پاورپوینت کامل رؤیت امام زمان ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رؤیت امام زمان ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رؤیت امام زمان ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رؤیت امام زمان ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ معنای ملاقات
۲ ملاقات در پیش از غیبت کبری
۳ در دوران غیبت کبری
۴ استدلال‌ها

۴.۱ استدلال‌های موافقان
۴.۲ استدلال‌های مخالفان

۵ دعاها و اذکار برای مشاهده امام زمان
۶ آثار مکتوب درباره ملاقات
۷ چستارهای وابسته
۸ پانویس
۹ منابع

معنای ملاقات

در زمان غیبت کبری ممکن است کسی امام مهدی (عج) را ببیند ولی آن حضرت را نشناسد. همچنین ممکن است کسی آن امام را در خواب ببیند. درباره امکان این دو نوع مشاهده، میان علما اتفاق نظر وجود دارد و همگی آن را ممکن می‌دانند. اما آنچه همیشه محل بحث و اختلاف نظر علما بوده، ملاقات آن حضرت در زمان غیبت کبری همراه با شناختن است؛ چه این شناختن در زمان ملاقات رخ دهد، چه اینکه ملاقات‌کننده، پس از آن بفهمد که امام زمان را دیدار کرده است. درباره ارتباط با امام زمان از طریق شهود و سیر و سلوک و حجیت آن نیز بحث و گفتگوهایی وجود دارد.[۱]

ملاقات در پیش از غیبت کبری

علمای شیعه اتفاق‌نظر دارند که ملاقات با امام زمان در دوران پیش از غیبت کبری، ممکن بوده و اتفاق افتاده است، چه در دوران غیبت صغری، چه پیش از آن. در کتاب‌های تاریخی و حدیثی شیعه ــ همچون کافی، الارشاد، اعلام الوری، کمال الدین، الغیبه طوسی و الغیبه نعمانی ــ نام برخی افرادی که موفق شدند امام زمان(عج) را پیش از غیبت صغری ببینند و چگونگی ملاقات آنان ذکر شده است. از جمله این افراد، حکیمه خاتون عمه امام حسن عسکری(ع) است که از شاهدان تولد امام زمان(عج) بوده است.[۲]

نام افراد دیگری نیز به عنوان ملاقات‌کنندگان با امام زمان در دوران پیش از غیبت صغری ذکر شده است، افرادی چون ابونصر ظریف،[۳] سعد بن عبدالله اشعری قمی،[۴] علی بن بلال،[۵] احمد بن هلال.[۶] (برای دیدن نام همه افراد، رجوع کنید به: فهرست ملاقات‌کنندگان با امام زمان).

در منابع شیعی گزارش شده است که در طول ۶۹ سال غیبت صغری علاوه بر چهار نائب خاص امام، افراد متعددی امام زمان(عج) را زیارت کرده‌اند: ابراهیم بن ادریس،[۷] ابراهیم بن عبده نیشابوری و خادم او،[۸] علی بن ابراهیم بن مهزیار،[۹] احمد بن اسحاق قمی،[۱۰] و ده‌ها نفر دیگر.[۱۱] (برای دیدن نام همه افراد، رجوع کنید به: فهرست ملاقات‌کنندگان با امام زمان).

در دوران غیبت کبری

برای اطلاعات بیشتر، اینها را هم ببینید: غیبت امام زمان#ماهیت غیبت

درباره ملاقات با امام زمان در روزگار غیبت کبری دو دیدگاه وجود دارد. برخی ارتباط را ممکن دانسته‌اند و معتقدند اتفاق هم افتاده است. این دیدگاه از سید مرتضی (۳۵۵-۴۳۶ق) شروع شده و در بین متأخران شهرت یافته و افرادی چون شیخ طوسی (۳۸۵-۴۶۰ق)، کَراجُکی (قرن چهارم) و محدث نوری (۱۲۵۴-۱۳۲۰ق) آن را مطرح کرده‌اند. سید مرتضی[یادداشت ۱] ارتباط اولیای الهی با امام زمان(عج) را ممکن دانسته است.[۱۲] گویا در آغاز، احتمال ارتباط مطرح بوده، ولی از زمان سید بن طاووس (م ۶۶۴) به بعد، با نقل داستان‌ها، قضیه یقینی شده است؛ گرچه برخی از داستان‌ها مربوط به قبل از این تاریخ می‌شود؛ مثلاً نخستین داستان مربوط به ابن‌قولِوَیْه (درگذشت: ۳۶۷ق) در سال ۳۳۹ق است.[۱۳] در برخی از روایات برای دیدار با امام مهدی(عج) دعاها و اعمالی ذکر شده‌ است.[۱۴] بسیاری از علما آثاری در این باره تألیف کرده‌اند[۱۵] و گزارش‌های فراوانی نیز وجود دارد که می‌گویند برخی افراد امام زمان(عج) را دیده‌اند.[۱۶]

