پاورپوینت کامل دروغ مصلحت آمیز ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دروغ مصلحت آمیز ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دروغ مصلحت آمیز ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دروغ مصلحت آمیز ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ درباره عنوان
۲ دروغ
۳ ذاتی یا اعتباری بودن قبح دروغ در کلام اسلامی
۴ دروغ مصلحتی؛ موارد جواز دروغ

۴.۱ نگاه عقلایی
۴.۲ در روایات

۵ جمع‌بندی
۶ حکایتی از گلستان سعدی
۷ جستارهای وابسته
۸ پانویس
۹ منابع

درباره عنوان

آنچه با بررسی روایات و کتب فقهی و اخلاقی علمای اسلامی به دست می‌آید، این است که عنوان «دروغ مصلحت‌آمیز» به این صورت ترکیبی، در لسان شرع و در کلام علمای اخلاق و فقهاء متقدم وارد نشده است. بلکه در این منابع دروغگویی به خاطر برخی مصالح جایز شمرده شده است. بنابراین، عنوان «دروغ مصلحت‌آمیز»، چیزی است که در عرف مردم جعل و رایج شده است.[۱]

دروغ

در سنت اسلامی

تعریفی که از دروغ در سنت اسلامی رواج دارد و تقریباً مورد اتفاق اهل لغت، فقهاء و علمای اخلاق است،«خبر خلاف واقع» است.[۲]

در سنت غربی

در سنت غربی نمی‌توان ادعا کرد که تعریفی از دروغ مورد توافق همه بوده است. اما تعریفی که می‌توان گفت در سنت غربی از بقی تعاریف شهرت بیشتری دارد، این است: «دروغ یعنی دادن خبری – که متکلم به نادرستی آن باور دارد – به شخصی دیگر با این قصد که او باور کند آن خبر درست است.[۳]

ذاتی یا اعتباری بودن قبح دروغ در کلام اسلامی

هر چند موضوع دروغ در اصل متعلق به حوز اخلاق است، ولی متکلمان اسلامی نیز ذیل مباحث مربوط به حسن و قبح عقلی و شرعی – که یکی از مسائل فلسف اخلاق است – به موضوع دروغ پرداخته‌اند. متکلمان اسلامی معمولاً در بیان دیدگاه امامیه و معتزله بر حسن و قبح عقلی، مثال دروغ را بیان می‌کنند که عقل انسان به طور بدیهی حسن راست‌گویی نافع و قبح دروغ‌گویی ضارّ را درک می‌کند و برای درک آن نیازی به شرع ندارد.[۴] اما این متکلمان بحث چندانی در ماهیت و چیستی دروغ نکرده‌اند و گویا تعریف رایج، یعنی «خبر خلاف واقع» مورد اتفاق همه بوده است.[۵] اما اختلاف اصلی فرقه‌های کلامی در ذاتی یا اعتباری بودن حسن و قبح دروغ است.[۶]

از بررسی آراء متکلمان بزرگ معتزله می‌توان دریافت که در نظر آنان قبح دروغ ذاتی است.[۷] اما از آنجا که اشاعره اساساً حسن و قبح ذاتی اعمال را قبول ندارند، در این بحث نیز قبح دروغ را ذاتی نمی‌دانند.[۸]

نظر غالب در بین متکلمان و فقهاء شیعه، این است که قبح دروغ ذاتی نیست. آنها بر این باورند که حُسن و قبح تنها برای دو مفهوم عدل و ظلم ذاتی است و سایر مفاهیم ارزشی به خودی خود اقتضای حسن و قبح را داشته، اگر تحت عنوان عدل درآیند حَسَن و در غیر این صورت قبیح خواهند بود. از این روی کذب نیز به خودی خود تنها اقتضای قبح را دارد، نه آن که قبح ذاتی آن باشد.[۹]

دروغ مصلحتی؛ موارد جواز دروغ

نگاه عقلایی

از نظر عقلی، دروغگویی تنها در مقام ضرورت جایز است. ضرورت شامل سه مورد است: اکراه، اضطرار، دوران امر بین دو محذور.

اکراه آن است که کسی انسان را مجبور به دروغ گفتن بکند به گونه‌ای که اختیار از او سلب بشود. مانند داستان عمّار یاسر که زیر شکنج مشرکان، ایمان خود را انکار کرد و از پیامبر اسلام(ص) تبرّی جست.

اضطرار، جایی است که انسان برای انجام مصلحتی مهم، مانند حفظ جان، مال یا آبروی خویش مجبور به دروغگویی بشود.

دوران امر بین دو محذور به معنای آن است که اگر شخص راست بگوید دچار محذوری مانند ترک واجب یا ارتکاب حرام می‌شود. از طرفی اگر دروغ بگوید نیز مرتکب حرام و دروغ‌گویی شده است. در این موارد، از نظر شارع مقدس و عرف عقلاء در صورتی که محذور دروغگویی از محذور دیگر سهل‌تر باشد، دروغگویی جایز است.[۱۰]

در روایات

در مواردی، دلیل شرعی و روایات معصومین(ع) بر جواز دروغگویی دلالت دارد و فقهاء نیز بر همین اساس حکم به جواز دروغگویی داده‌اند. این موارد بدین قرار است:

اصلاح رابطه بین مردم، فریب دشمن در جنگ، وعده دروغین به خانواده
دفع شرّ ظالم
به خاطر مصلحت و دفع مفسده[۱۱]

اصلاح رابطه بین مردم، فریب دشمن در جنگ، وعده دروغین به خانواده

مشهورترین حدیثی که د