پاورپوینت کامل تشیع در اصفهان ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تشیع در اصفهان ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تشیع در اصفهان ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل تشیع در اصفهان ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ جایگاه و اهمیت
۲ ورود اسلام؛ از اصفهان سنی تا اصفهان شیعی

۲.۱ ورود اسلام به اصفهان
۲.۲ وضعیت تشیع و شیعیان تا پیش از دوران آل بویه
۲.۳ اصفهان در دوران آل بویه
۲.۴ از آل بویه تا حمله مغول
۲.۵ از حمله مغول تا ظهور صفویان

۳ صفویان و تبدیل اصفهان به پایتخت تشیع

۳.۱ تشکیل حوزه علمیه شیعه
۳.۲ برپایی نماز جمعه
۳.۳ ساخت بناهای مذهبی شیعی
۳.۴ افول اصفهان پس از صفویه

۴ جنبش‌های سیاسی و مذهبی شیعی در اصفهان

۴.۱ اصفهان و جنبش تنباکو
۴.۲ علمای اصفهان و ترویج استفاده از کالای ایرانی
۴.۳ اصفهان و نهضت مشروطیت
۴.۴ اصفهان و نهضت ملی نفت
۴.۵ اصفهان و انقلاب اسلامی ایران

۵ بناهای مذهبی و شیعی اصفهان

۵.۱ امامزادگان و زیارتگاه‌های اصفهان
۵.۲ مسجدها
۵.۳ حوزه علمیه و مدارس علمی دینی
۵.۴ تخت فولاد
۵.۵ مصلای اصفهان

۶ حوزه‌های علمیه و دانش‌ها‌ی دینی

۶.۱ مکتب فلسفی اصفهان
۶.۲ دانشمندان سرشناس دینی
۶.۳ کتاب‌ها و آثار علمی
۶.۴ نگارش آثار به زبان فارسی
۶.۵ اخباری‌گری در اصفهان
۶.۶ رشد تصوف و مخالفت‌ها با آن
۶.۷ آیین‌ها و مراسم مذهبی

۷ پانویس
۸ منابع
۹ پیوند به بیرون

جایگاه و اهمیت

اصفهان شهری است بزرگ در منطقه مرکزی ایران که سابقه تاریخی و تمدنی در اسلام و به خصوص تشیع دارد. این شهر یکی از پایتخت‌های سلسله صفویه بوده است که تشیع را به مذهب رسمی ایران تبدیل کرد. این مرکزیت باعث تمرکز علمای بزرگ شیعه و شکل‌گیری حوزه‌ علمیه، ساخت‌ بناهای مهم مذهبی و مسجدهای ماندگار و به نوعی تمدن و فرهنگ صفوی شد.[نیازمند منبع]

عالمان دینی نام‌آوری همچون مجلسی پدر و پسر، شیخ بهائی، ملاصدرا، جهانگیرخان قشقائی و نیز رحیم ارباب در اصفهان زیسته‌اند. اصفهان مرکز یکی از بزرگترین گرایش‌های حدیثی و فقهی شیعه به نام اخباریگری است. کتاب‌های بسیار تأثیرگذاری چون بحار الانوار در اصفهان تدوین شده‌اند. حوزه علمیه اصفهان یکی از سه حوزه علمیه بزرگ مرکزی ایران است. [نیازمند منبع]

تخت فولاد اصفهان یکی از قدیمی‌ترین و بزرگترین قبرستان‌های جهان اسلام است که افراد نامدار بسیاری در آن دفن شده‌اند. مسجد امام، مسجد شیخ لطف‌الله، مدرسه چهارباغ و مدرسه صدر از آثار معماری شیعی معروف در اصفهان هستند. عالمان اصفهان در نهضت مشروطه ایران حضوری فعال داشتند. در حوادث منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ش نیز مردم و حوزه علمیه اصفهان از شهرهای تأثیرگذار محسوب می‌شدند.[نیازمند منبع]