عده‌ای دیگر از علمای شیعه می‌گویند ارتباط با امام زمان(عج) در زمان غیبت کبری برای شیعیان وجود ندارد.[۱۷] یکی از مهم‌ترین دلایل مخالفان، آخرین توقیع امام زمان خطاب به نائب چهارم است که در آن، مدعیان ملاقات را دروغگو و افترازننده خوانده است. کسانی که به‌روشنی این نظر را پذیرفته‌اند، محمد بن ابراهیم نعمانی (درگذشت ۳۶۰ق) در کتاب الغیبه،[۱۸] فیض کاشانی (۱۰۰۷-۱۰۹۱ق) در کتاب وافی[۱۹]، کاشف الغطاء (۱۱۵۶-۱۲۲۷ق) در رساله «حق المبین»[۲۰] هستند.

شیخ مفید امکان دیدار با حضرت را در غیبت کبری، بنابر روایات، مخصوص خادمان حضرت می‌داند.[۲۱]

استدلال‌ها

موافقان و مخالفانِ رؤیت امام زمان در زمان غیبت کبری برای دیدگاه خود استدلال‌هایی آورده‌اند. همچنین هریک، دیدگاه مقابل و دلایل آن را نقد کرده‌اند.

استدلال‌های موافقان

کسانی که دیدن امام زمان را ممکن دانسته‌اند، به دلایل زیر اشاره کرده‌اند:

۱. امکان عقلی: امام زمان(ع) همچون دیگر امامان(ع) پیکری انسانی و هیبتی بشری دارد و هیچ‌یک از امامان پیشین و نه خود امام زمان و نه نواب اربعه، مدعی تغییر ماهوی یا صعود آسمانی امام زمان(ع) نشده‌اند؛ چنان‌که امام زمان(ع) به نوح(ع) و یوسف(ع) تشبیه شده است نه به مسیح(ع). بنابراین، هیچ گونه مانع عقلی برای ملاقات با ایشان وجود ندارد.[۲۲] افزون بر این، هیچ‌یک از عالمان بزرگ و مؤلفان مشهور شیعی ـ مانند شیخ صدوق، شیخ مفید، شیخ طوسی ـ دیدار امام عصر را محال ندانسته و برخی حتی در کتاب‌های خود، فصلی را برای نام‌بردن از دیدارکنندگان گشوده[۲۳] و یا به ممکن بودن آن تصریح کرده‌اند.[۲۴] همچنین بسیار بعید است که اشخاص متعددی در روزگار مختلف امری غیرممکن را ادعا کنند و با انکارهای جدی و عمومی روبه‌رو نشوند.[۲۵]

۲. ورود دعاها و اذکاری برای ملاقات امام زمان: احادیث فراوانی برای ملاقات با امام زمان دعاها و ذکرهایی بیان کرده‌اند. توصیه این احادیث به خواندن این دعاها و اذکار، نشان می‌دهد مشاهده امام زمان امکان دارد.[۲۶]

۳. احادیث: دست‌کم دو حدیث معتبر و مقبول وجود دارد که می‌توان امکان دیدار با امام زمان را از آن‌ها برداشت کرد:[۲۷]

اسحاق بن‌عمار از امام صادق(ع) نقل می‌کند: «حضرت قائم دو غیبت دارد: یکی کوتاه و دیگری طولانی است. در غیبت نخست از مکان حضرت کسی آگاه نیست مگر شیعیان خاص و در غیبت دوم مکان وی را نمی‌داند مگر موالیان خاص آن حضرت».[یادداشت ۲]
در حدیث دیگر از امام صادق(ع) آمده است: «صاحب این امر (قیام) دو غیبت دارد: یکی از آنها به درازا می‌کشد… هیچ کس از دوست و غیر دوست از جای او آگاه نمی‌شود، مگر مولایی (خادمی) که کارهای او را انجام می‌دهد».[یادداشت ۳]

البته برخی این دو روایت را از نظر سند و دلالت (محتوا) مخدوش دانسته‌اند و به آنها اشکال‌هایی وارد کرده‌اند.[۲۸]

۴. گزارش مشاهده توسط بزرگان شیعه: گزارش‌های فراوانی در کتاب‌های مختلف وجود دارد که افراد فراوانی از عالمان فرهیخته تا انسان‌های معمولی امام را مشاهده کرده‌اند و حتی برخی از آن‌ها موفق به گفتگو با آن حضرت شده‌اند. این گزارش‌ها آنقدر فراوان‌اند که می‌توان گفت اجمالاً تواتر دارند. چند تن از علمای شیعه همچون شیخ حر عاملی،[۲۹] سید عبدالله شبر[۳۰] و آیت‌الله صافی گلپایگانی[۳۱] این تواتر را مطرح کرده‌اند. افزون بر اینکه گاه گزارشگران، عالمان بسیار موثق و بزرگ و مشهورند.[۳۲]

البته به این گزارش‌ها نقدهایی نیز وارد شده است. از جمله اینک