پاورپوینت کامل تفسیر ادبی ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفسیر ادبی ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفسیر ادبی ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفسیر ادبی ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ معرفی
۲ انواع تفسیر ادبی

۲.۱ تفسیر ادبی سنتی

۲.۱.۱ تفسیر لغوی
۲.۱.۲ تفسیر نحوی اعرابی
۲.۱.۳ تفاسیر بلاغی
۲.۱.۴ تفاسیر جامع ادبی

۲.۲ تفسیر ادبی معاصر

۲.۲.۱ ویژگی‌های تفسیر ادبی معاصر
۲.۲.۲ آثار مشهور

۳ پانویس
۴ منابع
۵ پیوند به بیرون

معرفی

قرآن‌پژوهان و مفسران گذشته نه عنوان «تفسیر ادبی» را به کار برده و نه به تعریف آن پرداخته‌اند؛ اما در دوره معاصر در تفسیر پژوهی‌های فارسی زبان، تعریف‌های نزدیک به هم و نسبتاً یکسانی از آن ارائه شده‌اند. وجه مشترک این تعاریف آن است که مفسر در تفسیر ادبی از قرآن به بیان عناصر صرفی، نحوی، نکات بلاغی، واژه شناسی، بیان معنای لغات مشکل یا غریب القرآن و بررسی قرائت‌های مختلف از قرآن کریم توجه می‌کند.[۲] بعضی نیز تفسیر ادبی را تفسیری مشتمل بر مباحث زبانی و ادبی قرآن مانند لغت، اعراب و بلاغت دانسته‌اند.[۳] برخی نیز برای آن که تعریف همه انواع تفسیر ادبی را در برگیرد از گرایش دیگری در تفسیر ادبی خبر داده‌اند که مفسر با نثر و بیان ادیبانه و پردازش‌های هنری به نکات تربیتی و هدایتی قرآن توجه می‌کند؛ مانند تفسیر فی ظلال القرآن از سید قطب.[۴]

بعضی نیز با پایین آوردن سطح تفسیر ادبی، آن را بر بعضی کتاب‌های تجزیه و ترکیب آیات و سوره‌هایی از قرآن کریم اطلاق کرده‌اند که برای تمرین قواعد صرف و نحو کاربرد دارند؛ مانند طاهری کنی در کتاب تفسیر ادبی قرآن و اسلامی پناه در کتابی با عنوان مشابه که البته اطلاقی نادرست می‌نماید، در حالی که تفسیر ادبی بسیار گسترده‌تر و عمیق‌تر از آن چیزی است که در این تعاریف آمده است. البته در معرفی مصادیق تفسیر ادبی اشتراک نظر وجود دارد. در واقع تفسیر ادبی را باید تفسیر بر پایه علوم ادبی و فرهنگ عصر نزول معرفی کرد که عمدتاً در شعر و نثر و تاریخ آن عصر تجلی یافته است.

درباره علوم ادبی و شمار آن دیدگاه‌ها متفاوت‌اند؛ از ۶ علم صرف، نحو، لغت، معانی، بیان و بدیع گرفته و تا ۱۶ علم نیز بیان شده است.[۵]روشن است که محدود کردن دایره علوم ادبی در تفسیر، و میزان تأثیر دادن هریک از این علوم، در نوع تفسیر ادبی نقشی آشکار خواهد داشت. ناگفته نماند که در گذشته از علوم ادبی به علوم لسانی (العلوم اللسانیه[۶]) یا علوم عربی (العلوم العربیه[۷]) یا علوم لفظی (العلوم اللفظیه[۸]) تعبیر می‌شده است که مقصود از همه آن‌ها یک چیز و آن علوم ادبی است،[۹] بر همین اساس ابن‌خلدون تفسیر را دارای دو قسم دانسته است: تفسیر نقلی و تفسیر مبتنی بر علوم زبانی؛ علوم زبانی را نیز شامل اعراب، لغت و بلاغت یا بیان دانسته است.[۱۰]

انواع تفسیر ادبی

تفسیر ادبی در طول تاریخ خود فراز و نشیب‌ها و تحولاتی داشته است؛ اما نقطه اوج کمال آن در دوره معاصر است که برخی از محققان عرب با تأکید بر ضرورت رویکرد ادبی به تفسیر قرآن برای این روش تفسیری مؤلفه‌هایی بیان کرده‌اند که تا حدود زیادی به تفسیر ادبی هویتی جدید بخشیده است، گرچه در اصول با تفسیر ادبی گذشته مشترک است، بدین روی ما تفسیر ادبی را به دو قسم تفسیر ادبی (سنتی) و تفسیر ادبی معاصر قسمت کرده، بحث را در این دو بخش پی می‌گیریم.

تفسیر ادبی سنتی

قرآن کریم، متنی زبانی است که به زبان عربی مبین و زبان قوم نازل شده است، بر همین اساس متنی ادبی است که از همه ویژگی‌ها و محاسن اثر ادبی استوار و والایی جهت تحقق بخشیدن به اهداف و مقاصد خود برخوردار است. مهم‌ترین ویژگی متون ادبی تأثیر بر مخاطب، هم از نظر معنا و هم از نظر لفظ، از طریق به کارگیری صنایع ادبی چون مجاز، تشبیه و تمثیل، استعاره، کنایه، تقدیم و تأخیر، قصه، وزن و نظم است. اگر هرگونه تلاش مبتنی بر ابزارهای زبانی برای فهم یک متن ادبی را تفسیر ادبی بنامیم در این صورت نخستین تلاش‌ها برای تفسیر قرآن را باید به عنوان تفسیر ادبی شناخت، به همین جهت بخشی فراوان از تفسیر منقول از رسول خدا که مستقیماً به تفسیر متن پرداخته است زیر عنوان تفسیر ادبی قرار می‌گیرد.[۱۱] البته رسالت اصلی پیامبر(ص) در مورد کتاب خدا «تبیین» آیات وحی بوده است[۱۲] که آن اعم از تفسیر کلام خداست و شامل تفصیل احکام مجمل و سربسته قرآن نیز می‌شود، و در مورد تبیین تعبیر ادبی به کار نمی‌رود.