ورود اسلام؛ از اصفهان سنی تا اصفهان شیعی

تاریخ اصفهانِ پیش از اسلام با ابهام همراه است و با اسطوره‌ها و روایات افسانه‌ای-تاریخی آمیخته شده و بنیان‌گذار اصلی آن مشخص نیست.[۱] احتمال داده شده است که این شهر از سه هزار سال پیش از میلاد مسکونی بوده است[۲] ولی گفته شده که تا سده‌های آغازین دوره اسلامی و بلکه -به گفته لاکهارت، تاریخ‌نگار انگلیسی و نویسنده کتاب‌هایی درباره ایران- تا سده چهارم قمری، شهری یکپارچه و واحد به نام اصفهان وجود نداشته[۳] و پیش از آنکه شهر اصفهان مطرح شود، شهر جی، شهر اصلی منطقه اصفهان بوده است، چنانکه ابوریحان بیرونی نیز جی را یکی از شهرهای اصفهان دانسته است.[۴]

ورود اسلام به اصفهان

منطقه کنونی اصفهان در حوالی سال ۲۰ق و در دوران خلیفه دوم به دست مسلمانان عرب فتح شد و برخی قبایل عرب در آن سکنی گزیدند.[۵]

در دوران خلافت امام علی(ع)، یزید بن قیس و مخنف بن سلیم بن حارث حاکم آن شهر بودند.[۶] عبدالقیسی‌ها که در تاریخ به عبدی شهرت دارند، جزو قبایلی از مدائن بودند که دلبستگی فراوان به تشیع داشتند و در جنگ جمل امام علی(ع) را همراهی کردند. عبدالقیسی‌ها مدائن را از قدیمی‌ترین شهرهای شیعه کردند و بعد گروهی از آنان به اصفهان و قزوین رفتند.[۷]

بعد از امام علی(ع)، امویان بر سرزمین‌های اسلامی مسلط شدند. در این دوره حجاج ثقفی گروهی از کُردها را بر اصفهان مسلط کرد که شیعیان را آزار می‌دادند.[۸]

وضعیت تشیع و شیعیان تا پیش از دوران آل بویه

اصفهان پس از تسلط مسلمانان بر آن در دوران خلیفه دوم تا قرن‌ها به افراط در تسنن و حتی ناصبی‌گری معروف بوده است.[۹] ابوبکر خوارزمی در قرن چهارم اصفهان را به ناصبی‌گری مشهور دانسته است.[۱۰] قدیمی‌ترین حرکت شیعی در اصفهان مربوط به اواخر دوران اموی است؛ عبدالله بن معاویه از نوادگان عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب که از کوفه قیام کرده‌ بود، مدتی اصفهان را مرکز فعالیت‌های خود قرار داد.[۱۱]

وجود مقبره برخی امامزادگان و باقی ماندن قبور ایشان[۱۲] و نیز اصفهانی بودن برخی اصحاب امامان شیعه، نشانگر حضور شیعیان در اواخر قرن دوم و قرن سوم در این شهر است.[۱۳] ابراهیم بن قتیبه، سری بن سلامه از اصحاب امام هادی(ع)، عبدالرحمان اصفهانی، علی بن محمد بن شیره، و عبدالله بن محمد بن اصفهانی از یاران اصفهانی ائمه بوده‌اند.[۱۴] همچنین احمد بن علویه معروف به ابوالاسود کاتب که روایات زیادی نقل کرده است،[۱۵] و نیز ابوالفرج اصفهانی (درگذشته ۳۶۹ق) که کتابی در فضایل امیرالمؤمنین دارد و شیعه زیدی است، اصفهانی هستند.[۱۶]

سنیان دوستدار اهل بیت، در تعدیل تسنن افراطی در اصفهان نقش داشتند.[۱۷] حضور ابراهیم بن محمد ثقفی (درگذشته ۲۸۳ق)، نویسنده کتاب الغارات، و دیگر دانشمندان اهل عراق در اصفهان برای مبارزه با نگرش عثمانی و ضد اهل‌بیتی در این شهر، در رواج مذهب تشیع در این شهر مهم بود.[۱۸] نویسنده مقاله «محدثان اصفهانی در کتب امامیه»، ۵۴ راوی حدیث تا پایان قرن چهارم را نام برده که زاده یا ساکن اصفهان بوده‌اند.[۱۹]

