پاورپوینت کامل همسر حضرت زینب ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل همسر حضرت زینب ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل همسر حضرت زینب ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل همسر حضرت زینب ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ جایگاه
۲ ولادت در حبشه و هجرت به مدینه
۳ در دوران خلفا

۳.۱ حضور در جنگ‌های دروه خلافت امام علی(ع)
۳.۲ قصاص ابن‌ملجم

۴ ارتباط با دربار معاویه
۵ همراهی نکردن امام حسین(ع) در واقعه کربلا
۶ بیعت با عبدالله بن زبیر
۷ سخاوت
۸ راویان
۹ درگذشت
۱۰ پانویس
۱۱ منابع
۱۲ پیوند به بیرون

جایگاه

عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب، از صحابه پیامبر(ص) فرزند جعفر طَیّار و اسماء دختر عُمَیس بود.[۱] پدرش جعفر از صحابه پیامبر(ص) بود که در جنگ موته به شهادت رسید. پیامبر(ص) پس از شهادت جعفر، عبدالله را مورد نوازش قرار داد.[۲] عبدالله با استناد به حدیث پیامبر(ص) که «جعفر را دیدم که در بهشت با ملائکه پرواز می‌کند»[۳]، ابن‌ذی‌الجناحین (فرزند کسی که دو بال داشت) نیز خوانده می‌شد.[۴]

عبدالله با زینب دختر علی‌ بن ابی‌طالب ازدواج کرد. ثمره این ازدواج چهار فرزند پسر (علی، عباس، عون، محمد) و دختری به نام ام‌کلثوم بود.[۵] او همچنین در زمان حیات زینب، با لیلا دختر مسعود نیز ازدواج کرد.[۶] و پس از درگذشت زینب(س) با ام‌کلثوم خواهر او ازدواج کرد.[۷]

ولادت در حبشه و هجرت به مدینه

عبدالله در حبشه به دنیا آمد. در هجرت جعفر بن ابی‌طالب به حبشه، همسرش اسماء بنت عمیس نیز همراه او بود[۸] و عبدالله، به‌عنوان نخستین مولود مسلمانان، در آنجا متولد شد.[۹] او در سال هفتم هجرت، پس از غزوه خیبر، به همراه خانواده‌اش به مدینه نزد پیامبر(ص) رفت.[۱۰]

در دوران خلفا

بنابر کتاب فتوح الشام، عبدالله در فتوحات شام که در زمان خلافت عمر بن خطاب رخ داد، مشارکت کرد.[۱۱] او در دور خلافت عثمان، هنگام تبعید ابوذر به رَبَذِه، به تبعیت از علی(ع)، ابوذر را تا بیرون مدینه بدرقه کرد.[۱۲]

به گفته ابن‌ابی‌الحدید هنگامی که ولید بن عقبه والی عثمان در کوفه به شراب‌خواری متهم شد، عبدالله به‌دستور علی(ع) بر ولید حد جاری کرد.[۱۳]

حضور در جنگ‌های دروه خلافت امام علی(ع)

عبدالله با علی(ع) بیعت کرد[۱۴] و در بیشتر حوداث دوران خلافت علی(ع) حضور داشت[نیازمند منبع] او به طرفداری از علی(ع) در جنگ جمل شرکت کرد[نیازمند منبع] و در جنگ صفین نیز در سپاه امام علی(ع) بود و بر قبایل قریش، اَسَد و کنانه ریاست داشت[۱۵] و به کمک مسلم بن عقیل پیادگانِ سَمت راست سپاه امام را فرماندهی می‌کرد.[۱۶] بنا به نقلی علی(ع) علت پذیرش حَکَمیت را زنده ماندن افرادی همچون عبدالله بن جعفر دانست.[۱۷] عبدالله از کسانی بود که به پایبندی عراقیان بر عهدنامه حکمیت گواهی داد.[۱۸]

علی(ع) به پیشنهاد او محمد بن ابی‌بکر (برادر مادری عبدالله) را به جای قیس‌ بن سعد به ولایت مصر منصوب کرد.[۱۹] به گفت ابن‌ابی‌الحدید، علی(ع) می‌خواست عبدالله را به‌ سبب تبذیر، از تصرف در اموالش منع کند، ازاین‌رو او با زُبیر بن عَوام شریک شد و امام دیگر او را محجور نکرد.[۲۰]

قصاص ابن‌ملجم

به گزارش ابن‌سعد و علی بن حسین مسعودی عبدالله، پس از شهادت امام علی(ع)، ابن‌ملجم را قصاص کرد.[۲۱] البته این گفته خلاف عبارت دیگری از مسعودی است که می‌گوید: «و قتل الحسنُ عبدالرحمن بن ملجمَ علی حسب ما ذکرنا».[۲۲] طبق نقل شیخ مفید امام حسن مجتبی(ع) دستور داد که ابن‌ملجم قصاص شود.[۲۳]

عبدالله در صلح امام حسن با معاویه در سپاه امام حسن(ع) بود.[۲۴] به گفته ابن‌ابی‌الحدید، هنگامی که امام حسن(ع) به شهادت رسید، مروان بن حکم از دفن وی در کنار مرقد پیامبر(ص) جلوگیری کرد. عبدالله، امام حسین(ع) را سوگند داد تا از مشاجره با مروان بپرهیزد.[۲۵]

ارتباط با دربار معاویه

قبرستان بقیع، شماره ۵ مقبره عبدالله بن جعفر را نشان می‌دهد.

عبدالله در حکومت معاویه، با دربار او در دمشق ارتباط برقرار کرد و به نزد او در دمشق رفت.[۲۶] معاویه ۱.۰۰۰.۰۰۰ درهم مقرری سالیانه برای وی تعیین کرد و یزید آن را به ۲.۰۰۰.۰۰۰ درهم افزایش داد.[۲۷]

معاویه وی را سیدِ بنی‌هاشم لقب داد، اما عبدالله چنین لقبی را مختص به حسنین(ع) می‌دانست.[۲۸&#۹