پاورپوینت کامل توانایی درک نعمت‌ها و عذاب‌های قیامت ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل توانایی درک نعمت‌ها و عذاب‌های قیامت ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل توانایی درک نعمت‌ها و عذاب‌های قیامت ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل توانایی درک نعمت‌ها و عذاب‌های قیامت ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل توانایی درک نعمت‌ها و عذاب‌های قیامت ۵۷ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: توانایی‌های انسان، برزخ، قیامت، انسان، شناخت، عقل، معرفت شناسی.

پرسش: آیا انسان توانایی درک نعمت‌ها و عذاب‌های برزخ و قیامت را دارد؟

پاسخ:

فهرست مندرجات

۱ – تعریف ادراک و شناخت
۲ – راه‌های شناخت
۲.۱ – شناخت حسی
۲.۲ – شناخت عقلی
۲.۳ – شناخت قلبی
۳ – متعلّق معرفت
۳.۱ – عالم طبیعت
۳.۲ – عالم مثال
۳.۳ – عالم عقل
۴ – اعتبار عقل در شناخت حقایق
۴.۱ – مفتاح بودن عقل
۵ – معیار شناخت غیب و شهادت
۵.۱ – جهان محسوس
۵.۲ – جهان نامحسوس
۵.۲.۱ – غیب مطلق
۵.۲.۲ – غیب نسبی
۶ – معنای لغوی و اصطلاحی برزخ
۷ – توانایی انسان در شناخت جهان غیب
۸ – توانایی عقل در درک عالم برزخ و قیامت
۹ – منابع برای مطالعه بیشتر
۱۰ – پانویس
۱۱ – منبع

تعریف ادراک و شناخت

ادراک و معرفت، از مفاهیم بدیهی و غیر قابل تعریف است؛ به این دلیل که ما همه چیز را به علم می‌شناسیم. اگر بخواهیم علم و ادراک را به علم تعریف کنیم این تعریف، مشتمل بر دور مصّرح خواهد بود و اگر بخواهیم به غیر علم بشناسیم، لازم است ابتدا آن غیر را توسط علم بشناسیم، آن گاه علم را به وسیله آن شناسایی نماییم. چنین تعریفی نیز به مثابه همان دور مصّرح است.
پس آنچه در تعریف شناخت و یا علم گفته می‌شود تعریف حقیقی نبوده، بلکه تعریف تنبیهی است؛ یعنی مطلبی که در ذهن مخاطب موجود است، لیکن مورد تنبّه او نیست با الفاظ مشابه و کلمات معادل، آن معنای مرتکز در صحنه‌ی ذهن او برجسته و بارز نشان داده شود. از جمله تعاریف لفظی که برای شناخت ذکر می‌شود این است که شناخت عبارت است از، آگاهی به واقعیت و یا راه پیدا کردن به واقعیت.
از آن جا که شناخت حقایق و رسیدن به واقعیت با ابزارهای گوناگونی صورت می‌پذیرد که از جمله ‌ی آنها، عقل می‌باشد، از این رو اشاره‌ای مختصر به ابزار و راه‌های نیل به واقع و نیز ادراک عقل می‌کنیم.

راه‌های شناخت

چهار راه برای شناخت وجود دارد:
الف. راه حس: این راه برای همگان باز است.
ب. راه عقل: راهی است که خواص توان پیمودن آن را دارند.
ج. راه دل و قلب (راه تهذیب و تزکیه ): این راه برای عارفان گشاده است.
د. راه کتاب منیر و راه وحی: این راه مختص به انبیای الاهی است.

شناخت حسی

از نظر معرفت ‌شناسی، درجه‌ی “شناخت حسّی” ضعیف‌ترین مرحله‌ی معرفت است. البته بین افراد یا اصناف شناخت حسّی، برخی بر بعضی رجحان دارد و از این جاست که گفته می‌شود: «لیس الخبر کالمعاینه؛ شنیدن کی بود مانند دیدن.»
و برتر از شناخت حسّی، “شناخت عقلی” است که در حکمت و کلام و سایر علوم استدلالی کاربرد دارد، و مرحله ‌ی برتر معرفت، “شناخت قلبی” است که در عرفان مطرح است. و قلّه‌ی هرم شناخت “معرفت وحیانی” است که از سنخ علم شهودی و معرفت حضوری است.

