ولی اگر چاره‌ای جز پاسخ‌گویی نیست، شاعرترینِ آنان، پادشاه سرگردان است». منظورش اِمْرؤُ القَیس است.»
(ابن ابی‌الحدید به نقل از ابن‌دُرَید، مضمون جمله یاد شده را در ضمن گزارش خطابه‌ای از مولا (علیه‌السّلام) آورده است و نیز تصریح امام (علیه‌السّلام) را که مراد از «پادشاه سرگردان»، امرؤ القیس است.)

عبّاس محمود عقّاد

ادیب و نویسنده بلند آوازه مصری، استاد عبّاس محمود عَقّاد، بر پایه این نقل و آگاهی‌های دیگر، بر این باور رفته است که امام (علیه‌السّلام) نه تنها شعر را به خوبی می‌سروده، بلکه از چندی و چونی شعر نیز به ژرفی آگاهی داشته و در نقد شعر و شناخت سَره از ناسره آن، جایگاهی بلند داشته است.
او در این باره می‌نویسد:
«به نظر ما آن حضرت، شعر می‌گفت و آن را خوب نقد می‌کرد، و نقدش درباره شاعران، نقدی عالمانه و آگاهانه بود. اختلاف مکتب‌های شعری را می‌دانست و روش‌های مقابله و ارزیابی بر پایه هر‌کدام از آنها را می‌شناخت و به خاطر آگاهی وی از چگونگی ارزیابی بین کارهای آنان، از وی درباره شاعرترینِ مردم پرسیده شد و وی فرمود: «شاعران در یک میدان به مسابقه نپرداخته‌اند تا در خطّ پایان مسابقه شناخته شوند؛ امّا اگر چاره‌ای جز پاسخ‌گویی نیست، شاعرترینِ آنان، پادشاه سرگردان است».
به نظر ما، این، اوّلین تقسیم شعر بر پایه مکتب‌های شعری و هدف‌های شعرسرایی در بین عرب‌هاست. بنا‌بر‌این، مقایسه جز در بین اشعار همگون، روا نیست و تعمیم برتری شعرها، جز از باب غلبه نیست.
این‌گونه نقل‌ها که نشانگر داوری‌های مولا (علیه‌السّلام) درباره شعر و شاعران است، در متون کهن، کم نیست و اینها (همان‌گونه که عقّاد آورده است) نشانی است از جایگاه والای مولا (علیه‌السّلام) در شعر و شاعری، که او «امیربیان» بود و «خداوندگارِ سخن».

بر پایه اسناد تاریخی، امام (علیه‌السّلام) شعر می‌سروده است و به شعر و بهره‌وری از آن (با معیارهای مورد تاکید خویش)، توصیه می‌کرده است (برای نمونه، آن بزرگوار، ضمن تاکید بر فراگیری شعر ابوطالب و تدوین و نشر آن، در باب چرایی لزوم فراگیری شعر آن مدافع بی‌بدیل پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌فرمود: «شعر ابو‌طالب را یاد بگیرید و به فرزندانتان هم بیاموزید چرا که وی بر دین خدا و بسیار دانشور بود.»

یاقوت حموی

یاقوت حَمَوی به نقل از ابو‌عثمان مازِنی آورده است که:

علی (علیه‌السّلام) شعری بجز این دو بیت، نسروده است: