پاورپوینت کامل آل ادریس ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آل ادریس ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آل ادریس ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آل ادریس ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ زمینه تاریخی
۲ فرمانروایان آل ادریس

۲.۱ طبقه اول
۲.۲ طبقه دوم

۳ اهمیت دولت ادریسیان
۴ اوضاع اقتصادی
۵ اوضاع فرهنگی
۶ علل انقراض
۷ فرمانروایان
۸ پانویس
۹ منابع
۱۰ پیوند به بیرون

زمینه تاریخی

یکی از ویژگی‌های سیاسی خلافت عباسی، سرکوب علویانی بود که خلافت اسلامی را حق خود می‌دانستند و‌گاه‌گاه به علت نابسامانی‌های سیاسی یا تنگناهایی که خلفا برای آنان پدید می‎آوردند، سر به شورش بر می‌داشتند. اگرچه جنبش‌های علویان، بیشتر به عنوان پدیده‌های سیاسی معرفی شده است، ولی از انگیزه‌های اقتصادی آن هم به کلی نمی‌توان چشم پوشید.[نیازمند منبع]

ابن‎‌واضح یعقوبی، مورخ مشهور اشاره می‌کند که هادی عباسی چون به خلافت نشست، بر علویان سخت گرفت و فرمان تعقیب و آزار آنان را صادر کرد و مقرری‌ها و عطایایی را که مهدی عباسی برای آنان تعیین کرده بود، قطع کرد.[۱]

زمانی که هادی عباسی به جستجوی علویان پرداخت، تعدادی از آنان در مدینه به گِرد شهید فَخّ، علوی شجاع و سخاوتمند، فراهم آمدند و با او بیعت کردند و بدین‌سان مقدمات قیام وی بر ضد خلیفه آماده شد (۱۶۹ق/۷۸۵م)، امّا او نیز چون اسلاف خویش کاری از پیش نبرد و پس از مراسم حج، در «فَخّ» میان مکه و مدینه در پیکاری شکست خورد و کشته شد. یکی از علویانِ مشهوری که از این پیکار جان به در برد، ادریس ‎بن ‎عبدالله نام داشت که سرانجام به مغرب رفت و در آنجا دولتی بنیان نهاد که ۲ قرن دوام یافت.[۲]

فرمانروایان آل ادریس

فرمانروایان آل ادریس به دو طبقه تقسیم می‌شوند. طبقه نخست از ادریس اول تا پایان دولت یحیی چهارم به استقلال فرمان راندند و طبقه دوم از حسن حَجّام تا پایان دولت حسن‎ بن ‎قاسم، زیر نفوذ فاطمیان و امویان اندلس به حیات خود ادامه دادند.[۳]

طبقه اول

ادریس بن عبدالله بن ‎حسن ‎بن ‎حسن ‎بن‎ علی(ع)، (حکومت: ۱۷۲-۱۷۵ق/۷۸۸-۷۹۱م) معروف به ادریس اکبر.[۴] وی پس از واقعه فخ به مصر گریخت. عامل برید شیعی مذهب آن دیار،[۵] موسوم به واضح (نیای یعقوبی، جغرافی‌دان و مورخ مشهور)، مولی صالح‎ بن‎ منصور، و معروف به مسکین[۶] ادریس را پناه داد و سپس به مغرب فرستاد(۱۷۰ق/۷۸۶م).

ادریس در سرزمین طنجه و در شهر وَلیله، و به روایتی در تاهِرْت اقامت گزید[۷] و قبایل آن سامان را به فرمان خود خواند. در ۱۷۲ق/۷۸۸م به نزداسحاق ‎بن‎ محمد بن‎ عبدالحمید، پیشوای بربرها، رفت و او همراه قبیله‌اش به اطاعت ادریس درآمد[۸] و به یاری او بر قبایل قند لاوه، پهلوانه، مدیونه و مازار که برخی از آنها مجوسی یا یهودی یا مسیحی بودند، حمله برد.[نیازمند منبع]

ادریس تامَسْتاو شالِه و تادَلَه را تسخیر کرد و آن قبایل به اسلام گردن نهادند. وی در ۱۷۳ق/۷۸۹م به تِلِمْسان تاخت و آنجا را از نفوذ بنب‌یعْرُب خارج ساخت و امیر آن دیار را فرمانبر خود کرد[۹] و با لقب امام[۱۰] به فرمانروایی پرداخت و موجب وحشت عباسیان شد. برادرِ او سلیمان نیز در تلمسان و اطراف آن مستقر شد.[۱۱]

