پاورپوینت کامل ابو منصور عجلی ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابو منصور عجلی ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابو منصور عجلی ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابو منصور عجلی ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ نسب
۲ ارتباط وی با جریان‌های شیعی
۳ افکار و اعتقادات

۳.۱ امامت و غیبت
۳.۲ نبوت
۳.۳ بهشت و دوزخ
۳.۴ شریعت
۳.۵ اعتقاد به تشبیه

۴ عوامل انحراف

۴.۱ رسیدن به قدرت
۴.۲ فهم اشتباه از معارف دین

۵ شهرت ابو منصور به کسف
۶ ابومنصور (خنّاق)
۷ آداب و رسوم منصوریه
۸ عاقبت ابومنصور
۹ انشعاب در منصوریه
۱۰ پانویس
۱۱ منابع
۱۲ پیوند به بیرون

نسب

بعضی او را با عنوان منصور بن سعید یاد کرده‌اند.[۱] وی به گزارش سعد بن عبدالله اشعری[۲]از قبیله عبدالقیس بود، در حالی که تمامی منابع دیگر ابومنصور را عجلی خوانده‌اند.[۳]

این گزارش‌ها نشان می‌دهند که ابومنصور عرب بوده و نمی‌توان وی را چون برخی از غالیان سده۲ق از موالی دانست. وی گرچه در اصل، بادیه‌نشین بود، اما در کوفه منزل داشت و گفته‌اند که خواندن و نوشتن نیز نمی‌دانست.[۴]

ارتباط وی با جریان‌های شیعی

درباره سابقه ارتباط وی با جریان‌های شیعی، به ویژه با شخص امام باقر (ع) و امام صادق (ع) اطلاعات محدود است. گفته شده که میلاء نامی از غالیان، دایه و مربی وی بوده است.[۵] هنگامی که در محضر امام صادق (ع) از ابومنصور نام برده شده، امام وی را لعن و نفرین کرد.

افکار و اعتقادات

امامت و غیبت

وی که افکاری غلو آمیز داشت، خود را به امام باقر (ع) منسوب ساخت،اما امام او را طرد کرد و از وی تبری جست. در این هنگام بود که ابومنصور ادعای امامت کرد و پس از شهادت امام باقر (ع) (۱۱۴ق) اعلام کرد که امامت به وی منتقل شده است.[۶] ابومنصور ادعا می‌کرد که امام باقر (ع) امر خود را به وی تفویض کرده و او را وصی خویش خوانده است،[۷] اما به گفته ابن جوزی[۸] ابومنصور انتطار بازگشت امام باقر (ع) را می‌کشید و خود را خلیفه امام در زمان غیبت وی می‌دانست.

نبوت

همچنین ابومنصور بر این اعتقاد بود که حضرت علی (ع) «نبی رسول» است و نیز امامان حسن (ع)، حسین (ع)، علی بن حسین(ع) و امام باقر (ع) و خود وی پس از آنان به نبوت و رسالت رسیده‌اند.او خود را همچون ابراهیم، خلیل الله می‌دانست[۹] و به همین جهت بر این گمان بود که جبرئیل بر وی نازل می‌شود.

ابومنصور معتقد بود که خداوند پیامبر (ص) را جهت تأویل مبعوث کرده است و منزلت وی نزد رسول (ص) چون منزلت یوشع بن نون نزد موسی (ع) است.[۱۰] وی که بر عدم انقطاع رسولان الهی حکم می‌کرد،[۱۱] مدعی بود که پس از وی رسالت در ۶ تن از اولادش ادامه خواهد داشت که آخرین آنها مهدی قائم است.[۱۲]

بهشت و دوزخ

ابومنصور بر این باور بود که مراد از بهشت،کسی است که به موالات و دوستی وی مأمور هستیم و او همان امام وقت است و در مقابل مراد از دوزخ شخصی است که خصم امام است و همگی مأمور به عداوت و دشمنی با وی هستند. پس آن کسی که امام زمان (ع) را شناخت، چون به جنّت کمال رسیده است، تکلیف از وی ساقط است.[۱۳]

شریعت

به گزارش سعد بن عبدالله اشعری[۱۴] ابومنصور برای پیروانش جمیع محارم را حلال می‌شمرد و واجبات و فرائض را از آنان ساقط می‌دانست و چنانکه ابوالحسن اشعری[۱۵] اشاره کرده، بر این اعتقاد بود که تمامی محرمات اسامی کسانی است که خداوند دوستی و ولایت آنان را منع کرده است و واجبات اسماء رجالی است که ولایت آنان واجب و فرض است.

در واقع در نظر وی اصل دیانت همان معرفتِ امام وقت است و کسی که واجب را پاس دارد و از حرام دست شوید و به عبارت دیگر در نظرگاه او به امام عصر مؤمن باشد و از دشمن وی دوری جوید،به جنت کمال که همان حقیقتِ امام است،دست می‌یابد و از دوزخ که اهریمن زمان است،رهایی می‌یابد. از این رو وی این آیه از قرآن «لَیسَ عَلَی اَلَّذینَ آمَنوا و عَمِلُوا الصّالِحاتِ جُناحٌ فیما طَعِموا» [۱۶]را بر این پایه تفسیر و تأویل می‌کرد.[۱۷]

اعتقاد به تشبیه

پیش از بررسی دقیق‌تری از نحوه تفکر ابومنصور، چند گزارش دیگر می‌باید مورد مطالعه قرار گیرد: به گفته سعدبن عبدالله اشعری[۱۸] ابومنصور مدعی بود که خداوند او را به سوی خود خوانده، با وی سخن گفته،دستش را بر سر او کشیده و به وی گفته است: «برو ای فرزند و خلق را بر من بخوان»[۱۹]در گزارش سعد تصریح شده که خداوند با ابومنصور به فارسی سخن گفته و او را «پسر» خوانده بوده است. این عقیده نشان می‌دهد که ابومنصور چون بسیاری از غالیان شیعی، افکاری مبتنی بر تشبیه داشته است. ابومنصور بر این اعتقاد بود که وی شبیه پروردگار خود است.

ظاهراً این طرز فکر با اعتقاد عمومی مشبهان که خداوند را به انسان تشبیه می‌کرده‌اند، تفاوت داشته و مبتنی بر این بوده است که کسی چون ابومنصور که نبی و رسول است، می‌تواند به مرتبه‌ای برسد که همانند خداوند شود و روح الهی در او بدمد.

عوامل انحراف

رسیدن به قدرت

ظاهراً ابومنصور چون برخی دیگر از غالیان شیعی با ابراز افکار غلوآمیز علاقه‌مند بود که جریان امامت را از خاندان پیامبر (ص) که مورد توجه شیعیان بوده‌اند، خارج کرده، با معرفی کردن خود به عنوان جانشین آنان، حرکتها و اهداف سیاسی خود را دنبال کند.

ابومنصور در واقع خود را به عنوان یک رسول نبی جانشین امام باقر (ع) می‌دانست و مرتبه‌ای نزدیک به مقام ومنزلت حضرت علی (ع) برای خ