پاورپوینت کامل غِناء ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل غِناء ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل غِناء ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل غِناء ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ حرمت غناء
۲ غناء؛ صوت یا کلام باطل

۲.۱ اکثر لغت شناسان غناء را صوت یا نغمه می‌دانند
۲.۲ مبنای تعریف فقها
۲.۳ رابطه موسیقی و غناء

۳ غناء حقیقت عرفی است نه حقیقت شرعی

۳.۱ حقیقت عرفی غناء

۴ رساله‌های مستقل فقها در مورد غناء
۵ دلایل حرمت غناء

۵.۱ مطرح نشدن حرمت «غناء» در قرآن
۵.۲ حرمت ذاتی غناء
۵.۳ اجماع فقها بر حرمت غناء

۶ غناءهای حلال کدام‌اند؟
۷ غناء و موسیقی در جمهوری اسلامی
۸ نظرات فقهای معاصر
۹ جستارهای وابسته
۱۰ پانویس
۱۱ منابع
۱۲ پیوند به بیرون

حرمت غناء

بسیاری از فقهای امامیه همچون شیخ طوسی، شهید ثانی،ابن ادریس، صاحب جواهر، نراقی و آیت الله خوئی عنوان کرده‌اند که فقهای شیعه بر حرمت غناء اجماع دارند.[۱] و حتی برخی حرمت غناء را از ضروریات مذهب شیعه عنوان کرده‌اند.[۲]

با وجود اجماعی بودن حرمت غناء، اختلاف موجود به دلیل تفاوت برداشت‌ها از مفهوم غناء می‌باشد که باعث شده برخی طرب‌انگیز بودن یا لهو و لعب را در ذات مفهوم غناء بدانند و برخی دیگر آن را جدای از مفهوم غناء تعبیر کنند.[۳] بر این اساس برخی از فقها مانند محقق حلی[۴]، علامه حلی[۵]، شهید اول[۶]، ابوالصلاح حلبی[۷]، شیخ طوسی[۸]، شیخ صدوق[۹]، صاحب جواهر[۱۰]، و ابن ادریس[۱۱] قائل به حرمت ذاتی غناء هستند و فقهایی مانند محقق کرکی[۱۲]، فیض کاشانی[۱۳]، محقق سبزواری،[۱۴] شیخ انصاری[۱۵] و امام خمینی[۱۶] موافق حرمت ذاتی غناء نیستند و دلیل حرمت آن را امری خارج از غناء مانند طرب یا لهو و لعب می‌دانند.

فقهای اهل سنت با توجه به داشتن حکومت و مبتلا بودن به مسئله غناء، از قرن پنجم به صورت تفصیلی به موضوع غناء توجه‌ داشته‌اند که باعث پدید آمدن آثار بسیاری در این زمینه بوده‌است.[۱۷] برخی از فقهای اهل سنت گزارش‌کرده‌اند که صحابه، تابعین، مالک، شافعی و ابوحنیفه غناء را حرام دانسته‌اند این در حالی است که برخی دیگر از فقهای اهل سنت جواز غناء میان اصحاب و تابیعن را اجماعی عنوان کرده‌اند.[۱۸] ابن حجر هیثمی در رساله‌ای، نظرات فقهای اهل سنت در مورد غناء را یازده قول عنوان کرده است که وجه مشترک همه آنها تحریم بخشی از غناء است؛ برخی غناء را به طور مطلق حرام دانسته‌اند و برخی دیگر مقارنت غناء با یک حرام دیگر را باعث حرمت غناء عنوان کرده‌اند. در بسیاری از اقوال مطرح شده حلال بودن غنائی که با حرام دیگر مخلوط نباشد وجود دارد.[۱۹]

غناء؛ صوت یا کلام باطل

برخی معتقدند که تبیین مفهوم شرعی غناء، مهمترین مسئله این بحث است چرا که اجمال آیات و روایات در مورد مفهوم غناء و همچنین عدم معرفی ملاک واحدی برای یافتن مفهوم و حتی مصادیق غناء باعث شده است که مفهوم آن دچار ابهام و پیچیدگی شود.[۲۰] البته برخی نیز معتقدند علت عدم تعیین مفهوم روشن از غناء در شرع این بوده است که غناء از پدیده‌های اجتماعی یا حقیقت عرفی بوده و با تفاوت جوامع تغییر می‌کند و بنا به شرایط زمانی و مکانی ممکن است گسترده یا محدود شود.[۲۱]

یکی از پیچیدگی‌های مفهوم غناء، اطلاق غناء بر کلام یا مطلق صوت عنوان شده است. ظاهر برخی روایات نشان دهنده این مطلب است که غناء از مقوله و جنس کلام‌ها و سخنان لهوی و باطل است و ظاهر برخی دیگر از روایات و آیات گویای این مطلب است که غناء از مقوله اصوات باطل و لهوی است.[۲۲]

اکثر لغت شناسان غناء را صوت یا نغمه می‌دانند

بر اساس آنچه از کتاب‌های لغت در مورد معنای لغوی غناء مطرح شده است می‌توان گفت که نقطه مشترک همه موارد مطرح شده این باشد که غناء نغمه یا صوت است و ربطی به کلام و سخن ندارد.[۲۳] برخی برای اثبات این سخن مدعی شده‌اند؛ از قیودی که لغت‌ شناسان در تعریف غناء بیان کرده‌اند مانند طرب‎ انگیزی، ترجیع، مد و کشش صوت می‌توان نتیجه گرفت که غناء نوعی آواز خوش همراه با تحریرات و ترجیعات (چهچه) است که در شنوده اثر می‌گذارد و او را مفتون و مجذوب خود می‌کند.[۲۴]

مبنای تعریف فقها

فقها نیز با توجه به سخنان زبان‌دانان عرب، مراجعه به عرف، روایات و همچنین برداشت خودشان تعاریف مختلفی برای غناء ارائه کرده‌اند.[۲۵] ملا احمد نراقی در مستند الشیعه دوازده تعریف برای غناء ذکر و اشاره کرده است که دلیلی برای تعیین هر کدام از این معانی وجود ندارد مگر اینکه بخواهیم مقداری که یقینا شامل همه اقوال ذکر شده می‌شود را؛ قبول کنیم.[۲۶] شیخ طوسی معتقد است که غناء آوازی است که در آن سخنان‌ باطل‌ و همراه‌ با سازهای موسیقی نظیر عود و نی باشد و در غیر این صورت غناء نیست‌.[۸] ابن ادریس غناء را صوتی می‌داند که طرب‌انگیز باشد.[۱۱]

علامه حلی در تعریف غناء آورده است که غناء‌ ترجیع‌ صوت‌ و کشیدن آن است‌.[۵] محقق کرکی غناء را کشیدن صوت همراه با ترجیع می‌داند و تاکید می‌کند که صوت کشیده به تنهایی غناء نیست چرا که در آن طرب وجود ندارد.[۲۷] شهید ثانی غناء را کشیدن صوتی می‌داند که‌ دارای ترجیع طرب‌انگیز باشد یا هر آنچه که عرف به آن اطلاق غناء کند.[۲۸] فیض کاشانی غناء حرام را صرف کشیدن صوت با ترجیع نمی‌داند و معتقد است غنای لهوی نظیر آنچه در دربار‌ خلفای‌ بنی امیه و بنی عباس که‌ زنها‌ و مردها‌ حضور مشترک داشتند و با اشعار و سخنان باطل‌ و سازهای‌ موسیقی مرسوم بود مصداق غناء حرام است.[۲۹]

محمد باقر سبزواری غناء را به کشیدن صوت با ترجیع مطرب تعریف کرده است[۳۰] شیخ انصاری نیز در تعریف غناء آورده است که غنای حرام‌ آن‌ است که از آهنگ‌های اهل فسق و معصیت باشد.[۳۱] امام خمینی نیز غنا را صوت انسان می‌داند که دارای لطافت، نازکی و حسن ذاتی-و حتی اجمالی-می‌باشد که برای عموم‌ مردم‌ قابلیت ایجاد طرب را دارد. بنابراین از نظر او غناء‌ صوت‌ کشیده‌ و ترجیع‌داری‌ است‌ که مناسب مجالس‌ لهو‌ و طرب و آلات ملاهی باشد.[۳۲]

رابطه موسیقی و غناء

در مورد رابطه موسیقی و غناءچندین نظر وجود دارد. برخی مدعی شدند که فقهای گذشته میان موسیقی و غناء تفاوتی قائل نبودند، اما فقهای معاصر میان غناء و موسیقی تفاوت قائل شده‌اند و غناء را به معنای آواز و موسیقی را به معنای نوازندگی با آلات موسیقی دانسته‌اند[۳۳]. البته برخی نیز بر این باورند که موسیقی عام‌تر از غناء است چرا که موسیقی شامل ساز و آواز می‌شود ولی غناء تنها شامل آواز می‌شود.[۳۴]

برخی نیز مدعی شده‌اند که گزارش کتاب‌های تخصصی در حوزه موسیقی و شعر عرب نشان‌دهنده یکی بودن غناء و موسیقی است. به ادعای آنها در کتاب‌هایی همچون؛ الاغانی ابو الفرج اصفهانی، عقد الفرید ابن عبد ربّه، رساله القیان جاحظ‌، موسیقی‌ کبیر فارابی، آثار و تألیفات کندی‌ در‌ موسیقی، کتاب الملاهی المفضل، مروج الذهب مسعودی، جمهره المُغنیّین، خلیل مردم بک، المحاسن و الاضداد جاحظ، المنهیات ترمذی، کمال ادب الغناء حسن الکاتب، التاج جاحظ‌، رسالهء‌ موسیقی اخوان الصفا، ارجوزه‌ الانغام‌ اربلی و ربیع الابرار سیوطی، غناء معادل معنای «موسیقی» قرار گرفته است.[۳۵]

غناء حقیقت عرفی است نه حقیقت شرعی

بر اساس گزارشی که فقها داده‌اند غناء حقیقت عرفیه است یعنی برای شناسایی مصداق یا مفهوم آن باید به عرف مراجعه کرد. در این مسئله تقریبا هیچ کدام از فقها مخالفت نکرده‌اند.[۳۶] بنابراین برخی معتقدند تعاریفی که فقها ارائه می‌کنند برای مقلدان الزام آور نیست و حتی ممکن است نظر متخصصان این موضوع ارزش بالاتری داشته باشد.[۳۶]

عاملی در مفتاح الکرامه معتقد است؛ فقهایی که در مورد معنای غناء صحبت کرده‌اند دو دسته‌اند برخی از فقها معنای مشهور غناء را برگزیده‌اند و معتقدند که این معنا همان چیزی است که در عرف، برای غناء مشهور است و برخی دیگر مانند فاضل مقداد و شهید ثانی معنای غناء را به عرف نسبت داده‌اند و معتقدند که معنای مشهور نیز بدون توجه به عرف حاصل نشده است.[۳۷]صاحب جواهر نیز بعد از نقل چندین تعریف از دیگر فقها در مورد غناء عنوان کرده است که مراد از غناء، صدای مخصوصی است که شناخت آن به عرف واگذار شده است.[۳۸]

حقیقت عرفی غناء

بر اساس آنچه ابوالفرج اصفهانی گزارش کرده ا