پاورپوینت کامل رؤیت الهی ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رؤیت الهی ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رؤیت الهی ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رؤیت الهی ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ مفهوم‌شناسی
۲ جایگاه
۳ سیر تطور
۴ دیدگاه‌ها

۴.۱ امکان رؤیت حسی خدا در دنیا و آخرت
۴.۲ امکان رؤیت خدا در آخرت و ممکن نبودن آن در دنیا
۴.۳ عدم امکان رؤیت خدا در دنیا و آخرت

۴.۳.۱ رؤیت قلبی خدا

۴.۴ دلایل امکان رؤیت در آخرت

۴.۴.۱ دلایل عقلی
۴.۴.۲ دلایل نقلی

۴.۴.۲.۱ آیات قرآن
۴.۴.۲.۲ روایات

۴.۵ دلایل انکار رؤیت در دنیا و آخرت

۴.۵.۱ دلایل عقلی
۴.۵.۲ دلایل نقلی

۴.۵.۲.۱ آیات قرآن
۴.۵.۲.۲ روایات

۵ کتاب‌شناسی
۶ پانویس
۷ منابع
۸ پیوند به بیرون

مفهوم‌شناسی

مراد از رؤیت خدا، دیدن خدا است.[۱] آنچه در مسئله رؤیت خدا محل بحث و گفتگو قرار گرفته است، دیدن خدا با چشم سر است، نه معانی و اقسام دیگر.[۲]

جایگاه

رؤیت خدا علاوه بر مسئله‌ای کلامی، بحثی قرآنی،[۳] روایی و عرفانی است.[۴] امامیه و نیز معتزله (پیروان واصل بن عطا و از مذاهب کلامی اهل سنت)، رؤیت خدا را از صفات سلبی (صفاتی که نفی و سلب آنها از خدا ضروری و اثبات آنها برای خدا محال است[۵]) خدا دانسته[۶] و ذیل صفات سلبی درباره آن بحث کرده‌اند.[۷]

بر اساس دیدگاه موافقان رؤیت خدا، این مسئله در بخش خداشناسی و توحید بحث می‌شود.[۸]

آیاتی از قرآن، به رؤیت خدا اشاره دارند؛ مانند آیه ۲۲ و ۲۳ سوره قیامت، آیه ۱۵ سوره مطففین، آیه ۱۶ سوره یونس، و آیه ۱۱ تا ۱۳ سوره نجم. برخی آیات نیز دیدن خدا را به‌صراحت نفی می‌کنند؛ همچون آیه ۱۰۳ سوره انعام، آیه ۱۴۳ سوره اعراف، آیه ۵۵ سوره بقره، آیه ۱۵۳ سوره نساء و آیه ۲۱ سوره فرقان.[۹] مفسران مخالف و موافق امکان رؤیت خداوند، در ذیل این آیات به‌صورت مبسوط به بحث درباره رؤیت خدا پرداخته‌اند.[۱۰]

در منابع روایی شیعه و سنی، روایات فراوانی درباره امکان یا عدم امکان رؤیت خدا نقل شده است.[۱۱]

گفته شده به سبب اینکه صوفیان همواره به‌دنبال تماسی بی‌واسطه با خداوند بوده‌اند، رؤیت خدا در عرفان و تصوف نیز به مسئله‌‌‌ای جدی تبدیل شد و تقریباً همه کسانی که در طبقه اول صوفیان قرار دارند، همچون ابراهیم ادهم، سخنانی در این باب دارند.[۱۲]

سیر تطور

در اسلام سابقه مباحث کلامی درباره رؤیت خدا به قرن دوم هجری بازمی‌گردد.[۱۳] در این قرن، فرقه جَهْمیّه، پیروان جَهْم بن صفوان و از فرقه‌های کلامی، و معتزله، با انگیزه دفاع از اصل توحید، رؤیت خدا با چشم سر را انکار کردند. در اوایل قرن سوم امکان دیدن خدا از عقاید اصلی احمد بن حنبل، از ائمه چهارگانه اهل سنت و پایه‌گذار مذهب حنبلی، و پیروانش شد. ماتُریدیه،‌ پیروان ابومنصور ماتُریدی و اشاعره، پیروان ابوالحسن اشعری، مُجَسّمه، قائلان به جسمانی بودن خدا، مُشَبّهه، معتقدان به تشبیه در ذات و صفات خدا، و کَرّامِیّه، پیروان محمد بن کَرّام سیستانی، نیز رؤیت خدا با چشم سر را پذیرفتند.[۱۴]

برخی از جمله جعفر سبحانی، متکلم شیعه قرن ۱۴، معتقدند اندیشه دیدن خدا توسط برخی از یهودیان و مسیحیانی که تظاهر به اسلام می‌کردند مانند کَعْبُ الاَحْبار به احادیث و مباحث اسلامی وارد و توسط برخی از فرقه‌های اسلامی استدلال‌هایی از قرآن و روایات در توجیه و تأیید آن ارائه شد.[۱۵] از دیدگاه آیت الله سبحانی تمام احادیث مرتبط با رؤیت خدا توسط مسلمان‌نماهای یهودی و مسیحی وارد منابع روایی مسلمانان شده است.[۱۶] اعتماد به ظواهر آیات و روایات که روش اهل حدیث و حَشْویه بوده است، عامل دیگری برای رواج باور به رؤیت خدا در میان مسلمانان ذکر شده است.[۱۷]

پیش از اسلام مسئله رؤیت خدا در تورات و انجیل مطرح بوده است.[۱۸] در تورات، کتاب مقدس یهودیان، خداوند خطاب به حضرت موسی(ع) می‌گوید:‌ «نمی‌توانی روی مرا ببینی؛ زیرا انسانی که مرا ببیند، زنده نمی‌ماند».[۱۹] در آیه دیگری خطاب به موسی(ع) گفته شده‌‌: «دست خود را خواهم برداشت تا قفای مرا ببینی، اما روی من دیده نمی‌شود».[۲۰] در آیه‌ای از انجیل آمده است که پاکدلان خدا را خواهند دید؛[۲۱] اما در آیه دیگری گفته شده خدا را هرگز کسی ندیده است.[۲۲]

دیدگاه‌ها

سه دیدگاه اصلی درباره مسئله رؤیت خدا نقل شده است:

امکان رؤیت حسی خدا در دنیا و آخرت

مُجَسّمه و کَرّامیّه، دیدن خدا در دنیا و آخرت را جایز و ممکن می‌دانند؛ زیرا آنها خداوند را به صورت جسمانی و مکانمند توصیف می‌کنند.[۲۳]

امکان رؤیت خدا در آخرت و ممکن نبودن آن در دنیا

اشاعره[۲۴] و اهل حدیث[۲۵] برآنند که خدا در آخرت با چشم سر دیده می‌شود؛ هر چند قائل به جسمانی بودن خدا نیستند.[۲۶] موافقان برای رؤیت خدا در آخرت ادعای اجماع کرده‌اند.[۲۷] سیف الدین آمدی، از بزرگان اشاعره در قرن هفتم، گفته است که تعلق و اشتغال نفس به امور بدن و مسائل شهوانی مانع از دیدن خدا در دنیاست، اما این موانع در آخرت برطرف می‌شود و خداوند قابل رؤیت خواهد بود.[۲۸]

سلفیه و وهابیت، پیروان محمد بن عبدالوهاب، نیز برآنند که خدا در آخرت دیده می‌شود.[۲۹] از نظر ابن‌تیمیه دیده نشدن خدا به جهت ناتوانی ماست، نه به سبب اینکه دیدن ذات خدا محال است. از این رو در آخرت که انسان‌ها و قوای آنها کامل می‌شود، می‌توانند خدا را مشاهده کنند.[۳۰] به باور وی، دیدن خدا مستلزم جهت‌دار بودن خدا نیست؛ چرا که خدا بدون اینکه جهتی داشته باشد، دیده می‌شود.[۳۱]

جَهْمیه بر این باورند که خدا در قیامت برای مؤمنین حس ششمی می‌آفریند که با آن خدا را مشاهده می‌کنند.[۳۲] البته برخی از جمله شهرستانی، جهمیه را منکر دیدن خدا دانسته‌اند.[۳۳]

عدم امکان رؤیت خدا در دنیا و آخرت

امامیه[۳۴] و معتزله[۳۵] رؤیت خدا در دنیا و آخرت را محال می‌دانند و در این باره اتفاق نظر دارند.[۳۶] زیدیه،[۳۷] قائلان به امامت زید فرزند امام سجاد(ع) و همچنین خوارج[۳۸] نیز چنین نظری دارند.

برخی از پیروان مُرجِئه، یکی از مذاهب کلامی اهل سنت، برآنند که خداوند با چشم سر دیده نمی‌شود و بعضی دیگر قائلند که در آخرت دیده می‌شود.[۳۹] دیدگاه‌های دیگری هم در این باره وجود دارد.[۴۰]

رؤیت قلبی خدا

امامیه[۴۱] و اکثر معتزله[۴۲] معتقدند که خداوند با قلب و دل قابل رؤیت است.