ادریس همچنین امارتِ بخشی از متصرفات خود را به برادرزاده اش، محمد داد.[۱۲] چون هارون الرشید به خلافت رسید، کوشید تا سپاهی برای سرکوبی ادریس به مغرب فرستد. اما به صلاحدید یحیی برمکی، به جای جنگ رویاروی، دست به نیرنگ زد و سلیمان ‎بن ‎حُزَیر معروف به شَمّاخ یمانی را به کمک ابراهیم بن اغلب، عامل خود در افریقیه[۱۳] به نزد ادریس فرستاد. شماخ که خود را پزشکی شیعی نمایانده بود، به زودی نزد ادریس تقرب یافت و در فرصت مناسب به عنوان علاج دندان درد او، مسواک زهرآلود به ادریس داد و فرار کرد.[نیازمند منبع]

ادریس اندکی بعد در اثر آن زهر درگذشت.[۱۴]مرکز حکومت ادریس، چنانکه از سکه‌های باقیمانده از دوران وی برمی‌آید، شهر وَلیله یا تَدْغه بوده است. در باب خروج ادریس از عراق و مرگ او روایات مختلف است.[۱۵]

ادریس‎ بن‎ ادریس‎ (حکومت: ۱۹۲-۲۱۳ق/۸۰۸-۸۲۸). او را ادریس اصغر نیز گفته‌اند.[۱۶] به هنگام مرگ پدر، او به دنیا نیامده بود. چون متولد شد او را ادریس نام نهادند. در آغاز راشد، غلام ادریس اول (نیابت: ۱۷۵-۱۸۶ق/۷۹۱-۸۰۲م) سپس ابو خالد بن‎ یزید بن‎ الیاس عبدی (نیابت: ۱۸۶-۱۹۲ق/۸۰۲-۸۰۸م) امور مملکت را به سامان رساندند تا ادریس به سن بلوغ رسید و خود رشته کارها را در دست گرفت.[۱۷] و قبایل بزرگ با او بیعت کردند و دولتش استوار شد. وی که مؤسس واقعی دولت آل ادریس به شمار می‎رود، چنان نفوذی در مغرب یافت که آن دیار را سرزمین ادریس ‎بن‎ ادریس نامیدند.[۱۸]

در این روزگار اغلبیان که خاصه برای مقابله با آل ادریس از سوی عباسیان پای گرفته بودند می‎کوشیدند تا دولت آنان را براندازند.[۱۹] اما هواداری قبایل بزرگ مغرب، از ادریس، مانع از تهاجم آشکار اغلبیان و حتی عباسیان به وی بود.[نیازمند منبع]

ادریس اندکی پس از استقرار بر تخت، شهر فاس را بنیاد گذارد.[۲۰] سپس به جهاد با قبایل غیرمسلمان مغرب شتافت.[۲۱] در ۱۹۷ق/۸۱۳م بر مصامده تاخت و سرزمین آنان را گشود و سپس خوارج تلمسان را که از دیرباز در آن سرزمین نفوذی یافته بودند، سرکوب و نفوذ عباسیان را قطع کرد. ادریس‎ بن‎ ادریس پس از ۲۱ سال حکومت در ۲۱۳ق/۸۲۸م و به روایتی ۲۱۴ق/۸۲۹م[۲۲] درگذشت.

محمد بن‎ ادریس ‎بن‎ ادریس(حکومت: ۲۱۳-۲۲۱ق/۸۲۸-۸۳۶م). از ادریس دوم ۱۲ پسر برجای ماند، محمد، بزرگ‌ترین فرزند او پس از پدر با لقب‎ المنتظر و امام[۲۳] بر تخت نشست و به پیشنهاد مادر بزرگش کنزه، قلمرو خود را میان برادرانش تقسیم کرد و خود در فاس مقام گرفت. این کار موجب نابسامانی‌های سیاسی و آغاز جنگ‌های داخلی شد، چه‌اندکی بعد برادرش عیسی بر او شورید و دعوی استقلال کرد.[نیازمند منبع]

محمد از برادر دیگرش قاسم خواست تا به مقابله عیسی رود و چون او نپذیرفت، برادر دیگرش عمر را برانگیخت تا بر عیسی بتازد. وی لشکر عیسی را درهم شکست و قاسم را نیز سرکوب کرد و طنجه را به قلمرو خود افزود.[۲۴] عمر که نیای سلسله بنی حمود است، چندی بعد درگذشت و محمد قلمرو او را به پسر وی علی‎داد، اما خود او نیز پس از برادر چندان نماند و در ربیع الثانی ۲۲۱ق/مارس ۸۳۶م پس از ۸ سال حکومت در فاس درگذشت.[نیازمند منبع]

یحیی‎ بن‎ محمد بن‎ ادریس(حکومت: ۲۳۴-۲۴۹ق/۸۴۹-۸۶۳م). او که به وصیتِ برادر، رشته کارها را در دست گرفت. مردی نیک‌سیرت بود و دولت آل ادریس را شکوهی بخشید. تخت‌گاه او، فاس، چنان رونق یافت که مردم از اندلس و افریقیه به آن دیار مهاجرت می‌کردند و ازاین‌رو این شهر بسیار وسعت یافت. یحیی در ۲۴۹ق/۸۶۳م پس از ۱۵ سال حکومت درگذشت.[نیازمند منبع]

یحیی ‎بن‎ یحیی‎ بن‎ محمد(حکومت: ۲۴۹-۲۵۲ق/۸۶۳-۸۶۶م). او به وصیت پدر به حکومت رسید و چون مرد سیاست نبود و به کار کشورداری نمی‌پرداخت، قلمروش به سرعت میان عموها و دایی‌هایش تقسیم شد. خانواده عمر قلمرو سابق خود را نگه داشت، ولی داوود متصرفاتش را وسعت داد و شرق فاس را گرفت. خانواده قاسم نیز بخش غربی فاس را اشغال و حسین و یحیی، منطقه‌ای از جنوب فاس تا کوه‌های اطلس را متصرف شدند.[۲۵] ازاین‌روی، مردم از یحیی رویگردان شدند و به رهبری عبدالرحمن ‎بن‎ ابی سهل جذمی سر به شورش برداشتند. یحیی به عشدْوَه‌الاندلسیین گریخت. و در همان‌جا درگذشت. پس از او حکومت از خانواده محمد به خانواده عمر بن‎ ادریس منتقل شد.[نیازمند منبع]

علی ‎بن‎ عمر بن‎ ادریس (حکومت: ۲۵۲ق/۸۶۶م- ؟). وی که امیر غُماره بود، از ناخشنودی مردم فاس سود برد و تصمیم گرفت که خود به حکومت بنشیند، همسر یحیی که دختر علی‎ بن‎عمر بود،[۲۶] پدرش را یاری داد تا حکومت مرکزی را در دست گیرد. مردم فاس نیز علی ‎را فراخواندند و وی بر تخت نشست. عبدالرزاق صفری خارجی در مدیونه بر او شورید. پس از چند پیکار که میان علی و عبدالرزاق روی داد، سرانجام علی‎ شکست خورد و به ناچار به میان قبیله اروبه رفت و عبدالرزاق بر عَدْوَه‌الاندلسیین چیره شد.[نیازمند منبع] از فرجام کار علی‎ پس از آن اطلاعی در دست نیست.

یحیی ‎بن‎ قاسم‎ بن‎ ادریس (حکومت: ؟ ـ ۲۹۲ق/۹۰۵م). پس از چیرگی عبدالرزاق بر عدوه‌الااندلسین، مردم عَدْوَه‌القَرویین از اطاعت او سرباز زدند و یحیی سوم معروف به المِقْدام یا الصَرّام[۲۷] را به حکومت رساندند. یحیی بر عبدالرزاق تاخت و او را در هم شکست و در فاس استقرار یافت. به این ترتیب حکومت از خانواده عمر به خانواده قاسم انتقال پیدا کرد. یحیی مدت درازی حکومت کرد و سرانجام در ۲۹۲ق/۹۰۵م به دست ربیع‎ بن‎ سلیمان،[۲۸] فرمانده ارتش یحیی‎ بن‎ ادریس‎ بن‎ عمر کشته شد.

یحیی‎ بن‎ ادریس‎ بن‎ عمر (حکومت: ۲۹۲-۳۰۷ق/۹۰۵-۹۱۹). او یکی از بزرگ‌ترین و نیرومندترین فرمانروایان آل ادریس، و مردی فقیه و حدیث‌دان بود که چندی با قدرت تمام حکومت کرد. بااین‌همه، روزگار او آغاز ضعف دولت آل