اصفهان در دوران آل بویه

آل بویه که جزو حاکمان شیعه بودند، پیش از سال ۳۳۴ق اصفهان را تصرف کردند.[۲۰] در دوره آل بویه فضا برای مهاجرت سادات و شیعیان به اصفهان مهیا شد.[۲۱] عامل اصلی گسترش علاقه به اهل بیت و گرایش به تشیع در اصفهان و مناطق مرکزی ایران در این دوره، صاحب بن عَبّاد وزیر متنفذ آل‌بویه دانسته‌ شده است.[۲۲] او اشعار فراوانی در نشر فضائل اهل بیت داشت.[۲۳]

حضور تعداد زیادی از سادات در اصفهان، به عنوان یکی از عوامل کاسته شدن از افراط اهل تسنن و گسترش علاقه به اهل بیت دانسته شده است.[۲۴] در کتاب منتقله الطالبیه فهرستی ۳۳ نفره از ساداتی که به اصفهان مهاجرت کرده‌اند گرد آمده است.[۲۵] به گفته جعفریان این کتاب که در قرن پنجم نوشته شده، فقط نام سادات مشهور را آورده است، نه همه سادات.[۲۶]

به رغم رواج گرایش‌های تند حنبلی در اصفهان، به تدریج راویان و محدثانی که علاقه‌مند به نقل روایات در فضائل اهل بیت بودند پدید آمدند.[۲۷] رسول جعفریان پژوهشگر تاریخ به سه نقل تاریخی از قرن چهارم اشاره کرده است که نشان‌دهنده حضور برخی محبان اهل بیت و نیز عالمان شیعه در اصفهان است.[۲۸] این ماجراها از راغب اصفهانی، دمیری و ابونعیم اصفهانی نقل شده‌اند.[۲۹] ابونعیم در کتاب «اخبار اصفهان»، گزارشی از مباحث عبدالله بن محمد کنانی شیعی با علمای سنی شهر آورده است.[۳۰] به نوشته جعفریان، ابومسعود رازی که خود از اهل تسنن بود ولی با افراط مخالف بود، تلاش فراوانی کرد که دشمنی با اهل بیت در اصفهان از بین برود.[۳۱]

از آل بویه تا حمله مغول

بعد از آل بویه، آل کاکویه حاکم منطقه مرکزی ایران شدند که اینان نیز شیعه بودند[۳۲] و از اواخر سده چهارم تا سال ۴۴۳ق که به دست طغرل سلجوقی سقوط کردند، حاکم اصفهان شدند.[۳۳]

در قرن ششم همچنان اصفهان مقر مخالفان شیعه بود و شیعیان اقلیتی فعال محسوب می‌شدند.[۳۴] به گزارش جعفریان، منتجب‌الدین رازی در کتاب فهرست خود نام چند عالم شیعه اصفهانی را ذکر کره است که در قرن ششم می‌زیسته‌اند.[۳۵] با این حال به نوشته صاحب کتاب النقض در قرن ششم، عالمان شافعی اصفهان همچون بومنصور ماشاذه (درگذشته ۵۳۶ق)[۳۶] در روز عاشورا عزاداری برپا می‌کرده‌اند.[۳۷]

در قرن هفتم نیز عالمان شیعه در این شهر بوده‌اند.[۳۸] پیش از حمله مغول و در اوایل قرن هفتم، از ابوالسعادات اصفهانی به‌عنوان یکی از علمای شیعه اصفهان یاد شده است.[۳۹]

از حمله مغول تا ظهور صفویان

مسجد جامع (مسجد عتیق)، قدیمی‌ترین بنای تاریخی اصفهان

اصفهان در سال ۶۳۳ق به دست مغولان سقوط کرد و پس از مدتی تحت سلطه حکومت ایلخانی قرار گرفت. در اصفهان دوره ایلخانی (قرن هفتم و هشتم قمری) اقلیتی فعال به ترویج شیعه پرداختند.[۴۰] حاکم اصفهان در این دوره بهاءالدین محمد جوینی بود که گرایش‌های شیعی داشته است.[۴۱] او از عمادالدین طبری عالم شیعه حمایت نموده و او را از قم به اصفهان دعوت کرد.[۴۲] عمادالدین طبری کتاب‌های متعددی در راستای ترویج تشیع در اصفهان نوشت،[۴۳] از جمله کتاب کامل بهائی که آن را به نام بهاءالدین ثبت کرد.[۴۴] با این حال در قرن هشتم و با اعلام پذیرش مذهب تشیع از جانب اولجایتو و ضرب سکه شیعی، اصفهانیان و برخی شهرهای سنی دیگر ایران با آن مخالفت کردند و کار به تنبیه آنان کشید.[۴۵]

در قرن هشتم و نهم، گویی نوعی تفاهم میان سنی و شیعه در اصفهان وجود داشت که رسول جعفریان از این پدیده با نام تسنن دوازده امامی یاد می‌کند.[۴۶] این تفاهم در کتیبه‌های این دوره نمودار است و نام دوازده امام در کنار خلفای سه‌گانه آمده است؛ مثل بقعه باباقاسم و نیز کتیبه موجود در محراب اولجایتو در مسجد جامع.[۴۷] نمونه دیگر بقعه پیربکران در ۳۰ کیلومتری اصفهان است که در آن نیز نام ۱۲ امام نوشته شده است.[۴۸] بخشی از این بناها ساخته حاکمان آل مظفر است[۴۹] که هر چند سنی شافعی بودند، ولی به بزرگان شیعه احترام می‌گذاشتند و مقام سادات را رعایت می‌کردند.[۵۰]

در قرن نهم و در زمان قراقویونلوها نیز بنای تاریخی درب امام (۸۵۷ق) در اصفهان ساخته شد.[۵۱] بنای مقبره دو امامزاده در مجموعه درب اصفهان به دستور حاکم اصفهان نیز در این دوره می‌تواند شاهدی بر تشیع وی باشد.[۵۲] همچنین در زمان آق‌قویونلو‌ها سردرِ زاویه درب کوشک اصفهان ساخته شده که حاوی شعائر شیعی از جمله حدیث انا مدینه العلم و علی بابها و شعری درباره وجوب محبت امام علی(ع) است.[۵۳]

در قرن نهم خاندان‌های مهم شیعه همچون آل ترکه در اصفهان حضور داشتند.[۵۴] همچنین برخی آثار علامه حلی، مثل ارشاد الأذهان و قواعد الاحکام در این شهر کتابت شده[۵۵] و گویی فضا برای ورود صفویه بسیار آماده شده است.[۵۶]

صفویان و تبدیل اصفهان به پایتخت تشیع

سلسله صفویه در سال ۹۰۷ق در ایران به قدرت رسید[۵۷] و با خواندن خطبه به نام امامان شیعه در تبریز، تشیع به مذهب رسمی ایران تبدیل شد.[۵۸] با ورود شاه اسماعیل اول به اصفهان، سنی‌گری در این منطقه به کلی از بین رفت.[۵۹] به دلیل تغییرات ایجاد شده در دو سه قرن گذشته، اصفهان برای پذیرش تشیع آمادگی داشت و هیچ گزارشی مبنی بر مقاومت در برابر صفویه ثبت نشده است.[۶۰] شاه عباس اول در ۱۰۰۶ق، پایتخت صفویه را از قزوین به اصفهان منتقل کرد.[۶۱] ژان شاردن، جهانگرد و سفرنامه‌نویس فرانسوی که در نیمه دوم قرن یازدهم به اصفهان سفر کرده است، این شهر را یکی از بزرگترین شهرهای جهان توصیف کرده است.[۶۲]

تشکیل حوزه علمیه شیعه

نوشتار اصلی: حوزه علمیه اصفهان

شکل‌گیری رسمی حوزه علمیه شیعه در اصفهان را در نیمه دوم قرن دهم و پس از رسمی شدن تشیع در ایران دانسته‌اند.[۶۳] اساس این حوزه را عالمان شیعه‌ای شکل دادند که از جبل عامل به ایران و اصفهان مهاجرت کرده بودند.[۶۴] علی بن هلال منشار کرکی، حسین بن عبدالصمد حارثی و شیخ بهایی در اصفهان کلاس درس دایر کردند.[۶۵] در این دوره ۵۸ مدرسه علمیه در اصفهان ساخته شد.[۶۶] گسترش علوم دینی چنان بود که گفته‌ شده در دوره صفویه مرکزیت همه علوم و فنون دینی شیعه در اصفهان بوده است.[۶۷]

