پاورپوینت کامل طبقه بندی حدیث ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طبقه بندی حدیث ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طبقه بندی حدیث ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طبقه بندی حدیث ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ قرن‌های نخستین
۲ قرن‌های متاخر
۳ طبقه‌بندی سندی
۴ ترتیب الفبایی مطلع
۵ مجموعه‌های روایی بدون ذکر سند احادیث
۶ پانویس
۷ منابع
۸ پیوند به بیرون

قرن‌های نخستین

طی قرن دوم هجری قمری، جریان تدوین در محافل مختلف اصحاب حدیث به طور هم زمان شکل گرفت و نخستین نوشته‌ها در این باره نامهایی چون السنن، الجامع و در موارد یگانه الموطأ و المصنف داشتند.[۱]

از مؤلفان شیعی، ابراهیم بن محمد بن ابی یحیی، غیاث بن ابراهیم اسیدی، مسعده بن زیاد ربعی و یعقوب بن سالم احمر از شاگردان امام صادق(ع) کتابهای «باب‌بندی شده در حلال و حرام» داشته‌اند.[۲] اما اوج درخشش تبویب حدیث نزد امامیه در نسل شاگردان آن امام(ع)، کتابی موضوعی در فقه از محمد بن علی حلبی است[۳] که تا مدتها یکی از کتب مرجع شیعه شمرده می‌شد و الگوی آثار مفصل‌تر بعدی مانند کتاب محمد بن عبدالله لاحقی در موضوع بندی بوده است.[۴]

از جمله کسانی که در روند تصحیح طبقه بندی مباحث فقهی ایفای نقش کرد ابوبکر ابن ابی شیبه (د ۲۳۵ق/۸۵۰م) در کتاب المصنف است[۵]. آن‌گاه که در نسل بعد، بخاری اقدام به تألیف الجامع الصحیح خود کرد، مشکلات در نظام طبقه بندی و عدم انسجام کافی در ساختار ابواب در آن مشهود بود. وجود بابهایی در صحیح بخاری که گشوده شده‌اند، بدون آنکه هیچ حدیثی در آنها جای گرفته باشد و وجود موارد فراوانی که حدیث واحد با اسانید مختلف، در ابواب متنوع کتاب پراکنده شده است، بهترین گواه بر آن است.[نیازمند منبع]

دربار نظام طبقه بندی نیز در میان امامیه، ابتدا کتب صفوان بن یحیی، کتابهای حسین بن سعید و محاسن برقی باب بندی‌های ابتدایی را انجام دادند و نقطه عطف این جریان کافی کلینی است که هم به سبب اعتبار محتوایی و هم جامعیت موضوعی تأثیری تعیین کننده بر نظام طبقه بندی پسین در حدیث امامیه برجای نهاد. در این کتاب، سخن با مباحث عمومی عقل و علم آغاز شده، با مباحث اعتقادی شامل توحید و حجت (مشتمل بر نبوت و امامت) ادامه می‌یابد، سپس مباحثی در تاریخ معصومان و مباحثی در ایمان و اخلاق می‌آید و بعد بدن پرحجم مباحث فقهی جای می‌گیرد و جلد پایانی کتاب جُنگی در مواعظ و تعالیم متنوع دینی است.[نیازمند منبع]

۳ کتاب بعدی از کتب اربعه که محدود به موضوعات فقهی بودند، اصلاحی فقیهانه در طبقه بندی کلینی بودند. اما آنچه در کتاب دعائم الاسلام از قاضی نعمان مغربی دیده می‌شود، به کلی با کتب اربعه متفاوت است و از طبقه بندی بسیار متفاوتی پیروی می‌کند؛ گفتنی است طبقه بندی دعائم، بعدها در برخی آثار فقهی و نه حدیثی به خصوص الکافی ابوالصلاح حلبی اقتباس شده است.[نیازمند منبع]