شناخت عقلی

دانش مفهومی نسبت به حقایق ثابتی است که امور متغیر و متحرک عالم طبیعت را نیز پوشش می‌دهند. این علم که فراتر و گسترده‌تر از علوم حسی است، همانند معلوم خود از ثبات و استواری برخوردار است. با علوم عقلی می‌توان در مسائل کلی مربوط به علوم حصولی راه‌های فراوانی را طی کرد و حقایق بسیاری را به دست آورد، لیکن این‌گونه علوم در ادراک امور ثابت و مجردّی که عین وجود خارجی و تشخّص عینی‌اند عاجز و ناتوان می‌باشند و می‌توان گفت: همان گونه که ادراک حسی در فهم حقایق عقلی عاجز و ناتوان است، شناخت عقلی نیز در شهود مخازن الاهی مشاهده ی ربانی چوبین و بی تمکین می‌باشد.
همان‌طور که اشاره شد، با علوم عقلی می‌توان به مسائل کلی در قلمرو علوم حصولی دست یافت که با پیدایش مفاهیم کلی و تفکر عقلی، انسان درون خود را به گونه‌ای برتر که مغایر با بیرون است می‌شناسد، او مفاهیم کلی را دارای خواص غیر مادی می‌بیند. مفاهیم کلّی نه حقایق مکانی است و نه اموری زمانی؛ و این امر دلیل بر آن است که کلیّات به هیچ وجه در سلول ‌های مغزی و امثال آن جای ندارد. معرفت برتری که از طریق مفاهیم کلی در مسیر طولی معرفت اشیا نصیب انسان می‌شود او را قادر می‌سازد، تا علاوه بر شناخت کلی حقایق طبیعی، تجرّد نفس و از آن فراتر، حقایق عالیه‌ای را که مبدأ و معاد امور طبیعی و نفسانی است شناسایی کند. بوعلی در نمط هشتم اشارات نیز برای اثبات معاد معنوی با کاوش در مشاهدات روزانه به اثبات لذّت ‌های عقلی پرداخته و از این طریق سعادت ابدی انسان را استنباط و ثابت می‌کند.
پس در نزد متفکری که قایل به شناخت عقلی است، جهان طبیعت آیت و نشانه‌ای است که نه تنها او را قادر به استنباط قواعد ثابت و ابدی حاکم بر آن می‌گرداند، بلکه به تجرد انسان و مبدأ و معاد جهان نیز آشنا می‌سازد.

شناخت قلبی

در [شناخت قلبی، که شناخت شهودی است، انسان در نگاه خود حقایقی را می‌بیند و با گوش خود کلماتی را می‌شنود که دیگران از دیدن و شنیدن آنها محروم هستند. و از نگاه به اشیای مختلف و در برخورد با امور متفاوت، مناظر و اصواتی گوناگون را دیده و یا می‌شنود که در آنها شک و تردید ندارد.

متعلّق معرفت

متعلق معرفت در تقسیمی کلی به سه دسته تقسیم می‌شود.

عالم طبیعت

جهانی است که آن را با حس ادراک می‌کنیم.

عالم مثال

جهانی است که در ورای نشئه‌ی طبیعت مشاهده می‌شود. موجودات این عالم حقایقی دارای مقدار و اندازه هستند، لیکن مادی نیستند. رؤیاهای صادقه و مشاهداتی که در حالت منامیّه برای انسان اتفاق می‌افتد، همگی نمونه‌ها و مثال‌هایی برای این عالم است گرچه این عالم جهانی است واقعی و جدای از ذهن و خیال افراد، و خواب و خیال نمی‌باشد.

