پاورپوینت کامل ابن الحجاج ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابن الحجاج ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابن الحجاج ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابن الحجاج ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ولادت و کنیه
۲ شرایط زمانه
۳ اهل بیت(ع) در اشعار وی

۳.۱ در مدح امیرالمؤمنین(ع)
۳.۲ در رثای امام حسین(ع)

۴ در نگاه علماء و دانشمندان
۵ ویژگی‌های شعری
۶ آثار
۷ در گذشت
۸ پانویس
۹ منابع

ولادت و کنیه

أبو عبد الله، حسین بن أحمد بن محمد بن جعفر بن محمد بن الحجاج، النیلی البغدادی، معروف به «ابن حجاج» شاعر عرب زبان و معروف شیعی. ابن حجاج در محله(سوق یحیی) در بغداد، در سال(۳۳۰ ق) به دنیا آمد.او بعدها در اشعار خود از آن مکان مکرراً یاد کرده است.[۱]

شرایط زمانه

وی دوران کودکی را در زادگاه خود گذراند و نزد ابن رومی، شاعر معروف شیعی، به تحصیل علم و ادب پرداخت. نیاکان ابن حجاج در زمره کارگزاران و دبیران حکومت آل بویه بودند. از این رو وی نیز پس از رشد و تحصیل کمال، همان شیوه را پیشه خود ساخت. در نوجوانی خدمت ابواسحاق ابراهیم صابی را، که خود از منشیان و دیوان سالاران آل بویه در بغداد بود، صمیمانه به جان پذیرفت، اما دیری نپایید که از این کار کناره گرفت و به شعر و شاعری رو آورد. او با طبع روان و ذوق سرشاری که داشت، به راحتی و بدون هیچ تکلّفی شعر می‌سرود و در فن شاعری تا آنجا مهارت یافت که تنها می‌توان او را با امرؤالقیس،[۲] و مهلهل بن وائل مقایسه کرد. وی همچنین در فصاحت و بلاغت و حاضر جوابی شهره بود.

در ایام وزارت ابوطاهر بن بقیه نیز منصب مهم محتسبی بغداد را عهده‌دار بود. در سده‌های نخستین، سرپرستی امور حسبی، که از مناصب با شکوه علمی بوده، ویژه عالمان بزرگ دین بوده و ابن حجاج، در مرکز خلافت اسلامی آن روز، یعنی بغداد، بارها[۳] عهده‌دار این منصب شده بود. علاقه زیاد ابن حجاج به شعر و شاعری باعث شده بود که وی شش نفر را به جانشینی خود برگزیند تا به امر حسبه بپردازند و خود به سرودن شعر می‌پرداخت.[۴]

اهل بیت(ع) در اشعار وی

در مدح امیرالمؤمنین(ع)

از جمل شعر او قصید فائی (قصیده‌ای که تمام مصراع‌هایش به حرف «ف» ختم می‌شود.) معروفه‌ای است که در مدح حضرت علی(ع) سروده است؛ البته منبع نخستین این شعر، که شامل ۶۴ بیت است، معلوم نیست و در آثار بزرگان متقدّم شیعه مثل مناقب و معالم العلماء ابن شهرآشوب نیامده است.[۵]
ولی صاحب «ریاض العلماء» و مؤلف «روضات الجنات» و محدث نوری در «دار السّلام» و علامه امینی در «الغدیر» داستانی جالب درباره سرودن این شعر توسط ابن حجاج نقل می‌کنند که حاکی از جلالت قدر ابن حجاج در نزد مولای متقیان علی(ع) است.[۶][۷]
[۸]

شعر ابن حجاج درباره علی(ع):

ترجمه شعر:‌ای صاحب قب سفید در نجف‌اشرف! کسی که قبر تو را زیارت کند و طلب شفا نماید شفا داده خواهد شد. زیارت کنید ابو الحسن را که هدایت‌کننده است شاید از اجر و اقبال و جاه و منزلت بهره‌مند شوید. زیارت کنید کسی را که سخنان مخفی نزد او شنیده می‌شود پس کسی که او را در قبر در حالی که نزد آن حضرت محزون و متأسف باشد زیارت نماید کفایت کرده خواهد شد و بگو: سلامی از خدائی که سلام و سلامت می‌باشد بر اهل سلام و اهل علم و اهل شرف باد.‌ای مولای من! من از شهر خودم در حالی نزد تو آمده‌ام که بوسیل جوانمردی (نظیر تو) بریسمان حق چنگ بزنم.[۱۰]

سپس در ادام قصیده، علی(ع) را ریسمان محکم خداوندی می‌داند و معتقد است کسی که بدین ریسمان چنگ زند، هرگز نگون‌بخت نخواهد گشت:[۱۱]

در آخر قصیده که خیلی طولانی است می‌گوید:

یعنی افتخار من بدوستی حیدر کرار است، بوسیل آن بزرگوار مشرف شدم و این منتهی درج شرافت من خواهد بود.[۱۲]

در رثای امام حسین(ع)

شعر ابن حجاج درباره امام حسین(ع):

ادب الطف، ج ۲، ص۱۵۵.

ابن حجاج قصیده‌ای را در شصت بیت در رسای امام حسین(ع) سروده است.[۱۳]
مضمون این قصیده طولانی پس از مقدمه آن، این چنین است: خون حسین(ع) را در کربلا مباح شمردند بعد از آنکه شراب مرگ را به وسیله شمشیر و نیزه به او خوراندند.

و به خدا سوگند فراموش نمی‌کنم جنگ امام را در کربلا که مانند شیری که به گله گوسفند حمله ور شود می‌جنگید.
و سپاه دشمن از آوردگاهش به چپ و راست می‌گریختند و حضرت در جنگی که شعله ور شده بود از خود اس