برپایی نماز جمعه

از سال‌های نیمه اول قرن یازدهم، برپایی نماز جمعه در اصفهان صورت منظم به خود گرفت و محمدتقی مجلسی (درگذشته ۱۰۷۰ق) مرتب آن را اقامه می‌کرد.[۶۸] منصب امامت جمعه اصفهان پس از او نیز در خاندان مجلسی باقی ماند.[۶۹] پیش از او میرداماد و شیخ بهائی این وظیفه را انجام می‌دادند[۷۰] و بنا به نوشته‌ای از مجلسی اول نخستین نماز جمعه شیعیان در اصفهان را محقق کرکی (درگذشته ۹۴۰ق) اقامه کرده است.[۷۱]

در دوران صفوی، منصب امامت جمعه در شهرهای مهم معمولاً در اختیار شیخ الاسلام شهر بود[۷۲] که در بسیاری موارد با مشورت یا نصب شیخ‌الاسلام اصفهان تعیین می‌شد.[۷۳]

مصلح‌الدین مهدوی نام ۲۲ امام جمعه را ذکر کرده است که از آغاز اقامه نماز جمعه در اصفهان تا سال ۱۳۹۵ق منصب امامت جمعه بر عهده ایشان بوده است.[۷۴] از سال ۱۳۵۱ش سید جلال‌الدین طاهری اصفهانی در مسجد اعظم حسین‌آباد اصفهان نماز جمعه را اقامه می‌کرد.[۷۵] این منصب در دوران جمهوری اسلامی نیز با حکم امام خمینی، رهبر جمهوری اسلامی بر عهده او بود.[۷۶] پس از او از سال ۱۳۸۱ش سید یوسف طباطبائی اردستانی به این منصب گماشته شد.[۷۷]

ساخت بناهای مذهبی شیعی

تعداد قابل توجهی از مسجدهای مشهور اصفهان در دوران صفوی (بیش از ۱۶۰ مسجد)[۷۸] و بعد از آن ساخته شده است. در این دوران بخش‌هایی به مسجد جامع اصفهان -که پیش از آن بنا شده بود- افزوده شد. همچنین بخش‌هایی از آن تعمیر و بازسازی شد. مسجد امام به دستور شاه عباس بنا شد. مسجد شیخ لطف‌الله نیز در دوران شاه عباس اول و با هدف تجلیل از مقام شیخ لطف‌الله میسی ساخته شد. مسجد حکیم نیز از یادگارهای دوران صفویه است.

مدرسه‌های علمیه اصفهان که بیشتر در دوران صفویه ساخته شده‌اند متعددند. در کتاب «ریشه‌ها و جلوه‌های تشیع» بیش از ۷۰ مدرسه از دوران صفوی نام برده است که بعدها از بین رفته‌اند[۷۹] و با این وجود ۲۴ مدرسه علمیه از همان زمان همچنان باقی است.[۸۰]

افول اصفهان پس از صفویه

در سال ۱۱۳۴ق شاه سلطان حسین از افغان‌ها شکست خورد و اصفهان سقوط کرد.[۸۱] در ۱۱۴۲ق نادرشاه افشار بر کشور ایران مسلط شد. او پایتخت را به مشهد منتقل کرد و مالیات‌های سنگین بر اصفهان وضع کرد و اصفهان آسیب فراوان دید.[۸۲]

اصفهان در دوران قاجار به سبب قحطی‌های مدام رو به ویرانی رفت؛[۸۳] به‌طوری که جمعیت شهر در این زمان ۸۰ هزار نفر براورد شده و کمترین تعداد جمعیت از آغاز شکل‌گیری اصفهان دانسته شده است.[۸۴] در این دوره موقعیت تجاری اصفهان نیز از دست رفت و جای آن را تبریز گرفت.[۸۵]

