پاورپوینت کامل المهادنه ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل المهادنه ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل المهادنه ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل المهادنه ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

المهادنه

پدیدآوران

خامنه‌ای، علی، رهبر جمهوری اسلامی ایران (نویسنده)

ناشر

مؤسسه دائرهالمعارف فقه اسلامی بر مذهب اهل‌بیت علیهم‌السلام

مکان نشر

قم – ایران

سال نشر

۱۴۱۸ ق

چاپ

۱

زبان

عربی

تعداد جلد

۱

کتابخوان

مشاهده

المهادنه، این کتاب نوشته حضرت آیت‌الله خامنه‌اى به زبان عربى مى‌باشد.
عمق قابل توجه مباحث، استفاده شایان توجه از آیات کریمه قرآن مجید از ویژگى‌هاى این اثر ارزش‌مند است. شاید بعد دیگرى نیز براى این کتاب قابل تصور باشد و آن حاکمیت مؤلف و نگاه عملى به مباحث و مطالب این موضوع است.

ساختار

مؤلف ابتدا به حقیقت هدنه پرداخته و بعد از تعریف لغوى و اصطلاحى آن، در دو بخش به این موضوع پرداخته‌اند:

۱- بیان امور متعلق به هدنه.

۲- بیان بعضى از فروع متعلق به این مسئله.

ایشان بخش اول را در قالب پنج امر بررسى نموده‌اند و چهار فرع در قسمت دوم بر آن افزوده‌اند تا مطلب کامل و جامعى ارائه گردد.

گزارش محتوا

هدنه در لغت به معنى سکون است و در اصطلاح به معنى صلح موقت بین مسلمین و گروهى از کافران حربى مى‌باشد. از هدنه به موادعه و معاهده نیز تعبیر مى‌شود که حکایت از ناپایدارى آن دارد.

شیخ طوسى در مبسوط هدنه و مهادنه را به یک معنا دانسته که عبارت است از کنار گذاشتن جنگ و رها کردن نبرد تا مدتى مشخص.

علامه حلى نیز در تذکره کلمات مهادنه، موادعه و معاهده را واژه‌هایى مترادف مى‌داند.

مؤلف، سپس به تفاوت معناى هدنه با جزیه پرداخته و آن دو را داراى تفاوت ماهوى مى‌دانند و مى‌فرمایند: جزیه در واقع از دشمنانى که از سپاه اسلام شکست خورده و اکنون در زیر پرچم دولت اسلامى زندگى مى‌کنند، به جاى مالیات گرفته مى‌شود، زیرا آنها شهروند دولت اسلامى مى‌باشند.

حکم هدنه: مؤلف، مى‌فرمایند: حکم هدنه به اجماع مسلمانان جواز مى‌باشد و مقصود از جواز، جواز بالمعنى الاعم است که در مقابل حرمت است و شامل واجب و مکروه نیز مى‌شود.

از جمله ادله جواز، آیات قرآن مى‌باشد؛ آیه ۴ و ۷ سوره توبه و آیه ۵۶ سوره انفال از آن جمله‌اند؛ آیه ۴ توبه: «إلاّ الذین عاهدتم من المشرکین ثم لم ینقصوکم شیئاً». آیه ۷ توبه: «إلاّ الذین عاهدتم عند المسجد الحرام».

آیه ۵۶ سوره انفال: «الذین عاهدت منهم ثم ینقضون عهدهم».

ایشان درباره این ادله مى‌فرمایند: گر چه معاهده، اختصاص به هدنه و آتش‌بس ندارد، لکن هدنه قدر متیقن به حساب مى‌آید. آیه ۶۱ سوره انفال هم که مى‌فرماید: «و إن جنحوا للسلم فاجنح لها و توکل على الله»، پذیرفتن صلح را در صورتى که دشمن بدان گرایش نشان بدهد جایز مى‌داند.

از دیگر ادله جواز هدنه، جمله امیرالمؤمنین(ع) است در عهدنامه مالک اشتر که فرمود: «و لا تدفعن صلحا دعاک إلیه عدوک و لله فیه رضى، فإن فی الصلح دعه لجنودک و…». روایات دیگر به همراه سیره قطعى نبوى نیز از دیگر ادله این موضوع مى‌باشند.

لزوم مصلحت: ایشان جواز مهادنه را مشروط به وجود مصلحت مى‌دانند؛ یعنى الزاماً باید در این کار مصلحتى باشد تا حکم جواز برایش ثابت گردد.

ایشان این مطلب را به حکم عقل و به مناسبت حکم و موضوع مى‌دانند؛ یعنى با توجه به دستورات اکید اسلام به جهاد و مقاتله با دشمنان و دعوت در موارد خاص به صلح، معلوم مى‌شود جواز مهادنه تنها براى موارد خاص و داراى مصلحت مى‌باشد.

ایشان این مصالح را قابل دریافت از آیات کریمه قرآن مى‌دانند و براى نمونه آیه ۳۵ سوره محمد و آیه ۹ و ۱ سوره ممتحنه را بیان‌گر مواردى مى‌داند که هیچ جوازى براى صلح و مهادنه در آن موارد نمى‌توان ملاحظه کرد.

ایشان مصلحت هدنه را داراى مراتب مى‌دانند که به مناسبت موقعیت و تشخیص امام مسلمین، شدت و ضعف خواهد داشت. علامه حلى نیز در تذکره و منتهى بر عدم وجوب هدنه تأکید نموده و آن را تحت شرایطى جایز شمرده‌اند.

علامه حلى در ذیل این بحث توضیحاتى دارند که به قول مؤلف، صاحب جواهر نیز آن را پسندیده است لکن از محقق کرکى در جامع المقاصد تناقضى دیده مى‌شود که آیات جهاد و شهادت را مقید به عدم تهلکه مى‌داند و مى‌فرماید: اگر مسئله القاء در تهلکه و امثال آن در میان باشد حرام خواهد بود، البته صاحب جواهر از باب استدراک خواسته‌اند فرار از جهاد را از دایره این حکم محقق کرکى خارج کنند که مؤلف نمى‌پذیرد و نهایتاً مى‌فرماید: اگر به کلام محقق کرکى ملتزم شویم پس حرمت فرار از جهاد نیز مقید به عدم القاء نفس در تهلکه خواهد بود در حالى که مطلب به عکس بوده و آیات حرمت القاء نفس در تهلکه، مقید به آیات جهاد فی سبیل الله مى‌باشند.

در آخر نتیجه‌اى که ایشان گرفته‌اند این است که جهاد براى مسلمین قاعده است و صلح، استثنایى براى آن مى‌باشد که در صورت وجود مصلحت جایز است.

لزوم تعیین مدت: مؤلف، درباره تعیین مدت مى‌فرمایند: ظاهراً در شرط بودن تعیین مدت در مهادنه اختلافى بین فقها وجود ندارد اما ادله این برداشت چند چیز است:

اولاً همه فقها قید زمان ر