از دیدگاه امامیه، امکان معرفت قلبی و شهودی خدا و وقوع آن برای برخی مانند پیامبر(ص) و امیرمؤمنان(ع)[۴۳] در روایات اهل بیت(ع) نقل شده است.[۴۴]

به گفته عبدالله جوادی آملی، از متکلمان شیعه، آیاتی از قرآن کریم، اشاره به رؤیت قلبی است، نه رؤیت با چشم؛[۴۵] از جمله «وُجُوهٌ یوْمَئِذٍ نَّاضِرَ‌هٌ إِلَى رَ‌بِّهَا نَاظِرَ‌هٌ؛ در آن روز صورت‌هایى شاداب و مسرور است و به پروردگارشان مى‌نگرند!» [۴۶] و «رَ‌بِّ أَرِ‌نِی أَنظُرْ‌ إِلَیک؛ پروردگارا، خود را به من بنماى تا بر تو بنگرم»[۴۷] بر این اساس، جوادی آملی معتقد است که در متون دینی، واژه‌هایی مانند لقاء، نظر و رؤیت، به شهود قلبی و رؤیت با چشم دل اشاره دارند[۴۸] و از آنجا که رؤیت قلبی خدا مشروط به پاکی دل و دوری از گناه و تعلق به غیر خداست، فقط برای اندکی از مؤمنان میسر می‌شود.[۴۹]

دلایل امکان رؤیت در آخرت

برخی از موافقان رؤیت خدا مانند ابوالحسن اشعری برای اثبات ادعای خود به دلایل عقلی و نقلی استناد کرده‌اند.[۵۰] بعضی مانند آمدی فقط به دلایل عقلی بسنده کرده[۵۱] و عده‌ای نیز مسئله را نقلی دانسته و تنها به ادله نقلی اکتفا کرده‌اند.[۵۲]

دلایل عقلی

دلایل عقلی موافقان رؤیت خدا از این قرار است:

کسی که خودش و اشیاء را مشاهده می‌کند، جایز است که دیگران نیز او را ببینند. هنگامی که خداوند خودش و اشیاء را می‌بیند، پس جایز است به ما هم توانایی دیدن خودش را عطا کند.[۵۳]
موجودات مختلف قابل دیدن هستند. قابل رؤیت بودن آنها مربوط به ذات و وجود آنهاست. در این صورت خداوند هم که موجود است، باید قابل رؤیت باشد.[۵۴]
از نظر ابن‌تیمیه هر آنچه وجودش کامل‌تر است، سزاوارتر به دیدن است. دیده نشدن نشان ضعف وجودی یک چیز است. از آنجا که خداوند کامل‌ترین موجود است،‌ پس قابل رؤیت بودن خدا نسبت به سایر موجودات سزاوارتر است.[۵۵]

دلایل نقلی

برای اثبات رؤیت خدا در آخرت، به آیات قرآن و روایات متعددی استناد شده است.

آیات قرآن

برخی از آیات مورد استناد موافقان رؤیت عبارتند از:

وَلَمَّا جَاءَ مُوسَى لِمِیقَاتِنَا وَکلَّمَهُ رَ‌بُّهُ قَالَ رَ‌بِّ أَرِ‌نِی أَنظُرْ‌ إِلَیک قَالَ لَن تَرَ‌انِی وَلَـکنِ انظُرْ‌ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ‌ مَکانَهُ فَسَوْفَ تَرَ‌انِی…؛ و چون موسى به میعاد ما آمد و پروردگارش با او سخن گفت، عرض کرد: پروردگارا، خود را به من بنماى تا بر تو بنگرم. فرمود: هرگز مرا نخواهى دید، لیکن به کوه بنگر؛ پس اگر بر جاى خود قرار گرفت به زودى مرا خواهى دید.[۵۶]

به دو فقره از این آیه استدلال شده است؛ یکی «قَالَ رَبِّ أَرِنِی أَنْظُرْ إِلَیک» که اشاعره در استدلال به این عبارت گفته‌اند اگر دیدن خداوند محال بود، حضرت موسی(ع) چنین درخواستی از خداوند نمی‌کرد. پس دیدن خداوند جایز است.[۵۷] دیگری «فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَکانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِی» که گفته شده این فقره نیز جواز رؤیت خدا با چشم را اثبات می‌کند؛ چون رؤیت خدا بر امری که برای خدا مقدور و جایز است (پابرجا ماندن کوه بر جای خود) موکول شده است.[۵۸]

لِلَّذِینَ أَحْسَنُوا الْحُسْنَى وَزِیادَهٌ؛ براى کسانى که کار نیکو کرده‌اند، نیکویى [بهشت‌] و زیاده [بر آن‌] است.[۵۹] همچنین وَلَدَینَا مَزِیدٌ؛ و پیش ما فزونتر [هم‌]