بنابر گزارش مربوط به اوایل قرن ۱۴ شمسی، اصفهان دارای ۱۶۹ مسجد بوده است،[۸۶] در حالی که به گفته نویسنده کتاب نصف جهان، در دوره قاجار در این شهر ۴۰۰ مسجد از دوره‌های مختلف وجود داشته است.[۸۷]

جنبش‌های سیاسی و مذهبی شیعی در اصفهان

حضور عالمان شیعه و نیز مردم مذهبی اصفهان در فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی نشانگر آن دانسته شده است که جریان‌های سیاسی و اجتماعی در اصفهان ریشه مذهبی دارند.[۸۸] برخی از این فعالیت‌ها و اقدامات عبارتند از:

اصفهان و جنبش تنباکو

جنبش تنباکو در سال‌های ۱۳۰۸-۱۳۰۹ق در دوران ناصر‌الدین شاه قاجار، اعتراضی سراسری در ایران علیه قرارداد رژی بود. در اصفهان نیز اعتراضات علیه قرارداد تنباکو حتی پیش از صدور حکم میرزای شیرازی شروع شده بود.[۸۹] شیخ محمد نجفی و حاج آقا نورالله و چند تن دیگر کشیدن تنباکو را تحریم کرده بودند.[۹۰] گروه‌هایی از مردم به حمایت از این فتوا در مسجد مصلای تخت فولاد تجمع کردند[۹۱] و یکی از سرشناس‌ترین بازرگانان اصفهانی هر چه توتون و تنباکو داشت به آتش کشید.[۹۲]

علمای اصفهان و ترویج استفاده از کالای ایرانی

در سال‌های پیش از مشروطه و با گسترش واردات اجناس خارجی به ایران، گروهی از عالمان اصفهان با راهبری آقانجفی اصفهانی و شیخ محمدعلی ثقه‌الاسلام، با صدور بیانیه‌ای اعلام کردند که از برخی از اجناس وارداتی مثل کاغذ و پارچه و… استفاده نمی‌کنند[۹۳] و سپس در همین راستا تجار ایرانی را به ایجاد شرکت‌های داخلی تشویق کرده و مردم را نیز به خرید از این شرکت‌ها و حمایت‌ از آنها دعوت می‌کردند.[۹۴] معروف‌ترین شرکت در این بین شرکت سهامی اسلامیه بود.[۹۵]

اصفهان و نهضت مشروطیت

در نهضت مشروطیت ایران هفت نفر از علمای درجه اول اصفهان فتوای حمایت از مشروطه صادر کردند.[۹۶] شاخص‌ترین عالم حامی مشروطه نورالله نجفی اصفهانی بود.[۹۷] خانه‌ او بعدها به موزه‌ای با نام «خانه مشروطه اصفهان» تبدیل شد. حضور جدی علمای اصفهان در نهضت مشروطه باعث ایجاد انجمن‌های متعددی شد: مثل انجمن اتحادیه علمای اعلام، انجمن اتحادیه طلاب، انجمن اتحادیه سادات و چند انجمن دیگر.[۹۸] پس از به قدرت رسیدن محمدعلی شاه در دوران استبداد صغیر نیز علمای اصفهان از جمله آقا نورالله نجفی و سید العراقین برای بازگشت مشروطه و نجات مردم اصفهان از قتل و رکود اقتصادی تلاش فراوانی کردند.[۹۹]

اصفهان و نهضت ملی نفت

در ماجرای ملی شدن صنعت نفت ایران هم گروهی از روحانیان اصفهان فعال بودند و مردم را به حمایت از کاشانی و مصدق دعوت کردند. درباره این موضوع رسول جعفریان مقاله‌ای با عنوان «علمای اصفهان و ملی شدن صنعت نفت ایران» نوشته است.[۱۰۰] به گفته جعفریان، علمای حوزه اصفهان از سال ۱۳۲۰ش جمعیتی به نام هیئت علمیه اصفهان تشکیل دادند که رهبری آن با سید حسن چهارسوقی بود و اعضای اصلی این هیئت بیش از ۵۰ نفر بودند که در سال ۱۳۳۲ش در ماجرای ملی شدن صنعت نفت فعالیت داشتند.[۱۰۱] علمای این هیئت، هم برای لزوم ملی شدن صنعت