عالم عقل

موجودهای عالم عقل و معقولات، حقایق کلیه‌ای هستند که بدون آن که مقدّر به اندازه‌ای خاص و یا مشخّص به ماده ‌ای مخصوص باشند، جمیع افراد طبیعی و مثالی را شامل شده و بر همه‌ی آنها حمل می‌شوند. البته راه اثبات عالم مثال و عقل پس از اثبات مرحله‌ی تخیّل و تعقّل در انسان امکان ‌پذیر است. پرداختن به این بحث، مجال دیگری را می‌طلبد.

اعتبار عقل در شناخت حقایق

قرآن مجید و روایات معصومان‌ (علیهم‌السلام) عقل را در شناخت پاره‌ای از معارف و حقایق‌برتر، ناتوان دانسته، آن را نه تنها برای سعادت بشر کافی نمی‌داند، بلکه حتی فاقد فهم و درک همه‌ی علومی می‌داند که آدمی برای تدبیر زندگی این دنیایی، به آنها نیازمند است، بدین جهت وحی در بخشی از آموزه‌های خود نقش تأییدی و ارشادی نسبت به عقل بشری دارد و در بخشی دیگر به اظهار حقایقی می‌پردازد که فهم و عقل بشر عادی را جز از طریق پیروی وحی بدان راهی نیست، مانند ظهور آثار احکام اقتصادی – سیاسی و یا عبادی شریعت، در برزخ و قیامت و یا مانند مواقف و مقاماتی که در صحنه‌ی رستاخیز وجود دارد و در آیات و اخبار وارده از آنها خبر داده شده است.
با بیان فوق این حقیقت آشکار می‌شود که وحی و دین با اشرافی که نسبت به ادراکات عقلی و حسّی بشر دارند نه تنها آنها را تخطئه و انکار نمی‌نماید، بلکه همراه إِخبار غیبی از وقایعی که در هنگام حشر و نشر حاصل می‌شود، از ضوابط، حدود و قواعدی که عقل آدمی در چهارچوب آن مشی می‌نماید نیز خبر داده و ضمن تلاش برای باروری دانسته‌های عقلی، با اخبار مفهومی از مکاشفات و دریافت‌های الاهی مواد نوینی را برای داوری‌های عقلانی فراهم می‌آورد.
اعتبار دینی عقل موجب شده است تا عقل به عنوان حجتی الاهی در دامنه‌ی ادراک و معرفت دینی از جایگاه معتبر و محترمی برخوردار باشد.
حاصل این که گزاره‌ها و قضایای عقلی نیز به عنوان بخشی از گزاره‌های دینی مورد اعتبار بوده و از این رو اظهارات دینی حتی آن گاه که از حقایق غیبی خبر می‌دهند، گرچه مشتمل بر حقایق فوق عقلانی باشند، هرگز مخالف و رویارو‌ی با دریافت‌های عقلی نمی‌باشند.

مفتاح بودن عقل

قاطبه‌ی دانشمندان مسلمان شیعی، عقل را در شناخت برخی معارف “معیار”، در شناخت پاره‌ای از حقایق “مصباح و چراغ” و در برخی از موارد “مفتاح و کلید” می‌دانند.
مقصود از مفتاح بودن عقل این است که: پس از آن که عقل به صورت “مصباح” وظیفه‌ی خود را در شناخت قوانین و مقررات انجام داد و احکام شریعت را در افق هستی خود به صورت مفاهیم کلّی، مجرد و ثابت اظهار کرد؛ از آن پس دخالت و ورود در محدوده‌ی شرع را ندارد. مثلاً پس از کشف و شناخت احکام الاهی، عقل قادر بر تحقیق پیرامون اسرار آن احکام نمی‌باشد؛ زیرا اسرار آن احکام مربوط به جهان غیب بوده از دست رس استنباط عقل که جز کلیاتی از عالم غیب نمی‌داند، خارج است.

معیار شناخت غیب و شهادت

موجودات جهان هستی دو قسم است: محسوس و نامحسوس.

جهان محسوس

معیار شناخت موجود محسوس، احساس و تجربه است. تجربه گرچه در حوزه‌ی خاص خود