پس از رسول خدا در میان صحابه آن حضرت امیرالمومنین(ع) و شاگرد آن حضرت، ابن‌عباس به طور گسترده به تفسیر ادبی قرآن پرداختند و در میان صحابه و تابعان مشهورترین متن تفسیری مبتنی بر شعر و ادبیات عرب از ابن‌عباس (م. ۶۷ق) است که به مسائل نافع بن ازرق شهرت یافته و به صورت روایت از ابن‌عباس نقل شده است.

صفحه‌ای از تفسیر ابن عباس – نسخه خطی ایاصوفیا

در این روایت ابن‌عباس نزدیک به ۲۰۰ پرسش نافع بن ازرق، پیشوای یکی از فرقه‌های خوارج پاسخ گفته و برای بیان معنای هر کلمه به بیتی از شعر عرب استناد کرده است.

در سده دوم هجری و با گسترش مباحث ادبی و ظهور علمای بزرگ ادب، گرایش به تفسیر ادبی نیز گسترش یافت و در پایان این سده به اوج خود رسید. مبنای تفسیر ادبی آن بود که قرآن کریم به زبان «عربی مبین» نازل شده است، بنابراین برای مردم عرب زبان کافی بود که در تفسیر آیات قرآن به فرهنگ و زبان عربی مراجعه کنند و نیازی نداشتند که معانی الفاظ را از رسول خدا بپرسند.[۱۳]از طرفی عرب در شناخت همه معانی الفاظ غریب و متشابه قرآن یکسان نبودند. نتیجه این دو قضیه، لزوم تلاش لغوی و ادبی برای شرح و تفسیر واژگان غریب قرآن بود.

از مجموع تلاش‌های تفسیری مفسران و دانشمندان با گرایش به علوم ادبی و زبانی از سده دوم به بعد سه شاخه تفسیری پدید آمده‌اند: تفسیر لغوی، تفسیر نحوی اعرابی، تفسیر بیانی بلاغی. برخی تفاسیر ادبی جامع نیز صبغه ادبی آن‌ها برجسته‌تر است.

تفسیر لغوی

مقصود از تفسیر لغوی یا غریب القرآن آن است که مفسر به شرح و تفسیر کلمات نامأنوس قرآن بپردازد.
دانش شرح لغات قرآن در اوایل قرن پنجم به دست راغب اصفهانی (م. ۴۲۵ق) به اوج کمال خود رسید. وی با تکیه بر دانش گسترده خود در حوزه فرهنگ و ادب و دانش لغت به تدوین نمونه‌ای بی‌نظیر در شرح واژگان قرآن پرداخت که غنی‌ترین و بهترین نمونه در نوع خود است. اثر راغب، مشهور به مفردات الفاظ القرآن و در شیوه بحث به کتاب‌های لغت نظیر معجم مقاییس اللغه ابن‌فارس نزدیک‌تر است تا کتاب‌های غریب القرآن. وی به نیکی دریافته بود که شرح شماری از واژگان قرآن به عنوان واژگان غریب، برای تفسیر قرآن کافی نیست و برای مخاطب قرن پنجمی باید به شرح همه کلمات قرآن پرداخت، از این رو وی برخلاف نگارندگان غریب القرآن‌ها که تنها به بیان مقصود هر واژه در سیاق خاص خودش پرداخته‌اند با استناد به کاربردهای لغت در فرهنگ عربی و نیز با تکیه بر کاربردهای واژه در سیاق‌های گوناگون آیات قرآنی به بیان معنای دقیق کلمه پرداخته و به جای عنوان «غریب القرآن» نام المفردات را برای کتاب خود برگزیده است. کتاب وی که شرح واژگان قرآن است، نوعی تفسیر موضوعی واژگانی نیز به شمار می‌آید.[۱۴] همین امر تفاوت اساسی و بنیادین میان مفردات و سایر کتاب‌های غریب القرآن پدید آورده است. با این همه، تألیف در موضوع غریب القرآن پس از راغب متوقف نشد و دانشمندان بسیاری تألیف در این موضوع را ادامه دادند.[۱۵]

تفسیر نحوی اعرابی

از نخستین علوم مورد نیاز تفسیر، علم نحو و اعراب است.[۱۷] اعراب قرآن از مهم‌ترین میدان‌های کشف اسرارقرآن است. اعراب در کلام عربی معنا را روشن ساخته، غرض گوینده را آشکار و به بلاغت سخن اشاره می‌کند؛ همچنین به جمال ترکیب قرآن و حسن ساختار آن نظر دارد.[۱۸]

از تفاسیری که عمدتاً بر پایه دانش اعراب شکل گرفته‌اند، به تفسیر نحوی اعرابی یاد می‌کنیم. بایسته ذکر است که از آنجا که دانش صَرف