قرن‌های متاخر

در قرن‌های متأخر، اثر کم نظیر بحار الانوار علامه مجلسی به عنوان اثری جامع هم موضوعات حدیثی و متناسب با عقلانیت اعصار متأخر درخور توجه است؛ همان گونه که مجلسی خود در مقدمه یادآور شده، چینش موضوعات در این مجموعه، ویژه و بی‌سابقه است. با وجود الهام مؤلف از آثار متقدمان به خصوص کافی کلینی، برخی از شاخه‌های موضوعی همچون «کتاب السماء و العالم»، در آثار محدثان پیشین مورد توجه نبوده است. همچنین مجلسی برخلاف کلینی، تاریخ معصومان را از مباحث اعتقادی نبوت و امامت، تفکیک نکرده و در سخن از نبوت، دو جنب نظری و تاریخی را با هم ملحوظ داشته است. وی در مباحث اعتقادی، بخشهایی مستقل را نیز برای موضوعات مربوط به معاد و عدل پیش بینی کرده است.

جدا از آنچه به طور معمول از ترتیب موضوعی فهمیده می‌شود، یک طبقه بندی مربوط به ترتیب احادیث بر اساس اعداد مذکور در آنهاست که البته فقط دربار «احادیث عددیه» امکان کاربرد دارد. از نمونه‌های این گونه طبقه بندی، می‌توان به کتاب الاشکال و القرائن از مجموع المحاسن و دیگر الخصال از شیخ صدوق و المواعظ العددیه از آیت الله مشکینی یاد کرد.

طبقه‌بندی سندی

در طی سد ۳ق، به همان اندازه که تبویب حدیث رو به توسعه و تدقیق بود، جریانهایی مخالف با آن نیز وجود داشت؛ در فضای اهل سنت، جریانی از اصحاب حدیث متأخر و در رأس آنان احمد بن حنبل با هرگونه تدوین موضوعی مخالف بود و حاصلش آن شد که وی به جای تألیف جامعی مدون، به تألیف مسند روی آورد. در فضای امامیه نیز به نظر می‌رسد در نیم اخیر سد ۳ق، دو جریان متقابل در این باره وجود داشته است، تقابلی که به خصوص در قم دیده می‌شود. جریانی گراینده به تبویب و در رأس آن داوود بن کوره (د ح ۳۰۰ق/۹۱۳م) که برخی از آثار مهم و غیرمبوب قبلی چون المشیخه حسن بن محبوب و النوادر احمد بن محمد بن عیسی را موضوع بندی کرد[۶] و جریان دیگر که چهره‌های شاخص آن احمد بن محمد بن عیسی و عبدالله بن جعفر حمیری بودند. احمد بن محمد بن عیسی، خود النوادر را بدون ترتیب موضوعی نوشت[۷].

مسانید که از سد ۳ق تألیف آنها آغاز شده بود نوشته‌هایی بودند که نه به ترتیب موضوعی، بلکه به ترتیب صحابیانی مرتب شده بودند که نخستین ناقل حدیث از پیامبر(ص) شمرده می‌شدند. در برخی از نمونه‌های متقدم مسانید شامل مسندهای طیالسی، احمد بن حنبل، رویانی و ابویعلی موصلی، به هر یک از صحابه بخشی اختصاص داده شده، اما درون هر بخش ترتیب خاصی دیده نمی‌شود. اما در طیف دیگری از مسانید که بیشتر آنها تألیفشان جدیدتر است، در بخش مربوط به هر صحابی، نوعی ترتیب بر اساس راوی دوم، یعنی کسی که از آن صحابی روایت می‌کند و حتی راوی سوم نیز دیده می‌شود. نمون این ترتیب را می‌توان در مسانید نوشته شده از سوی مسند اسحاق بن راهویه، مسند ابوبکر بزار، هیثم بن کلیب چاچی بازجست. به طبع در مسندهای محدود به یک صحابی انتظار وجود ترتیبی بر اساس راوی دوم طبیعی‌تر بود و در عمل این نوع ترتیب در مواردی مانند مسند عمر از یعقوب بن شیبه، مسند ابن ابی اوفی از یحیی ابن صاعد و مسند سعد بن ابی وقاص از دورقی دیده می‌شود.

مرتب کردن احادیث یک کتاب بر اساس چهارده معصوم نیز شیوه‌ای نزدیک به شیو یادشده است و در منابع امامی نمونه‌های آن در آثاری چون تحف العقول ابن شعبه، الاحتجاج احمد بن علی طبرسی و نزهه الناظر حلوانی دیده می‌شود. معجم الشیوخها،