پاورپوینت کامل جارود بن معلی ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جارود بن معلی ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جارود بن معلی ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جارود بن معلی ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ لقب
۲ جاهلیت
۳ اسلام
۴ پس از پیامبر
۵ درگذشت
۶ وثاقت
۷ خاندان
۸ پانویس
۹ منابع
۱۰ پیوند به بیرون

لقب

بِشر بن عَمروبن حَنَش بن مُعَلّی عَبدی از صحابه پیامبر بود. جارود، را لقب وی دانسته‌اند[۱] و درباره سبب این لقب‌گذاری گفته‌اند که در سرزمینی که قبیله عبدالقیس در آن زندگی می‌کردند، نوعی بیماری پدید آمد که شترها را از بین می‌برد. جارود با چند شتری که برایش باقی مانده بود، نزد دایی‌های خود رفت. بیماری به شترهای آنان نیز سرایت کرد و شترها از میان رفتند، از این رو وی را جارود (محروم کننده) لقب دادند.[۲]

برخی منابع متأخرتر، سبب این لقب‌گذاری را آن دانسته‌اند که جارود در روزگار جاهلیت به قبیله بکر بن وائل حمله کرد و بر آنان پیروز شد و خلع سلاحشان کرد.[۳]

نیای بزرگ جارود را علاء[۴] و نُعمان[۵] خوانده‌اند، اما ابن حِبّان[۶] معلّی را درست دانسته است. در پاره‌ای روایات[۷] نام جارود را مُطرّف نوشته‌اند.‌ انتساب جارود به نیای بزرگ وی معلّی[۸]، یا حذف بِشر از نام وی[۹] و هم ضبط نام نیای اعلای وی به صورت علاء یا یعلی در بعضی نُسخ[۱۰]، برخی مؤلفان را به این اشتباه‌انداخته است که جارود بن عمرو بن حَنَش بن یعلی عبدی و جارود بن مُعلّی دو شخص بوده‌اند.[۱۱]

کُنیه جارود بن معلّی را، به اختلاف، ابومُنذِر[۱۲]، ابوعَتّاب[۱۳]، ابوغیاث[۱۴] و ابوالحَکَم[۱۵] ذکر کرده‌اند. نسبت وی به عبدی نیز به سبب انتساب او به نیای اعلایش عبدالقیس، از سران قبایل عدنانی، است[۱۶] مادر جارود بن معلّی، دَرْمَکه/دریمکه دختر رُوَیم بن یزید، از بنی شیبان بود[۱۷]

جاهلیت

جارود بن معلّی در روزگار جاهلیت از اَشراف و بر دین مسیحیت بود[۱۸] برخی روایات تعریض آمیز، جارود را کافری ایرانی دانسته‌اند که از جزیره ابن کاوان به ساحل دریا آمد و خود را به عبدالقیس منتسب ساخت و چندی بعد خواهرش به ازدواج یکی از بزرگان فارس، مُکَعْبِر، در آمد.[۱۹]

به روایت محمد بن اسحاق، جارود بن معلّی به تفسیر و تأویل کتب، معرفت داشت و به سیرت و سخنان ایرانیان آگاه بود. وی فلسفه و طب می‌دانست و زیرک، ادیب، خوش سیما و توانگر بود.[۲۰]

اسلام

بر اساس پاره‌ای روایات[۲۱]، جارود بن معلّی با افرادی همچون سَلَمه بن عیاض اسدی، که در جاهلیت بر کیش حنیفیت بود، ارتباط داشت و به اتفاق وی نزد پیامبر اکرم رسید و پیامبر آنان را از سؤالاتی که در ذهن داشتند، خبر داد و آنان ایمان آوردند.

نخستین دیدار جارود بن معلّی را با پیامبر اسلام، برخی منابع در سال نهم یا سَنَه الوُفود[۲۲] و برخی دیگر در سال دهم پس از هجرت[۲۳] نوشته‌اند. جارود بن معلّی با هیئتی از قبیله عبدالقیس از بحرین به مدینه رفت و به حضور پیامبر اکرم رسید. پیامبر وی را به اسلام دعوت کرد و در پاسخ جارود که از پیامبر خواست در مقابل وانهادن مسیحیت و گرویدن به اسلام، ضامن دین او گردد، فرمود من ضمانت می‌کنم که خداوند تو را به بهتر از آن راهنمایی کرده است. پیامبر همچنین به وی توصیه کرد برای رفتن به سرزمین خویش، شترهای سرگردان و بی‌صاحب بین راه را سوار نشود. جارود و هیئت همراه وی مسلمان شدند. پیامبر وی را گرامی داشت و او را سرور قومش کرد. جارود، پس از آشنایی با تعالیم اسلامی، نزد قوم خود بازگشت و آنان را به اسلام دعوت کرد، که همگی پذیرفتند.[۲۴]

صحابه

در منابع از جارود بن معلّی در شمار صحابه یاد شده است و گفته‌اند که وی تا بازپسین دم حیات اعتقادی نیکو و استوار به اسلام داشت[۲۵] پاره‌ای اشعار باقی مانده از وی، مؤید این مطلب است.[۲۶]

پس از پیامبر

جارود دوره جنگ‌های رِدَّه را درک کرد. پس از درگذشت پیامبر(ص) که بسیاری از قبایل، از اسلام رو گرداندند و به کیش اول خویش بازگشتند گروهی از مردم بحرین، از جمله قبیله ربیعه، نیز در سال یازدهم به رهبری غَرور (مَعرور) مُنذِربن نُعمان بن منذر از اسلام برگشتند اما جارود با جدّیت مسلمان ماند و عبدالقیس را از ارتداد نگاه داشت.[۲۷]
<